oms
B
'n Personaliteit
'n Priester!
Achtendertigste Jaargang
Zaterdag 29 februari 1964
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 NINOVE
eieloon 327.'^7 Postcheckrek. 4786 85
Prijs voor Jaarabonnement90 F
Prijs per nummer: 2,25 F
Een man met een sterke wil, een edel karakter,
onverpoosde werklust, een gouden hart, dienst
vaardige aard en wijs beleid.
Een priester met ideale bezieling, nederig op
treden, zich-zelf-vergetende liefde, mannelijke en
tevens kinderlijke godsvrucht,
DAT WAS DEKEN BACK
De sterke benkige man rnet de krachtige li
chaamsbouw en vaste stap, is naar Ninove gekomen
in de zomer 1952. Zijn minzame lach, zijn hoegge-
strekte wuivende arm, deed hem op de slag aller
sympathie veroveren.
Hij wist waar hij naartoe kwam, zoals hij wist
waar hij naartoe ging te Ledeberg als subregent,
te Zöttegem als directeur, te Ronse als superior.
Hij wist waarom hij er kwam, zoals hij dat
vroeger elders wist om zich te geven. Plichtbewust
heeft hij steeds zijn taak, hem dcor zijn bisschop
opgedragen, vervuld.
In Ronse moest er gebouwd worden, het college
moest opgewerkt werden. Een deel van het college
was onder de oorlog verwoest, de kapei lag in
puin. In korte tijd wist hij alles tci een goed einde
te brengen. Hoeveel hij er van eigen bezit ingesto
ken heeft, zal wel niemand vertellen, maar toen hij
naar Ninove kwam was de bouw klaar de kapel
ingewijd. Zijn taak was volbracht
Hij kwam toen naar Nincve. Hier zouden al
de gaven van die edele priester op volle toeren
werken.
Van meet af aan heeft Ninove hem leren ken
nen. Een man die, naar 't woord van St Paulus,
zich zelf niet zocht. Hij was benoemd als deken,
maar nooit heeft hij zich als dusdanig doen gelden.
Al de geestesgaven waarmee hij rijk begunstigd
was, werden overtroffen door de gaven van zijn
gouden hart, bezield door zijn priesterlijke zending.
Zijn wilskracht gebruikte hij tegenover zichzelf
tegenover anderen zal hij, niet zwak, maar goed
zijn! Hij kloeg nooit en daaruit kwam de pijnlijke
verrassing van zijn plotselinge ineenstortinghij
wist wel welke kwaal zijn gestel sloopte, maar hij
wou niet ziek zijn. Zijn naastbestaanden en zijn
vrienden, die hem het best kenden, merkten het
niet hij bleef op zijn post. Hij was gekomen om
te dienen, niet om gediend te worden. Wat hij zelf
kon doen, zou hij niet aan anderen vragen. Ja
zonder aanstellerigheid zou hij zelfs het werk van
anderen overnemen. Hebben de mensen van Ninove
daaraan wel eens gedacht toen ze de Deken, als
de eenvoudige priester, op het speelplein zijn
werk doende zagen Hoeveel dagen heeft hij
er vertoefd en gezwoegd, steeds overal op de bres
zodanig dat hij zelfs vergat te eten.
Hij voelde zich aangetrokken tot de kinderen
en de kleine man. Voor de kinderen was hij
steeds de gevende, uitdelende Sint-Niklaas. En wat
deed hij ai niet voor zijn parochiale scholen Als
ze nog steeds in leven zijn is het aan hem groten
deels te danken Voor de minder bedeelde mensen
had hij steeds een helpende hand, in stilte
Maar nu komen de tongen los! De Deken had
de naarn rijk te zijn. Hij was het, inderdaad. Zijn
rijkdom heeft hij uitsluitend gebruikt om, met
kwistige hand, te heipen en nood te lenigen.
Ai was onze Deken zelf van tegcede familie,
toch was hij zo bescheiden dai hij tie betere, ver
erende h of f el ijkheidsbe wijzen van die stand zocht
te ontwijken, zoveel hij maar enigszins kon. Deken
Back zocht geen eerbewijzen, hij ontvluchtte ze,
hij was er niet gevoelig aan. Toch lagen trouwe
vriendschap en genegenheid hein nauw aan het
hart, wanneer die hem gekunsteld werden geschon
ken en hij met eenzelfde eenvoud zijn gevoelens
mocht uitdrukken. Nochtans was hij ook bekom
merd om de noden in begoede families en kregen
ook hun zieken het opbeurende priesterwcord.
