enomstreben
Aalst in het teken van de
Personencultus.
i
7te £udü#e "SóM
luidt het seizoen in..
Het
IJzeren Gordijn
doorboord...
HtT TOtlEEl
U flfl LJT
Hongaarse Moeder
vindt, na dertig jaar,
dochter terug te
Erembodegem.
Grote Kantonale
C.V.P. - Meeting
1 I-W
van aa st
VERSCHIJNT DE DONDERDAG EN ZONDAG VAN IEDERE WEEK.
Burelen St. JORISSTRAAT, 25, AALST. TEL. nr. 241.14 P. C. nr. 881,72 14» JAARGANG: 1,50 Fr. het Nr.
TAMIJ A n C niCTARFP IOC"!
18 H3WWI1N
ZONDAG 6 OKTOBER 1957
BMHawBi i'iwnmnea—a—
Het is buiten onze wiv om dat wij slechts
nu een nabeschouwing wijden aan de
Achiel-viering welke te. Aalst doorging.
Want, ligt het nu aan de gebrekkige pro
paganda der socialisten of aan wat ook,
zoals de meeste Aalstenaars zijn wij zeer
slecht ingelicht geworden over de doortocht
van dit illuster personnage in onze geluk
kige stede, zodat wij op de bewuste zater
dag te laat waren om boven het marktge
woel uit, ons hart tot Achiel te kunnen ver
heffen. Weshalve wij dan ook onze stem
niet konden voegen bij het jubelkoor dat de
rode pers, zeer spontaan zoals steeds, ter
ere van «Achilles le Grand» mocht aanhef
fen. Het spijt ons, doch wij hopen dat men
ons hierom op de «Molendries» niet zal be
schuldigen van «neo-incivisme». Moesten
wij echter hierdoor het krediet van de
staat in het gedrang hebben gebracht», dan
blijven wij steeds bereid als eerherstel en
penitentie een tricolore vlag te schenken
aan de «nationale partaai» opdat overtuig
de socialisten en patriotten, als dhrn Bert
Van Hoorick, Herman De Geest en Brick
Nichels dan toch eindelijk eens de zo lang
ontbeerde gelegenheid zouden krijgen er
zich, in één enkel gebaar van onverbreek
bare kameraadschap, mee te tooien. Eer,
welke hun vanzelfsprekend toekomt.
Wellicht zouden wij dan ook eens het ge
noegen mogen smaken ons nationaal em
bleem aan de gevel van het partijhuis te
zien prijken. Excuses, mijne Heren, maar
dat is natuurlijk geen verwijt.
Inmiddels willen wij met U Achiel, ten
eeuwigen dage,verheerlijken en moesten wij
onze voorbijgestreefde clericale gevoelens
niet met marxistisch geweld onderdrukken,
dan zouden wij hem geleiden tot in het ge
zelschap van engelen en cherubijnen. Spij
tig genoeg zijn wij nog niet gepensionneerd,
zodat men ons nog niet de eer heeft gegund
de gevierde bij de hand te nemen. Oh
fortunate senese Gelukkige oude gepen-
sionneerde Gij tenminste hebt dit mogen
doen
DE KERN VAN DE ZAAK.
Doch met al dat gejubel hebben wij de
reden van ons LAATTIJDIG berouw nog
niet aangegeven. Hier volgt ze.
Toen wij op de vooravond van de Brugse
Hoogdagen niet beseffend welk groot eve
nement wij op twee passen afstands in
Aalst zelf hadden kunnen beleven, of met
een Achilles-hart aan de dis waren gezeten,
gaf onze nationale zender onmiddellijk na
de weerberichten, op kop, het volgend com
muniqué ten beste
Te Aalst werd de Eerste-Minister Van
Acker ten stadhuize ontvangen. Hij werd er
door de massa spontaan toegejuicht, waar
na Dhr. Vanderlieyden, voorzitter der plaat
selijke Socialistische partij, een huiderede
uitsprak.»
Ongelukkiglijk hadden wij de eerste
twee woorden «te Aalst» niet verstaan, zo
dat wij niet onmiddellijk beseften waar de
massa spontaan had kunnen toejuichen.
Wij dachten zo maar alleen bij ons zelf
«Van Acker doet een propagandatournée
voor morgen.
In de loop van de week echter vernamen
wij dat de premier te Aalst was geweest en
dat er een zekere Heer Vanderheyden voor
zitter was der Aalsterse socialisten.
