BEL-Ail
kroniek
Guy lie loiipassifi!
10
tv-
AVONTUREN ONDER ZEE
zaterdag 8 januari te 18uQ5
Een aflevering met veel span-
inende ogenblikken aan boord van
■de «c Sea View». Een duiker wordt
verrast door een storm bij herstel
lingswerken aan een gezonken
'atoom du ik boet.
Die duiker blijkt de broer van
'Kowiaiski te zijn: Stan Kowalski.
Kapitein Crane waagt het erop de
ongelukkige, die bewusteloos is,
uit zijn benarde positie te redden.
Het lukt op het nippertje, want
onmiddellijk daarna ontploft er in
het wrak een torpedo. Door die
ontploffing loopt nu echter ook
de «Seaview» averij cp en zinkt
naar de bodem van de oceaan.
Admiraal Nelson heeft nogal wat
last om de inmiddels weer bijge
komen Stan een beetje moed in
te pompen. Hij is namelijk over
tuigd dat niemand het zal overle
ven. Nelson tracht nu de at oom-
duikboot weer vlottend te krijgen
wat lukt maar brengt hierbij weer
'schade aan de «Seaview» aan.
Stan, de enige die het moeilijk
hanteerbare du-ikpak kan gebruiken
weigert echter het aan te trekken
•om naar buiten te gaan. Hij wil al
leen maar instructies geven. Dus
gaat kapitein Crane zelf maar. Na
tuurlijk loopt e" wat mis.
ARNEE
zondag 9 januari te 19u13
In de stad wordt jaarlijks een
wedstrijd georganiseerd voor het
beste zangkwartet. Totnogtoe was
Majors de leider van het kwartet
van Continental Flange, maar het
liis er nog nooit in geslaagd de
trofee te bemachtigen. Nu geeft
Majors zijn taak echter aan Ar-
inie. Die zit wel een beetje verle
gen met de opdracht want hij
weet veel te goed dat ziijn baas
'hoegenaamd geen muzikale aan
leg heeft en dat daarom hun kwar-
ttet nooit kan winnen. Arnie zal er
wat moeten op Vinden om hem te
vervangen.
Hij besluit een zangproef te ver
plichten voor alle kandidaatzangers
voor het kwartet. Zo gebeurt. Het
oude kwartet wordt ontbonden en
de proeven hebben anoniem
plaats. De grote winnares blijkt
Felicia te zijn, de verliezer Majors.
Maar er mogen eigenlijk geen
vrouwen in het kwartet, en op de
koop toe zal Majors nag al op zijn
'neus kijken, als hij er niet meer
•bij mag.
DE WOUDLOPERS
maandag 10 januari te 18u05
Beren maken 's nachts de om
geving van Indian River onveilig
en het lijdt dan ook geen twijfel
'dat de inwoners van de stad er
ep aandringen om de beren neer
te schieten. Maar dat is in strijd
met de taak van George die er
precies in bestaat de natuur en
de dieren zoveel mogelijk te be
schermen.
De junior Rangers lopen nu ech-
ter gevaar het slachtoffer te wor
den van deze situatie. Zij zijn eu-
de Indianenvoorwerpen op het
spoor lim een oude Indiaanse wig
wam. Plots verschijnen de beren
en de vier kinderen mesten haas
tig een toevlucht zoeken in een
hut. Gaby valt en bezeert haar
enkel zodat zij niet verder kan.
MUITERIJ OP DE CAINE
maandag 10 januari te 20u35
Ergens op de Pacific verkeert
'een torpedojager-mijnveger- in
moeilijkheden. Het schip, de Cai
ns ;vlucht zuidwaarts om aan de
verwoestende kracht van de tor
nado te ontkomen. Wanneer luite
nant ter zee Stephen Marijk ziet
aankomen dat het mis ga'at, ont
heft hij de commandant Queeg,
ven zijn taak. Het is 18 december
1944. Na de oorlog komt Marijk
voor de krijgsraad beschuldigd
van muiterij. De krijgsraad heeft
de plicht een rechtvaardig oordeel
over Marijk te vellen.
CATWEAZLE
dinsdag 11 januari te 18u05
De Collingfords hebben einde
lijk besloten King's Farthing te
verkopen, maar ze willen het Ce
dric niet vertellen, want ze wen
sen diens laatste vakantiedag niet
te bederven.
