DE ZEERAAF.
NIEUWS- EN AANKONOIGINGSBLAO VAN DE STAD EN 'T ARRONDISSEMENT AALST.
r
Donderdag
19 October 1895. 10 centiemen per nummer. 48s'1 Jaar, IV0 '2819.
Politiek overzicht.
-»m«—
Strijd der toekomst
Eene les.
DE DENDERBODE.
ABONNEMENTPRMS
Dit blad verschijnt den Woensdag en Zaterdag van iedere week, onder
dagleekening van den volgenden dag. De prijs ervan is 6 trank 's jaars
fr. 3.25 voor zes maanden fr. 1,75 voor örij maanden, voorop te betaien
De inschrijving eindigt met 31 December.
De onkosten der kwitantiën door de Post ontvangen, zijn ten laste van
den schuldenaar
Alen schrijft in hij C. VAN DE PUTTE-GOOSSENS, Korte-Zoutstraat,
N. 31, en in alle Postkantoren des lands.
ADVERTENTIEPRIJS
Per drukregel, Gewone 15 centiemen Reklamen fr. 1,00 Vonnissen op
3e bladzijde 50 centiemen. Dikwijls te herhalen bekendmakingen bij
acooord. Niet opgenomen handschriften worden niet teruggestuurd.
Heeren notarissen moeten hunne inzendingen doen, uiterlijk tegen den
dijnsdag en vrijdag avond. Voor de advertentiën uit vreemde landen
zich te wenden ten Bureele van dit blad.
Guique suum.
Aalst, 18 October 1893
Frankrijk. Dood van de Mac-Mahon
Maarschalk de Mac-Mahon is dijnsdag
morgend te Vaucresson overleden.
Maurits de Mac-Mahon, hertog van
Magenta, zoon van luitenant-generaal de
Mac-Mahon en diens gemalin, geboren de
Caraman-Chimay, is 85 jaar oud.
Als officier woonde hij het beleg van
Antwerpen in 1832 bij.
In 1833 trok hij als kapitein naar Afrika
en bleef daar tot 1855, er al zijne graden
"winnende, zoodat hij als devisie-generaal
terugkeerde.
In 1859 won hij den slag van Magenta,
in Italië en kreeg den titel van maarschalk
van Frankrijk en hertog van Magenta.
Zijne deelneming in den oorlog van 1870
en zijn heldengedrag te dien tijde verdie
nen eene nadere beschrijving.
Na den val van Thiers werd de Mac-
Mahon president der republiek (van 1873
tot 1877).
In de laatste jaren nam hij geen wer
kelijk deel meer aan het politieke leven.
Hij laat drie zoons en eene dochter
achter.
Amerikaansche politiek.—De Senaat
der Vereenigde-Staten van Noord-Amerika
biedt sinds eenige weken een allerzonder
lingst schouwspel aan, waarvoor de
Yankees zich beginnen te beschamen
Eene ropublikeinsche minderheid, groo-
1 endeels rechtstreeks belanghebbend in de
zilvermijnen, verijdelt alle pogingen der
demokratische meerderheid om de Sher
man wet af te schaffen, overeenkomstig
de besluiten der Kamer van afgeveerdig-
den en den persoonlijken wensch van
president Cleveland.
Te vergeefs werd reeds eenmaal, op
voorstel van M. Voorhees, de zitting be
stendig verklaard, want terwijl de demo-
kraten verplicht waren om voortdurig op
hunnen post te blijven, ten einde eene
plotselinge verdaging der geheele aange
legenheid te voorkomen, gingen de repu
blikeinen rustig in de bijzalen op sofas
liggen, slechts twee hunner in de zittings
zaal achterlatende één om eindeloos het
woord te voeren (zooals M. Allen, van
Nebraska, die 15 uren lang aan het woord
bleef) en de andere om op te letten,of zich
ook eenige demokraten verwijderden en
alsdan terstond de onvoltalligheid aan te
wijzen en de zitting te doen opheffen.
31e Vervolg.
Sam Combe keek Abe eens aan, en knikte en Abe
knikte terug, schoof zijn tabakspruim van de eene
wang naar de andere, en wischte de oogen af met den
rug van zijne hand.
Maar wat u betreft, M. Rob, fluisterde Sam, zij
zal wel naar u vragen, wanneer zij wakker wordt.
Naar mij Wel neen was het eenigzins bittere
antwoord. I^iat haar maar in het geloof dat ik dood
ben.
