tv
AMI
Guy Ge Maupassant
10
HIER SS LUCY
zaterdag 4 maart te 20u10
Zoen CraOg maakt een docu
mentaire film over Lucy. Het besef
dat zij de vedette van de fiilm
wordt, heeft wel enige invloed op
haar persoonlijkheid. Ook oom
Harry wordt gefilmd. Voor de ca
mera verandert hij van een sarcas
tische brombeer in een vriends-
lijke innemende man. Hij besluit
zelfs geld in de vim te investeren.
De financiële voorwaarden die hij
ste4t liegen er echter niet om.
HAWAII 5 - O
zaterdag 4 maart te 2tu55
Chin Ho Keily, een inspecteur
van «5 - O» wordt ervan beschul
digd steokpe ngen te hebben
aangenomen van Jerry Amuru, eon
handelaar in verdovende middelen.
Steve Mc G Arrett, hoofdinspec
teur van 5 - O, ontmoet een figuur
uit de onderwereld die beweert
dat hij als tussenpersoon werkte,
tussen leden van 5 - O en leden
van een gangsterbende die politie
bescherming afkochten. In feite
gaat het cm een complet, gesmeed
door advokaat Ediie Caihao, dis
weekt voor de gangster Carl Broh-
me, om 5 - O in discredliet te bren
gen.
TOERÏS7S8CHE DOCUMENTATIE
zondag 5 maart te 18u46
Vandaag AALST
Onze keizerlijgke stede wordt
in deze documentaire toeriisttich
bekeken. Samen met Geraardsber-
gen is Aalst het stadje in de Den
derstreek waar nog flink gewerkt
wordt aan een toeristische uitbouw
De V.V.V. (Vereniging voor vreem
delingenverkeer) steekt hiervoor
flink d'e handen uit de mouwen.
Toch kan dan de vraag gesteld
worden of het zin heeft in elke
Vlaamse stad aan een toeristische
(armzalige) infrastructuur te
doen? Op nationaal vlak bestaan
er wat toerisme betreft geen nor
men, wel op provinciaal vlak maar
deze zijn dam niet volledig uitge
werkt. Over de hoger gestelde
vraag wordt er gepraat met G. Van
den Eede .schepen en voer zit ter
van de stedelijke comrr.'issie toe
risme Aalst, met Daniel De Moor,
directeur van de toeristische fede
ratie van Oost Vlaanderen, en met
Jaak Viitsem, inspecteur bij het
commissariaat-generaal voor toe
risme
LIEVE CHARLIE
zondag 5 maart ta 20u25
Mariene Chambers is jong, on
gehuwd en verwacht een baby.
Zij ontvlucht de maatschappij. Lif
tend trekt rij dcc:' Texas, met een
vage bestemming in New-Orleans.
Een storm dwingt heer een onder
komen ts zoeken in een verlaten
huis aan de kust, waar zij een
hele voorred voedsel ontdekt.
Ook Charles Roberts is wegge
vlucht ve n de pree lemen ven het
maatschap pc jk leven. H'j is een
kleurling uit het Noorden, een ad
vokaat die bij een betoging aan
de universilteitscarnpus uit zelfver
dediging een blanke doodde. Hij
komt in hetzelfde huis terecht
Beide vluchtelingen leven aan
vankelijk samen in het huis in een
geest van Vijandschap en onbe
grip.
Geleidelijk groeit er echter tus
sen hen beide een zeker begrip
voor eikaars situaties.
DE WOUDLOPERS
maandag 6 maart te 18u05
Bij een bezoek aan een oud In
diaansdorp ontdekken Joe, Peter
en Mike een blanke man die ken-
nef'jk in psychische moeilijkheden
zit. De man weigert alle hulp. Joe,
Peter en Mike vinden het gedrag
van de man hoogst ongewoon,
maar ze vinden zijn toestand zo
ernstig dat ze besluiten hem toch
te helpen, en hem naar Indian Ri
ver te brengen.
EVA
dinsdag 7 maart te 20u40
««Eva» is het verhaal van een
ontmoeting, een relatie. Tyvian
Jones, een Brits schrijver, ontmoet
tijdens een bezoek aan Verve-tie
Eva Olivier, eon verbitterde en lief
deloze vrouw. Hij 'is een harde,
ongevoelige man. In Eva vindt hij
iets van zichzelf terug, en dat fas
cine i hom. H j wii haar tot elke
prijs veroveren. Hij maakt haar het
hof, achtervolgt haar, bedreigt
haar zelfs. Tevergeefs, want zij
blijft elke toenadering weigeren.
Deze houding doet ham nog meer
naar haar verlangen. Uiteindelijk
geeft zij zich toch aan hem, maar
het is een geven zonder liefde.