Maar Cedric komt het toch te
weten en met de telescoop die
Cedric heeft cadeau gekregen van
Grcome, werpt hij een laatste,
tl li es'te blik op Kings-Farthing.
Wanneer hij de klok bekijkt,
ziet hij iets vreemds het Romein
se cijfer voor het middaguur is
niet 12, maar 13. Cedric begrijpt
onmiddellijk dat zulks het teken is
voor de plaats waar de schat van
de Collingfords begraven ligt...
8UDDEN3R00KS
dinsdag 11 januari te 20u40
De film begint bij Jean Budden-
brook, de «Konsul». Hij heeft vier
kinderen: 2 zonen en 2 dochters:
Thomas en Christian, Claire en
Tony. Jean is een vroom en diep
zinnig man, maar minder wils
krachtig dan zijn vader. Temidden
van het zakelijke werk hunkert hij
naar ideale waarden. Het huiselijk
bestel en de bedrijfsbenigheden
van de Buddenbrooks worden uit
gebeeld in scherpe, deskundige
trekjes en de mensen (types) die
er teven en lijden waarheidsge
trouw geschetst: Thomas, de oud-
sta zoon die met zijn vader werkt
en al spoedig de leider wordt van
da familiezaken nadat zijn vader
omgekomen is bij een volksop
stand. Hij huwt met een rijke
vrouw van Hollandse afkomst, een
begaafde maar eerzuchtige en
veelei'-,30de violiste Gerda. On
danks zijn zakelijke en politieke
successen krijgt hij steeds meer
buien n zwaarmoedigheid tot de
nu r:n tenslotte nog verrast
voor' 2Ü.0 zoontje Hanno een
vu Ij.'.d en decadent kind dat aan
tyfus 'sterft.
Daarna vertrok hij met veel
strijkages.
Zodra hij weg was zeli een van
de vrouwen, «Wat een aardige
man. Wie is het?» Mevrouw Wal
ter antwoordde, «Een van onze
redacteuren, die nu nog onderge
schikt werkt voor de krant doet,
maar 'ik twijfel er niet aan of hij
komt er heel gauw.»
Duroy liep opgewekt en met
veerkrachtige stap langs de Bou
levard Malesherbes, tevreden over
het slot van het bezoek en mom
pelend, «Een goed begin.»
Dezelfde avond verzoende hij
zich met Rachel.
De volgende week bracht hem
twee verrassingen. Hij werd be
noemd tot chef van de rubriek ge
mengde berichten en hij werd
door mevrouw Walter te dineren
gevraagd. Hij legde dadelijk ver
band tussen het een en het ander.
La Vie Frangaise was in de le
plaats een krant, die geld moest
inbrengen, daar de eigenaar een
bankier was, die de pers en zijn
afvaardiging als springplanken
had gebruikt. Al wapende hij zich
met gemoedelijkheid, al leefde
hij achter een masker van glim
lachende goedhartigheid, in al z'n
zaken maakte hij alleen gebruik
van mensen, die hij duchtig aan
de tand had gevoeld en die hij als
geslepen, brutaal en meegaand
beschouwde. Duroy had hem als
chef van gemengde berichten een
waardevolle kracht geleken.
Deze functie was tevoren ver
vuld door de redactiesecretaris
Boisrenard, een bejaarde correcte
journalist, angstvallig en nauwge
zet als een kantoorbediende. Hij
was al dertig jaar secretaris ge
weest op de redacties van diverse
kranten, zonder dat hij zijn optre
den en inzichten ooit had gewij
zigd. Hij verhuisde van de ene re-
daktie naar de andere zoals men
naar een ander restaurant gaat,
nauwelijks merkend dat de keu
ken niet overal gelijk is. Gods
dienstige zowel als politieke op
vattingen waren hem vreemd ge
bleven. Hij deed zijn best voor de
krant, waaraan hij toevallig mee
werkte, met kennis van zaken en
kostbaar door zijn ervaring. Hij
werkte als een blinde, die niets
ziet, een dove, die niets hoort, 'n
stomme, die nooit over iets
spreekt. Hij had overigens een
uitgesproken beroepsfatsoen en
zou zich nooit geleend hebben
voor iets, dat hij niet geheel aan
vaardbaar achtte, aanvaardbaar
dan uit het oogpunt van zijn be
roep.
