SEL-Aü
kroniek
Suy fl@ ffiaiipsssiiil
10
De argwaan van Mannix wordt
nog groter wanneer hij er achter
komt dat de vrouw van Santin! in
feite zijn vrouw niet is...
YAK
zondag 2 januari te 14u20
Zeegoud
Yak en de gier komen aan het
strand, terwijl Yak een dutje doet
ontdekt de gier op de golven een
fles. In die fles bevindt zich een
ptan dat aangeeft hoe men bij een
schat kan komen. De gier is er
zeker van dat zijn fortuin nu ge
maakt is en gaat viug Yak wakker
maken. Beiden trekken ze op
schattenjacht uit, maar vooraleer
ze de schat gevonden hebben
wordt hen de kaart door een ben
de piraten afhandig gemaakt...
EEN JAAR VOL MUZIEK
zondag 2 januari te 17ui5
De film vangt aan en eindigt in
de Winter. Daartussen ligt een
heel jaar met lente, zomer, herfst
in deze tijdspanne is het verhaal
van dit programma gesitueerd. Ka
mi en Rolf, twee foto-reporters
krijgen opdracht een kalender te
illustreren. Zij vertrekken rap reis
en belanden eerst in Lauscha in
Thuringen, in de buurt van de ski-
giste. Daar draait de Oost-Duitse
televisie op dat ogenblik de gene
riek van een muzikale film «Ein
Jaihr voll Musik». Dat alles inspi-
reeert Karin blijkbaar, want zij
stelt Rolf voor om een «reiska-
lender» samen te stellen...
DE SPEELVOGELS
zondag 2 januari te 20u25
Lomax is een Amerikaans mis
dadiger van topformaat, en dat
weet de Britse Veiligheidsdienst
ook wei. Daarom zijn ze zo nieuws
gierig om te weten wat Lomax in
Engeland komt doen. Maar Lo
max zou nooit zo hoog op de suc-
cesiaddet geklommen zijn, ware
hij riet zo voorzichtig Hij zorgt
er dan ook voor, om alle moeilijk
heden bij de landing op de Lon-
dense luchthaven te vermijden, dat
het opvallende koffertje dat hij bij
zich heeft tussen de bagage van
een medepassagier terecht komt.
Zo kan hij ongehinderd het vlieg
tuig verlaten en de Veiligheids
dienst passeren.
Die ongelukkige medepassagier
■is niemand minder dan Danny
Wilde, Dat dit de aanvang bete
kend van een hele reeks gebeurte
nissen zal niemand verwonderen...
DE WOUDLOPERS
maarsdog 3 januari te 18u05
In deze episode springen de
Junior Rangers in de bres voor
een onschuldige verdachte. Een
gast van een rijke inwoner van
Indian River is zijn portefeuille
verloren en beweert dat hij ge
stolen werd door een zekere Joe
Twe Rivers die 's zomers de paar-
Maar de Junior Ranger geloven
niet dat Joe zoiets zou doen en
trachten sergeant Rangers van de
bereden politie te overtuigen hen
nog wat tijd te laten en de ver
dachte voorlopig niet in hechtenis
te nemen. Er komt inderdaad één
en ander aan het licht de zoon
van de rijke heer werd afgeperst
wegens vluchtmisdrijf en wilde diit
voor zijn vader verborgen houden.
CATWEAZLE
dinsdag 4 jan. te 18u05
Catweazle is nu met het ge
makkelijkste teken ril. dat van de
vissen bezig. Een korte uitstap
naar de rivier moet hij nog maken
en zijn cirkel is volmaakt. Hij is
reeds geobsedeerd door het der
tiende teken. Wat kan dat toch
zijn. Hij besluit terug te gaan naar
zijn vertrekpunt: de gracht ron
dom de vesting. Misschien kan de
magische kracht van het water
hem helpen...
HET ZWAARD VAN
ARDOEWAAN
woensdag 5 jan. te I7u30
Huoon en zijn tweelingbroer
Morholt kiomen terug van een
kruistocht op de vaderlijke burcht.
De pest heeft Ardoewaan geteis
terd en hun vader is er aan be
zweken. Ook de vrouw van Mor
holt is dood. Wlïe zal de burcht en
Ardoewaan erven Wie zal als
dolende ridder op avontuur moeten
trekken Morholt hoopt dat hij
het niet zal Zijn, want het onge
luk schijnt hem te achtervolgen.
