Donderdag $7 September 1900 centiemen per nummer 54sle Jaar 5306
Verdraagzaamheid.
HEID VAN Dl SCHOUT
Vrij onafhankelijk volksgezind orgaan van de Stad en 't Arrondissement van Aalst
GODSDIENST, HUISGEZIN, EIGENDOM.
VADERLAND, TAAL, VRIJHEID.
D E
Geuzenvrijheid
Smakelijke spijzen.
DE DENDERBODE.
Dit blad vtrschijnt d*n Wotnidag en Zaterdag van iedere week, onder
dagteekening van den volgenden dag. De prijs ervan is tweemaal ter week
voor de Stad 5 frankmet de Post verzonden 6 frank 's jaars, fr. 3-25 voor zes
maanden; fr. 1-75 voor drij maanden, voorop te betalen. De inschrijving
eindigt met 31 December. De onkosten der kwitantie* door de Post ont-
imgen zijn ten laste van den schuldenaar
Men schrijft in bij O. Van do Putte-Goossens, Korte Zoutstraat. N. 31.
en in alle Postkantoren des Lands
Guique auiim.
Per drukregel. Gewone 15 centiemen Keklamen fr. 1,00; Vonnisse op
3* bladzijde 50 centiemen. Dikwijls te herhalen bekendmakingen bij
accoord. Niet opgenomen handschriften worden niet teruggestuurd.
lleeren notarissen moeten hunne inzendingen doen, uiterlijk legen den
dijnsdag en vrijdag in den voormiddag.
Voor de advertentiën uit vreemde landen zich te wenden ten Bureele
van dit blad
Aalst, 26 September 1900.
De geuzen van Italië hebben eens te
meereen blijk gegeven van hunne liefde
loor vrijheid en verdraagzaamheid.
M" Staïti, Bisschop van Andria is ge
broodroofd door de brave Italiaanscbe
geuzerijHier is het geval
dendergalm heeft het ook besproken
naar heeft gelijk men bet zich wel den
ken kan, natuurlijk de waarheid ver
draaid en de feiten in een valsch daglicht
geplaatst. Hij heeft de ganscbe schuld op
den rug van den Bisschop geschoven. Het
rat geeft uit wat het in heeft en wat kan
men in eene onverdraagzame en haatdra-
ziel anders vinden dan laster en
armtierige schryft het volgende.
dendergalm 16 Sept. 19.00).
De aartsbisschop van Andria in Italië
was gekend wegens zijn baat tegen de
koningen van Italië. Die haat veropen
baarde zich weêr tijdens den lijkdienst
in de hoofdkerk gedaan tot nagedach
tenis van koning Ümberto.
Toen Monseigneur Staïta de dood
baar naderde, keerde bij er den'rug
naartoe en wierp het wijwater op den
grond in plaats van de baar te zegenen.
Onmiddelijk stegen in de kerk kreten
ran verontwaarding op Wyd de dood
kist werd er geroepen. De aartsbis
schop bleef onverschillig maar de hou
ding van het volk werd dreigend en Mon
seigneur vond het geraadzaam met de
priesters de vlucht te nemen.
Weldra was ganscb de stad in rep en
roer. Leve de koning I Leve Italië
klonk het overal. Betoogingen hadden
plaats, steenen werden geworpen naar
bet bisschoppelijk paleis, de bisschop
is gevlucht verkleed in vrouwenkleeren.
De toegang tot de hoofdkerk ia verbo
den.
Wat al leugen en laster zijn in die wei
nige regels niet opeengestapeld
Wat is daar van waar
M'r Staïti had aanvaard een Dienst in
joe hoofdkerk te celebreeren voor de
ist der ziel van koning Umberto op
voorwaarde dat de banieren en vaandels
inde kerk niet zouden komen.
Italie's banier is voor de Kerk het zin
nebeeld van roof, en plundering en inpal-
liDgder kerkelijke staten.
Die voorwaarde wierd aangenomen
laar op het oogenblik dat Hij uit het
sikristij kwam, zag de Bisschop rond de
opgeslagen doodbaar de vaandels der
stad on van andere maatschappijen.
E M A R L I T T.
(NA VERTELD).