Maar gelooft zij dat dan nog Weet ze niet dat
gij het waart f
Maar kerel, denkt gij dat ik Morgan Preiss ben 1
riep Fleming verontwaardigd Neen... wanneer zij er
naar vraagt, zeg dan maar dat... maar zij zal niels
vragen zij denkt dat het de zwarte matroos was. Ik
ga nu heen bewaar mijn geheim nog een paar dagen,
jongens het zal u niet berouwen.
Hij snelde de steenen trap af, en een oogenblik later
stnnd Sam Combe op den eersten omgang de boot na
te zien, die met den eenzamen roeier in de schemering
verdween eerst toen hij bet plassen van de riemen
in het glinsterende water niet meer kon onderscheiden
ging bij naar binnen,waar hij Abe Torre juist den trap
zag afkomen.
Abc knijp mij eens in den arm, kameraad Ik
weet waarachtig niet of het waar is, wat wij daar
Revolutie in Brazilië. De Herald
bevat de laatste bijzonderheden omtrent
het bombardiment van Rio.
De strijdkrachten van 't gouvernement
leden aanzienlijke verliezen Het schip der
opstandelingen Aquidaban opende het
vuur. Daarop volgde „een strijd om het
bezit der werkplaatsen te Arnaco. Vele
gebouwen leden schade en vele vreemde
lingen werden gedood of gekwetst.
De gouvernementstroepen beantwoord
den het vuur, doch hunne oude kanonnen
konden aan de schepen van de Mello niet
veel kwaad doen. De opstandelingen bo
schoten ook de voorsteden van Rio en
inen verzekert dat er veel menschen
gedood zijn, hoewel de regeering deze
dingen in den doofpot steekt.
Volgens berichten uit Zatadacapa, heb
ben de opstandelingen, na een levendig
gevecht en met aanzienlijke verliezen,
verscheidene met kolen geladen schepen
veroverd.
Het bombardement heeft overgroote
schade aangericht.
De inwoners hebben de stad verlaten.
PresidentPeixoto richt eene regeerings-
eskader in.
Een verbond komt te Antwerpen geslo
ten te worden tusschcu doctrinairs, radi-
kalen en socialisten, ten einde in de kiezin
gen te samen tegen den gemeenen vijand,
in andere woorden, tegen de catholieken
op te treden.
Elke partij zal hare candidaten mogen
aanwijzen en voor dezen zijn al de bond
genoten gehouden te stemmen.
Iedere partij behoudt haar programfha,
in een woord,men gaat dus te Antwerpen
strijden voor de zegepraal van gansch
uiteenloopende en zelfs gansch tegen-
strijdige princiepen.
Doch op een punt, ja, op een enkel
zijn de bondgenoten het eens, namelijk,op
dit van eenen onverbiddelijken oorlog tegen
de R. K. Kerk, tegen hare Bisschoppen,
Priesters, Kloosterlingen en Kinderen.
Liberalen en socialisten gaan dus op
nieuw papenvreten gelijk vöör 1884,
niettegenstaande er zij alsdan, door een
al te gulzig gebruik, aan bezweken
zyn.
Twintig jaar lang, schreef toen
La Chronique, heeft men ons papen
doen vreten als aan dwaashoofden
en ivij werden er door vergiftigd.
De liberalen zouden dus opnieuw willen
papenvreten en dat is goed te begrijpen
want, na bijna twintig jaren van hunnen
geliefden kost te zijn verstoken gebleven,
beleefd hebben
liet is waar, kameraad, was het antwoord. Zij
komt bjj en ligt te schreien aisof haar hart zal breken.
Wat zullen wij toch beginnen
Laat ze stil haren gang gaan, Abc, zegde Sain
met beslistheid. Ik heb niet veel verstand van vrou
wen maar dat weet ik, niets doet haar zoo goed als
eens naar hartelust te huilen.
Maar hij zegde iets van in zee sprinsen, hier
van den toren af.
Jawel, sprak Sam op waren orakeltoon, maar dat
gebeurt pas wanneer de oude Morgan haar komt
halen, weet ge en wjj zullen wel zorgen, dat bij buiten
den toren blijft.
Ja kameraad, maar hoe
Wij smijten hem naar beneden.
Hoe dan vroeg Abc.
Wel. bij ongeluk
XVIII.
Door de tegenstrijdigste gewaarwordingen geslin
gerd, half versull door het bedenken en overleggen
van allerlei plannen, het eene al even onuitvoerbaar
als het andere, dwaalde Robert Fleming drie dagen
lang in de buurt van de steengroef roDd, zonder tot
een besluit Ie kunnen komen, en hoe langer hoe meer
gevoelend dat het veel gemakkelijker was geweest zijne
vermomming aan te nemen, dan haar nu weer af te
leggen.
