BEL-AMI
Sum ie iVf&upassaasi
to
bruikbaar zijn voor hun te berei
ken doei. Zo wordt Richard Stuart
Tony Sutton, een playboy, en zijn
nieuwe vrouw is Elisabeth. Richard
tracht uit te vinden wat de oor
zaak van zijn ziekte was geweest.
Het drama bereikt zijn hoogtepunt
wanneer -Elisabeth wordt ontvoerd
en Richard gecon'ronteerd wordt
met de man die hem zijn persoon
lijkheid had geelimineerd..
HALLO, IS DAAR IEMAND
maandag 23 augustus ta 20u30
Dit televisiespel behandelt het
thema van de eenzaamheid ont
staan ingevolge een botsing tussen
individu en maatschappij.
Het verhaal gaat over een jon
geman die door een medeburger
(in dit geval een vrouw) in een
vals daglicht is gesteld en daar
door in de gevangenis belandt. Al
leen in zijn cel weet hij niets be
ters dan voortdurend zijn omge
ving van zijn aanwezigheid op de
hoogte te stellen door «hallo, is
daar iemand» te roepen. Hij zoekt
contact, hij schreeuwt erom...
HUGO EN JOZEFIEN
dinsdag 24 augustus te 20u45
Jozefien leert met haar ouders
in een groot huis, dat ergens ver
loren ligt aan de rand van het
woud. Haar vader we horen in
de film enkel zijn stem is een
erg strenge predikant en voor de
kleine meid roept het beeld van
haar vader dit van de strenge
God op. Jozefien is erg eenzaam.
Om haar eenzaamheid te breken,
denkt zij spelletjes uit en zoekt
een beetje avontuur. Op zekere
dag komt een gebaarde tuinman
de hof een beurt geven. De man
is vriendelijk en goed. Voor Joze
fien, het evenbeeld van de goede
en minzame God. Met haar klas
vriendje Hugo vormen zij weldra
een heerlijk trio. De kleine Hugo,
het neefje van deze tuinman, is in
de natuur opgegroeid. Een dromer-
tje dat van planten en dieren houdt
en zoekt naar het voor hem grote
natuurgeheim van de eeuwige bos
sen, velden en water. Wanneer de
tuinman moet vetrekken, vieren
Hugo en Jozefien dit tijdens een
fantastische afscheidsfuif in het
bos.
GUNSMOKE
woensdag 25 augustus te 20u10
10e afl.: Deserteurs
Majoor Vanscoy en zijn troepen
hebben hun tenten opgeslagen in
de buurt van Dodge City en die
zelfde avond arriveren in de stad
sergeant Spear en de soldaten
Maxwell en Doak. Spear is sinds
lang een vriend van de majoor ter
wijl de twee andere militairen als
deserteurs door hem werden op
gepikt en terug naar hun eenheid
gebracht worden. Maxwell en
Doak lokken een ruzie uit tussen
de dronken Spear en andere gas
ten van de Longbranch Saloon.
Festus Haggen komt tussenbeide
maar krijgt zelf de sergeant op
de nek. Festus gaat van zijn stok
je, maar komt niet op tijd bij om
te zien hoe Spear door Maxwell
en Doak wordt neergestoken. De
twee deserteurs geven Festus de
schuld van de herrie en majoor
Vanscoy wil hem onmiddellijk doen
aanhouden...
PLEASE SIR
donderdag 25 augustus te 20u15
Bernard geeft les in staatshuis
houdkunde en, teneinde de les
aantrekkelijker te maken, vormt
hij met de leerlingen een model-
parlement. Allen werken geestdrif
tig mee behalveMaureen die onder
invloed van haar nieuwe boyfriend
is toegetreden tot de «new left».
Bernard neemt zijn klas mee naar
de plaatselijke Tory Club en het
bezoek wordt een succes, vooral
voor Craven die zich in de belang
stelling weet te werken van het
aantrekkelijke jongste vrouwelijk
lid van de club. De volgende och
tend blijkt echter dat een waarde
volle beker uit de club werd ge
stolen. Maureen bekent de diefstal
om vervolgens spoorloos te ver
dwijnen. Craven heeft inmiddels
opnieuw contact opgenoemen met
zijn verovering van de dag te vo
ren en ziet niet enkel Amor met
vlugge schreden op hem afkomen,
maar merkt ook hoe de vork in de
steel zit i.v.m. Maureen's vreemde
handelswijze.