Tyvian begrijpt dat hij haar nooit
echt zal kunnen veroveren en huwt
met een jonge vrouw, Francesca,
die zelfmoord pleegt als zij inziet
dat Tyv'ian eigenlijk steeds van
Eva blijft houden...
DE DUBBELDEKKERS
woensdag S maart te 20u10
Stan en Jack krijgen nieuwe
uniformen, waar ze echter niet erg
gelukkig mee zijn. Ze veranderen
van mening ais' twee mooie Zweed
se meisjes hen dank zij de uni
formen voor piloten houden.
Ze spellen het spelletje mee, ver
tellen de meisjes dat ze 'inderdaad
piloten zijn en maken een af
spraak met hen.
LIEFDE
vrijdag 10 maart te 20u55
Verfilmd tv-spel van de Hongaar
Karcly Makk naar de novellen van
Tibet Déry, over de liefde van
twee vrouwen (moeder en schoon-
d c c cr) v chu n re spec fclav e
zern en echtgenoot, :n de gevan-
g s. Me i Tor e cc k, één van de
hoofdrolspeelsters, Reeg voor
haar vertolking de prijs voor de
boste verte! Rog op het festival
van Cannes l.n 1971. evenals de
pr js van hef 0.1 C.l. (IrPsmatio-
r.1 Krihc' Rimbureau).
««Ik zou geen oog dicht hebben
gedaan. En vertel me, hoe het
daar in dat bos ging».
Hij begon aan een dramatisch
verslag.
««Toen wij tegenover elkaar ston
den met twintig pas tussenruimte,
maar viermaal de lengte van deze
kamer, beval Jacques, nadat hij
had gevraagd of wij gereed wa
ren, ««Vuur!» Ik heb dadelijk mijn
arm geheven en goed aangelegd,
maar Ik had niet op het voqrhoofd
moeten nichten. Het was een
zwaar pistool en ik ben gewend
aan veel lichtere pistolen, zodat
de weerstand van de spanveer het
schot te hoog deed gaan. Het kan
hem overigens niet ver hebben ge
mist. Hij schiet ook goed, die
schurk. Zijn kogel schampte langs
mijn slaap. Ik voelde de trek».
Zij was op zijn knieen gaan zit
ten en hield haar armen om hem
heen, alsof zij deel wilde hebben
aan het gevaar. Zij stamelde.
««O, arme schat, arme schat!»
Zodra hij uitverteld was zei ze,
Weet je ik kan niet meer zonder
je. Ik moer je nu en dan zien en
zolang mijn man te Parijs is zal
dat niet gemakkelijk zijn. Dikwijls
zou ik 's morgens een uurtje ter
beschikking hebben, eer je opge
staan bent, en dan zou fk lief voor
je kunnen zijn, maar ik wil dat af
grijselijke huis van jou .niiet meer
binnengaan. Wat moeten we
doen?»
Opeens kreeg hij een goede ge
dachte en vroeg,
««Hoeveel betaal je hier?»
««Honderd franc per maand».
««Goed, dan neem ik het huisje
voor mijn rekening en kom hier
wonen. Mijn kamer beantwoordt in
mijn nieuwe functie toch niet meer
aan de eisen».
Zij dacht even na en antwoord
de,
«Nee. dat wil ik niet».
Verbluft vroeg Hij,
«Waarom niet?»
«Zo maar...»
«Dat is geen reden. Dit huisje
staat me 'heel goed aan. Ik ben er
en Ik blijf er».
Hij begon te lachen:
«Het staat trouwens op mijn
naam».
Maar zij bleef weigeren.
«Nee, nee, dat wil ik niet».
«Maar waarom dan niet?»
Heel zacht en teder fluisterde
zij nu, «Omdat jij'er andere vrou
wen zou ontvangen en dat wil ik
niet».
Verontwaardigd zei hij,
«Dat zou ik natuurlijk nooit
doen. Ik beloof het je»
«Nee, je zou het beslist wel
doen
«Ik zweer van niet».
«Meen je dat?»
«Ja, ik meen hef. Mijn ere
woord. Het is ons huis en alleen
van ons».
Zij omhelsde hem in geestdrifti
ge verliefdheid.
«Dan vind Ik het goed, liefste.
Maar als je me nog eens bedriegt,
al is het maar eenmaal, dan is
alles uit tussen ons en voorgoed».
Hij ontkende nog eens heftig
en er werd afgesproken dat hij
de kamers dezelfde dag zou be
trekken, waarna zij hem zou ko
men opzoeken als zij langs kon
komen.
Zij zei nog,
«Kom in elk geval zondag dine
ren. Mijn man is verrukt van je».
Gestreeld vroeg hij «Werkelijk»
«Ja, je hebt hem volledig inge
palmd. En hoor eens, je hebt me
verteld dat je opgegroeid bent in
een kasteel ergens op het platte
land, nietwaar?»
