150 jaar Congregatie
van de Zusters der H. Harten
te Ninove (1836 1986)
EDIT ORIAAL
Zestigste Jaargang
Vrijdag 9 mei 1986
«DE BLAUWE VOGEL»
Even voorstellen...
Maurice Maeterlinck
Russen tonen zich op hun smalst.
Drukker Uitgever
PAUL LUYSTERMAN
Koepoortstraat 10 9400 Nlnove
Tel. (054) 33 27 27 - Prk. 000-0478685-87
Prijs voor Jaarabonnement700 F-
Prijs per nummer: 15 F.
VERSCHIJNT IEDERE WEEK.
en fantasie.
De derde periode, na de eerste wereldoor
log tot aan zijn dood is een zeer sombere periode,
totaal miskend. Maeterlinck achtte zijn pseudo-we-
tenschappelijk werk en zijn mystieke-filosofische
overwegingen belangrijker.
De uitzonderlijke prestatie van Maeterlinck is
zijn taalpracht en zijn taalvaardigheid die hij in
schoonheid en eenvoud kon weergeven.
Het Instituut HH. Harten te Ninove voert op
vrijdag 23, zaterdag 24, vrijdag 30 en zaterdag 31
mei '86 telkens te 21u30 de toneelvoorstelling op
van
naar Maurice Maeterlinck.
(Gent 1862 - Nice 1949)
Maurice Maeterlinck werd in Gent geboren op
29 augustus 1862 als zoon van een vermogend ren
tenier. De familie behoorde tot de hogere burgerij
en was van adelijke afkomst. Zijn jeugd bracht hij
grotendeels door op een landgoed te Oostakker,
waar zijn ouders bloemen en bijen kweekten daar
deed hij de ervaringen op die later zijn natuurweten
schappelijke werken inspireerden.
Zijn middelbare studies deed hij aan het Gentse
Jezuïetencollege Sint-Barbara. Gedurende deze col
legejaren schreef hij religieuze verzen, sonetten,
korte romans, een toneelstuk en verschillende es
says. Niets van dat alles is echter overgebleven.
In 1881 studeerde M. Maeterlinck Rechten aan de
Gentse Universiteit en promoveerde vier jaar later
tot doctor.
Hij had echter meer belangstelling voor de
litteratuur dan voor de advocatuur en onder het
voorwendsel zich te bekwamen in het pleiten trok
hij tweemaal naar Parijs. Daar stichtte hij samen
met jonge Franse dichters (o.m. Saint Po! Roux,
Darzen...) het tijdschrift «La Pléiade».
In 1889 publiceerde hij zijn eerste bundel sym
bolische gedichten «Serres Chaudes» samen met 't
eerste toneelstuk «La Princesse Maleine», dat geest
driftig werd toegejuicht door Octave Mirbeau die
hem «La Shakespeare beige» noemde. In de zes
jaar die hierop volgden schreef Maeterlinck een
tiental toneelwerken o.m. L'intruse, Les Aveugles,
Pelléas en Mélisande, Intérieur... Vrijwel allen han
delen ze sterk symbolisch over het menselijk lot,
de dood en het geluk de mens als speelbal van
onzichtbare machten.
In 1891 weigerde hij de driejaarlijkse toneel
prijs van de Koninklijke Belgische Academie.
In 1895 leerde hij de Franse actrice Georgette
Leblanc kennen; het jaar daarop nam hij in Parijs
zijn intrek bij haar en zou vierentwintig jaar lang
zijn leven met het hare verbinden.
Van toen af begon Maeterlinck toneelstukken
met mindere sombere kleuren te schrijven. En met
«Le Trésor des Humbles» zette hij een lange reeks
boeken in met wijsgerige bespiegelingen waarin hij
de wetenschappelijke evolutie op de voet trachtte
te volgen. Men moet toegeven dat de dichter geen
geleerde was, maar alleen een humanist, volgens
wie alle veroveringen van de menselijke geest moes
ten leiden tot een beter begrip van het bestaan en
het menselijk lot. Dit zoeken naar waarheid zal hem,
op filosofisch gebied, naar het agnosticisme leiden.
In 1908 werd L'oiseau Bleu» (De Blauwe Vogel)
in Moskou gecreëerd door de Russische regisseur
Stanislavski een sprookje waarin Maeterlinck op
zoek gaat naar het grote geheim van het geluk.
