d
w
e
e2-in
6/7 ui \i
^'aams bb
AMNESTIE
KRIST. MUTUALITEIT
IN DIESNT
VAN DE MENS!
Zaterdag 28 september 1968
Tweeënveertigste Jaargang
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - NINOVE
Telefoon 327.27 - Postcheckrek. 4786.85
Prijs voor Jaarabonnement 1G5 fr.
Prijs per nummer 3 fr.
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
Neem het ons niet kwalijk, vriend lezer(es),
als we nogmaals ons oude stokpaard berijden en
uw aandacht vestigen op de voor 27 oktober a.s.
geplande betoging voor totale amnestie.
Iedereen weet dat wij deze idee hier sinds jaar
en dag verdedigen met handen, voeten en desnoods
het hele lichaam om precies te zijn al vanaf ons
eerste nummer na de bevrijding niet om er enige
politieke munt uit te slaan, wel omdat ons goed
hart spreekt, maar vooral omdat we beschaamd
zijn. Beschaamd te moeten zien hoe overal sinds
lang zelfs in Rusland alle zonden die voort
sproten uit de nazi-bezetting lang vergeten en ver
geven zijn. Alleen hier bij ons...
Wij weten wel dat een eindeken wet werd ge
stemd, de fameuze lex Degrelliana, die onder be
paalde voorwaarden aan Vlaamse veroordeelden,
die hun leven redden door uit te wijken naar het
buitenland, toelaat in het land terug te keren mits
het vervullen van sommige voorwaarden. Maar
velen onder deze vrijwillig uitgewekenen vinden
zich zelf onschuldig, achten zich door de Staat zeer
slecht behandeld en weigeren uit eigenliefde het
soort smeekschrift en eigen-beschuldiging te on
dertekenen dat geëist wordt. Dat is ten zeerste
menselijk.
Onmenselijk is het vanwege de Staat deze ban
nelingen van hun eigen, geliefde streek weg te
houden om feiten waar al 24 jaren zijn over heen
gegaan, feiten die in illo tempore als staatsgevaar
lijk werden bestempeld. Dat lijkt nu, op deze dag,
zo onnozel en pietluttig als sommige daden die als
verzet werden bestempeld.
Hierbij denken wij aan de massa oorlogsbur
gemeesters en andere gemeentelijke en politie
beambten die, wegens hun benoeming tijdens de
oorlog, of een abonnement op Volk en Staat
na de bevrijding de bak in vlogen, van hun bur
gerrechten werden beroofd en tot tientallen mil
joenen boete werden veroordeeld.
In de meeste gevallen was hun grootste fout
er voor gezorgd te hebben dat orde en rust heerste,
dat elk de nodige rantsoenen kreeg, in tegenstrijd
met de Londense radio die maar hetzte, zonder
zich rekenschap te geven van de werkelijke toe
stand in het land.
Het ging er met de bevrijding zo erg aan toe
dat zelfs een Achiel Van Acker in volle Kamer
van Volksvertegenwoordigers dierf verklaren dat
het ging om een gerechtigheid van negerkoningen.
Als aan de jongeren over de repressietijd ge
sproken wordt schudden ze bedenkelijk het hoofd,
ze geloven er niets van, evenmin als ze geloven
dat het slachten van een koe, het in brand steken
van een koolraapveld of een met krijt gekrabbelde
V op muur of openbare W.C. als verzetsdaad kon
worden bestempeld.
Wij erkennen graag dat er verzetslui hebben
bestaan, échte, mensen die op gevaar van eigen
leven handelden en voor wie we graag ons petje
afnemen. Maar naast deze minderheid stonden de
honderdduizenden medelopers al 120.000 alleen
in de sluikpers van het laatste uur, specialisten
van de natte vinger die hun zeil naar de toen rode
wind spanden, dikwijls om eigen fouten en tekort
komingen te dekken.
Even onbetwistbaar is het dat in het andere
kamp ook medelopers waren, veelal sukkelaars die
optraden als fabriekwachters, chauffeurs bij de
N.S.K.K. of werkzaam bij de Organisation Todt.
Zeker niet uit ideaal, maar om het dubbel rantsoen
voor vrouw en kinderen. Die werden bestraft, en
zwaar ook. Niet zo zwaar echter als de Vlaamse
inteligenzia die letterlijk werd uitgekamd en waar
doodvonnissen, levenslang en tientallen miljoenen
boete dagelijkse kost waren.
