Twee werelden
weekkalender
HANDELSPOCKET
Bouwhulp
door Dr A. J. Cronin
Noteer in uw agenda
K
Hlrl? 1HKIL-
SO
P.V.B.A. Lid van de
Handelskamer Aalst
DENDERSTRAAT 18
AALST Tel. 053 227.57
Af ««Ml 1 1
betekent veilig bouwen - zonder
zorgen - betekent goed en goed-
koop bouwen.
Onze faam honderden referenties
en honderden gelukkige gezinnen
LEVENSWIJSHEID
Daardoor, dat mensen niet de
wetenschappen beoefenen, niet
met verstandigen omgaan en niet
hun zinnen beteugelen, ontstaat in
hen het kwaad.
(Indische spreuk)
WENS HUN EEN
GELUKKIGE NAAMDAG
Zondag 25 okt.: Daria, Kris
pijn, Krispiniaan, Krysantus
Maandag 26 okt.: Evarist,
Felicissimus, Friedbert, Rogatiaan,
Rusticus
Dinsdag 27 okt.: Antoinette
Elesbaan, Florent, Sabina, Bientje
Woensdag 28 okt.: Alfred,
Freddy, Alberik, Egbert, Simon,
Simonne, Judas
Donderdag 29 okt.: Baldus,
Baldik, Bout, Ermelinde, Narcis,
Rodolf
Vrijdag 30 okt.: Alfons,
Germanus, Marcel, Zenobia
Zaterdag 31 okt.: Bega,
Eustolia, Foillanus, Lucilla,
Quintien, Wolfgang
HEILIG EVANGELIE
VAN ZONDAG
Math. 9, 18-26
«Opwekking van Jairus»
dochtertje en genezing van een
vrouw».
13
ZON
25 okt.
30 nov.
OP ONDER
7u21 17u32
8u20 16u41
MAANSTANDEN
Nieuwe maan op 30 okt. te
7u28
STERRENHEMEL
25 okt.: Wanneer de zon op-
of ondergaat bij enigszins nevel
achtig weer gebeurt het wel dat
man, zonder gevaar voor verblin
ding recht naar haar kan kijken.
We zien dan als het ware een gro
te koperen bal die op de horizon
rust. Het is bij zulke gelegenhe
den dat het soms mogelijk is gro
te zonnevlekken met het blote oog
waar te nemen.
BIJZONDERE DAGEN
Zondag 25 okt: 23 ste zondag
na Pinksteren. Heden H. Krispijn,
patroonheilige van de schoenma
kers en looiers.
Vrijdag 30 okt.: H. Casianus,
patroonheilige van de onderwijzers
AGENDA
Zondag 25 okt.: Antwerpen
nationaal muziektornooi Pepin-
ster 7de Internationale Beurs van
de kring «Les Collectionneurs»
van 9 tot 18 u
Zaterdag 31 okt.: Namen
Herfsttocht «Jacht - Natuur -
Gastronomie» - Inlichtingen tel.
081/229.98
Tot 2 nov. Hamme Ten
toonstelling van schilderijen van
René Tilley Moeskroen herfst-
salon schilder- en beeldhouw
werk, toegepaste kunsten, ama
teurs-fotografie.
!N DE NATUUR
25 okt.: Ontbladeren van de
linde
28 okt.: Ontbladeren van de
kruisbes en de rode aalbes
29 okt.: Ontbladeren van de
gewone esdoorn, de meelbes en
witte populier
31 okt.: Normale datum voor
de laatste warmte van 15° C min.
De notelaar en olm ontbladeren.
VOLKSE WEERKUNDE
Oktobervorst voorspelt een
zachte winter
Brengt oktober vorst en
sneeuw, men hoort des
winters klaaggeschreeuw
29 okt.: Zijn Simon en
Judas voorbij,
Is de winter kort nabij.