Wel zeker, zoo al niet op de koord, dan
toch onder een linnen dak van een wagen
ik heb n vandaag al onder hoksengezichten
so jong Ziguenerbroedsel gezien. Maar dat
"1 ik u later vertellen, dat wil zeggen, ver-
boterde hij zich, dat wil zeggen, indien het
mocht gebeuren, dat eens de zon der genade
mij, stumperd, in de zolderkamer op
ging Daarop is vooreerst zeker weinig uit
tocht, en daar ik weet, dat wellicht in minder
fan een half uur met den witten hoofddoek
#t werkpak ook de meid vun den schout
voor altijd vordwijnen zal, wil ik met dit
korts oogenblik zooveel mogelijk woekeren.
Zij zag hem een sesonde van ter zijde aan,
bij zette een ernstig gezicht, terwijl hij zijne
•toppen vertraagde. Jleiden liepen reeds naast
bot hout voort, een weinig meer op het mill
ion van den weg want nog glinsterden de
longe naaldbaarden van het water, en het
■lichts geboomte was bspsreld met duizenden
Waarom hebben de geuzen die voor
waarde niet uitgevoerd Waarom moes
ten zij tegen den wil van den Bisschop van
den lijkdienst eene betooging maken
Eon complot was in 't geheim gesmeed.
Nochtans uit geest van overeenkomst
en verdraagzaamheid en om de gelegen
heid eener schending der heilige plaats te
vermijden zong de Bisschop de Mis. Doch
daar men hem reeds verwittigd dat de geu
zen zich rond de lijkbaar geschaard had-
deu en besloten waren bij zijnon door
tocht te manifesteeren, zong bij de laatste
gebeden niet aan de doodbaar maar op
op het altaar.
De geuzen waren dus in hunne hoop
bedrogen en zagen het oogenblik niet na
deren waarop zij aan 't schreeuwen zou
den gaan. Zij wierden kwaad en huDne
woede brak los op het oogenblik dat de
Bisschop naar de sakristij ging.
Wy zullen die tooneelen niet beschrij
ven.
Op de straat ging het nog wat erger
toe. De troep opgehitste geuzen trok naar
bet bisschoppelijk paleis en wilde het
bestormen.
De politie, die in den beginne had laten
begaan had op het einde moeite de mani
festanten uit een te dryven.
Wat deed de geuzerij
Zij schoof al de schuld op den rug van
den Bisschop zij beweerde dat uit mis-
rijzen en verachting voor den koniDg de
isschop geweigerd had aan de doodbaar
te bidden. Dat moe9t gestraft worden.
Ook dat bleef niet lang achter. Zonder
eenige uitlegging van wege Mgr Sraïti
wierd hij veroordeeld en van zynen trok
O verdraagzame geuzerij 1
Gij ziet, lieve lezer, dat de feiten heel
wat anders zijn dan zij door den armtie
rige voorgesteld worden. Die ongelukkige
heeft zich meer dan eens doen kennen
als een onverbeterlijke leugenaar.
De geuzen gelooven niet aan den hemel,
aan een toekomstig leven, zegt de arm
tierige zelf in zijn nr van 15 Juli, waar
om dan de priesters niet met rust laten
Waarom in de kerk manifestatiën inrich
ten ter gelegenheid der goddelijke dien
sten Waarom onze kerken ontheiligen
vermits zy in dat niet gelooven waarom
de hulp der priesters kan ingeroepen
worden
De catholieken, vooral de priesters,
vragen enkel maar gerust gelaten te wor
den. Zij houden zich te vreden met de
rechten en vrijheden aan iederen burger
toegekend.
Waarom wil de geuzerij in de kerk
komen vermits zii alle godsdienstig ge
voel ontbreken Dat zy de kerken met
rollende druppels. En de met regen besproei
de toppen der korenaren en elke plas op den
weg vingen de roodea gloed van de avondzon
op verzoenend schenen na het onweer hemel
en aarde, zonnevuur en water ineen te smel
ten.
Wat denkt gij, dat de jonge Frani na
sijne herstelling beginnen zal vroeg de
landheer zonder verders inleiding. Naar Ca.
lifornië zal hij toch zeker niet terugkeeren
Zij schudde driftig het hoofd.