Vierentwintig jaar later vraagt ge U zelf af
waar de zinnen van de Regering toen waren, hoe
zo iets mogelijk is geweest, maar toch is gebeurd.
Is het dan niet de hoogste tijd over dit alles
eens en voorgoed de spons te vegen, te bekennen
dat aan beide zijden veel te ver werd gegaan, en
te trachten in de mate van het mogelijke het ge
dane ongelijk te herstellen.
Wij weten, met deze nieuwe manifestatie zullen
weer oude koeien uit de gracht worden gehaald,
een minderheid zal zich weer schrap zetten zoals
telkens als het om amnestie gaat. Maar is het niet
de plicht van de Staat over dit bezwaar heen te
stappen om met een breed, vredelievend gebaar,
alle zonden te vergeven
Niet weer eens een lex Degrelliana die het
mogelijk maakt langs een achterpoortje sommigen
nog te duvelen, maar kort en goed een natte spons
er over. Was dit gebaar vroeger gesteld geweest,
dan zou dit al de Regeringen sinds de bevrijding
heel wat minder zorg, en het extremisme niet zo
een sterk wapen in de hand gekregen hebben.
Laat elk van ons dan bij zichzelf beginnen en
in eigen hart de spons over het verleden vegen,
opzettelijk vergeten wat ons persoonlijk kan ge
hinderd of benadeeld hebben. Uit kristelijke naas
tenliefde, om de eigen gemoedsrust en om niet
belachelijk te staan tegenover onze nakomelingen.
De afdeling ZIEKENZORG
geeft het voorbeeld te Ninove
Op zaterdag 21 september organiseerde de C.M.-
kern ziekenzorg Ninove een ziekendag. Het voltal
lig bestuur liet niets onverlet om dit feest te laten
uitgroeien tot een schone en onvergetelijke dag in
de ware geest van het kristelijk meevoelen met
het lijden van de zieke mensen.
De bestuursleden hadden dagen vooraf hun zie
ken bezocht. Zij zelf, bijgestaan door vrijwillige
chauffeurs, haalden hun zieken af aan huis en voer
den ze naar het Sint-Aloysiuscollege.
De studiezaal, ingericht als feestzaal met heel
fijn gedekte tafels en in net midden het altaar, was
zo indrukwekkend bij het binnenkomen der zieken,
dat velen even bleven rondkijken om hun ogen de
kost te geven.
Maar naarmate de zaal zich vulde, groeide de
gezelligheid in een ontspannen atmosfeer. Dit alles
met de toegestoken handen van de verpleegsters
Mej. Vernaillen, Mej, Siroyt en Mevr. De Troyer;
de voorzitter en de ondervoorzitter Paul Coppens
en de andere bestuursleden.
Toen even na 15 u. het knapenkoor van het
college, onder leiding van E.H. Jacabs, zich opstelde
achter het altaar, voelden alle aanwezigen zich
verenigd in deze kristelijke gemeenschap.
De proost der ziekenzorg Z.E.H. Deken De
Landtsheer, bijgestaan door Z.E.H. Principaal Tae-
lemans en E.H. Becaus, celebreerde een plechtige
mis. In zijn opbeurend woord vroeg Z.E.H. Deken
aan de zieken, hun lijden en leed te offeren samen
met hem tijdens deze offerande.
En terwijl dhr. Collin de zachtste tonen uit het
orgel liet glijden voor het knapenkoor, verheugden
allen zich met de vernieuwde liturgie in de volks
taal en zongen De Heer is waarlijk opgestaan
alleluja
Na deze overtuigde geloofsbeleving verwelkom
de de voorzitter dhr. Piet Van Den Neucker alle
aanwezigen, zowel de zieken als genodigden en
medewerkers.
De belegde broodjes met de koffie, koekjes, pra
lines en de vele glaasjes wijn werden gretig aan
vaard. Het lofwaardig optreden van Jean Monnet
verhoogde de feestelijke stemming.
Rond 18 u. feliciteerde dhr. Van Den Haute
adj.-directeur van het verbond C.M. Aalst, de in
richters voor het welslagen van hun ziekendag. In
zijn troostwoord je tot de zieken, zoals hij dat kan
verheugde hij zich over hun aanwezigheid en zag
(Lees verder op pagina 2)
eH/