KAPELLESTRAAT 11, 9300 AALST - Tel. 053/228.41
«Kijk eens, Evans» ik sprak
heftig, in mijn poging hem te over
reden «u moet me begrijpen.
Dat hele mastoid-been is met et
ter gevuld. Als het niet open ge
maakt wordt en geleegd, zal de
pus door de schedel heen de her
senen binnendringen. U weet wat
dat betekent. Als we niet onmid
dellijk iets doen, heeft uw dochter
nog maar een uur of zes te leven».
Hij greep naar de wand als om
steun te zoeken. Zijn geweldige
lichaam scheen ineen te krimpen.
Zijn ogen bleven voortdurend op
mijn gezicht gevestigd. Tenslotte
bevochtigde hij" zijn lippen.
«Is dat de waarheid?»
«Waarom in 's hemelsnaam zou ik
u voorliegen?»
Een korte stilte. Ik zag hem
plotseling zijn kaak dichtklemmen
met eenu pijnlijke, krampachtige
beweging.
«Doe het dan» zei hij, en na
een kort stilzwijgen: «Ze moet be
ter worden».
Hij zei niets meer, maar de
schittering in zijn ogen, die strak
op mij gevestigd waren gebleven,
was niet mis te verstaan. Ik be
greep welke waanvoorstelling hij
had: dat iedereen tegen hem ge
keerd was. Hij vertrouwde mij te
gen wil en dank, omdat noodzaak
en angst hem dwongen. En bij
een potseling opkomende gedach
te ging er een siddering van vrees
door mij heen. Ik had hem over-
reed, mij de operatie te laten -
doen. Wat zou er gebeuren als ik -
faalde?
Maar er was geen tijd om bij
deze overweging stil te staan,
geen seconde te verliezen. Ik open
de mijn tas, legde mijn instrumen
ten en zwachtels uit en maakte
twee kommen met een carboi-op-
lossing klaar; vervolgens tilden
wij de patiente een lichte last
samen op de kale houten tafel
De scherpe aethergeur steeg op
in de rokerige lucht.
Het licht een schelle olielamp,
door Evans vastgehouden, was af
grijselijk, de omstandigheden on
beschrijflijk slecht. Toen mijn eer
ste insnijding de opgezette huid
achter het oor door midden spleet,
besefte ik dat ik maar één mis
greep hoefde te doen, me maar*
één keer behoefde te vergissen, en
ik zou onherstelbaar de zijdeling
se hersenholte doorboren. Ik werk
te volgens een soort instinct, en
me voortdurend pijnlijk ervan be
wust dat de wilde ogen van Evan
Evans op mij gericht waren. Ik
was nu bij het been aangekomen,
het fijne schedelbeen. Met een
kleine guts sneed ik in de holte.
Het weefsel bood meer weerstand
dan ik van necrotisch been ver
wacht had, en er was geen spoor
van etter. Was er tenslotte hele
maal geen etter? Langzaam ging
ik dieper en nog dieper. En toen,
ik voelde dat ik vrijwel zeker de
dura doorboorde tot in het cere
brum zelf, welde er een dikke pa
rel van etter naar boven door de
sponsachtige cellen.
Haastig nam ik een lepel en
ruimde het opgesloten goedje er
uit, toen schrapte ik voorzichtig
de holte schoon, waste deze met
een antisepticum en propte ze vol
met jodoformgaas. Snel, snel, vol
tooide ik het werk. Nog vijf minu
ten en de patiente was terug op
haar geïmproviseerde bed, rustig
en diep ademend alsof zij sliep.
Haar polsslag was krachtiger en
haar huid had een betere kleur. Ik
was ervan overtuigd dat zij, be
vrijd van de gevaarlijke infectie
haard met haar gezonde jonge ge
stel genezen zou.
