BRUISENDE
DRANK
JAN CLERCKER
of de Laatste Binders van Vlaanderen
AGATHA CHRISTIE
10
33
Er bleven immers twee honderd
duizend frank van 't onmetelijk for
tuin over... tweehonderdduizend fr
't was niet veel voor een gravin
maar toch genoeg om een gemak
kelijk leventje te houden... men
zou de tweehonderdduizend frank
vandaag nog bij de notaris afha
len... ja, ja, mompelde de oude
Rigault, vandaag nog moet ik naar
Aalst... ik zal het geld meebren
genSchrik heb ik sedert een
paar maanden genoeg uitgestaan,
het geld zou gevaar kunnen lopen
kunnen gestolen worden... Spoedig
naar Treems, de hulpvoogd van Ga
bröeile, deze bezat het andere
stuk... zou tekenen... en dan was
het geld gered.
Het koude angstzweet brak de
ijlende advokaat uit... hij rilde als
een blad; zijn tanden klapperden
zijn haren rezen ten berge. Hij
zag Rigault de weg naar de stad
inslaan, met vaste stap en vro
"ik oog... ieder schrede brac^'
hem nader naar hem... weldra zou
hij aankloppen... hem rekenschap
vragen over zijn handelwijze; hem
bij het gerecht aanklapen... was
de oneer, de schande voor •immer
Neen, neen, dat mocht, dat zou
niet... Rigault mocht te huis niet
komen... Bliksemsnel greep hij het
oude geweer van de muur en ijlde
als een zinneloze de baan naar
Gent op... daar achter het dichte
struikgewas, in dat bos zou hij de
ouderling afwaphten... hem neer
vellen... hem zijn papieren ontne
men opdat niemand iets meer zou
weten, iets zou zien van het testa
ment.
Hoor! wat is dat?... is dat geen
gerucht als van naderde stappen,
't Is een man, een ouderling... ja,
't is Rigault... hij nadert welge
zind... het harte vol blijde zonne
stralen... het hoofd volzoete dro
men, voor het geluk van zijn be
schermlinge... Wat ritselt daar
langs de baan in het hout?... Pan!
pan! weerklinkt het... Rigault valt
een man springt van tussen de bo
men... loopt naar het slachtoffer
rukt hem de vest open... hal...
hal... hier zijn de papieren... Ri
«Bij voldoende vastberadenheid
kun je het doen.»
Lord Kidderminster kreeg een
kleur van kwaadheid. «Zelfs als ik
het kon, zou ik het niet willen I
Dat zou misbruik van gezag zijn.»
«Als Sandra gearresteerd werd
en voor de rechter moest verschij
nen, zou je dan niet de beste advo
kaat kiezen en alles doen om haar
vrij te krijgen, zelfs als ze schul
dig was
«Natuurlijk, dat spreekt vanzelf.
Dat is héél wat anders. Jullie vrou
wen zien de grenzen niet I»
Lady Kidderminster hield haar
mond, ongevoelig voor zijn steke
lige opmerking. Ze hield van San
dra het minst van al haar kinderen.
Niettemin voelde zij zich op dit
ogenblik alleen maar moeder...
bereid haar kind op alle manieren
te verdedigen, eervol of niet. Met
hand en tand desnoods zou zij
voor Sandra vechten.
«Hoe het zij,» besloot Lord Kid
derminster, «Sandra zal niet wor
den vervolgd tenzij er wettige en
overtuigende bewijzen tegen haar
zijn. En wat mij aangaat, ik weiger
eenvoudig ook maar een moment
te geloven, dat mijn dochter een
moordenares zou kunnen zijn. Ik
sta versteld van je, Vicky, dat je
de mogelijkheid een ogenblik kunt
aannemen...»
Zijn vrouw zweeg en met een
onbehaaglijk gevoel verliet Lord
Kidderminster het vertrek. Te den
ken, dat Vicky... Vicky... die hij
nu al zoveel jaren lang meende te
kennen, zulke ondoorgrondelijke
diepten in zich had...
ooo
HOOFDSTUK V
Race trof Ruth Lessing druk be
zig aan haar bureau, dat met pape
rassen was overdekt. Zij was ge-
gault opent voor de laatste maa'
de ogen, herkent de hulpvoogd van
Gabrielle en kermend geeft hij in
een laatst gesnik de geest... stap
pen naderen... dreunend weerklin
ken ze... er komt volk... maré
chaussées! gendarmen: O God'
verloren!... verloren!... Treems wi'
zich redden... helaas... 't is te
laat... te laat... een gendarmen
heeft hem bij de kraag gevat er
sleurt hem tot bij zijn slachtoffer
hij wordt aan handen en voeten
gebonden en in een donkeren ker
ker geworpen...
