h
'QQtns bc
e2-in
d uwe
e/r^/
Q<y
DE ACTIE VAN
Senator \V. VERLEYSEN
Zevenenveertigste Jaargang
Vrijdag 31 augustus 1973
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - 9400 NINOVE
Prijs voor Jaarabonnement 170 Fr.
Prijs per nummer 5 Fr.
voor de verbetering van de
HUISVESTING
VAN ONZE MINDERVALIDEN,
met succes bekroond
Belangrijk Koninklijk Besluit in het
Belgisch Staatsblad van 24.8.73
Wat vroeg senator Verleysen
Waf wordt nu ingevoerd
met ingang van 1 juli 1973
Drukker - Uitgever
Tel. 054/327 27 - Postcheckrek. 4786 85
VERSCHIJNT IEDERE WEEK.
Onder de merkwaardige initiatieven onlangs
door de regering in Hertoginnedal genomen, vinden
w>e er een dat door de grote pers in het algemeen
doodgezwegen werd, nl. het toekennen van een
subsidie van 100 miljoen frank in 1973 - te brengen
op 200 miljoen in 1974 - aan de in België verschij
nende dagbladen.
Eigenlijk niets nieuws, want weer werd het
voorbeeld gevolgd van Nederland waar de kranten
sinds jaren staatstoelagen genieten die nog al wat
anders zijn dan de povere hulp door Leburton, Pre
sident van Le Peuple en staatsminister Van
den Eynde, co-President van de B.S.P. en directeur
van Volksgazet aan de Belgische pers geboden.
Deze miljoenen, aldus Jan Nuyts in 't Paliie-
terke van 23 augustus jl., en die we graag om zijn
moed eervol vermelden, deze miljoenen dus worden
uit de zak van de belastingbetaler getoverd, zo ge
zegd om een brede waaier van demokratische opi
nievorming te waarborgen.
Onmiddellijk dient opgemerkt dat de regering,
en vanzelfsprekend ook de dagbladdirecties, ver
trekken van de onderstelling dat alleen dagbladen
meningen verkondigen. De weekbladen, die in zake
vertolking van een vrije opinie meestal afwijken
van de gestandiseerde dagbladen, zijn van het
staatsmanna uitgesloten. Deze opinie treden wij
graag bij, niet uit jaloezie omdat dit weekblad ook
geen cent zal krijgen - wij ook hebben het niet
nodig - maar alleen om het principe te handhaven
dat, wie vrij zijn mening wil zeggen, ook vrij van
financiële bindingen moet blijven.
Logika zit er in dit regeringsbesluit trouwens
ook niet, want om welke redenen de hulp beperkt
blijft tot de partijbladen van de drie zo gezegd
nationale partijen, moet Leburton ons eens uitleg
gen. Wij zelf hebben daar ons eigen gedacht over.
Verder onderschrijven wij ook wat Jan Nuyts
zegt De socio's, sterk in de politiek maar zwak in
de journalistiek, willen hun politieke macht ge
bruiken om hun kranten in stand te houden... waar
van wel de partij houdt maar niet haar kiezers,
vermits zij die kranten niet lezen.
De krisis van de Belgische dagbladpers bestaat
niet. Aktueel is alleen de teleurgang van de partij
organen of, om nog duidelijker te zijn, de dood
strijd van krantjes gelijk Le Peuple, Vooruit, La
Wallonië, Le Journal de Charleroi, die stuk voor
stuk maximum een gemiddelde van 20.000 exempla
ren per dag verkopen. Daarnaast is er Volksgazet
die het tot 60.000 nummers brengt. Dit betekent
dat heel de Belgische socialistische partijpers in
haar totaliteit dagelijks nog niet de twee derden
van de lezers bereikt die via één enkele titel als
'o.v. Gazet van Antwerpen of Het Volk worden aan
gesproken.
Goed gezien van den arbiter, maar hier komt
dan een vraag van ons zullen deze twee laatste
mee snoepen van de koek of de moed opbrengen
om elke staatstoelage te weigeren om de handen
vrij te houden En wat met dagbladen zoals de
groep Standaard-Het Nieuwsblad, Le Soir, de Libre
Belgique e.a. die dank zij hun benijdenswaardige
journalistiek niet alleen het hoofd boven water
houden, maar bovendien nog een dikke cent over
houden Zullen die zich ook de mond laten snoe
ren door het aanvaarden van staatspenningen en
in de toekomst alleen maar verkondigen wat de
rode regering welgevallig is. Wij durven het bijna
niet geloven, maar onze politieke pappenheimers
kennende, vrezen we dat zij ook voor de marxisti
sche sirenenzang zullen bezwijken. Met alle gevol
gen van dien.
