BRUSSEL NIJPT ZEI
A K T U E E L-
TJ ES...
Vijfenveertigste Jaargang
Vrijdag 20 augustus 197]
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - NINOVE
Telefoon 327.27 - Postcheckrek. 4786.85
Prijs voor Jaarabonnement 140 Fr.
Prijs per nummer 3,50 Fr.
VERSCHIJNT IEDERE WEEK
Dat de nieuwe grondwet, evenmin als de oude,
volmaakt zou zijn was niet <te verwachten. Dat de
toepassing ervan aanleiding zou en zal geven tot
allerlei 'betwistingen was wél te verwachten, dat
ligt in onze aard.
Als dappersten onder de Galliërs en getrouw
aan onze reputatie van meesters in het vinden van
achterpoortjes om de strengheid of de zin der wet
ten te ontwijken kunnen of mogen we aan deze
aartsvaderlijke geplogenheden geen afbreuk doen.
In zekere zin zijn we daarvoor ook te vinden.
Maar wat er voor het ogenblik gebeurd is toch
straffen tabak.
De nieuwe grondwet voorziet o.m. in het op
richten van kuituurraden voor beide landsgedeel
ten, één voor Vlaanderen en ene voor Wallonië.
In het kader van de algemene strekking tot decen
tralisatie en het verschaffen van werk in eigen
streek, was het vanzelfsprekend dat deze kuituur
raden hun zetel ook in eigen streek zouden op
richten. Wij menen te mogen zeggen dat de meeste
parlementariërs, boven en onder de taalgrens, het
ook zo opgevat hebben en in deze zin dan ook een
positieve stem hebben uitgebracht.
Dat was zonder de Brusselaars gerekend die,
eenmaal de vrijheid van de père de familie in huis
gehaald, nu trachten ook nog de zetel der kuituur
raden in Brussel gevestigd te zien. Ze beseffen zeer
goed dat, bij gebrek hieraan, voor hen niet alleen
een bron van inkomsten verloren gaat, maar dat
hun invloed op de boerkens uit de provincie stilaan
maar zeker verloren gaat.
Een uitvlucht was gauw gevonden. De nieuwe
grondwet zegt immers niet waar de kuituurraden
dienen opgericht, waarom dan niet in La Capitale
Denk maar aan al het gemak dat dergelijke
oplossing levert. Is er niet de mogelijkheid de ver
gaderingen der kuituurraden te houden in Kamer
en Senaat op dagen en uren dat deze beide orga
nismen niet vergaderen. Zijn er niet de gemakke
lijke verbindingen met de hoofdstad, bestaat er
niet het nodige personeel met de nodige bureaux,
een griffie, en noem de rest zelf maar op.
Als doorslaand argument wordt er gewezen op
het uitsparen der miljoenen die het bouwen of
huren van vergaderzalen met bureaux en toebe-
hoorten zouden eisen in geval van oprichting in
de provincie. Dat alles kan uitgespaard door het
gébruiken der parlementslokalen die, en dat zeg
gen de Brusselaars niet, doodversleten zijn en...
noodzakelijkerwijze in afzienbare tijd totaal die
nen vernieuwd te worden.
En wat dat uitsparen betreft... Een land d.at
zich kan veroorloven de pree van zijn - te vele -
parlementariërs van 500 op 600 duizend frank pe-r
jaar te brengen, miljarden vergooit aan nutteloze
werken als Ronquières, Route de Wallonië enz...,
honderd miljoenen verknoeit in tot ondergang
gedoemde zaken als Brasseries de Ghlin, patatfrit-
fabrieken te Leuze, faliikante zaken als SEFI en
nu onlangs nog miljoenen spendeerde om een sla
bakkende Cristallerie de Val St. Lambert recht te
houden, moet bij machte zijn enkele tientallen
miljoenen te vinden om elke kultuurraad in eigen
streek op te houden.
Naar onze mening zit er nog meer achter en
gaat het niet alleen om de lieve duiten. Brussel
nijpt ze omdat, met het vertrek uit de hoofdstad
-van een gedeelte der parlementaire werkzaamhe
den, een begin tot decentralisatie wordt gemaakt
dat uiteindelijk zal leiden tot het isoleren der hoofd
stad. Dit zal gepaard gaan met een vermindering
van de aanvoer van Vlaamse, gemakkelijk te ver-
beulemansen werkkrachten, vermindering van kre
dieten die alle dure fantasieën zoals metro en na
tionale vliegpleinen onmogelijk maken, met alle
nadelige gevolgen van dien. Ze weten in Brussel
verdorie heel goed dat ze staan of vallen met de
invoer van werkkrachten uit de provincie en ze
rekenen altijd maar op tegemoetkomingen van ons.