BESCHULDIGDE, STA OP
vrijdag 27 augustus te 20u50
In dit proces in de reeks Be
schuldigde, sta op, wordt een as-
sisenzaak van 1907 gereconstru
eerd, waarbij de aristocratie uit
een Zuid-Amerikaanse staat was
betrokken. Beschuldigde was Car
los Waddin, jonge ambassadeurs-
zoon, die met tien revolverschoten
Ernesto Maceda, zijn vriend, had
vermoord.
De aanleiding tot het drama
was dat Maceda de eer van de
familie Waddin zou geschonden
hebben door de verloving te ver
breken met Waddins zuster, Yaya.
Handelde Carlos Waddin in een
plotse woede-aanval, met voorbe
dachtheid of zelfs in wettige zelf
verdediging? Dit zijn vragen waar
op antwoord zal moeten gegeven
worden.
DE COMMISSIE VAN OPENBARE ONDERSTAND
VAN AALST WENST, OM DE CONTINUÏTEIT VAN
HAAR VERPLEG.INGS- EN VERZORGINGSDIENS
TEN TE VERZEKEREN, GEGRADUEERDE EN GE
BREVETTEERDE Z!E£E^HUISYEfêPlE(E)G(ST)ERS
EVENALS VERPLEEGASSSSTENTEN AAN TE
WERVEN VOOR VERVANGINGEN VAN KORTE
DUUR.
De kandidaten kunnen zich aanbieden op het
secretariaat van de Commissie - Personeelsdienst,
Gasthuisstraat, 40, Aalst, of telefoneren naar
nr 223.93 - binnenpost 204.
Verrukt liet Duroy zich meene
men, zoog als in een roes de
lucht in, die bezwangerd was met
tabak, mensenlucht en de parfums
van de hoeren. Maar Forèstier
zweette, hijgde en hoestte.
«Laten we in de tuin gaan»
zei hij.
En zij sloegen linksaf, waar zij
in een soort overdekte tuin kwa
men, die bevochtigd werd door
twee smakeloze fonteinen. Onder
taxisbomen en thuja's in bakken
zaten mannen en vrouwen aan me
talen tafels te drinken.
«Nog een biertje?» bood Fores
tier aan.
«Ja, graag».
Zij gingen zitten en keken naar
de mensen, die langs hen liepen.
Af en toe bleef er een vrouw bij
hen staan om met een nietszeg
gend lachje te vragen, «Kan ik
iets van u drinken, meneer?» En
ais Forestier antwoordde, «Ja,
een glas water aan de fontein»,
ging zij verder, mompelend, «Loop
rond, ploert!»
Maar de dikke brunette, die
een ogenblik tevoren tegen de lo
ge van de twee vrienden was ko
men leunen, vertoonde zich op
nieuw. Hooghartig naderde zij, met
haar arm door die van de dikke
blondine. Het was werkelijk een
mooi stel vrouwen, zij boden keus.
Zij glimlachte toen zij Duroy
ontdekte, alsof hun ogen heimelijk
al vertrouwelijkheden hadden uit
gewisseld; zij nam een stoel en
ging bedaard tegenover hem zit
ten, schoof ook haar vriendin een
stoel toe en bestelde met luide
stem, «Ober, twee grenadine
Verbluft zei Forestier «Je durft
wel zeg!» zij antwoordde,
«Ik voel me tot je vriend aange
trokken. Wat een knappe jongen
is dat. Hij zou me geloof ik tot
domme dingen kunnen verleiden».
De verlegen Duroy wist niets te
zeggen. Hij streek zijn krullende
snor op, terwijl hij op een stomp
zinnige manier lachte. De kelner
bracht twee glazen limonade, die
de vrouwen vlot leegdronken. Zij
stonden op en de brunette zei met
een vriendschappelijk knikje en
een tik van haar waaier op zijn
arm tegen Duroy, «Dank je wel,
schat. Je bent niet erg spraak
zaam».
En heupwiegend gingen zij weg.
Forestier begon te lachen.