Hij is zonder paard, kreupel en
berooid uit de oorlog teruggeko
men. Bovendien is'er nog Gawljn,
zijn zoon, waarvoor hij zal moeten
zorgen.
DE KLOP OP DE DEUR
donderdag S jart. te 20u!0
1e air.: Het Huwelijk.
De eerste aflevering, begint
zeer Idyllisch met de bruiloft van
Annette Gold-ewe yn en Frederik
Craets. Zij !is de dochter van een
arts uit Amsterdam. Zij :rs nog
jong en onervaren, afkomstig uit
een veilig, beschermd milieu. Haar
moeder is afkomstig uit Monnik-
kendam en blijft daar eigenlijk
steeds naar terugverlangen. De
zusters van Frederik die uit een
«beter» milieu komen, blijven
steeds een beetje op het meisje
neerkijken. In deze uitzending ma
ken wij kennis met nog wat an
dere figuren de belangrijkste, ze
ker voor Annette, is haar vriend
Karei de Roos, een boekverkoper
in de Warmoesstraat. Annette's
moeder begrijpt niet zo goed, dat
haar dochter van plan is, ook na
haar huwelijk haar bezoeken aan
Karei voort'te zetten. Annette ech
ter - jjpartoa vastbesloten niet
in hot minst omdat ze eigenlijk
niet zo heoi zeker is van haar ge-
verlens ten opzichte van Frede-
Zij weifelde en vroeg,
«Mag ik openhartig zijn?»
«Ja»
«Volkomen?»
«Volkomen»
«Wel, ga mevrouw Walter dan
eens opzoeken. Ze 'is erg op je
gesteld. Wees aardig voor haar.
Daar zul je je complimenten beter
kwijt kunnen, ofschoon zij fat
soenlijk is, begrijp me goed, door
en door fatsoenlijk. Werkelijk
geen kans op... strooptochten,
ook daar niet.
Maar je kunt er 'iets beters
vinden, als je er af en toe maar
komt. Ik weet, dat je het nog niet
ver hebt gebracht bij de krant.
Maar wees niet bang, zij ontvan
gen alle redacteuren even harte
lijk. Heus, je moet eens gaan.»
Glimlachend zei hij, «Dank je.
Je bent een engel... een be
schermengel». Daarna praatten zij
over dagelijkse dingen.
Hij bleef lang, hij wilde haar la
ten merken dat hij graag bij haar
was. Toen hij afscheid nam vroeg
hij nog,
«Dat is dus afgesproken: wij
zijn vrienden?»
«Dat is afgesproken.»
En omdat hij de uitwerking van
zijn compliment van daareven had
beseft, legde hij er nog een schep
je bovenop
«En als je ooit weduwe wordt,
houd 'i'k me aanbevolen.» Hij
maakte dat bij "wegkwam om haar
de kans te ontnemen, boos op
hem te worden. Een bezoek aan
mevrouw Walter lokte Duroy niet
bijzonder aan, want zij had hem
niet in haar huis uitgenodigd en
hij wilde zich n-iet misdragen. De
baas was overigens welwillend,
stelde zijn werk op prijs en droeg
hem bij voorkeur lastige karwei
tjes op; waarom zou hij niet van
diens goede mening profiteren om
zijn huis binnen te dringen?
Op een morgen stond hij vroeg
op, begaf zich tijdens de verkoop
naar de hallen en kocht voor tien
franc een twintigtal prachtige pe
ren. Nadat hij ze in een mandje
had geschikt dm de indruk te
wekken, dat zij van ver kwamen,
gaf hij ze af bij de concierge van
mevrouw Walters huis met zijn
kaartje, waarop stónd geschreven
Georges Duroy
Verzoekt mevrouw Walter eerbie
dig, wat fruit van hem te willen
aannemen, dat hij vanmorgen uit
Normandie heeft ontvangen.
De volgende morgen vond hij in
zijn brievenbus op de krant een
envelop, waarin hij het kaartje van
mevrouw Walter aantrof, die de
heer Georges Duroy zeer hartelijk
dankte en elke zaterdag thuis
was.
De volgende zaterdag liet hij
zich aandienen.
