'Qams bb Een Aspect van de Crisis in het Gezag talige óKoogdag Zesendertigste Jaargang Zaterdag 9 juni 1962 AAN AL ONZE LEZERS EN LEZERESSEN Drukker - Uitgever Paul LUYSïERMAN JACOBS Koepoortstraat 10 N1NOVE Telefoon 327.27 Rostcheckrek. 4786.8a Wij zijn de laatste tijd dikwijls opgeschrikt door verdwijningen van kinderen, jongens en meisjes, die ofwel het ouderlijk huis ontvlucht zijn ofwel meegelokt werden door sadistische monsters. De omstandigheden rond deze verdwijningen zijn vaak zeer geheimzinnig en de verslagen in de dagbladen, de radio en televisie brengen ons in geu ren en kleuren de adembenemende bemoeiingen en inspanningen van de politie die zich werkelijk geen moeite spaart om de verdwenen knapen of meisjes aan hun in nijpende angst zittende ouders terug te schenken. Dat dit niet altijd iuKt, maar veelal helaas uit loopt op het vinden van een akelig verminkt lijkje dat daarenboven nog vooral wanneer het een meisje is door de misdadige en geile ontvoerder werd geschonden, is ons overbekend. Een enkele maal keert met de weergevondene de rust, de blijd schap en het geluk terug aan de familiehaard waar vader en moeder, broeders en zusters vaak ettelijke uren, soms dagen en ook weken, in bange vertwij feling handenwringend aan de afwezige hebben zitten denken, nu eens hopend, tegen alle hoop in. dan weerom met het schrikkelijke beeld van de vreselijke dood voor ogen. Wie zal zich de gemoedstoestand van zo een vader, van zo n moeder kunnen indenken wanneer de avond valt en het kind, de jonge snaak, het jeug dige dochtertje niet thuis komt Hoe bang zal die lange, lange nacht zijn voor de beide ouders die met het verstrijken van de tijd het spook van de twijfel, van de vrees, van de gruwelijke angst zien opdagen en, de wanhoop nabij, zich steeds de wan hopige vraag blijven stellen Waar zit mijn kind nu toch En geen van ons, hoe hardvochtig we ook mogen zijn, zou graag met deze van smart overstelpte men sen, de r ng gaan naar het politiebureau om er, het vergeefse wachten beu. aangifte te doen van de verdwijning en voor de noodgedwongen koele amb tenaar. zijn wanhoop uitstallen en er laten lezen in de afgrond van verdriet en kommer waarin deze verdwijning het huisgezin, de familie heeft gedom peld. Ik heb dezer dagen een man horen zeggen neen. zoiets zou ik mijn ergste vijand niet toewensen En inderdaad dit afgrijselijke en dodende af wachten meemaken, als het gaat om een van uw eigen kinderen, moet iets hels zijn, iets wat met geen pen te beschrijven valt. En indien we het ook niet aan onze ergste vijand toewensen, hoeveel minder gaarne zien we het gebeuren in ons eigen huis. bij onze familieleden, bij onze vrienden en onze buren. Er zijn tegen deze van zedenverwildering ge tuigende bewijzen dan ook een stel voorzorgen te nemen,, waaraan geen enkele vader en geen enkele moeder zich kunnen noch mogen onttrekken. Hier vooral heeft de moeder een primordiale taak. Zij moet haar kleinere kinderen, bijzonder wanneer ze de eerste tijd naar de kleuterschool lopen, werkelijk inprenten met niemand, maar dan ook met niemand mee te gaan, hoe verleidend en verlokkend ook het aanbod moge wezen. Niemand beter dan de moeder zal daarvoor de woorden vin den die weerklank zullen hebben in het hartje van onze kleuters en een heilzame angst medebrengen voor vreemdelingen die er maar al te vaak op uit blijken te zijn. het meest-onschuldige wezen in on ze samenleving, het kind, te misbruiken voor hun ongezonde, nun geile of misdadige inzichten. Maar er is een ander facet aan het vraagstuk. We bedoelen hier speciaal de verdwijningen van wat we zouden kunnegjj$emen: «de aankomende jeugd» 't is te zeggen, £>hze meisjes en jongens die niet meer aan moeders rok hangen hun eigen wegen beginnen te gaan en dikwijls verleid worden door de lokkende roepstem van het geheimzinnige en verre aivontuur. En hier zouden wij even willen wijzen, met de absoiUUt nodige aandrang, op de enorme verant woordelijkheid van de ouders. Kinderen kweken is absoluut geen kindei spel is een waarheid die nog steeds haar volle draagwijdte en haar onweer legbare evidentie inhoudt. Het is vooral bij die zogezegde aankomende jeugd dat een dubbele waakzaamheid is geboden. De lektuur en de film aie twee vreselijke wapens kunnen zijn zowel ten goede, als ten kwade (en helaas maar ai te dikwij Is ten kwade) oefenen op onze jongens en meisjes een aantrekkingskracht uit waaraan ook de besten met altijd zegevierend kunnen wederstaan. Het familieleven wordt dikwijls