Hij kon zich niet losscheuren van de verborgen
plekjes,waar hij den vuurtoren in het oog kon houden,
om zich Ie overtuigen of Sam Combe en zijn onder
geschikte hun woord hielden.
moeten er hunne magen hongerig naar
snaken gelijk een vischje naar water.
Zonder papenvreten kunnen de libe
ralen en socialisten immers te samen niet
blijven leven, want moest hen dat
voedsel dhtbreken 't ware oorlog lot der
dood en zouden ze zich verscheuren.
Dit wangedrochtelijk verbond, van den
eenen kant, (usschen mannen die eigen
dom, familie, orde en koninkdor» willen
bewaren, en, van den anderen kant, die
deze grondzuilen waarop onze Belgische
samenleving berust, willen ondermijnen,
kon alleen voor het eerst tot Antwerpen
in leven geroepen worden, want-nergens
huizen er haat vollere vijanden der catho
lieken en onverzadelijkcre papenvreters.
Natuurlijk juichen de radikale organen
aan dit verbond toe en hebben zij eenen
veldtocht geopend om overal een dergelijk
accoord lusschen de liberalen en socialis
ten te doen stichten.
Immers tusschen de radikalen en
socialisten is de afstand bitter gering en
op meer dan oen punt zijn ze slechts in
onverschil aangaande 't gepaste tijdstip
der toepassing.
De yraag blijft nu of het gansche gema
tigde bestanddeel der liberale partij of de
doctrinairs zich allen bij de socialisten
zullen willen aansluiten, anders gezegd,
of zij afstand zullen willen doen van hunne
behoudende leerstelsels en medewerken
tot de zegepraal van princiepen, die zij,
jaren lang, als verderfelijk en onheilvol
voor de samenleving hebben veroor
deeld
Voorzeker zullen een merkelijk aandeel
doctrinairs verblind door hunnen haat en
wrok tegen de R. K. Kerk en hare volge
lingen, aan hunne ongodsdienstige driften
gehoor geven en zonder redeneren maar
't verbond bij treden.
Doch ook vele gematigde liberalen,
dezen welke den weg naar de Kerk nog
niet hebben verlaten, in andere woorden,
zij die hunne plichten van christen nog
kwijten, zullen zich eindelijk onder het
vaandel der Catholieke Bewarende Ver-
eeniging scharen. Het zal in 't eerste wat
moeite kosten, doch de drang der omstan
digheden zullen er hen doen toe besluiten.
Wat ons aangaande den toekomenden
strijd gerust stelt,'t is dat Belgische volk,
in overgroote meerderheid vooral in de
kleine steden en op den buiten, zijn geloof
heeft bewaard en om zijn gezond oordeel
geroemd wordt.
Ook nog, liberalen en socialisten zijn
verre van in zijne achting te slaan, daar
het bij ondervinding weet dat godsdienst
vervolgingen, kwellingen van allen aard
gepaard aan volksruinerende belastingen
altijd onder de liberale heerschappij het
geweldigst gewoed hebben.
Daaromtrent voelde hij zich echter spoedig gerust
gesteld, toen hij den derden sein wachter langs het
strand zag loopen met een bundeltje aan eenen stok,
alsof hij met verlof ging want hij maakte er terecht
uit op, dat Sam zich van diens tegenwoordigheid had
willen ontslaan.
Hij zag het voortdurende zoeken aan, hij zag Morgan
en den predikant heen en weer loopen, en somtijds
sloop een gevoel van .medelijden met den diep gebogen
ouden man zijn hart binnen maar hij verzette zich
tegen die gewaarwording, omdat bij liet den vader
niet vergeven kon, dat deze zijn kind in letterlijken
zin verkocht had.
Aan voedsel behoefde hij geen gebrek te hebben
hij kon zien wanneer Morgan zijne woning verliet, en
dan vond hij wel gelegenheid otu zich van het aller-
noodigstc te voorzien.
Uren achtereen zat hij in zijnen ichuilhoek boven
op de rots, achter de steengroef, dicht bij het punt
waar de stroom zich in de rotskloof stortte, den vuur
toren te bespieden telkens en telkens riep hij zich
het gebeurde van dien nacht weer helder voor den
geesten maakte de onmogelijkste plannen, op grond
van de zekerheid, die hij verkregen had, dat Gillian
Morgan haatte, en hem, Robert, getrouw was gebleven
in haar hart
Hij zou dienzelfden avond naar den toren gaan,
besloot hij eindelijk, en zich aan haar bekend maken.
Samen zouden zij vluchten naar een ver land, cn hun
geluk zou hen al het leed doen vergelen, dat zij nu
hadden moeten verdragen.
