\I
WAARHEEN, de GAULLE 7
DE WEEK
IN BEELD
Tweeënveertigste Jaargang
Zaterdag 29 juni 1968
FRANKRIJK
ITALIË
REGERING EYSKENS
ATLANTISCHE KONFERENTIE
TE REYKJAVIK
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - NINOVE
Telefoon 327.27 - Postcheckrek. 4786.80
Prijs voor Jaarabonnement 105 fr.
Prijs per nummer 3 fr.
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
Na de eerste verkiezingsronde lijdt net geen
twijfel meer dat het Gaullisme, door de opstand
der studenten en de langdurige stakingen nogal
door mekaar geschud, een volledig succes tegemoet
gaat. Als alles verloopt zoals normaal mag ver
wacht, krijgt de Franse President een meerderheid
die hem zal toelaten in de eerstkomende jaren zijn
programma van grandeur frangaise volledig uit te
werken. Wel zullen de toegevingen aan studenten
en werknemers enige invloed uitoefenen op eco
nomisch gebied - bijzonder de Franse uitvoer kriig:
hieronder te lijden - maar of deze sociale verande
ringen de Gaulle zullen doen afwijken van zijn
opzet de meester in Europa te worden, betwijfelen
we sterk.
Want met die Franse politiek is het maar aar
dig gesteld. Zijn nieuwe meerderheid krijgt hei
Gaullisme niet alleen van de gewone rechtse aan
hang, zoals te verwachten, maar zelfs het onstand
vastig centrum en een groot deel der linkse kiezers
gaven hun zegen. Uit schrik voor het kommunisme.
En daar zit iets dat wij. buitenstaanders, moeilijk
kunnen begrijpen. Dat de Gaulle zo maar zonder
meer zijn oude droom zal prijsgeven geloven we
niet, daarvoor is de man te nationalistisch, té k p-
pig, té bezeten van de gedachte dat het nieuwe
Europa alleen kan leven onder Frans voogdijschap.
Vandaar zijn onwil Groot-Britanje tot de E.E.G.
toe te laten, zijn onverklaarbare inmenging in K>
nadese binnenlandse zaken, het ontslag van Frank
rijk uit de Otan, zijn financiële politiek gesteund
op het verouderd princiep van goudbezit. Dat hij
daarbij de redders van zijn land. Engeland en Ame
rika, die toch Frankrijk bijsprongen tijdens twee
oorlogen, als een ondankbare behandelt, raakt zjn
koude kleren niet. Wel integendeel.
Behept met oude, konservatieve gedachten,
schijnt de man er plezier in te vinden zijn vroegei e
weldoeners te tarten door een buitenlandse poli
tiek te voeren die recht tegenover deze van de Otan
staat. Was hij niet de eerste, als West-Europeaan,
om het diktatonaal Rode China officieel te erken
nen - officiële bezoeken brengt aan de landen ach
ter het ijzeren gordijn, en zijn eigen, zo gezegd
demokratisch parlement, te herleiden tot een goed
betaalde knik-machine, zoals gebruikelijk in n-
dere kommumstische landen.
Dat alles wijst er op dat de Gaulle niet alleen
naar de persoonlijke, dikta tori ale macht streeft in
eigen land, maar deze over gans West-Europa zou
willen uitgebreid zien. Dat lijkt misschien een
gewaagde voorstelling, maar zijn we zo ver mV,
Is het niet verwonderlijk dat het machtige Rus
land, anders snel bereid het kommimisme in het
buitenland op elke manier te steunen, niet alleen
tegenover de Gaulle zo lankmoedig blijft, maar zijn
politiek stilzwijgend goedkeurt en zelfs aanmoe
digt. Als in Frankrijk naar een diktatuur wordt
gestreefd, en dat laat nu toch geen twijfel meer,
en Rusland dit streven oogluikend toelaat, dan
spreekt het vanzelf da: deze diktatuur geen rechtse
kan zijn. Een linkse dan Ook onmogelijk, tenzij
mon General in zijn oude gewoonte vervalt vn
nogmaals zijn eigen vrienden iaat vallen zoals in
Algerië gebeurde. Daarbij rijst dan de vraag of de
Russen zo dom zijn dit spel niet in te zien, en doen
ze dat wel, waar wij niet aan twijfelen, dan hebben
ze hun eigen doelstellingen.