Pas het jaar nadien publiceerde hij dit toneelwerk.
in 1911 kreeg hij de Nobelprijs voor letterkunde,
de enige Belgische auteur die deze hoogste onder
scheiding toegewezen kreeg.
Tevens verliet hij Parijs en vestigde zich te Ni
ce. In die periode protesteerde hij heftig tegen de
Vlaamse eis om de Gentse Universiteit te verneder
landsen en steunde hij de Belgische socialisten in
hun staking voor algemeen stemrecht. Tijdens de
eerste wereldoorlog schreef hij theater en proza met
patriottische inslag.
In 1918 kwam het tot een breuk met Georgette
Leblanc. Een jaar later huwde hij Renée Dahon en
ging op rondreis in de Verenigde Staten. Van de
vele reizen die hij later ondernam schreef hij zijn
indrukken neer.
Op 70-jarige leeftijd in 1932, kende Koning Al-
bert hem de titel van graaf toe.
In 1940 ging Maeterlinck nogmaals naar de
Verenigde Staten en bleef daar tot 1947. Op 6 mei
1949 overleed hij te Nice.
Maurice Maeterlinck was ongetwijfeld één van
de persoonlijkheden die het sterkst had bijgedragen
om de roem van zijn land te handhaven en te ver
spreiden; hij is ongetwijfeld ook een van de meest
talentvolle Franse schrijvers uit het buitenland. Zijn
bijdrage aan de Franse litteratuur berust in zijn poë
zie en misschien nog meer in het toneel.
In zijn toneeloeuvre onderscheidt men door
gaans drie perioden
De periode van 1889 tot de eeuwwisseling
waarin de duistere fataliteit de heersende melancho
lie over Maeterlinck en z'n toeschouwers de baas
speelt. Alles baadt in een Shakespeariaanse en Eli
zabethaanse sfeer van verval, ondergang en droef
heid.
In de periode van de eeuwwisseling tot en
met de eerste wereldoorlog wordt de melancholie
lichter van toon, verteerbaar als iets fragile. Het
noodlot maakt plaats voor opgewekte klaarheid. Zo
is L'oiseau bleu een toneel vol rijpe oogst van liefde
190.
De ontploffing en de brand in de kerncentrale
van Tsjernobil in de buurt van Kiev heeft nogmaals
aangetoond hoe de Russen een loopje nemen met
volledige, duidelijke en tijdige informatieverstrek
king aan haar bevolking en de rest van de wereld.
Juist nu de Russische top zich een meer open ima
go willen toeëigenen met het naar voor schuiven
van de sympathieke Gorbatsjev levert zij willens nil.
lens het bewijs niet meer openheid te willen of er
op het ogenblik nog niet rijp voor te zijn.
De manier waarop de verslaggeving aan de
Russische bevolking over het ware kernongeval ge
beurde deed een mens twijfelen of wij wel in 1986
leven. Een zeer kort bericht, met weinig of geen
informatie, een geruststelling dat de «autoriteiten»
alle nodige maatregelen hadden genomen moesten
het maar doen.
De verslaggeving is er bijzonder moeilijk. Wie
als journalist wordt uitgestuurd of past beter het
woord verbannen naar Moskou, verneemt vaak
het slechte nieuws uit de Sovjet-Unie via zijn kon
takten in het Westen. Voor zijn verslaggeving blijft
hij aangewezen op nietszeggende en korte over-
heidscommuniqués en de schrale berichtgeving op
TV en in de partijkrant «Pravda».
Wat erger is, de Russen hadden er .waarschijn-
"j'\ geen woord over gekraaid indien de verhoogde
radioaktiviteit in Zweden, en daarna in talrijke Mid-
deneuropese landen, niet was gemeten. Pas na uit
drukkelijk aandringen van de Zweden hebben zij
schoorvoetend toegegeven dat er iets was misge
lopen in een kerncentrale.
Nu bieek de straling buiten de Sovjet-Unie op
het eerste zicht niet al te verontrustend maar wat
indien de straling nog groter was geweest, met we
zenlijk gevaar voor de Skandinavische bevolking
Zouden zij tijdig de Zweedse overheid hebben in
gelicht om de nodige maatregelen te treffen
Dat het nu juist het brave Zweden overkomt
dat als eerste land besloten had zijn kerncentrales
na het «keine» ongeval in de kerncentrale van Har-
risburg in de VS af te bouwen onderstreept nog
maals het uitgesproken internationaal karakter van
kernenergie.
Onze kerncentrales zijn vast en zeker veiliger
(Lees verder op pagina 2)