Maar met eenen bitteren lach zegde hij tot zichzel-
ven, dal Gillian zich met angst cn walging van hem
zou afkecrcn. Kn daarenboven, wat had hij haar aan
De strijd der toekomst', waarvoor wij
staan, levert ons dus vele kansen van
overwinning oji, doch op voorwaarde
dat wij er de gewichtigheid van beseffen
en ons geene moeite ontzien om onze
strijdkrachten stevig in te richten.
Het "uur van den strijd nadert snel en
wij zeggen het luid op dé liid van han
delen is daar en indien men wel wil zijn
voorbereid, valt er nog weinigen tyd te
.verliezen.
Wie den vrede teil, bereidt den oor
logdaarom aan 't werk en dat onver
poosd en met volle krachten... Men make
zich geene illusion en vooral men denke
niet dat alles in de eerste tijden op wiel-
Ijes loopen zal, er zal meer te werken
vallen dan men het soms goed denkt en
dus aan 't werk want 't is tijd en meer
dan tijd
Onze geachte lezers weten reeds hoe
duchtig de socialist Callewaert, door de
werklieden zelve werd afgestraft.De mijn
werkers hebben de oogen geopend en
gezien hoe schandelijk zij misleid en be
drogen waren geworden door de socialis
tische leiders die hen verbetering van hun
lot voorgespiegeld hadden.
De Union de Charleroi deelt een ver
slag mee over 't gebeurde, 't welk eene les
bevat voor dezen die al te gemakkelijk
gehoor leenen aan de berekende aanhit
singen der socialistische menners Men
oordeele
De zitting, schrijft het hooger bedoeld
blad, was bijzonder woelig. Ciloyen Jean
Callcwaert, bijgenaamd Bombance, heeft
voorgesteld de werkstaking te eindigen
en het werk te hervatten. Dit voorstel
heeft een onbeschrijflijk tumult teweeg
gebracht.
Van alle kanten interpelleerde men
Callewaert van alle kanten wierp men
hem de hevigste verwijtingen toe. Men
zette hem de vuistmen bedreigde hein,
en het scheelde maar weinig of de woor
den werden door daden gevolgd.
- De policie is moeten tusschen beiden
komen om dien werkman in werkstakin
gen, tegen de woede der werklieden te
beschermen. Onder de bescherming van
talrijke policieagenten heeft hij het lokaal
verlaten, en werd hy naar het noorden-
policiebureel geleid.
Dc werklieden omringden weldra het
bureel zij waren inderdaad opgewonden
en hunne houding was in 't geheel niet
geruststellend.Indien Callewaert in hunne
handen gevallen ware.de hemel weet wat
hem te wachten stond.
Men heeft eene batterij artillerie moe
ten opeischen; om in den faubourg te
te bieden
hij met afkeer naar zijne handen en bloote
armen, cn klom eindelij1» naar beneden in de kloof,
het water als een spiegel te gebruiken en zich aan
zijn zwart gemaakt gezicht te ergeren.
Neen, hij kon maar niets bedenken om de mocielijk-
;dcn op te lossen. Geen enkel plan scheen Item uït-
toe, cn het eenige middel om tot rustte
zoo dacht hij ten slotte, zou misschien zijn,
te dooden, om Gillian van hem te bevrijden,
of de hand aan zich zei ven te slaan, ol te vluch
ten, waarheen dan ook, naar het andere einde vau de
wereld.
Zoo was de derde dag aangebroken hij was ten
einde raad, en begreep tocli dat de zaak zoo niet lan
ger blijven kon. Terwijl hij daar zoo in wanhoop
lusschen dc breemstruiken verscholen lag, kreeg h|j
opeens Morgan in het oog, die gejaagd cn doelloos
door zijnen tuin liep te dwalen.
Hij kon Morgan's gelaat duidelijk onderscheiden, en
zag dat hij bleek cn ontsteld cn zeer veranderd was.
Er blonk een wilde gloed in zijne overal ronddwalende
oogen, en nu hij plotseling naar boven zag, kwam er
uitdrukking van voldoening over Robert Fleming's
gelaat, want hij meende dat Morgan hem aanzag, dat
hij zijne schuilplaats ontdekt had en nu naar Imven
zou komen om hein daaruit te voorschijn te halen.
Deed hij het maardacht hij, terwijl zijne polsen
begonnen te kloppen, en een zonderling prikkelend
gevoel hem de vingers jeuken deed. Indien Morgan
hem aanviel, dan zou hel eind van de wanhopige
woisteling, man tegen man, voor een van hen beiden
de dood moeten zijn. Uit eigen beweging Morgan tc
lijf gaan, dat wilde bij niet. Maar ving Morgan den
patroelleeren, en men moest de bajonnet
op het geweer steken om de aanvallers
tegen te houden.