Liever steenen kloppen aan een Thu-
ringer straatweg heeft hij in het eerste uur
van het weêrzion tot my gezegd. Zij liet een
diepen zucht. Gij weet zelf het heet, in welk
een staat de jongen zijn vaderland betreden
heeft. Zooals hij mij zegde, hebt gij hem
barmhartig van den weg opgenomen en den
eersten nacht op het goed verpleegd.... De
smart, de schaamte heeft hem van daar ver
jaagd, hij wilde liever eenzaam in het bosch
sterven, dan aan de barmhartigheid van
vreemden vervallen, dat begrijp ik, dat be
grijp ik maar al te goed, viel zy zich zelve
driftig in de rede en drukte met de handen
op de borst. Hij had gelijk. Een eenzaam
sterven is niet half zoo bitter, als onder den
voortdurenden druk van vernederende wel
daden te moeten leveu.
Zij hield eenige oogozblikken op. Met
smartelijk gefronste wenkbrauwen, de onder
lip vast tuaschen de tanden geklemd, staarde
rust laten waar zij niet geroepen worden
want gedwongen gaat men er niet heen
slechts het godsdienstig gevoel drijft er
het menschelijke hert binnen.
Onverdraagzame geuzen, laat dus de
catholieken met vreê 1
dagbladen hebben den 7den September van
1884 herdacht.
Dat i3 die noodlottige datum waarop
het bloed der catholieken in de hoofdstad
stroomde en vredelievende menscben door
't geusche canailje lafhertig wierd aan
gevallen.
Dat was eene uiting der fameuze geu-
zenvrijheid en verdraagzaamheid.
De Chronique berst van woede en roept
uitWij sullen herbeginnen.
En niettegenstaande al die feiten en
verklaringen gaat onze armtierige hui
chelaar, Dendergalm, voort te zeggen dat
de geuzen de •vrijheid lief hebben
Leve de vrijheid 1 riepen ook de jonge
geusjes van Brussel terwijl ze de catho
lieken, dit vreedzaam hun recht uitoefen
denmet stokken sloegen I
Rampzalige partij
Mag het ons verwonderen dat ze zoo
diep ligt neérgezonken onder de verach
ting van alle rechtzinnige menschen en
dat ze, om zoo te zeggen, van het levens-
tooneel is weggevaagd geweest tot dat de
E. V. een weinig leven in dat afgestompt
en uitgemergeld lichaam heeft ingepompt.
Neen, van halfslachtige huichelaars
willen de menschen niet hebben.
De geuzen zijn de verdedigers der vrij
heid zoo bralt do armtierige.
Dat is belachelijk en onnoozel want de
armen van geest uit Dendergalm weten
niet eens wat zij zeggen.
Ten bewijze nemeu wij een artikel uit
de federale grondwet van een land waar
alles in orde en iedereen te vreden is,
zoo ten minste balkt onze groene Pie, die
op dezelfde lijn staat als de Van Dorens
uit den armtierige.
Art. 51. Het orde der Jesuïten en de
orden die hen aanverwant zijn mogen in
geen enkel deel van Zwitserland, aange
nomen worden en alle werking in de
kerk en in de school is aan hunne leden
ontzegd.
Dit verbod kan zich ook uitstrekken bij
federaal besluit tot andere geestelijke or-
dens wier werking gevaarlijk is voor den
Staat of de vrede stoort tusschen de ge
loofsbelijdenis. (R. C. 11 - 74 bl. 446).
aij naar den gloeienden hemel, en de man aan
hare zijde brak dit gramstorig zwijgen met
geen enkele lettergreep af.
- Hij heeft zich door het bosch en over
weg voortgesleept, ging zy na eene diepe,
ilijke ademhaling voort, tot hy, aan de
poort van de hoeve gekomen, mij tegen het
lijf viel.
En gij hebt den uitgeputten zwerveling
wetan weg te brengen
- De angst heeft mij de kracht gegeven,
hij moest uit de oogen zijner ouders. De oude
vrouw zou het bestorven zijn.
Het is een verre weg tot in hst bossh-
wachtershuis.
Op dien morgen kwam hy my eindeloos
voor. Maar eenmaal daar gekomen, vond ik
ook den krachtigsten bijstand. De bosch-
wachter, de trouwe jongen, is Otto's speelge
noot geweest hij weende en lachte tegelijk
bij het treurige wederzien. Weinige uren
later lag de 't huis gekomene reeds te ijlen.