Ons traag verstand knoopte die twee be
grippen aan elkaar en het ganse communi
qué schoot ons plots terug te binnen. Dus,
dachten wij, Achiel werd te Aalst geest
driftig ontvangen en wij waren er niet bij.
Te laat echter, want reeds was de aandacht
van onze bevolking voor deze gebeurtenis
afgekoeld. En toch...... voor Achiel komt de
dankbaarheid nooit te laat.
NAAR DE MOLENDRIES.
Wij grabbelden naar onze klak, zetten een
proletarisch gezicht op en weg waren wij
«naar de stad» in stilte prevelend van
«Achiel waarom hebt ge mij toch verlaten».
Op zoek naar late naklanken van de en-
thousiaste ontvangst in het stadhuis van
I wijlen Pieter Coucke
Een toevallige vriend wist ons niets te
vertellen over Achiel te Aalst. Een andere
(had er slechts iets over vernomen in de ra
dio, maar verder niets. Tot ik een vrouw te
pakken kreeg die de ganse zaterdagmor-
gend op de binnenkoer van het stadhuis
had gestaan, doch slechts de schone kleren
van de bruidsparen met hun suites in het
oog had. Toen een volksvrouw mij ver
telde dat Deurwaarder Timm. een kleer
kast «Style Louis XV» had verkocht en een
zinken bad had moeten inhouden op de
bewuste zaterdagvoormiddag, hadden wij
er genoeg van. En toch mocht Achiel op
mij rekenen, want, al koste het mij dan
nog een pint ik rende naar het Volks
huis, daar moest ik iets vernemen.Ik draaf
de de Molenstraat af, keek uit pure gewoon
te het «Vlaams Huis» in, toen ik besefte dat
Bert je achter een andere toog stond en
kwam tenslotte op de Molendries terecht.
Nu zouden de lezers de waarheid vernemen.
DE WAARHEID.
Natuurlijk was Achiel te Aalst geweest.
Men had hem zeer spontaan en luidruchtig
toegejuicht, omstuwd door een zee van
dankbare mensen. En Mijnheer Vanderhey
den, had het toch zo schoon gezegd.
Zo sprak de waardin van het «Volkshuis»,
want... de radio had het toch zo gemeld en
wij hadden het allen met onze eigen oren
kunnen beluisteren. Dus was het de waar
heid.
Merci, Madame. Hiermede was de eer
van Achiel opnieuw gered.
«Vie van de bende» riepen wij ten af
scheid en het Aalsters straatgewemel nam
ons weer in zijn maalstroom op.
«LE<?ON DE MORAL»
Eens marsjeerden honderdduizend Belgen
in de straten van Bruss^, en de radio heeft
het nooit geweten.
Voor veertien dagen huldigden enkele
tientallen socialisten de Totentrekker Van
Acker in de stad van de Carnaval en ALLE
Belgen vernamen dat «de Aalstenaars hun
patroon raassaal en geestdriftig» hadden
toegejuicht. Wat eenieder beaamde, behal
ve zij die er per toeval aanwezig waren.
Maar raen moet natuurlijk socialist zijn
om recht te hebben op een stille hulde ge
volgd door een luidruchtige weergave in
de radio. GASTON STEVENS
Oude wijn behoeft geen krans, zal men
bij «Arbeid en Kunst» gedacht hebben. En
daarom werd Leo Fall's «LUSTIGE BOER»
nog maar eens onder handen genomen en
aan den volke voorgesteld als feestelijke
seizoeninzet.
De redenering zal wel juist geweest zijn,
Want de belangstelling voor de opvoeringen
blijkt reuzegroot te zijn. Voor een eivolle
zaal ging zondag j.l. de eerste opvoering
Van een reeks die getuigt van het optimis
me van «Arbeid en Kunst».
Orkestleider Roger Van de Wiele gaf het
Startschot met een ouverture die al dadelijk
alle gekende wijsjes door een entoesiast
publiek binnensmonds liet meeneuriën. Ie
dereen kent toch «De Lustige Boer» Maar
toch is men in onze Vlaamse gouwen nooit
moegeluisterd op «Ieder, ieder huisje»
Heinerle, 'k heb geen geld «Boeren,
boeren, boeren»... Als er ooit een operette
populair is bij ons, dan is het deze...