- Wat de verontweerdiging en de gram
schap der werklieden opwekte, was niet
zoozeer dat de werkstaking ten einde
was do meesten. zoo niet allen, verlang
den dit. Zy hadden het werk met tegenzin
verlaten, zij hadden gebukt voor de be
dreiging van eenige dolzinnigen.
Wat hunne woede ophitste was te
zion, dat zij bedrogen, om den tuin geleid
waren. Zij zagen dat de aanleiders mis
bruik hadden gemaakt van hunne licht-
geloovigheid. Men had ze tot de werksta
king gedreven met hun eene verhooging
van loon voor te spiegelen'-en nu kwam
men hen aanzetten het werk te hervat
ten aan liel zelfde loon aU
vroeger.
Zij lm<l<len liun loon op-
^eollei*(l,liet.bi*oo(l hunner
familie» zij liadden ziel»
tot, armoede gebracht
zondereenige vergoeding.
- Zooals altijd hadden zij alles verloren,
zonder iets te winnen. Zij waren kwaad
en zij hadden gelijk. Zij verweten het aan
Callewaert, aan den voornaamsten dader
van den tegenslag. Wie zou hun ongelijk
kunnen geven
Callewaert is de boozegeest der werk
lieden. Hij is de schuld dat zij weèr eene
groote som hebben verloren. Hij en zijne
handlangers hebben dus alleen profijt ge
trokken uit de werkstaking De werk
lieden zouden met eene bovenmenschelijke
deugd moeten bezield zijn, om die kwaad-
stokende mannen niet vervloeken.
En terwyl hunne slachtoffers lijden
en tot de armoede gebracht worden, ziet
men die aanleiders pleizier maken. Zij
hebben hunne fijne dineekens en lekkeren
wijn, met het geld dat zij den werkman
afhalen, 't Is liaallijk
De oveilieersching van Callewaert en
de zijnen loopt ten einde. Zy heeft maar
al te lang geduurd. Men ziet nu klaar in
hun spel. Hun val zal diep zyn. Zy zullen
nu verguisd en vergood werden door de
ongelukkigen, die zij onder hun bedwang
hielden. Dal zal hunne straf zijn, die zij
ten volle verdienen. -
Talrijke werklieden hebben liet werk
gestaakt en zich hierdoor in armoede ge
dompeld want voorzeker is de laatste
spaarpenning verleefd of heeft men moe
ten op den plak ter winkel gaan.
Zullen zij nu eindeiyk geleerd zijn?...
't Is te hopen maar zeker is 't niet, want
zekere menners kunnen toch zoo overtui
gend liegen dat het sterk te vreezen is dat
zij zich nogmaals om den tuin zullen laten
leiden.
strijd aau, o, met hoeveel welgevallen zou hij den
zeeraaf dan doen betalen wat deze hom had doen
lijden I
Hij vergiste zich echterMorgan had hem niet ge
zien hij had zieh slechts van dc veiligheid van het
terrein willen verzekeren, zooals hg altijd deed voor
dat hij in dc kloof afdaalde.
H|j had dc ijzeren staaf in de hand en,er op leunend
alsof het een wandelstok ware, verdween hij tusschen
de struiken en begon naar heneden te klauteren
Zoodra bij uit bel gezicht was, klom Robert Fleming
nog wat verder naar boven, waar hij den vuurtoren
beter in het oog kon houden.
Toen Morgan zich genoegzaam verborgen wist
achter de steile hellingeu aan weerszijden van de
kloof, begon hij met koorlsachtige haast te klauteren,
hetgeen hem vrij wat meer moeite kosste dan gewoon
lijk, want de stroom was aanmerkelijk gezwollen. In
de bergen had eeu hevig onweer gewoed, van plasre
gens vergezeld lallooze trocbc'e beekjes kwamen uit
de rotsen te voorschijn, om zich klaterend inden
stroom te storten.
Morgan sloeg daar echter weinig acht op, maar
k om over den glihberigen lei-teen soort, al booger en
hooger, lotdat bij den waterval bereikt had, die met
nog meer kracht dm gewoonlijk naar berieden
brui»te. Toch kostte hel hem weinig maeite om den
stroom af le leiden en weldra was de opeuing groot
genoog om hem den doortocht vrij tc laten. Hij trad
zijne geheime bergplaats binnen en nam den gordelj
die het doel van zijnen tocht was geweest, van Le
vooruitstekende rolspunt, waar hij hem had neergcf
legd
(Wordt voortgezet.)