Toen ik mijn tas inpakte, vervuld
van dat gevoel iets te hebben be
reikt wat de lankmoedige huis
arts maar zo zelden gegeven is
dat gevoel zich te hebben ge
rechtvaardigd, succes te hebben
gehad tegen een sterke overmacht
wierp ik een blik naar Evans. Hij
stond bij de tafel waar hij gedu
rende het voorbije uur onbeweeg
lijk en sprakeloos was blijven
staan en mij had gadegeslagen. Ik
zag dat de gemelijkheid van zijn
donkere gezicht verdwenen was,
waarop nu een zonderlinge verle
genheid te lezen was. Ik zei kort
af en met een grimmige triomf
«Zo zal 't wel gaan met «r».
Even antwoordde hij niet; toen
mompelde hij
«Ja, 't is waar, ze ziet er nou
beter uit».
Ik zag dat hij verscheurd werd
door een nieuwe emotie dank
baarheid. En toen ik hem daar zo
zag zitten, met zijn grote bunge
lende handen en zijn bekommerde
gelaat, zonk mijn boosheid weg.
Hij was zo diep aangedaan door
het vooruitzicht dat zijn dochter
zou genezen. Én met een mildere
houding knikte ik naar de huis
vrouw, die op dat ogenblik op een
stoel bij het bed had plaatsgeno
men en zei
«Een ding moet u niet vergeten.
U hebt 't te danken aan 't feit
dat uw vrouw mij liet komen».
Zijn sombere ogen volgden mij
in volslagen verbijstering.
«Ik begrijp u niet. Dat is Gwyn-
neth, onze dienstmeid». Hij voeg
de eraan toe: «Ze spreekt geen
Engels - alleen Welsh».
Ik 'staarde hem aan.
«Maar goeie genade» protes
teerde ik, «weet u niet dat ik zo
de oproep kreeg? Ze belde me op
'-.en zei dat ik hierheen moest ko-
.men».
Hij staarde mij verwonderd aan.
«Er is hier geen telefoon. Mijlen
ver in 't rond niet».
Een blik overtuigde mij ervan
dat hij de waarheid sprak. Mijn
hoofd duizelde. Ik keek hem ver
bijsterd aan.
«Goeie God, weet u dan niet
dat uw vrouw mij smeekte dit be
zoek te maken? Zij heeft deze
nacht met me gesproken. Ik vroeg
haar wie ze was. Ze zei me een
voudig dat ze uw vrouw was».
Hij werd donkerrood en hoog
boven mij uitstekend, hief hij zijn
gebalde vuist op. Ik dacht dat hij
op het punt stond mij tegen de
grond te slaan. Maar met een ge
weldige inspanning beheerste hij
zich.
«U v/eet niets van mijn vrouw
af.» Hij brak zijn zin af, zijn met
bloed belopen ogen keken onder
zoekend naar mijn verschrikte ge
zicht; toen zei hij met een snik
kende kreet «Hebben ze u niet
verteld dat 't gebeurd is... omdat
ik geen dokter wou hebben?... Ze
is vijf jaar geleden in deze kamer
gestorven».
Ik wou dat ik het v.ooral van
dit astrale telefoongesprek, deze
boodschap, die zo dramatisch uit
het hiernamaals kwam, kon beëin
digen in de griezelige sfeer van
het mysterieuze. Dan zou ik vele
waarderende brieven krijgen van
mijn spiritische en kristal-kijkende
vrienden, van theosophische ver
enigingen en andere groepen die
zich aan het occulte wijden. He
laas, mijn waarheidsliefde dwingt
mij de waarheid te vertellen, die
ik kort daarna te weten kwam.
Evans' dochter had één enkele
vriendin, een vrouw die de tra
gische geschiedenis van het gezin
kende, die ook wist dat het meis
je wanhopig ziek was en die haar
moed bijeengeraapt had, maar uit
vrees dat Evans haar op het spoor
zou komen, haar identiteit had ver
borgen, op het laatste ogenblik
had zij besloten te handelen en
een telefonische oproep gewaagd
in de naam van Evans' vrouw.
