Groeiende belangstelling voor ruitersport in de streek
De Gazet van Aeist
„,,mmor i NEC SPE, NEC METU... -
o rr. net nummer i i
I S Redaktse en Beheer
24ste jaargang Nr. 31 ONAFHANKELIJK REGIONAAL WEEKBLAD Schoolstraat 26 Aalst
Zaterdag 10 augustus 19681 VOOR AALST EN OMLIGGENDE Tel. 241.14
Klubs te Aalst, Erondegem, Haaltert,
Denderhoutem, Melden, Lede
veel oefenen.
Het is in elk geval geen exclu
sieve aangelegenheid. Ofschoon
het wel merkwaardig is dat vooral
in kringen van industriëlen en dok
ters de laatste jaren de belang
stelling voor het eerst opnieuw is
gegroeid. Maar voor wie werkelijk
van paardesport houdt zijn er geen
onoverkoombare moeilijkheden van
financiële aard in een tijd dat heel
wat jongelui een paar duizend fr.
per maand investeren in een of
ander sportwagentje.
Misschien is het wel zo dat de
ruitersport andere, betere mense
lijke eigenschappen vereist dan de
«autosport» zoals die dagelijks op
onze wegen wordt «bedreven».
Overigens, men is... ruiterlijk...
of men is het niet.
GEEN EXCLUSIVITEIT
VOOR... HEREN
In de streek is de belangstelling
voor de ruitersport de laatste ja
ren fel toegenomen. Er is de Sint
Hubertusklub met manege te Eron
degem op wie o.m. werd beroep
gedaan door Dries Waterschoot
voor zijn T.V. - realisatie «Karei
ende Elegast».
Te Aalst zelf zijn er de Dender-
ruiters, met manege aan de Boter-
melkstraat, die jaren geleden op
gericht door de hh. Maes en Vinck
enkele tijd geleden een nieuwe
promoter kreeg de h. Hooghe uit
Erembodegem.
Lede heeft zijn Sint Martinus-
klub, Meldert De Transvaalruiters,
Denderhoutem zijn Sint Amandus-
klub, Haaltert zijn Sint Jorisklub.
Deze klubs nemen deel aan di
verse tornooien, want de herop
bloei van de ruitersport is een al
gemeen verschijnsel in Vlaanderen.
In tegenstelling met vele heden
daagse sporten de emancipatie
van de vrouw ten spijt is de
ruitersport nooit een exclusiviteit
voor mannen geweest. En geef
toe dat een amazone of zij nu
jong of reeds op leeftijd is
reeds van in de vroegste middel
eeuwen charmeerde.
Het kan ook wel zijn dat wij
in deze tijd precies in deze
tijd meer dan ooit de nood aan
een zekere «romantiek» aanvoelen.
Jammer dat blijkens een recente
parlementaire vraag, zowel de
vraagsteller als de Minister van
Verkeerswezen vooral de gevaren
van de ruitersport voor ogen heb
ben. Maar het is ook waar dat
fietsers en ruiters weinig van tel
zijn in de moderne verkeersplan
ning.
De meeste klubs alhier kopen
hun rijdieren bij kwekers in de
streek die zich toeleggen op de
veredeling van het ras, soms ook
in het buitenland. Het Norman-
dische en Hannoverse ras blijft
nog steeds in trek.
En voor wie het tenslotte inte
resseert, men kan heel wat vroe
ger, vanaf 14 jaar, de ruiterij be
oefenen dan de autosport. Voor
beiden is natuurlijk geen leeftijds
grens bepaald. Maar sommigen
beweren dat een ruiter heel wat
fitter blijft dan een autovoerder.
J.V.L.
Door de tijden heen is het paard een trouwe gezel
geweest van de mens. En zelfs de eerste auto-
konstrukteurs rekenden de kracht van de motor
uit in paardekracht, wat tot op onze dagen via
het bekende P.K. in gebruik is gebleven.
En precies in deze tijd van racewagens, van
supersonische vliegtuigen, van ruimteraketten,
van het streven naar een steeds grotere snelheid,
lijkt het of de mens terug heimwee krijgt naar de
gezapige draf van het paard. In het zadel vindt
de nerveuze mens van vandaag de dag zijn rust
en kalmte terug, geraakt hij daarenboven terug
vertrouwt met de natuur waaraan hij achter het
autostuur langsheen de grote verkeerswegen niet
eens aandacht kan of mag schenken.
ONTSPANNING...
«GEEN SNOBISME, MAAR ECHTE ONTSPANNING IN
EEN ZENUWSLOPENDE TIJD»
TROUWE MENSENVRIEND...
DURE SPORT?
De ruitersport, zegt Dr. Daem
uit Nieuwerkerken, voorzitter van
de verschillende gewestelijke rui-
terklubs, heeft een opvoedend ka
rakter, want precies de omgang
met het paard dwingt de ruiter
tot beheersing, tot het stalen van
zijn wil.
Van snobisme kan men bezwaar
lijk spreken. De ware ruitersport
veronderstelt een werkelijke bin
ding tussen mens en dier; je koopt
zonder veel bezwaren weliswaar
een nieuwe auto, maar 't afscheid
van een paard en vraag dat
maar eens aan een echte land
bouwer wiens bedrijf naar een
traktor overschakelde is als het
verlies van een geliefd wezen.
Overdreven wel, meer dan een
landbouwer heeft het tijdens de
voorbije jaren gewoonweg niet
over 't hart gekregen zijn paard
zo maar te laten gaan als de be
kende Moor die zijn werk gedaan
had.
het paard evenwel bijgehouden in
maneges, dan stijgt uiteraard het
onderhoud wel.
Men kan gerust stellen dat een
sportauto een heel wat duurdere
aangelegenheid is dan een paard.
Paardpedicure en dat is ook
noodzakelijk is nog steeds wat
beterkoop dan autobanden, ais je
begrijpt wat we bedoelen, vertelt
ons een felle ruiter van een klub
uit de streek.
Zelfs de veeartsenij is ter zake
een minder dure zaak dan het
«doorlichten» van uw wagen. Maar
Of het een dure sport is, vroe
gen wij aan verschillende ruiters
die er een eigen paard op na hou
den.
Er is natuurlijk de prijs van het
paard zelf en die kan wel verschil
len. Het hangt af van het ras, van
de klasse. Normaal schommelt de
gemiddelde prijs tussen de 35. a
50.000 fr. Er zijn er wel soms
beterkoop maar ook heel wat duur
dere. Bij de koopprijs komt dan
uiteraard het dagelijks onderhoud.
Gebeurt dat op eigen stal dan
blijkt dat niet zo heel duur; wordt
HINDERNISSEN OVERWINNEN...
kom...
RUITERLIJK...
Wie over geen paard beschikt
kan a rato van 100 fr. per uur wel
terecht komen in een manege in de
streek. En zeer deskundig wordt
men dan aan 50 fr. per les opge
leid. Een tiental lessen kunnen
reeds gelden als een ernstige voor
bereiding. Daarmee is men natuur
lijk nog geen volmaakt ruiter of
amazone, want de rest is een
kwestie van eigen ervaring, van