De heer Walter bewoonde aan
de Boulevard Malesherbes een
dubbel huis, waarvan de ene helft
was verhuurd, een zuinige maatre
gel van praktische mensen. En
een enkele concierge, die zijn
plaats had tussen beide koets
poorten én zowel voor de eige
naar als voor de huurder aan het
touw trok, gaf aan beide ingan
gen dat weelderige karakter van
grote behuizing door zijn indruk
wekkende kostershouding, zijn
dikke kuiten in witte kousen en
zijn livrei met rode opslagen en
gouden knopen. De ontvangstver-
trek'ken bevonden zich op de 1ste
verdieping en daarvoor trof Du
roy een wachtkamertje met wand
tapijten en portières voor de deu-
den aan waar twee knechts op
hun stoelen zaten te dommelen.
De een nam Duroy's -overjas aan,
de ander ontlastte hem van zijn
wandelstaf opende een deur, ging
de bezoeker een paar stappen
voor en trok zich terug, na zijn
naam in een leeg vertrek te heb-
23
ben geroepen.
De jonge man keek hulpeloos
om zich heen tot hij in een spie-
gei mensen zag zitten, naar het
leek op grote afstand. Hij vergis
te zich aanvankelijk in de richting
de spiegel misleidde zijn blik,
maar daarna liep hij door twee
eveneens verlaten salons en be
reikte een soort klein boudoir, be
hangen met 'blauwe zijde met gou
den noppen, waar vier vrouwen
gedempt zaten te praten om een
ronde tafel, waarop theekopjes
stonden.
Ondanks het zelfvertrouwen, dat
hij in zijn Parijs' bestaan en voor
al in zijn beroep als verslaggever,
dat hem dagelijks met vooraan
staande personen in aanraking
bracht, had verworven, voelde Du
roy zich enigszins bedremmeld na
de vertoning bij zijn binnenkomst
en het doorlopen van die lege sa
lons.
Hij stamelde, «Mevrouw, ik ben
zo vrij geweest...» zijn blik zocht
de vrouw des huizes.
Zij stak hem haar hand toe, die
hij met een buiging drukte, en na
tegen hem te hebben gezegd,
«Heel vriendelijk van u, meneer,
dat u mij komt opzoeken,» wees
zij hem een stoel aan, waarop hij,
terwijl hij wilde gaan zitten, neer
viel, daar hij de hoogte ervan had
overschat.
Het gesprek was gestaakt. Een
van de vrouwen zei nu weer iets.
Het ging over de koude, die nu
wel fel werd, maar nog niet fel
genoeg om de tyfusepidemie tot
staan te brengen of om te kunnen
schaatsen, leder liet nu een me
ning horen over de vorst, die haar
intrede te Parijs had gedaan;
daarna deelde ieder mee, aan
welk seizoen zij de voorkeur gaf.
onder het noemen van de gebrui
kelijke redenen, die door de gees
ten warrelen als het stof door de
salons.
Het zachte sluiten van een deur
deed Duroy omkijken en hij zag
door twee spiegelruiten een ge
zette vrouw naderen. Zodra zij 't
boudoir binnenkwam stond een
van de bezoeksters op, gaf han
den en vertrok; de jongeman volg
de met zijn blik haar zwarte rug,
waarop gitten glinsterden, door
twee salons.
Nadat 'de opwinding over deze
persoonsverwisseling was geluwd
sprong het gesprek zonder enige
aanleiding over op de kwestie Ma
rokko en de oorlog in. de Orient
en Afrika.
De vrouwen bespraken deze din
gen voor de vuist weg, alsof zij
voor een behoorlijk gezelschap 'n
gepaste komedie opvoerden, die
zij herhaaldelijk hadden gerepe
teerd.
Weer kwam er iemand binnen,
een kleine blondine met gekrulde
haren, die oorzaak werd van het
vertrek van een lange dorre vrouw
van middelbare leeftijd.
De kansen die Linet had om
tot lid van de Académie te wor
den gekozen, -kwamen nu ter spra
ke. De pas binnengekomen be
zoekster bleek er vast van over
tuigd, dat hij het zou moeten af
leggen tegen Cabanon-Lebas,
schrijver van de prachtige Franse
bewerking in verzen van «Don
Quichotte» voor toneel.
«Weet u, dat het de komende
winter in Odéon zal worden ge
speeld?»