Treems ontwaakt met een grote
schreeuw... hij klappertandt er
ziet verbaasd rond zich niemand...
de diepste stilte, de zwarte dui
sternis heerst rond hem; moede
loos laat hij zich achterover valler
en snikt als een kind.
Gevangen! gevangen! kreun
hij, o noodot, waarom vervolgt gij
mij toch zo onbarmhartig wreed''
En Treems ondergaat werkelijk
de indruk dat hij zich in het ge
vang bevindt, dat hij de moord
heeft bedreven... Doodangst sluip*
in zijjn hart en hij valt wederom in
een lomen slaap.
Ja, God is rechtvaardig en wee'
de booswicht naar waarde te straf
fen. Treems had door zijn speel
zucht een ongelukkige wees tot dc
bedelstaf gedoemd, een ouderling
tot een wrede dood veroordeeld.
Nu reeds begon de straf.
Opnieuw was hij onderhevig aar
de afgrijselijkste, de somberste
vizioenen, de nachtmerrie, zoals
ons volk zegt, bereed hem... Wat
nadert daar in de zwarte duister
nis? ...Hoor hoe dof weerklinker
die stappen... 't is als een zware
zak bloem die men langs de
grond sleept... het gevaarte na
dert... nadert langzaam... reeds
heeft het de voeten bereikt... t
kruipt als een gladde slang over
zijn lijf... drukt hem de borst...
hijj snakt naar adem... o... o...
wat is dat zwaar... drukkend...
ene wereld van -zwaarte... een
klomp uit het firmament... Genade
genade...
kleed in een zwarte tailleur met
witte blouse. Race kwam terstond
onder de indruk van haar rustige
ongehaaste, beheerste manier van
doen. Hij zag donkere kringen
onder haar ogen en een droeve,
scherpe trek om haar mond, doch
zo dit een bewijs van verdriet
mocht zijn, dan had zij dit toch
evenzeer in bedwang als al haar
overige gevoelens.
Race verklaarde zijn komst en
zij reageerde daarop onmiddellijk.
«Dat is bijzonder vriendelijk van
u. Ja zeker weet ik wie u bent,
Mijnheer Barton had gisteravond
nog op uw komst gerekend, is het
niet Ik herinner me tenminste
dat hij zoiets zei.»
«Sprak hij daarover voor de
avond zeil
Zij dacht even na. «Neen, dat
niet. Hij zei het toen we aan tafel
gingen. We waren toert allen enigs-
zinls verwonderd...» Ze wachtte
even en kreeg een kleur. «Natuur
lijk niet, omdat hij u uitgenodigd
had... U was een oud vriend en u
zou vorig jaar ook zijn gekomen.
Persoonlijk verwonderde ik me er
over, dat mijnheer Barton dan ook
niet nog een dame er bij gevraagd
had om hei getal rond to maken...
maar ja, als hij ook niet zeker op
u kon rekenen...» Zij onderbrak
zichzelf. «Wat stom, om me nog
met zulke kleinigheden bezig te
houden, die er hoegenaamd niets
toe doen. Ja, ik heb er mijn hoofd
niet goed bij, vanmorgen...»
«Maar toch bent u weer gewoon
aan het werk gegaan.»
«Natuurlijk.» Zij keek verbaasd
op. «Het is mijn plicht. Er valt
zo verschrikkelijk veel te regelen.»
«George heeft me dikwijls ver
teld, hoeveel steun hij van u Onder
vond,» zei Race op vriendelijke
toon,
Treems slaat de armen wild in
het rond, hij roept... hij schreeuw'
en toch kwam het geluid hem over
de lippen niet... Hij wil zich op
richten, waar wordt steeds gedruk'
door die klomp...
Hij meent zich verplaatst te zien
in een spelonk, in een zwarte
krocht... langs de vloer kruipen
padden, hagedissen en allerlei on
gedierte... ratten lopen hem over
het lijf, knagen hem handen en
voeten... bijten hem in 't gelaat,
't is vreselijk I
Hij sleept zich langs de grond,
hij kermt... hij huilt... daar wordt
de rotswand geopend... een man
verschijnt, een grote zwart gebaar
de kerel, met een breed gerande
hoed op het sture gelaat... een
helse glimlach speelt om zijn lip
pen... een glimlach zoals een dui
vel slechts kan trekken wanneer
hij een ziel in zijn handen heeft.