derwijze geleefd dat de kinderen er niets meer in vinden het huis gezin (dat in essentie een vast aaneengesloten ge- neel zou dienen uit te maken) blijkt dikwijls een verbrokkeling te zijn van personen, van eenlingen a:e niets meer met mekaar gemeen hebben tenzij het inwonen onder éen zelfde aak en dat voor de naar begrip en hulp en liefde snakkende jeugd geen uitkomst meer biedt het woord haard dat een samenkoppeling zou moeten betekenen van al ae huisgenoten is veelal zo ïjdel geworden dat het voor de jongen en voor het meisje niets meer inhoudt. En hoe zou het ons dan verwonderen wanneer wij vaststellen hoe diezelfde jongen, datzelfde meis je er slechts nog op uit zijn zich zo spoedig moge lijk los te rukken uit dit broze verband Want daar lokt de toekomst, niet-waar Daar wenkt het avon tuur. het onbekende, het mysterieuze, dat niets an ders vraagt dan beleefd en ondergaan te worden en aan die roepstem, die verleiding die zo dik wijls op vernietiging uitloopt kan die jongen, kan dat meisje geen weerstand bieden, omdat ze dit in het gezin, aan de haard, alles mist wat ze moment van hun aankomende leven zo broodnodig hebben, omdat de familie voor hen geen «anker» meer betekent waaraan ze hun eigen levensuitin gen onder de hoede van de ondervindingrijkere ouderen kunnen vastklinken. En wij horen dan zo dikwijls herhalen en nog eens herhalen uit de mond van vertwijfelde ouders: Mijn kinderen luisteren niet meer naar mij. Ik heb er werkelijk niets meer aan te zeggen. Beste ouders, hier precies is het dat een streng eigen-onderzoek zich opdringt. Onze huidige wereld is er een waar een werkelijke crisis van het gezag hoogtij viert. Daarvoor zijn allerlei redenen or schijnredenen Prijs per Nummer 2 F Prijs voor Jaarabonnement: 85 F VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG althans aanwezig en ook in het gezin laat deze crisis zich gevoelen. Maar... is het niet de eigen schuld, het eigen gedrag, de eigen manier van leven die aan de basis ligt van het feit dat uw kind niet meer naai U luistert O zeker, we weten het maar al te wel ge hebt gelijk als ge zegt dat ge uw kind toch niet aan uw rok kunt binden. We beseffen maar al te goed dat. zelfs in de beste families, wel eens een zwart schaap de koppige kop opsteekt... Maar, er is toch een andere waarheid die onom- stootbaar vaststaat en die is een vader en een moeder hebben de kinderen die ze zelf hebben ge kweekt. En een of andere uitzondering niet te na gesproken kunnen we dat rondom ons met talrijke voorbeelden gemakkelijk staven. Maar hoe zoudt ge willen dat uw kind zich ge draagt naar uw gezag, als gij voor U zelf geen ge zag meer hebt noch toepast Hoe kunt ge van uw zoon. van uw dochter gehoorzaamheid verlangen of verwachten, als ge zelf niet meer gehoorzaamt aan de natuurlijke en aan de goddelijke wetten die in een gezonde samenleving,, in een goed huisgezin, nog steeds van kracht zijn Geloof me, vader en moeder, een kind hoe en wat het ook moge zijn - kijkt steeds naar U op. richt zijn eigen leven in naar wat het van boven aan de top, dit is in het leven van vader en moeder zelf, ziet en waarneemt. En laat dan de loKkende stem en de verleiding van het avontuur de misterieuze sirenenzang van het onbekende nog zo meeslepend zingen, wanneer het gezag in het huisgezin gezag dat steunt op een waarachtige ouderliefde gaaf en ongeschonden is, dan hoeft voor U de dreiging van het angstwek kende avontuur der verdwijning niet als een spook over uw haard te hangen. net is een gemeenplaats te zeggen dat een jonge boom dient te worden geleid om niet tot een krom gedrocht uit te groeien en een even ware gemeen plaats is het er bij te voegen dat een jongeling, een jong meisje, dienen geleid te worden, willen ze uit groeien tot volwaardige wezens in onze steeds moei lijker wordende samenleving En wanneer U hoort zeggen dat een kind tot een persoonlijkheid zal worden wanneer men het steeds zijn eigen wil laat uitleven, neem dan gerust aan dat dergelijke uitspraak veeal voortvloeit uit eigen z\\ akheid van de ouders en denk er onmid dellijk bij dat t i van gezag in zo een gezin geen schijn van gedacht meer bestaat. Met al de jam merlijke ge volgen vandien. Ik ben dezer dagen getuige geweest van een feit dat nu werkelijk heeft getroffen. Een vader en een moedei ei ie een dochtertje hebben van ongeveer 14 jaar, vertrokken in de voormiddag per auto (Lees verder op blz. 2) Ziad u/ee^/

Digitaal krantenarchief - Stadsarchief Aalst

Denderklok | 1962 | | pagina 1