De heer Walter, die weliswaar
waardering voor hem had, had
toch dikwijls naar een andere
kracht verlangd voor het opstel
len van de gemengde berichten,
naar zijn zeggen de ruggegraat
van de krant. In de gemengde be
richten brengt men nieuwtjes,
wekt men geruchten, oefent men
invloed uit op het publiek en op
de inkomsten. Tussen twee sdi-
rées in de eerste kringen moet
men volkomen onopvallend ver
werken, waar het om gaat. Men
dient door toespelingen te laten
raden wat men wil zeggen, te ont
kennen op een wijze die het ge
rucht bevestigt of op een dergelij
ke manier te bevestigen, dat nie
mand het vermeld feit gelooft. In
de gemengde berichten moet ie
dere lezer dagelijks ten minste
iets van zijn gading vinden, opdat
ieder ze leest. Men moet rekening
houden met alles en allen, met al
le kringen, alle beroepen, met Pa
rijs en de provincie, met het le
ger en de kunstenaars, met de
geestelijkheid en de universiteit,
met de rechterlijke macht en de
publieke vrouwen.
De man, die ze opstelt en het
leger verslaggevers kommandeert,
24
moet voortdurend waakzaam zijn.
op zijn h'oede, ook wantrouwend,
vooruitziend, geslepen, bij de
hand en plooibaar en hij dient een
onfeilbare neus te hebben om een
loos bericht op het eerste gezicht
te kunnen herkennen, om te beoor
delen wat al of niet gepubliceerd
moet worden, om te raden wat
hij het publiek in de smaak zal
vallen; en hij moet dit weten te
brengen op een manier, die de uit
werking ervan verveelvoudigt.
Bolisrenard, die op Zichzelf een
langdurige ervaring had, beschikte
niet over de hiervoor onmisbare
vlotheid; hij miste bovenal de aan
geboren geslepenheid om dagelijks
weer de verborgen gedachten van
de baas te raden.
Duroy moest hiervoor de aange
wezen man zijn en hij zou voor
treffelijk de redactie aanvullen van
dit blad, dat «over de diepten van
de staat en de klippen van de po
litiek koerste», zoals Norbert de
Varenne het uitdrukte.
De werkelijke redacteuren van
de La Vie Francaise waren een
half dozijn afgevaardigren, die be
trokken waren bij alle speculaties,
door de directeur ondernomen of
gesteund. In de kamer werden zij
«de groep van Walter» genoemd
en men benijdde hen, daar zij
met hem en door hem veel moes
ten verdienen.
Forestier, de redacteur politiek,
was slechts de stroman van deze
zakenlieden, hij deed wat zij hem
te verstaan gaven. Zij fluisterden
hem zijn artikelen in, die hij altijd
thuis schreef, naar hij zei om rus
tig te kunnen werken. Maar ten
einde de krant een literaire Parij-
se tint te geven had men tevens
twee schrijvers van naam en van
uiteen lopend karakter aangetrok
ken: Jacques Rivet, schrijver van
de actualiteit en Norbert de Va-
rene, dichter en fantasieschrijver,
of liever verteller, uit de nieuwe
school.
Vervolgens had men zich tegen
geringe prijs verzekerd van kunst
critici voor schilderkunst, muziek
en toneel, van een criminele re
dacteur en een redacteur voor de
paardensport, uit het grote leger
schrijvers die zich voor alles laten
huren. Twee ervaren vrouwen, «Do
mino rose» en «Patte blanche»,
zonden artikelen voor dames over
modeaangeiegenheden, over het
uitgaansleven, over goede vormen
en levenskunst en deden onthullin
gen over vooraanstaande vrou
wen.
En La Vie Frangaise «koerste
over de diepten en de klippen»,
bestuurd door die vele handen.
Duroy was nog niet bekomen
van zijn blijdschap over zijn be
noeming tot redacteur van de ge
mengde berichten, toen hij een
gegraveerd kaartje ontving, waar
op hij las «De heer en mevrouw
Waiter verzoeken de heer Georges
Duroy hun het genoegen te doen,
op donderdag 20 januari bij hen
te komen dineren».