«Heus? Ik zal stellig komen
kijken naar een literaire poging
van zo hoog gehalte.»
Mevrouw Walter antwoordde
minzaam en met rustige achte
loosheid, .zonder ook maar een
ogenblik over haar antwoord na
te denken, daar zij haar mening
tevoren steeds gereed had.
Maar zij merkte dat het begon
te schemeren en belde om de lam
pen, terwijl zij bleef luisteren naar
het gesprek, dat als een beekje
van stroop voortkabbelde en on
derwijl bedenkend dat zij had ver
gete-n, de uitnodigingen te laten
drukken voor net volgend diner
Zij was iets te dik, mooi nog,
maar op de gevaarlijke leeftijd
waarop het verval zich al aankon
digt. Met veel zorg, voorzorg, ge
zondheidsmaatregelen en huid-
smeersels trachtte zij jeugdig te
blijven. Het leek een in afle op
zichten verstandige vrouw, be
scheiden en redelijk, een vrouw
met een brein als een keurig aan
gelegde tuin. Men wandelt er zon
der ooit door iets verrast te wor
den, maar toch met een zeker ge
noegen. Zij had een goed ver
starid, scherp, slim en feilloos, dat
opwoog tegen fantasie, goedhar
tigheid en toewijding en toonde
een oppervlakkige welwillendheid,
waarin alles en allen betrokken
werden.
Zij merkte, dat Duroy nog niets
had gezegd en dat niemand het
woord tot hem had gericht; dat
hij zich niet geheel op zijn gemak
voelde; daar de vrouwen de Aca
démie, altijd een geliefd onder
werp dat hen langdurig bezighield
nog niet hadden verlaten vroeg
zij,
«En u, meneer Duroy, die beter
op de hoogte moet zijn dan ieder
ander, aan wie geeft u de meeste
kans?»
Zonder aarzelen antwoordde hij
«Wat dit betreft, mevrouw, zou
ik nooit rekening houden met de
verdiensten van de 'kandidaten,
waarover men toch altijd van me
ning kan verschillen, maar met
hun leeftijd en gezondheidstoes
tand. Ik zou niet naar hun kwa
liteiten vragen, maar naar hun
kwaal. Ik zou niet nagaan of zij
eon berijmde vertaling van Lope
de Vega hebben gemaakt, maar
ik zou mij zorgvuldig op de hoog
te stellen van de staat waarin hun
lever, hart, nieren en ruggemerg
verkeren. Voor mij zijn een mooie
hypertrofie, een fraaie albuminuria
en vooral een prachtig begin van
ataxie meer waard dan veertig
delen over de nationale gedachte
in de Barbarijse poëzie.»
Een verblufte stilte volgde op
deze onthulling.
Met een glimlach vroeg me
vrouw Walter, «En waarom dat?»
Hij antwoordde, «Omdat ik al
tijd alleen rekening houd met het
genoegen, dat iets aan de dames
kan verschaffen. U weet het, me
vrouw, de Académie krijgt pas be
langstelling voor ons, nadat er een
lid van de Académie gestorven
is. Hoe meer er sterven, hoe ge
lukkiger u zult zijn. Maar om hen
met spoed te laten sterven moet
men hen raud en ziek benoemen».
Daar men zich nog enigszins
verbaasd toonde voegde hij er
aan toe,
«Ik ben trouwens net als u en
ik lees ook graag in de gemeng
de berichten, dat ér een lid van
de Académie overleden is. Dan
vraag is me dadelijk af: Wie zal
hem vervangen? En i'k maak een
lijstje op. Het 'is een spelletje, 'n
aardig spelletje, waarmee men
zich in elke Parijse salon na elk
beroemd sterfgeval vermaakt: «'t
Spel van de dood en de veertig
grijsaards.»
Al waren de vrouwen nog enig
zins onthutst, zij begonnen toch
te glimlachen, want wat hij ge
zegd had v/as terecht.
Terwijl hij opstond voegde hij
er nog aan toe, «U bent het, die
hen benoemt, dames, en u be
noemt hen alleen cm hen te zien
sterven. Kies hen dus oud, heel
oud, zo oud mogelijk en laat u
met het overige jiooit of te nim
mer in.»
Vervolgt
Nadruk verboden
den van de gastheer verzorgt, rlx...