Het was de telefoniste van de
telefooncentrale van Tregenny.
reikte niets. In mijn eerste vlaag
van enthousiasme had ik mijn lie
ve vrouw beloofd hoewel ik nu
deze liefkozende term niet gebruik
te nu haar pogingen om op z'n
Welsh te koken maakten dat ik
dubbelkoolzure soda ging slikken
en kreunde dat zij mij langzaam
vergiftigde had ik haar beloofd
herhaal ik rijkdom, een goede
positie, een huis in Harley Street,
en als ik me goed herinner, een
villa aan de Middellandse Zee. En
nu waren we nog steeds hier, we
ploeterden rond, probeerden een
beetje geld te sparen een de
primerende toestand onder alle
omstandigheden en deden nooit
iets buitensporigs, nog steeds le
vend begraven tussen deze ellen
dige bergen. Ik ergerde me, ge
bruikte veel krachttermen en solli
citeerde naar vele banen, alles zon
der succes. Toen opeens, op een
gedenkwaardige dag. stormde ik
naar binnen met een brief.
«We gaan weg. Aan 't eind van
de maand».
Mijn deelgenote in de tegen
spoed staarde mij aan, met grote
ogen.
«Weg! Maar ik begin 't hier net
naar m'n zin te krijgen».
Wie had er ooit zo'n koppige
vrouw gezien? Zij probeerde mij
te overtuigen dat zij grootmoedig
berust had. ik bedwong mezelf.
«Je zult 't beter naar je zin krij
gen als we gaan. 't Is een veel
mooiere baan».
Ik overhandigde haar de brief.
Hij kwam van de secretaris van
het Genootschap voor Medische
Hulp in een naburige vallei, van
Tredegar en bood bij de betrek
king aan van arts van het Genoot
schap. Het salaris was maar wei
nig meer dan ik nu kreeg, maar
wat het oog trof en de pols snel
ler deed kloppen was het feit dat
een huis een echt huis bij
de voorwaarden van de benoeming
was inbegrepen. Haar grootmoe
digheid smolt voor zulk een ver
leiding: ze kon het nauwelijks uit
houden nog te moeten wachten.
Wij bleven nog lang genoeg om
de maatschappij in staat te stellen
een andere dokter te zoeken
Dai Lewis zag ons met lede ogen
gaan, toen pakten we onze weini
ge bezittingen in een geleende
vrachtauto, namen afscheid van
de directeur, van Olwen Davies en
van de melancholische mevrouw
Morgan, klommen naast de chauf
feur en gingen op weg over de
hoge bergruggen, naar ons nieu
we tehuis.
Tredegar was eveneens een ko-
lenmijnstad, maar het was netjes
en schoon en lag aan de zoom
van een nog onbedorven heuvel
landschap. Er waren verscheidene
keurige warenhuizen, een openba
re bibliotheek, en het was nau
welijks te geloven een stad
huis waar twee maal per week
films vertoond werden.
Het huisje, waarnaar mijn vrouw
verlangend had uitgezien, was ste
vig gebouwd van rode baksteen
en had een puntdak. Het stond
midden in een wild stuk tuin, aan
een heldere bergstroom die over
spannen werd door een houten
brug en had de passende naam
«Het dal». Het leek bijna een he
renhuis na de twee kamers die we
voordien bewoond hadden, en hoe-
wijl zij door haar korte maar nau
we vereniging met mij niet langer
mocht beweren een heilig karakter
te hebben, dankte mijn vrouw de
Hemel oprecht voor de zegen, ein
delijk een plekje voor zichzelf te
hebben. Met zulk een doel voor
ogen had de moeite van het ver
huizen niets te betekenen zij
verheugde er zich hevig op, de
dingen op orde te brengen.
De tijd snelde voort dagen,
weken en maanden en ik be-
vervolgt
nadruk verboden