Deze nieuwe gunst, toegevoegd
aan de vorige, vervulde hem met
zoveel vreugde, dat hij de uitnioidli-
gling kuste, zoals hij het een lief
desbrief zou hebben gedaan.
Daarna ging hij naar de kassier
om de belangrijke kwestie van de
financiën te regelen. Een redacteur
gemengde berichten beschikt ge
woonlijk over een budget, waaruit
hij zijn verslaggevers en de meer
of minder bruikbare berichten be
taalt, die hem door de een of an
der worden aangeboden, zoals
fruitkwekers hun vroege vruchten
naar een handelaar brengen, die
daarvoor belangstelling heeft.
Voorlopig zou Duroy beschikken
over twaalfhonderd franc per
maand en hij narn zich voor, daar
op te eigen bate een flink bedrag
te besparen.
Op Zijn dringende verzoeken
had de kassier er tenslotte in toe
gestemd, hem een voorschot van
vierhonderd franc te geven. Voor
de goede vorm overwoog hij eerst
nog, mevrouw De Marelle de twee-
honderdtachfig franc terug te zen
den, die hij haar schuldig was,
maar dadelijk daarop bedacht hij,
dat hij dan maar honderd twintig
franc zou overhouden, een geheel
ontoereikend bedrag om zijn nieu
we rubriek op gang te brengen.
Hij stelde de terugbetaling dus
tot later uit.
Twee dagen was hij bezig zich
in te richten, daar hij een eigen
tafel en een correspondentrekast
erfde in het grote gemeenschappe
lijke redactievertrek. Hij bezette
een hoek van dit lokaal, terwijl
Boisrenard, die het. ondanks zijn
leeftijd nog pikzwarte haar voort
durend over een blad papier boog
de andere Sin gebruik had.
De lange tafel in het midden was
voor de stadsverslaggevers be
stemd. Deze 'diende gewoonlijk als
zitbank, waarbij men of de bener.
over de rand liet bengelen, of in
oosterse houding midden op de
tafel zat. Soms waren er vijf tot
zes op die tafel neergestreken,
drie ijverig bilboquet speelden in de
houding van Chinese poppetjes.
Ook Duroy had de smaak van
dit spel beetgekregen en hij be
gon het al aardig te leren, onder
de leiding en dank zij de aanwij
zingen van Saint-Potin.
Forestier, wiens gezondheid
achteruit ging, had hem zijn bilbo
quet van Westindisch hout geleend
Zijn laatste aankoop die hem iets
te zwaar was. En Duroy wierp
met krachtige arm de grote zwar
te bal aan het eind van het koord
terwijl hij gedempt telde: «Een
twee drie vier vijf
zes».
Hij was er voor het eerst in ge
staagd twintig punten achtereen te
halen op de dag, dat hij bij me
vrouw Waiter zou dineren. Een
goede dag, vond hij, het ene suc
ces na het andere. Want be
kwaamheid lin het bilboquet ver
schafte wezenlijk een soort aan
zien bij La Vie Francaise.
Hij ging vroeg van de redactie
weg, teneinde zich op zijn gemak
te kunnen kleden. Hij liep in de
Rue de Londres toen hij voor zich
uit een kleine vrouw zag lopers,,
die de gestalte van mevrouw De
Marelle had. Hij voelde dat hij
een kleur kreeg en zijn hart begon
te bonzen. Hij stak de straat over
om haar van opzij te kunnen
zien. Zij Hield haar pas in om
eveneens over te steken. Hij Had
zich vergist en zuchtte van op
luchting. Al vaak had hij zich af
gevraagd, hoe hij zioh moest ge
dragen als hij haar toevallig ont
moette. Haar groeten of doen, als
of 'hij haar niet zag?
«Ik zal haar niet zien» mompel
de hij.
Het was koud, de bevroren
straatgoten toonden een ijslaag.
De trottoirs waren droog en zagen
grauw Sin het sohijnsel van de gas
lantaarns.
Bij zijn thuiskomst dacht de
jongeman. Ik moet gaan verhuizen.
Dit is niet meer volgens mijn
stand. Hij voelde zich zenuwach
tig en blij, in staat bergen te ver
zetten en terwijl hij tussen bed en
raam heen en weer liep zei hij
telkens weer,
«Nu zal ik rijk worden, rijk! Ik
moet aan vader schrijven».
Vervalst
Nadruk verboden
