k
l%'sten \jo\KsS
/Qatns bb
d uwe
v/y
HELPT U ZELF...
Dag voor de Kerk
in Centraal-Airika
Tweeënveertigste Jaargang
Zaterdag 13 januari 1968
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - NINOVE
Telefoon 327.27 - Postcheckrek. 4786.85
Prijs voor Jaarabonnement 105 fr.
Prijs per nummer 3 fr.
zo helpt U God is een onzer oude spreekwoorden
dat we, in verband met het huidig probleem dei-
gepensioneerden eens even in overweging willen
geven.
Zoals bekend genieten .voor het ogenblik on
geveer 1 miljoen mensen, zijnde 1/10 der bevol
king, een ouderdomspensioen. De benaming van
dit laatste vinden we mis, omdat iemand van 60
of 65 jaar geen ouderling is, wel iemand die in
sommige omstandigheden recht heett op rustgeld.
Moeten wij in herinnering brengen dat Dr.
Adenauer als tachtiger nog Rijkskanselier was, dat
de Gaulle ook al in de zeventig nog de wereld
politiek beïnvloedt, dat Churchill op die ouderdom
nog oorlog voerde, dat Salazar in Portugal en Fran
co in Spanje mensen zijn die nun land nog dien
sten bewijzen, om maar niet te spreken van onze
nationale Kamiel Huysmans die ervan droomde als
honderdjarige in het Parlement te zetelen. Dit dan
maar om te bewijzen dat hij of zij die zich oud
voelt iemand is die zich niet meer jong van hart
voelt, of werkelijk door harde arbeid een welver
diende rust heeft verdiend.
In deze laatste kategorie rangschikken we wel
graag al wie zijn leven in de koolmijnen, staal
fabrieken of andere zware bedrijven heeft door
gebracht. Wij vinden het vanzelfsprekend dat deze
mensen, al zijn ze hoegenaamd niet versleten, lie
ver hun dagen rustig in een zetel of in een zonnig
tuintje doorbrengen. Ze hebben dat dik verdiend.
Deze gepensioneerden genieten-werkelijk van hun
rust, ze halen er alles uit wat er in zit en voor hen
is geen verveling te vrezen.
Maar er zijn de vele anderen...
Al degenen die een lang en vruchtbaar leven
achter de rug hebben, tot hun laatste werkdag zeer
aktief gebleven en plotseling, van de ene dag op
de andere, tot werkeloosheid worden gedoemd.
Voor de meesten is dit een zeer harde slag die ze
moeilijk te boven komen omdat ze van het volle
sociale leven met één slag in de eenzaamheid wor
den gedoemd, zonder verder kontakt met hun vroe
ger werkmidden.
Heeft de gepensioneerde één of andere hobby
(tuinieren, bijenkweken, schilderen ol om het even
wat) dan is het kwaad niet zo erg, er blijft immers
een bezigheid die het vele tobben uitsluit. Maar
voor de grote massa der 65-ers valt mét het pen
sioen alles volledig stil, de verveling - en hiermede
het slecht humeur - begint, en wat eigenlijk rust
moest worden wordt gezannik en haarklieverij.
Nochtans, en hier komen we tot wat we bij de
aanvang van dit artikel bedoelden, er moeten mid
delen bestaan om in deze toestand verbetering te
brengen. De Staat hiervoor aanspreken is uit den
boze, wij zijn méér gesteld op het zichzelf behel
pen, en dat kan.
Enerzijds is het feit dat, met het op pensioen-
stellen, veel wijsheid, ondervinding, vakmanschap
verloren gaat.
Anderzijds horen we dikwijls, véél te dikwijls,
klagen dat één of andere lichte karwei (bureelwerk
boekhouding, kontrole, lichte herstellingen) niet
kan worden uitgevoerd ofwel omwille van de hoge
kosten, ofwel omdat de vakman er werkelijk geen
tijd voor heeft. Iedereen heeft maar eens in eigen
kring te kijken om te weten dat we waarheid spre
ken. Waarom steken de zich nu vervelende gepen
sioneerden niet eens de koppen bij mekaar om sa
men een soort arbeidsbeurs op te richten, waar
elk liefhebber want dat zijn ze toch de ge
wenste bezigheid zou laten noteren.
De werkgevers, van hun kant, zouden zich op
hun beurt tot dit kantoor kunnen wenden voor een
eventuele invaller, voor tijdelijke en kortstondige
betrekkingen, voor karweiën die ze zelf niet graag
opknappen, in het kort voor alle soort werk dat
buiten de bedrijvigheid van het gewone personeel
ligt.
Wel blijft er de kwestie van een billijke ver
goeding voor het geleverde werk, maar daarin zijn
we tamelijk gerust, omdat wijs als ouden zijn
niemand van hen zijn prestaties als gelijkwaardig
met deze der jongeren zal beschouwen en het toch
altijd maar als tijdverdrijf zal worden aangezien.
Op deze wijze moet het mogelijk zijn de ouden
van dagen te beschermen tegen hun ergste vijand
verveling en eenzaamheid.
Elk initiatief in deze zin ondernomen, elke
raadgeving ter zake zal door ons graag in over
weging en aan o.aze lezers medegedeeld worden.
Zondag 14 januari 1961
SOLIDARITEIT
met onze
MISSIONARISSEN
in dienst van de Kerk in
CENTRAAL-AFRIKA
Wilt u tot de Kerk van België zeggen
hoe belangrijk het is dat zij de godsdien
stige belangen van Kongo ter harte zou
nemen
(Paulus VI tot Kardinaal Suenens. Uit de
toespraak van de Kardinaal tijdens de
inhuldiging van het Kongolomemoriaal te
Gentinnes).
De Dag voor de Kerk in Centraal-Afrika
wordt intentioneel gehouden in de naviering van
Driekoningen of Efifanie De Verschijning van
de Heer aan alle Volkeren
Iedereen weet dat Centraal-Afrika voor ons
land op de eerste plaats betekent Kongo, Burun
di en Rwanda. We weten ook dat hiervoor niet al
leen de historische banden pleiten, maar ook onze
4.000 missionarissen - de helft van de Belgische
missionarissen in de wereld - die in deze gebieden
de Kerk en de mens willen blijven dienen.
Zeker, er wordt op die dag een KOLLEKTE
voor de Afrikaanse Missies gehouden, die gedeel
telijk dient voor de vorming van een Afrikaans
laïkaat. De grond is echter dat ons, tijdens de Eu
charistieviering van aanstaande zondag, een diep
gaande bezinning gevraagd wordt over onze missie
verantwoordelijkheid aangepast aan de veranderen
de omstandigheden.
In Burundi en Rwanda staan we voor een hoop
volle toekomst. In Kongo heerst onzekerheid.
Bijna spontaan horen we thans iedereen zeggen
dat het een dwaasheid is om nog naar dat land
te vertrekken. Wanneer het echter om missiona
rissen - priesters, zusters, broeders en... leken -
gaat, ontstaat er toch een twijfel of het vpor hen
wel zo dwaas is.
(Lees verder op pagina 2).
eA^/
