'Qams bb
Een Aspect van de Crisis in het Gezag
talige óKoogdag
Zesendertigste Jaargang
Zaterdag 9 juni 1962
AAN AL ONZE LEZERS
EN LEZERESSEN
Drukker - Uitgever
Paul LUYSïERMAN JACOBS
Koepoortstraat 10 N1NOVE
Telefoon 327.27 Rostcheckrek. 4786.8a
Wij zijn de laatste tijd dikwijls opgeschrikt door
verdwijningen van kinderen, jongens en meisjes,
die ofwel het ouderlijk huis ontvlucht zijn ofwel
meegelokt werden door sadistische monsters.
De omstandigheden rond deze verdwijningen
zijn vaak zeer geheimzinnig en de verslagen in de
dagbladen, de radio en televisie brengen ons in geu
ren en kleuren de adembenemende bemoeiingen en
inspanningen van de politie die zich werkelijk geen
moeite spaart om de verdwenen knapen of meisjes
aan hun in nijpende angst zittende ouders terug
te schenken.
Dat dit niet altijd iuKt, maar veelal helaas uit
loopt op het vinden van een akelig verminkt lijkje
dat daarenboven nog vooral wanneer het een
meisje is door de misdadige en geile ontvoerder
werd geschonden, is ons overbekend. Een enkele
maal keert met de weergevondene de rust, de blijd
schap en het geluk terug aan de familiehaard waar
vader en moeder, broeders en zusters vaak ettelijke
uren, soms dagen en ook weken, in bange vertwij
feling handenwringend aan de afwezige hebben
zitten denken, nu eens hopend, tegen alle hoop in.
dan weerom met het schrikkelijke beeld van de
vreselijke dood voor ogen.
Wie zal zich de gemoedstoestand van zo een
vader, van zo n moeder kunnen indenken wanneer
de avond valt en het kind, de jonge snaak, het jeug
dige dochtertje niet thuis komt Hoe bang zal die
lange, lange nacht zijn voor de beide ouders die
met het verstrijken van de tijd het spook van de
twijfel, van de vrees, van de gruwelijke angst zien
opdagen en, de wanhoop nabij, zich steeds de wan
hopige vraag blijven stellen Waar zit mijn kind
nu toch
En geen van ons, hoe hardvochtig we ook mogen
zijn, zou graag met deze van smart overstelpte men
sen, de r ng gaan naar het politiebureau om er,
het vergeefse wachten beu. aangifte te doen van de
verdwijning en voor de noodgedwongen koele amb
tenaar. zijn wanhoop uitstallen en er laten lezen
in de afgrond van verdriet en kommer waarin deze
verdwijning het huisgezin, de familie heeft gedom
peld. Ik heb dezer dagen een man horen zeggen
neen. zoiets zou ik mijn ergste vijand niet toewensen
En inderdaad dit afgrijselijke en dodende af
wachten meemaken, als het gaat om een van uw
eigen kinderen, moet iets hels zijn, iets wat met
geen pen te beschrijven valt. En indien we het ook
niet aan onze ergste vijand toewensen, hoeveel
minder gaarne zien we het gebeuren in ons eigen
huis. bij onze familieleden, bij onze vrienden en
onze buren.
Er zijn tegen deze van zedenverwildering ge
tuigende bewijzen dan ook een stel voorzorgen te
nemen,, waaraan geen enkele vader en geen enkele
moeder zich kunnen noch mogen onttrekken.
Hier vooral heeft de moeder een primordiale
taak. Zij moet haar kleinere kinderen, bijzonder
wanneer ze de eerste tijd naar de kleuterschool
lopen, werkelijk inprenten met niemand, maar dan
ook met niemand mee te gaan, hoe verleidend en
verlokkend ook het aanbod moge wezen. Niemand
beter dan de moeder zal daarvoor de woorden vin
den die weerklank zullen hebben in het hartje van
onze kleuters en een heilzame angst medebrengen
voor vreemdelingen die er maar al te vaak op uit
blijken te zijn. het meest-onschuldige wezen in on
ze samenleving, het kind, te misbruiken voor hun
ongezonde, nun geile of misdadige inzichten.
Maar er is een ander facet aan het vraagstuk.
We bedoelen hier speciaal de verdwijningen van wat
we zouden kunnegjj$emen: «de aankomende jeugd»
't is te zeggen, £>hze meisjes en jongens die niet
meer aan moeders rok hangen hun eigen wegen
beginnen te gaan en dikwijls verleid worden door
de lokkende roepstem van het geheimzinnige en
verre aivontuur.
En hier zouden wij even willen wijzen, met de
absoiUUt nodige aandrang, op de enorme verant
woordelijkheid van de ouders. Kinderen kweken
is absoluut geen kindei spel is een waarheid die
nog steeds haar volle draagwijdte en haar onweer
legbare evidentie inhoudt.
Het is vooral bij die zogezegde aankomende
jeugd dat een dubbele waakzaamheid is geboden.
De lektuur en de film aie twee vreselijke wapens
kunnen zijn zowel ten goede, als ten kwade (en
helaas maar ai te dikwij Is ten kwade) oefenen
op onze jongens en meisjes een aantrekkingskracht
uit waaraan ook de besten met altijd zegevierend
kunnen wederstaan.