In moeilijkheden, waarvoor hij geraadpleegd
werd, was hij de wijze raadgever. Voor een of
ander geval bood hij zelfs een oplossing aan, en
dat «ongevraagd»; maar bezield met het enige
doelhelpen, daar waar er ncod was. Zijn grote
bescheidenheid heeft veel daden van die goede
herder», die op zoek gaat naar hulpbehoevende
«schapen», onopgemerkt doen voorbijgaan.
Deken Back had de gave voorzichtig te zijn
Geen kuiperij, geen vleierij. Hij stond met beide
voeten in de werkelijkheid. Hij was vijand van
moeilijkheden, niet dat hij ze vreesde, maar hij
trachtte ze dcor liefde te vermijden en door geduld
te overwinnen.
En dan de kerk die kerk die hem was toever
trouwd Met welke iever heeft hij voor de luister
ervan gezorgd, Hij wcu ze zo aantrekkelijk moge
lijk. Wat al planten en bloemen heeft hij er ge
plaatst en versleeptHij leed er onder dat hij hei
probleem van de verwarming .liet kon oplossen,
waarover hij gedurig bekommerd was. De kerk wou
hij als een sympatieke iehuis waar al de parochia
nen elkaar in een aangename atmosfeer konden
terugvinden. Hij zelf gaf het voorbeeld hij ver
toefde gaarne in die kerk. Hij was de eerste en
de laatste aanwezig. Zijn diensten wou hij steeds
verzorgd en telkens streefde hij naar beter. Op
recht godsvruchtig, zonder flauwe zeemzoete prak
tijken, was zijn beieid dat van een man, die kin
derlijk tot de Heer en tot zijn Heilige Moeder bid
den kon.
Is het niet treffend dat priester Back «geval
len» is wijl hij het edelste priesterwerk vervulde:
zijn laatste priestertaak werd het uitreiken van de
H. Communie, Onze Lieve Heer aan de mensen
geven! Sindsdien heeft hij niets meer, zelfs als
mens, kunnen verrichten. Hij had het epistel van
die Septuagesimazondag het laatste gelezen,
waar er sprake is van de deelnemers aan een wed
loop in de renbaan. Daarin had hij nog de woorden
van St Paulus herhaald: «Ik beuk mijn eigen li
chaam en breng het onder bedwang, om niet
na aan anderen gepredikt te hebben zelf verloren
te gaan». Een van zijn allerlaatste woorden,
ue dag voer zijn dood Ik wist niet dat sterven
zo gemakkelijk was».
Deken Back had de koers gewonnen
Met de ieverige dienaar van het evangelie heeft
hu voorzeker van de goddelijke Meester mogen
heren a Kom, getrouwe dienaar, ik heb U zó veel
talenten gegeven, gij hebt ze doen opbrengen».
Deken Back heeft tijdens zijn leven weinig of
niet aan z.ch zelf gedacht. Mogen zij - aan wie hij
wei dacht ook hem nu gedenken
Want heeft Ons Heer niet zelf aan de mensen
gezegd dat het grootste gebed dat van de liefde is
TL"6 be8ra'en'splecl1t'6heden van onze
foiiÜ! m Plechtigheden die door gans ha-
tohek Ninove werden bijgewoond werd de
nnl' v" if"Vaar,mis °PSedragen door Monseig-
neur Van Petegem, die na het Misoffer van op de
hiihe'M" 0n,roere"de 'ijkrede uitsprak, waarin
hij het r„ke priesterleven van onze Deken belichtte.
ens beziÜ® genüeS kregeD We deze teks! ni« ln
dc k>PJldreJT' Va" de Deken'i «erd, namens
de kerkfabriek, het woord gevoerd door Heer Dok-
ter Frans Van Der Hulst:
Monseigneur,
Achtbare familie,
Zcereerwaarde Heren,
Mevrouwen, Mijne Heren.
De leden van de Kerkfabriek van de Onze Lie
>e louw parochie treuren met U allen bij de hik
baar van hun geliefde Heer 'Deken
De sterke man werd schijnbaar in volle kracht
en onverwacht uit ons midden weggerukt
Wij rouwen allen om hem.
De kleine kinderen verloren hun grote vriend
fen be^fZaTDre iT* Wat Sn°ep
speelplein Ter Duvst'"^? 7*"™°°! Wj het heerii*
opdat zij tijdens hun vrije T^T'
toezicht v^n WpIz,, ver^°t onder
..eztcht van bekwame en toegewijde leiders en
Lees verder op pagina 2.
T