Voor ons bestaat de zekerheid dat er, tussen
Frankrijk en Rusland bepaalde geheime akkoorden
bestaan betrekkelijk de verdeling der invloeden
in Europa. Een zeer gevaarlijk spel van geven en
nemen, waar met de glimlach mekaar stokken in
de wielen wordt gesloken, maar waarvan de uits„ug
op voorhand is gekend ruzie of oorlog, zoals ge
wilt.
Is het aan niet de hoogste tijd dat de andore
West-Europese demokratieën zich gaan bezinnen,
hun verouderde methodes aanpassen en kort en
goed de Ga u lie doen voelen dat ze zijn spelletje
door-hebben. Geweld komt hierbij niet te pas, want
er zijn andere middelen genoeg om iemand te doen
begrijpen dat zijn haring niet bakt. Over deze mid
delen praten wij later wel eens.
BH
Bij de eerste ronde van de verkiezingen kenden
de Gaullisten een ware triomf. Reeds 142 kandida
ten behaalden in hun disirikt de volstrekte meer
derheid en zijn reeds verkozen tegenover slechts
6 kommunisten. Hieruit kunnen wij een paar lie-
sluiten trekken.
Iedereen is het ei over eens dat vele vraag
stukken onopgelost blijven, het wordt trouwens van
alle daken geschreeuwd. Problemen stellen is iets,
er een oplossing aan geven is echter nog wat an
ders. De zege der Gaullisten danken deze niet aan
een vaste aanhang, wel aan het feit dat de kiezers
de mmst nadelige der twee kwalen verkozen heb
ben. Dit is nochtans eerder een gevaarlijke toe
stand Mitterand heeft op een bepaald ogenblik
gemeend te moeten postvatten tussen de stakers
(opstandelingen), en verloor in zijn kiesdïstrikt zo
wat 4.000 naamstemmen. alhoewel zijn partij een
plaatselijke vooruitgang kende. Hetzelfde kan ge
zegd van Mendes-Franee. Daartegenover behaalde
Pompidou zo maar 79b van de stemmen.
Ai deze feiten geven de algemene opinie weer
men heeft gestemd voor de orde.
Evenals in Frankrijk maakt ook Italië een kri-
sis door. De kommunisten vormen er een zeer ster
ke oppositie en de overige frakties zijn zeer ver
deeld, met de Christen-Demokraten als sterkste
partij.
Leone heeft een voorlopige regering samenge
steld die maar op een zeer nauwe meerderheid kan
rekenen. Deze formule moet toelaten om de meest
dringende zaken af te handelen, terwijl men in
tussen een oplossing zoekt die de regering een rui
mere meerderheid kan geven.
In feite staan wij hier ook voor een wankele
toestand, want met een voorlopige regering kan
men niets positiefs aanvangen, en God weet hoe
lang het zal aanslepen vooraleer een grotere rege
ringsmeerderheid gevonden wordt. Misschien zal
de huidige regering reeds lang ten val zijn gebracht
De kommunisten en liberalen voeren immers een
verwoede oppositie en trachten zoveel mogelijk
parlementairen m hun aktie te betrekken.
De regeringsverklaring van de heer Eysksns
aan het parlement werd maar eerder koel onthaald.
Alles samen was de inhoud eerder negatie!in deze
zin dat maar weinig kenarete oplossingen op de
gestelde moeilijkheden in vooruitzicht werden te-
steld. Hier zien wij wel een analogie met de alge
mene toestand in Frankrijk.
Het is alsof de heer Eyskens deze kritiek aan
voelde toen hij verklaarde dat het met in zijn be
doeling lag om een inventaris te maken van al de
schikkingen die zijn regering gaai treffen.
Vijftien ministers van buitenlandse zaken var
de Natolanden hebben te Reykjavik de mogelijk
heden onderzocht om tot een geleidelijke ontwa
pening te komen in de wereld.
Onze Minister Harmei heeft hier een belang
rijke rol gespeeld. De ingenomen positie is deze
door hem naar voor gebracht en kan zich herleiden
tot het zoeken naar de vrede zonder aan te nemen
da: de bestaande overeenkomsten unilateraal ver
broken worden. Men denke hierbij b.v. aan L
toestand rond Berlijn.
°lciQms Brt
wee^ó/l