De zangers van «Arbeid en Kunst» en
die mogen er zijn kregen natuurlijk het
leeuwendeel van het werk. Als Slaapmuts-
boer gaf Herman Slagmulder een prestatie
die een zangrecitaal waardig is, zonder
daarom te verwaarlozen een zeer geloof
waardige Lustige Boer uit te beelden. Zijn
humor gaf hij met kleine toetsen, en hij
wist het tranerige van de rol, die in het der
de bedrijf zo gemakkelijk naar boven komt,
gaaf weg te werken, zonder daarom ook
maar in 't minst te schaden aan de zin van
het konflikt vader-zoon. Maurits Vinck ver
tolkte de tenorrol Stefan, en in de finales
van eerste en tweede bedrijf gaf hij de vol
le maat van zijn krachten. Dochtertje An-
namirl werd eerst met zeer veel gevoel, en
later met kostelijke zin voor humor weerge
geven door Christiane Slagmulder.Zij paar
de een prima stem aan echt oorspronkelijk
akteertalent, en in haar handen werd An-
namirl een poting ding met zeer speciale
charme, waarvoor Vincentz Van Geert
eerder in een bedeesd vuur en vlammetje
stond.
Komisch werk in zuivere operettestijl
kregen we te zien van Karei Schollaert. Die
ouwe toneelrat weet waar de klepel hangt
en het humorklokje luidde dan ook onop
houdend. Dat hij zijn eigen zoon, die Héi-
nerlei speelde op zeer verdienstelijke wijze,
en mevrouw Schollaert een gemoedelijke
en rustige Rode Lizzie op het toneel zon
der verpinken verloochende, verwekte een
plezierige hilariteit in de zaal
Kleinere rollen van Georges Klinck, Ju-
lien Tas en Joseph Nimmegeers waren flink
verzorgd. De «pannes» van het derde be
drijf werden gered door de zeer artistokra-
tische verschijningen van Maria Hekkens
en Jan D'Hondt. R. Berckmoes en G. Van
Hauwermeiren twee nieuwe aanwinsten
naar het mij Wil toeschijnen voelden zich
volkomen thuis in de huid van hun person-
nages.
Tot zover de zichtbare bezetting, een flin
ke en talrijke figuratie niet te na gespro
ken. Zelfs peuters van een paar jaar hob
belden door de Tirollse kermis in het twee
de bedrijf en de paardjesmolen een ech
te asjeblief bleef nooit onbezet.
Maar wat gezegd van de «onzichtbare»
werkers De dekors van I en II waren zeer.
fris verzorgd een pluimje dus voor toneel
meester Jan De Ridder m zijn helpers. Een
gevarieerde belichting, die echter nog voor
«timing» vatbaar is, schiep de nodige at
mosfeer. Het derde bedrijf leek me eerder
mager ingekleed, hoewel regisseur Karei
Van Imcshoot zeer goed had gezien door de
aktie enkele tientallen jaren achteruit te
schuiven en aldus in het laatste bedrijf
nog gelegenheid kreeg met mooie tijdperk-"
kostumes uit te pakken. In de tekst bleven
nochtans nog een paar reminiscenties aan
meer moderne opvoeringen er was zelfs
behoudens vergissing sprake van een
telegram ter gelegenheid van Stefans huwe
lijk. En ik die dacht dat het liefdadigheids
telegram een uitvinding was van moderne
regeringen die op extra verdiensten uitzijn!
«Arbeid en Kunst» heeft «DE LUSTIGE
BOER» flink uitgelucht aan zijn publiek
geschonken. Fris, kleurrijk en opgewekt
gaat het spektakel een vlotte gang met als
populaire hoogtepunten natuurlijk het ge
vecht in II en de boerenmars in III. Daar
laaide het entoesiasme zo hoog op dat de
hele zaal op het ritme der muziek in de
handen ging klappen; het gekke toneel was
dan ook op overtuigende wijze gemonteerd
en onweerstaanbaar komisch gezongen door
het trio muzikanten Lindoberer-Annamirl-
Matheus.
Als het moest bewezen worden dat er van
een ouder stuk nog iets te maken is, dan
heeft «Arbeid en Kunst» dat bewijs gele
verd. De muzikale leider Roger Van de
Wiele en de algemene leider Karei Van Im-
schoot hebben zich terdege ingespannen en
met hun flinke speelschare een volks suk-
ses stormenderhand veroverd.
Echt een opvoering om er regenweer en
A-griep bij te vergeten
LOON LENOT,
Het ijzingwekkende ijzeren gordijn, dat vaak als beschermende muur optreedt
voor feiten, die niet bedoeld zijn voor «kapitalistische landen», is door door
boord. Niet met een dreigende tank, niet met een supersonische straaljager, maar
eenvoudig met een nooit versagende ouderliefde, heeeft men de weg geeffend naar
gewesten, die een betere toekomst in zich houden. Dat is nogal flagrant, op het
eerste zicht. Waarom niet Maar, het is immer zo, wanneer men even naar het
pakken verhaal luisterd, opgedist door een zeventigjarige Hongaarse vrouw.