En maakte bij zijne droomen een ge
raas, dat het in het boBch weergalmde, vol
tooide de landheer met gedempte stem. Eu
de menschen, die buitenshuis het dolle gelach
hoorden, meenden, dat er in de kamer met
neergelaten gordijnen een gezelschap drinke
broers bijeen was.... Ja, ik weet het, en om
een hard, kwaad, wraakzuchtig woord, waar
mee meu een edel hart diep gewond heeft, te
doen vergeten, daartoe is eea mannenleven
Dat staar ij e is de onnoozelheid zelve.
Slechts een wapen in de hand van den
geus.
Die grondwet is gestemd den 19 April
1874, en is heden nog in voege in dat
schoon land dat een hemelsch paradiis is
of liever zijn moet voor onze Pie om hem
zijn fameus zaagsken te laten spannen I
Ehw6l, armtierige, is dat ook vrijheid 1
of is het die vrijheid welke gij voorstaat
Dat laatste is waar. Die grondwet
voertuit wat de armtierige eens wenschte:
- De paters en de pastoors aan de deur
van 't land te kunnen zetten - (Sept. 91).
O lieve geuzenvrijheid 1
Volkeren, wier wegeD buiten den smaak
liggen, ons door de beschaving voorge
schreven en overgeleverd hebben, zooals
van zelf spreekt, hun eigen gerechten. De
Chinees schat niets hoogor dan een scho
tel, die uit geheel jonge, nog blinde mui
zen is samengesteld. Bij een feestmaal
worden deze den gasten levend voorgezet.
Dan doopt men de spartelende, kleine
diertjes in honig en laat ze daarna lang
zaam door de keel glijden. Toen de tegen
woordige keizer zyD bruiloft vierde, wer
den by de maaltijden, die hy gaf, niet
minder dan 50,000 van die jonge muizen
veroberd.
Het gansche Oosten dweept met poppen
van zijderupsen. De lekkerbekken dezer
volken beweren, dat ze den smaak van
zoete amandelen hebben, spinnen daaren
tegen dien van hazelnoten. Om de poppen
te veroberen, doet men eerst de zijde er
van af, verwijdert daarua 't vel, en be
houdt slechts eene kleine gele massa.
Deze wordt uitgeperst, in boter gebraden,
met boendersaus gekookt, daarin eenige
minuten gestoomd en daarna opgediend.
Het is eene lekkernij waarvan niet alleen
de smaak iraar ook de wonder licflyke
geur iu gedichten bezongen wordt.
De Romeinscbe vrouwen uit het ontze
nuwde keizerstijdvak aten den houtboor
worm, den zoogenaamden klopkever,
overigens eene spijs, die ook tegenwoordig
nog bij de Muzelmannen zeer op prijs
gesteld wordt.
Maar zelfs een land, dat met de be-
beschaving, zij het dan ook slechts met
fijne draden, samenhangt, kent lekker
nijen, die een ander beschaafd volk vol
strekt niet zouden aanstaan. Het natio
nale kookboek van Brazilië kent een
zevental gerechten, waarvoor de zooge
naamde neef van 't menschengeslacht
dienen moet. Men neemt een aap, snijdt
hem zijn kop af en bereidt hem 1° aan
vol aanbiddende liefde bezwaarlijk voldoende.
Zy keerde alB verschrikt het gelaat van
hem of en het scheen bijna als overlegde aij
of zij zich maar niet liever een weg door het
drnipend geboomte op zy van den weg zou
banen.
Haar geleider scheen hiervan niets te be
merken want bij vroeg zoo kalm, alsof bij
met geen enkele gedachte van het onderwerp
des gespreks was afgedwaald
Welk beroep heeft de goudzoeker vroe
ger uitgeoefend.
Hij is landhuishoudkundige, antwoordde
zy en ontweek in het verder gaan de takken
der dennen, die, nog vol droppels, zich over
den weg uitstrekten. Troeger heeft hy het
uitzicht gehad, de opvolger van zynen vader
in het schontarabt Gelsuugeu te worden
dat is zooals van zelf spreekt, sedert lang
vervlogen. En nu nadat hij in de wereld zoo
vreeselijk schipbreuk heeft geleden, zijn zijne
aanspraken ook zeer nederig geworden. Een
eenvoudigen werkkring, die hem zijn vast
brood geeft, zy het ook by zwaren arbeid in
een afgelegen hoek van het land, en het
samenleven met zijne oude moeder, verder
gaan zijne wenschen niet.