Hij nadert, nadert langzaam,
maar vreselijk; traag maar zeker...
en een bliksemstraal schiet uit zijn
ogen en treft de rampzalige advo
kaat.
Treems heeft zich op de knieen
geworpen en strekt smekend de
handen naar hem uit.
Genade I Genade I kermt hij.
Maar de man nadert meer en
meer, zijn adem mengelt zich met
deze van de prooi, zijn gelaat
gloeit, zijn vuile, zwarte baard
bezoedelt zijn aangezicht.
Geen enkel woord komt over
zijn lippen, maar deze stilzwijgend
heid is Treems kwellender dan al
de folteringen te samen.
.Genade I Genade I
Nu opent de man zijn mond en
rauw schort het uit zijn borst, dit
enkel woord dat Treems als een
zweepslag striemt
Moordenaar I
O, genade, genade, ik ben
niet plichtig, snikt de advokaat.
Moordenaar I Moordenaar I
sist het uit zijn mond. Wat hebt
gij met die arme Rigault gedaan
Genade I
Wat hebt ge gedaan met dat
kleine, onschuldig wezen, dat u
als vader eerde
Zij wendde het hoofd af. Hij zag
hoe ze iets wegslikte en even me;
de ogen knipperde. De manier
waarop zij haar gevoelens beheer
ste schonk hem de overtuiging van
haar volstrekte onschuld. Bijna,
doch niei helemaal. Hij had al
eerder vrouwen ontmoet, die voor
treffelijk konden komedie spelen,
bij wie donkere kringen en rode
ogen kunstmatig waren. Bij zich
zelf maakte hij het voorbehoud
«Ze is in elk geval een koelbloe
dige tante.»
Ruth richtte haar aandacht nu
weer op de stukken op haar bu
reau en beantwoordde zijn opmer
king. «Ik ben ook al zoveel jaren
bij hem... volgende maand wordt
het acht jaar... en ik kende pre
cies zijn zaken... en ik geloof dat
hij mij ook ten volle vertrouwde.»
«Dat is zo,» ging hij voort.
«Maar het wordt al bijna tijd om
te gaan koffiedrinken. Ik had ge
dacht, dat u misschien wel met mij
zou willen gaan lunchen, ergens in
een rustige gelegenheid. Ik heb u
namelijk heel wat te zeggen en
te vragen.»
«Heel graag, dat zou ik erg
prettig vinden.»
Hij nam haar mee naar een
klein restaurant, waar zij in een
rustig hoekje een tafeltje vonden.
Hij deed een bestelling en toen
de kellner verdween, zag hij zijn
gezellin over tafel eens aan. Ze
zag er knap uit, vond hij, met haar
donkere, glad naar achteren ge
trokken haren en haar vastberaden
mond en kin. Hij sprak eerst een
beetje over koetjes en kalfjes, tot
dat hun schotels gebracht waren
en zij beantwoordde zijn konver-
satie op even intelligente als ge
voelige manier. Toen begon ze
direkt daarop «U wilde mij over
gisteravond spreken, niejwaar
Genade I
Waar is het geld gebleven
van de Montmirails Waar de
bruidschat der ongelukkige wees
Genade I
Ellendige schurk, wilt ge mij
onmiddellijk antwoorden of ik ver
brijzel u hersenpan I
Genade I Genade I
En Treems sleept zich als een
dier voor de voeten van de ruwe
kerel, die ils de opperste rechter
was te voorschijn gekomen, hij
wringt de handen en slaat ze in
een wanhopig gebaar om de knie-
en van de rechter.
Laat af, lafaard I huilde
deze.
En met een krachtige hand
zwierde hij de advokaat van zich
af, spuwde hem in het gelaat en
diende hem met de zwaar bena-
gelde schoen een ruwe stamp in
volie borst toe.
Treems vloog met geweld tegen
de rotswand, zodat het bloed hem
langs neus en mond spoot.
En steeds naderde de vreselijke
man, traag, maar onheilspellend.
- Wat hebt gij met Rigault
gedaan
De advokaat snakte naar adem,
hij kon niei meer antwoorden.