Want, en we citeren nogmaals Jan Nuyts, de
socio's willen met alle middelen geld voor hun
armtierige kranten en halen het waar zij dat ge
makkelijkst beet kunnen krijgen uit de staatskas.
Zij hebben uitgerekend dat zij één vierde van de
totale staatstoelage zouden moeten krijgen, hetzij
25 miljoen in 1973 en 50 miljoen in 1974 - minimum
10 miljoen per rode partijkrant. Vermits zij, de
roden, echter niet alleen in de regering zetelen,
moeten ook de kranten van liberale en kristelijke
kiezers meedoen. En dienen die kranten om een
alibi te verschaffen waarachter het tekort aan com
mercieel en journalistiek inzicht van types zoals
Van Eynde, Larock en tutti quanti kan schuilgaan.
Wij ook vragen ons af waar een gazet als Le
Soir, met een jaarlijkse winst van 10- miljoen, een
alibi zal vinden om een deel van het staatsgeld
binnen te rijven, tenzij dan om door haar onder
houden Franstalige gazettekens zoals Le Matin en
La Métropole in leven te houden. Franstalige ga
zettekens die dank zij staatsgeld, ons geld dus. in
Vlaanderen zullen blijven bestaan. En zeggen dat
sommigen beweren dat de Vlaamse strijd voor
goed gewonnen is
De vraag is, en we citeren nogmaals Jan Nuyts,
of de grote pers onder die chantage zal bezwijken
en het afpersingsgeld aanvaarden De subsidie aan
de dagbladpers wordt een komedie waaromtrent
noch het laatste woord is gesproken noch de laat
ste cent is uitgegeven.
Inderdaad, de politieke gevolgen van deze rode
zet zijn niet te overzien. De kruik gaat zo lang te
water tot ze barst.
Voor ons part, wij zullen blijven doorvechten
voor een vrije pers, anders is het met de democra
tie voorgoed afgelopen.
In de maand mei 1972 diende senator Wim Ver-
leysen drie wetsvoorstellen in. waarbij een reeks
maatregelen werden voorzien, die de aangepaste
huisvesting van onze mindervaliden moesten be
vorderen.
Deze voorstellen werden in senaatscommissie
van openbare werken besproken in de maand juni
1973. De staatssecretaris Marcel VANDEWIELE
was zeer enthousiast over deze voorstellen en be
loofde aan het ministerieel comité voor sociale en
economische coördinatie een ontwerp van Konink
lijk Besluit voor te leggen waarbij aan de verlan
gens van senator Verleysen .zou worden tegemoet
gekomen. Dit ontwerp van Koninklijk Besluit werd
door de regering aanvaard en ondertekend op 27
juli 1973. Thans is het verschenen in het Belgisch
Staatsblad van 24 augustus 1973.
Hij vroeg dat het in de toekomst niet meer
zou gebeuren dat een gezin, hetwelk een aangepaste
woning bouwt voor zijn gehandicapt gezinslid, zijn
recht op bouwpremie zou verliezen omdat de wo
ning te ruim was. Dit verlies van het recht op bouw
premie bracht ook met zich mee dat het betrokken
gezin geen recht had op een goedkope lening. De
senator vroeg ook dat de bouwmaatschappijen zou
den verplicht worden aangepaste woningen te bou
wen voor gehandicapten en dat deze woningen aan
sociale huurprijzen zouden worden ter beschikking
gesteld. Hij stelde ook een reeks passende maatre
gelen voor.
1) De woning mag ruimer zijn, zonder dat het
genot van de 'bouwpremie verloren gaat;
2) De hogere bouwkosten worden bestreden
door een hogere bouwpremie;
3) Het bedrag van de goedkope lening wordt
verhoogd en kan zelfs (vanaf 3 kinderen) aan ver
laagde interest geschieden;
4) De bouwmaatschappijen verlenen een ver
mindering van huishuur;
5) De inkomstengrens wordt hoger gesteld.
(Lees verder op pagina 2)
Nieuw Rood Offensief 1