Dan kon hij in het Hertenveld blijven.
Zy bleef weêr staan en zag hem met eene
blyde gelaatsuitdrukking aan. Zoudt gij hem
de hoeve in pacht geven
d Hy zag op zijde en haalde de schou-
't spit gestoken 2° in den oven gebra
den 3° gestoofd met augurkjes 4° ge
smoord met Indische vijgen 5° gekookt
met pompoenen 6" gekookt met bana
nen, pisangs 7° gebraden met salade
van xoeto aardappelen.
De jaren verdringen elkander
De menschen vervangen elkaar.
Maar immer en eeuwig zal blyven
Wat heilig en goed is en waar.
"VI- WALPOT, Orkestmeester
onter Koninklijke Harmonie. Zondag
werd te Antwerpen op de Groenplaats,
een concert gegeven door het muziek
korps vau le Gidsenregiment waarvan
M. Walpot, ook de Orkestmeester is, ten
voordeele van het werk ter bestryding
van de tuberculosis, tegen de verwoesting
door de longtcering vooral onder de be
hoeftige standen verwekt.
Het Handelsblad van Antwerpen deelt
over bedoeld concert onder anderen 't
volgende.meê
Het muziekkorps des konings, eu
zyn bestuurder, M. Leo Walpot, hebben
buitengowonen bijval behaald bij het
ontelbare publiek van de voorbehouden
omheining en den omtrek van het Kerk
hof bezette.
Men mag op minstens 5000 perso
nen de toegestroomde menigte schatten.
Onder de aanwezigen bemerkte men
de gouverneur en Mev. de barones Osy
van Zegwaort, M. do burgemeester Van
Ryswyck, M. de generaal Willaert, MM.
graaf Reusens, baron de Borrekens, tal
rijke officieren van het Amerikaansch
oorlogschip, enz.
Het comiteit van Place Verte attrac
tions, en het bestuur van den Club Fra
ternel, met de voorzitters, MM. Victor
Cockx en Van Thillo aan 't hoofd, waren
het keurkorps .der gidsen gaan afhalen in
de Ooststatie.
Te midden eener eerbiedige stilte
werd keel het concert aanhoord, en na
elke uitvoering dreunden en eindeloos*
tooj uithingen.
Vóór het concert werd M. Walpot een
maatstok en tusschen de poos werden
hem prachtigo palmen aangeboden, ter
wijl de muziekanten in het Hótel des
Flandres werJen ontvangen.
Kortom, het feest is boven alle ver
wachting meègevallen en de inrichters
mogen een pluimken op hunnen hoed
steken.
ders op. Daarover kan ik niet meer beschik
ken.
Niet meer sprak sij zijne laatste woor
den dof en werktuigelijk herhalende. Zij was
bleek van schrik geworden. Hebt gij het
Hertenveld verkocht,
Wat denkt gij Ik zou de perel verkoo-
peu, die het geluk mij onverdiend in den
schoot geworpen heeft Neen, eer bracht ik
het gesticht Markus onder den hamer De
zaak i», dat de hoeve reeds sedert meer dan
•en jaar niet meer tot het goed behoort.
En gij zondt er inderdaad niet meer
over kunnen beschikken En de ongelukkige
onde menschen zullen weêr in angst verkee-
ren, dat men hun het dak boven het hoefd
wegneemt sprak zij half wanhopig. Hoe
wreed dat deze onthulling juist nu moet ko
men, nadat gij de arme zieke de schets van
het nieuwe gebouw op het bed hebt voorge
legd Mooht gij dat zonder weten van den
tegenwoordigen eigenaar doen
Ik deed het in de onderstelling, dat de
bezitster er bare goedkeuring aan zou schen
ken.
De bezitster De hoeve behoort aan
eene dame Zij zag verbaasd, maar ook meer
bemoedigd op. En gy hebt pas gezegd, dat
Otto Franz in het Hertenveld kon blyven,
de nieuwe eigenares wil dan toch de hoeve
verpachten
(Wordt voortgezet).