Spreek I
Treems opende de mond, maar
geen enkel geluid ontsnapte aan
zijn toegewrongen keel.
Spreek I herhaalde de man
onverbiddelijk.
Treems bracht geen woord uit.
De man werd woedend.
Spreek I Spreek I Spreek I
huilde hij.
En dit zeggend diende hij de
rampzalige testamentrover voor de
tweede maal een hevige stamp toe.
Waar is Rigault
Ditmaal was de schrik zo groot
dat Treems zijn laatste krachten
inspande; plotseling rauwde het
uit zijn keel
- Dood I
Ha I -Ha I Dood I Welke
dood is hij gestorven
Ik weet het niet 1
Ellendeling I Spreek of ik
verbrijzel u de hersepan...
Zie daar vooral niet tegenop. Het
is allemaal zo onwaarschijnlijk,
dat ik graag eens met u er over
praat. Als het niet gebeurd was,
waar ik zelf bij was, zou ik het
nog niet kunnen geloven.»
«U heeft hoofdinspekteur Kemp
natuurlijk al ontmoet
«Zeker, gisteravond. Hij maakt
een zeer verstandige, bekwame
indruk.» Zij' draalde even. «Is het
heus een moord geweest, kolo
nel
«Heeft Kemp zich in die zin uit
gelaten
«'Hij sprak zich helemaal niet
uit, maar uit zijn vragen viel toch
duidelijk a.f te leiden, wat hij
dacht.»
«Uw mening omtrent de doods
oorzaak is zeker evenveel waard
als die van wie ook, juffrouw Les
sing. U heeft mijnheer Barton goed
gekend en is gisteren nagenoeg
de gehele dag met hem samen ge
weest. Wat dacht u van hem? Was
hij net zo gewoon als anders? Of
in de war, van streek en opgewon
den
Zij weifelde. «Dat valt moeilijk
te zeggen. Hij was wat van streek
en uit zijn humeur... maar daar
was een reden voor.» Zij vertelde
van de aanleiding, het telegram
van Victor Drake uit Buenos Aires.
«O juist,» merkte Race op, «het
zwarte schaap in de familie. Was
mijnheer Barton daardoor enigs
zins uit zijn doen
«Hoe zal ik het zeggen Hij
vond het erg vervelend en was van
het geval vervuld, omdat, naar ik
begreep, mevrouw Drake die och
tend zo van streek was geweest,
zoals altijd trouwens bij zulke ge
legenheden. Maar ik had de in
druk...»
Nadruk verboden vervolgt
door
SSLVAIN VAN DER GUCHT
en
LODEWiJK VAN LAEKEN
83
En Treems liet er spoedig op
volgen
Vermoord... vermoord...
Door wie
Een stilzwijgen.
Door wie klonk het, vre
selijker.
Genade I Genade I kermde
de advokaat.
- Door wie Door wie
Ik heb... hem... gedood...
Schurk I
En de man trad nogmaals na*
der.
Wat hebt gij met hej fortuin
gedaan der ongelukkige wees, Ga
brielle de Montmirail
- Ik heb het niet ontroofd.
-Waar is hej geld
Rigault—
Rigault, onderbrak de man,
Rigault hebt ge vermoord om het
geld... O vuig schepsel I
Genade I Genade I
Oneer der maatschappij I...
Waarom mengt ge Rigault in deze
zaak Rigault is onplichtig; de
man had zijn voogdkind zo lief als
de zonneschijn... Waar is het geld
gebleven
Notaris Vosselaer heeft het
vervreemd.
Notaris Vosselaer I 'Nog een
schurk die God eenmaal zal straf
fen... maar hij is niet de plichtige
alleen... Waar is het geld
De man stond nu onheilspellend
vlak voor de sidderende advokaat.
De wreker begon het geduld te
verliezen.
Haast u I gij hebt nog en
kele seconden om te antwoorden.
Waar is het geld
Ik heb het niet ontvreemd...
neen... hier is het...
Wat doet dit geld in uw be
zit Ge hebt het dus gestolen
De advokaat boog het hoofd.
Ja, ge hebt het gestolen...
ellendige dief... ge hebt een wees
van alles beroofd... het is een der
wraakroependste feiten die door
mensenhanden kunnen gepleegd
worden... Ellendige bandiet, ver
wek een akte van berouw, uw laat
ste uur is geslagen...
Nadruk verboden vervolgt