Het familieleven wordt dikwijls derwijze geleefd
dat de kinderen er niets meer in vinden het huis
gezin (dat in essentie een vast aaneengesloten ge-
neel zou dienen uit te maken) blijkt dikwijls een
verbrokkeling te zijn van personen, van eenlingen
a:e niets meer met mekaar gemeen hebben tenzij
het inwonen onder éen zelfde aak en dat voor de
naar begrip en hulp en liefde snakkende jeugd geen
uitkomst meer biedt het woord haard dat een
samenkoppeling zou moeten betekenen van al ae
huisgenoten is veelal zo ïjdel geworden dat het voor
de jongen en voor het meisje niets meer inhoudt.
En hoe zou het ons dan verwonderen wanneer
wij vaststellen hoe diezelfde jongen, datzelfde meis
je er slechts nog op uit zijn zich zo spoedig moge
lijk los te rukken uit dit broze verband Want daar
lokt de toekomst, niet-waar Daar wenkt het avon
tuur. het onbekende, het mysterieuze, dat niets an
ders vraagt dan beleefd en ondergaan te worden
en aan die roepstem, die verleiding die zo dik
wijls op vernietiging uitloopt kan die jongen,
kan dat meisje geen weerstand bieden, omdat
ze
dit
in het gezin, aan de haard, alles mist wat ze
moment van hun aankomende leven zo broodnodig
hebben, omdat de familie voor hen geen «anker»
meer betekent waaraan ze hun eigen levensuitin
gen onder de hoede van de ondervindingrijkere
ouderen kunnen vastklinken.
En wij horen dan zo dikwijls herhalen en nog
eens herhalen uit de mond van vertwijfelde ouders:
Mijn kinderen luisteren niet meer naar mij. Ik heb
er werkelijk niets meer aan te zeggen. Beste ouders,
hier precies is het dat een streng eigen-onderzoek
zich opdringt. Onze huidige wereld is er een waar
een werkelijke crisis van het gezag hoogtij viert.
Daarvoor zijn allerlei redenen or schijnredenen
Prijs per Nummer 2 F
Prijs voor Jaarabonnement: 85 F
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
althans aanwezig en ook in het gezin laat deze
crisis zich gevoelen. Maar... is het niet de eigen
schuld, het eigen gedrag, de eigen manier van leven
die aan de basis ligt van het feit dat uw kind
niet meer naai U luistert O zeker, we weten het
maar al te wel ge hebt gelijk als ge zegt dat ge uw
kind toch niet aan uw rok kunt binden. We beseffen
maar al te goed dat. zelfs in de beste families, wel
eens een zwart schaap de koppige kop opsteekt...
Maar, er is toch een andere waarheid die onom-
stootbaar vaststaat en die is een vader en een
moeder hebben de kinderen die ze zelf hebben ge
kweekt. En een of andere uitzondering niet te na
gesproken kunnen we dat rondom ons met talrijke
voorbeelden gemakkelijk staven.
Maar hoe zoudt ge willen dat uw kind zich ge
draagt naar uw gezag, als gij voor U zelf geen ge
zag meer hebt noch toepast Hoe kunt ge van uw
zoon. van uw dochter gehoorzaamheid verlangen
of verwachten, als ge zelf niet meer gehoorzaamt
aan de natuurlijke en aan de goddelijke wetten die
in een gezonde samenleving,, in een goed huisgezin,
nog steeds van kracht zijn Geloof me, vader en
moeder, een kind hoe en wat het ook moge zijn -
kijkt steeds naar U op. richt zijn eigen leven in
naar wat het van boven aan de top, dit is in het
leven van vader en moeder zelf, ziet en waarneemt.
En laat dan de loKkende stem en de verleiding van
het avontuur de misterieuze sirenenzang van het
onbekende nog zo meeslepend zingen, wanneer het
gezag in het huisgezin gezag dat steunt op een
waarachtige ouderliefde gaaf en ongeschonden
is, dan hoeft voor U de dreiging van het angstwek
kende avontuur der verdwijning niet als een spook
over uw haard te hangen.
net is een gemeenplaats te zeggen dat een jonge
boom dient te worden geleid om niet tot een krom
gedrocht uit te groeien en een even ware gemeen
plaats is het er bij te voegen dat een jongeling, een
jong meisje, dienen geleid te worden, willen ze uit
groeien tot volwaardige wezens in onze steeds moei
lijker wordende samenleving
En wanneer U hoort zeggen dat een kind tot een
persoonlijkheid zal worden wanneer men het
steeds zijn eigen wil laat uitleven, neem dan gerust
aan dat dergelijke uitspraak veeal voortvloeit uit
eigen z\\ akheid van de ouders en denk er onmid
dellijk bij dat t i van gezag in zo een gezin geen
schijn van gedacht meer bestaat. Met al de jam
merlijke ge volgen vandien.
Ik ben dezer dagen getuige geweest van een feit
dat nu werkelijk heeft getroffen. Een vader en een
moedei ei ie een dochtertje hebben van ongeveer 14
jaar, vertrokken in de voormiddag per auto
(Lees verder op blz. 2)
Ziad u/ee^/