Ik was de eerste om te Erembodegem, bij de echtelingen Bombeeck, schoonzoon
en dochter Locherans, het vrouwtje op de pijnplank te leggen figuurlijk na
tuurlijk en werkelijk, nu pas weet ik wat zich daar in werkelijkheid voordoet:
In korte woorden samengevat, het is onmenselijk, men moet daarom nog aan
geen politiek doen. Alles komt zo recht uit het hart, dat het een waarheid is van
achttien karaat, vermits de brave vrouw reeds zeventig jaar in de hel verblijft.
Maria Csimazia behoorde tot de kleine bevolking van Monoster een dorpje in
Hongarije, waar ze enkel nog twee meisjes en een zoon bij haar had. Een derde
dochter vertoefde bij ons, en juist hier ligt het uitgangspunt van een lange weg,
die heel wat zweet heeft gekost. De dertigste lente sinds beiden 'afscheid namen,
was reeds voorbij, moeder en dochter, die enkel af en toe met een brief de brug
konden werpen.
VERRASSENDE FEITEN.
Wat een gulheid straalde uit het wezen van de oude vrouw toen ik haar begroet
te met haar dochter als tolk als nieuwe landgenote. Een diepgerimpeld ge
laat, is het spoor, die de schrikwekkende gebeurtenissen bij het oudje heeft ach
tergelaten. In Hongarije bestaan er geen mensen, maar wel werktuigen die in alle
mogelijke richtingen kunnen gedirigeerd worden. De bangheid, heeft zich diep
vastgeankerd in de menselijke gemoederen, niets mag spaak lopen in de alle
daagse handelingen, of men wordt er op de vingers getikt. Veel uitleg wordt er
niet verstrekt, men denkt dat iedereen er een hondenneus heeft om de toestand te
vatten. Haar enigen zoon werd zo op een zekere dag van huis weggehaald om een
drie uur lange vuurproef te doorstaan, die als doel had ook maar één kleinig
heid op de kop te kunnen tikken, die zou overhellen naar de revolutionairen.
Trouwens, dat de regering er niet recht in de schoenen staat, bewijst de bittere
jacht die gemaakt wordt op iedereen, die misschien aan een touwtje van de revo
lutie heeft getrokken.
ZO VER TOCH ANGST
Met een opvallende spontaniteit had het Hongaarse moedertje tot dan toe voort
durend hoekjes van de rode sluier opgelicht, maar plots stopte ze. De reden Ik
had het fototoestel voor de pinnen gehaald, wat voldoende was om het vrouwtje
omiddellijk naar haar wrange heimat te doen terugdenken. Met aandrang wilde
ze van haar dochter weten of men het in Hongarije niet zou te weten komen. Niets
zou teveel zijn om de vertolker van de waarheid aan banden te leggen, wat niet
alleen boekdelen spreekt, maar tevens ellelange epistels. Iedereen weet wat een
vaderland uitmaakt in het leven van een mens, het is er de grondslag van. Wel,
moet het dan geen loutering zijn, daar te verblijven, wanneer een oude vrouw be
weert «Nooit of nimmer, treedt ik nog de hel binnen LODE PEETERS.
Eerw. pater Diégo Van Schuylenberg,
uit Aalst, capucijn, vertrok voor de
3e maal naar Panjab in Pakistan, na
een eerste termijn van 12 en een twee
de van 7 jaar. Cl. «Het Volk»
GEMEENTE BAARDEGEM.
ZAAL ST. MARGRIET.
Zaterdag 5 oktober 1957
Rondgang in de gemeente met de muzie-
ken van Baardegem en Moorsel.
Spreker LEO VAN ACKERE, Nationa
le Secretaris. Afvaardigingen van gans
het kanton zullen aanwezig zijn.
Aalst vertrekt op de Grote Markt te 7 u.
30 met personenwagens.
LENING
TOT WEDEROPBOUW
TWEEDE GROEP
Bij de 451e trekking van de wederop-
bouwlening 2e groep is een lot van 2 mil
joen fr. gevallen op obligatie reeks 4605 nr.
202 en een lot van 1.000.000 fr. op obliga
tie reeks 5789 nummer 784.
De andere obligaties van die reeksen zijn
terugbetaalbaar tegen 1000 frank.