Dat wordt door ons al te gemakkelijk vergeten.
Door de Walen niet. Die eisen kort en bondig hun
kultuurraad in Namen, en ze zullen hun goesting
krijgen, 'zoals altijd. Intussen zitten ze in Vlaan
deren de kat uit de boom te kijken, er gebeurt niets
tenzij dat in sommige vooraanstaande dagbladen
een lans wordt gebroken ten voordele van Brussel.
Zo gezegd om in Brussel de Vlaamse aanwezigheid
te lbevestigen.
Mogen we eens even glimlachen om zoveel nai-
viteit. De onuitgesproken hoop van de franstalige
Brusselaars is en blijft dat onze raad, eenmaal in
de hoofdstad ondergebracht, de weg zal opgaan van
al wat zich als Vlaams te Brussel vestigde, nl.
met de tijd zal verwateren zoals alles vrat la ca
pitale de laatste eeuw binnen slokte.
Het enige kordate middel om Brussel te doen
begrijpen dat zijn tijd voorgoed voorbij is, is
onze kultuurraad op eigen bodem te vestigen. Ant
werpen, Lieferinge, Gent of Zoetenaaie om 't even.
maar ergens op een plaats sterk genoeg om te ont
snappen aan de druk van een hoofdstad die zich
inbeeldt europees te zijn en zelfs niet bij machte
is de meerderheid van zijn bevolking op een waar
dige manier te behandelen.
De Vlaamse parlementariërs mogen weten dat
we dat niet nemen,, dat we door dit zoveelste Her
tog innedal niet zullen wandelen en dat deze eerste
en enige gelegenheid om eindelijk onze eigen weg
te gaan met volle handen dient gegrepen.
Brussel nijpt ze, jawel. Dat is voor ons geen
zorg. Maar wordt er ditmaal nog eens aan deze
franstalige eis toegegeven dan vrezen we dat onze
verkozenen ze niet alleen zullen nijpen, maar aan
hun achterste zullen voelen. Bij de verkiezingen
toekomend jaar.
Adieu, verlof en vakantie...
Nog luttele dagen, en iedereen heeft het weer
eens gehad.
Ontspanning, rust en gezonde lucht...
De ene hebben het gezocht in verre, zonnige
streken. Anderen vonden het wellicht in eigen
nabije omgeving.
Hoe dan ook, we hebben aan den lijve nog
eens het deugddoende van rust en natuur gevoeld.
En of we dat nodig hebben
Onze huidige snel evoluerende maatschappij
heeft de laatste decennia meer oog gehad voor ekc-
nomische groei en welvaart (wat niet noodzake
lijk synoniem is van welzijn) en verloor daarbij
andere belangrijke aspekten uit het oog.
Driekwart eeuw geleden reeds schreef een Fr.
Van Eeden in zijn Kleine Johannes In hun
steden waar zij opeen kruipen, is alles vuil en
zwart en de lucht bedompt en vergiftigd door stank
en rook. Zij zijn geheel vervreemd van de natuur
en hun medeschepselen
Intussen is 't er zeker niet op verbeterd.
Massa's worden opgesloten in onvoldoend-
verluchte fabrieksruimten, onze straten barsten
van oorverdovend motorlawaai, onze rivieren staan
vol chemisch schuim en krioelen van viskadavers.
fabrieksschouwen en verwarmingsinstallaties spu
wen zwaveloxyde de lucht in, giftige afvalstoffen
worden de riolen ingepropt...
Uit een enkwest, in de V.S. gedaan, bleek dat
het autoverkeer voor de helft bijdraagt tot de lucht
bezoedeling, de verwarmingsinstallaties voor 20 t.h.
en de industrie voor 13 t.h.
Voor alle openbare instanties wordt het een
dwingende plicht de mens tegen zichzelf te gaan
beschermen, en werkelijk-aidoende maatregelen te
treffen.
Gelukkig beginnen langsommeer stemmen op
te gaan tegen natuurvernietiging en milieuvervui
ling.
Mochten zij maar gehoor vinden vóór het ho
peloos te laat wordt. En daartoe willen wij zeker
ons steentje bijbrengen.
^aa/ns en ,J
JTaezind u/ee^