«Zeg, ouwe jongen, weet je wel
dat je werkelijk succes bij de
vrouwen hebt? Dat moet je uitbui
ten. Dan "kun je het ver brengen».
Hij zweeg even en ging op de
dromerige toon van mensen die
hardop denken verder.
«Met behulp van vrouwen be
reik je nog altijd het vlugst je
doel».
En omdat Duroy maar bleef
glimlachen zonder antwoord te ge
ven vroeg hij,
«Blijf jij nog? Ik ga naar huis,
ik heb er genoeg van». Zijn vriend
mompelde,
«Ja, ik blijf nog een poosje.
Het is nog niet laat».
Forestier stond op.
«Tot morgen dan maar. Vergeet
het niet, hè? Rue Fontaine 17,
om half acht».
«Ja, natuurlijk, tot morgen. En
bedankt».
Zij gaven elkaar de hand en de
journalist ging weg.
Zodra hij verdwenen was voelde
Duroy zich vrij man en nog eens
betastte hij verheugd de twee
goudstukken in zijn zak; daarna
stond hij op en begaf zich op
nieuw in het gedrang, terwijl hij
zoekend om zich heen keek.
Al gauw ontdekte hij de twee
vrouwen, de blonde en de donke-
4
re, die nog altijd als trotse bede
laressen tussen de zich verdringen
de mannen liepen.
Hij stevende recht op hen af en
toen hij vlak bij hen was durfde
hij niet meer. De brunette zei te
gen hem,
«Heb je je tong teruggevon
den?»
Hij stotterde, «Verdraaid» en
behalve dat ene woord wist hij
niets uit te brengen.
Alle drie bleven zij staan en
hielden daardoor de stroom in de
wandelgang op, zodat er om hen
heen gedrang ontstond.
Opeens vroeg zij,
«Ga je met me mee?»
En trillend van begeerte ant
woordde hij ruw,
«Ja, maar ik heb niet meer dan
een louis op zak».
Achteloos glimlachte zij,
«Hindert niet».
En zij nam zijn arm, ten teken
dat hij van haar was.
Terwijl zij naar buiten gingen
bedacht hij,, dat hij voor de ande
re twintig francs gemakkelijk een
avondkostuum voor de volgende
avond zou kunnen huren.
II
«Ik kom voor de heer Forestier»
«Derde verdieping, de deur
links».
De concierge had dit antwoord
met een welwillende stem gege
ven, waaruit achting voor zijn
huurder klonk. Georges Duroy be
klom de trap.
Hij voelde zich enigszins gehin
derd en schichtig en was slecht
op zijn gemak. Voor het eerst in
zijn leven droeg hij een rok en hij
was over zijn kledij niet bijzonder
tevreden. Naar zijn mening man
keerde er van alles aan; bottines,
die niet gelakt waren, ofschoon
goed van model, want hij stelde
prijs op goed schoeisel, het over
hemd van vier franc vijftig, dezelf
de morgen in het Louvre gekocht,
waarvan het te dunne front nu al
kreukelde. Van zijn andere hem
den, die hij overdag droeg en die
alle min of meer ernstige schade
vertoonden, had hij zelfs het
minst kapotte niet kunnen gebrui
ken.
Zijn pantalon was iets te groot
en deed zijn benen slecht uitko
men, leek zich om de kuiten te
rollen en had dat verkreukeld aan
zien, dat gelegenheidskledïj aan
neemt, om de leden, die zij toeval
lig bedekt. De jas alleen stond
hem aan, die sloot zo ongeveer
om zijn middel.
Langzaam beklom hij de tre
den, met bonzend hart en angsti
ge gevoelens, bovenal gekweld
door de vrees, belachelijk te- zijn.
Onverwacht zag hij tegenover zich
een heer in avondkleding, die hem
aankeek. Zij bevonden zich zo
dicht bij elkaar, dat Duroy een
stap achteruit ging, daarna stom
verbaasd bleef staan; hij was het
zelf, ten voeten uit weerkaatst in
een hoge spiegel, die op de over
loop van de eerste verdieping een
volledig overzicht van de gang
bood. Een plotselinge vreugde
deed hem trillen; hij vond z.,
uiterlijk zoveel beter dan hij ge
meend had.
Daar hij thuis alleen over zijn
kleine scheerspiegel beschikte had
hij zich niet volledig kunnen bekij
ken en omdat hij daarin de on
derscheiden gedeelten van zijn
bijeengeraapte kledij maar nauwe
lijks voldoende had kunnen zien,
had hij de gebreken te ernstig
opgevat en zich wanhopig gevoeld
bij de gedachte, belachelijk te
zijn.
Terwijl hij zichzelf nu aandach
tig bekeek kwam hij tot het in
zicht, dat het kostuum werkelijk
aan de eisen beantwoorL-Je
Vervolgens bestudeerde hij zich
zelf zoals acteurs dat doen tijdens
het instuderen van hun rollen. Hij
glimlachte, stak zichzelf de hand
toe, maakte gebaren, drukte ge
voelens uit: verbazing, genoegen,
bijval, hij beproefde zijn glimlach
in onderscheiden graden en de uit
drukkingen van zijn ogen, tenein
de de dames aangenaam te kun
nen zijn en hun te verstaan te ge
ven, dat hij hen bewonderde en be
geerde.
Boven aan de trap ging een
deur open. Hij werd bang, betrapt
te worden en begon haastig de
treden te beklimmen, met de angst
in het hart al gezien te zijn door
een van de gasten van zijn vriend
terwijl hij zich stond aan te stel
len.
Op de tweede verdieping zag
hij nog een hoge spiegel en hij
hield zijn pas in om zichzelf voor
bij te zen gaan. Hij vond zijn
voorkomen werkelijk onberispelijk.
Hij had een uitstekende gang. Een
onbegrensd vertrouwen in zichzelf
maakte zich van hem meester. Hij
zou er stellig komen met dat ge
zicht en zijn begeerte, zijn doel te
bereiken, met de vastberadenheid,
waarover hij wist te beschikken
en de onafhankelijkheid van zijn
geest. Hij had lust te rennen, te
springen, terwijl hij naar de derde
verdieping klom. Voor de derde
spiegel bleef hij staan, streek zijn
snor op in het gebaar, dat hem
zo vertrouwd was, nam zijn hoed
af om zijn haar glad te strijken
en mompelde binnenmonds, zoals
hij dikwijls deed, «Dat ziet er
goed uit». Hij strekte de -hand
uit naar de schel en belde aan.
De deur werd vrijwel dadelijk
geopend en hij stond tegenover
een huisknecht in zwarte rok,
waardig, gladgeschoren en zo in
drukwekkend. dat Duroy opnieuw
onzeker werd zonder te begrijpen
vanwaar deze vage onrust stam
de: mogelijk van een onbewuste
vergelijking tussen de snit van
hun pakken. Deze lakei, die gelak
te schoenen droeg, vroeg terwij!
hij de overjas aannam die Duroy
over de arm droeg uit angst de
vlekken te tonen, «Wie kan ik
aandienen?»
En hij riep de naam door een
openstaande deur in een salon,
waarin hij moest binnengaan.
Maar Duroy, plotseling zijn zelf
vertrouwen kwijt, voelde zich ver
lamd van angst en hijgde. Hij ging
zijn eerste stap zetten in het be
staan, dat hij had verwacht en
waarvan hij had gedroomd. Toch
ging hij naar binnen. Een blonde
jonge vrouw stond geheel alleen
op hem te wachten in een ruim
vertrek, hel verlicht en vol met
planten, als een serre.
Hij bleef plotseling staan, volko
men van zijn stuk gebracht. Wie
was die glimlachende dame? Toen
schoot het hem te binnen, dat
Forestier getrouwd was; en de ge
dachte, dat die knappe goed ge
klede blondine de vrouw van zijn
vriend moest zijn, gaf hem de
laatste schrik.
Hij stamelde, «Mevrouw, ik
ben...» Zij stak hem de hand toe.
«Ik weet het, meneer. Charles
heeft me van uw ontmoeting gis
teravond verteld en ik ben erg blij
dat hij op de goede gedachte is
gekomen, u vanavond bij ons te
dineren te vragen».
Hij kreeg een kleur tot achter
zijn oren en wist niets meer te
zeggen; hij had het gevoel, scherp
opgenomen te worden, van zijn
hoofd tot zijn voeten, en te wor
den beoordeeld, gewogen.
Vervolgt
Nadruk verboden