«Ja. Hoe zo?»
«Je .zult dus wel wat verstand
van landbouw hebben?»
«Jawel
«Praat clan wat met hem over
32
tuinieren en boerenwerk. Dat vind
hij heerlijk». «Goed, ik zal eraan
denken».
Zij ging weg, na hem nog eens
uitvoerig te hebben omhelsd. Dit
duel was een prikkel voor haar te
derheid geweest.
Terwijl hij naar de krant ging
dacht Duroy, Wat is het een
vreemd schepsel! Wat wil en wat
verlangt ziij eigenlijk? En wat een
zonderlinge familie! Welke fantast
heeft deze oude man en dat leeg
hoofd bijeen gebracht? Wat heeft
die inspecteur kunnen bewegen
dat schoolmeisje te trouwen? Het
is me een raadsl. De liefde mis
schien?
Het is in elk geval een heel aar
dige minnares. Het zou al te dom
zijn, haar te laten schieten, dacht
hij nog.
VIII
Na zijn duel behoorde Duroy tot
de voornaamste verslaggevers van
La Vie Frangalse, daar hij evenwel
doorlopend moeite had, op ideeon
te komen, richtte hij zich voorna
melijk op vertogen tegen de ach
teruitgang van de zeden, de ver
vlakking van karakters, verminde
ring van vaderlandsliefde en bloed
armoede van de Franse eer. Die
term «bloedarmoede» had hij zelf
bedacht en hij was er trots op.
En als mevrouw De M arei Ie,
doortrokken van die spottende,
sceptische en gemakzuchtige
geest, die men de «esprit de Pa
ris» noemt, plagend afgaf op Zijn
artikelen antwoordde hij glim
lachend,
«Ach, ze verschaffen mij een
goede reputatie voor later»;
Hij woonde in mid de ld in de Rue
Constantinople, waarheen hij zijn
koffer, zijn borstel, zijn scheermes
en zijn zeep had gebracht. Groter
was zijn verhuizing niet geweest.
Twee tot driemaal per week kwam
de jonge vrouw, nog eer hij was
opgestaan, kleedde zich vliegens
vlug uit en kroop in zijn bed, ril
lend van de koude buiten.
En Duroy dineerde elke donder
dag bij haar thuis en hield haar
man aangenaam 'bezig met ge
sprekken over de landbouw: hij
zélf had eveneens grote belangstel
ling voor bodemaangelegenheden
en soms raakten zij zo in hun ge
sprek verdiept, dat zij hun vrouw
vergaten, die op de canapee zat
te dommelen.
Ook Laurlne viel er vaak bij in
slaap, soms op de knieen van haar
vader, soms op die van Bel-ami.
En als de journalist was vertrok
ken zei de heer De Marelle onver
anderlijk, op de gewichtige toon
waarop hij de meest onbeduiden
de dingen meedeelde.
«Die jongen is werkelijk bijzon
der aardig. Een zeer beschaafd
mens».
Februari liep ten einde. Men be
gon violen te ruiken als men 's
ochtends op straat langs de door
bloemenverkopersvoortgetrokken
karretjes liep.
Duroy leefde onder een stralen
de hemel zonder wolken. Maar op
een avond zag hij bij zijn thuis
komst, dat er een brief over zijn
drempel was geschoven. Hij keek
naar de postzegel en las het stem
pel «Cannes». Nadat hij de enve
loppe had geopend las hij:
Cannes, Villa J:o!l;e
«Waarde vriend, je had me
naar ik meen gezegd, dat ik onder
alle omstandigheden op je kan re-
•kenen? Wel ik moet je nu een
weinig aangename dienst vragen,
namelijk bij mij te komen en me
niet alleen te laten tijdens de
laatste ogenblikken van Charles,
die niet moor beter wordt. Hij zal
het eind van de weak misschien
niet halen. Hij komt nog wc! uit
bed, maar de dokter heeft me in
gelicht.
Ik beschik niet meer over die
kracht of de moed, dit tijden dag
en nacht aan te zien. En ik denk
met schrik aan de laatste ogenblik
ken, die aanstaande zijn. Ik kan
deze dienst alleen aan jou vragen,
want mijn man heeft geen familie
meer. Jij was zijn vriend, hij heeft
je deze aanstelling bij de krant
bezorgd. Ik smeek je, te komen.
Ik kan cp r.'omand anders een be
roep doen.
Je toegewijde vriendin.
MADELEINE FORESTIER»
Een vreemd gevoel kwam als
een windzucht het hart van Geor
ges binnen, een gevoel van bevrij
ding, alsof er zich een ruimte voor
hem opende. Hij mompende, «Na
tuurlijk ga ik. Die arme Charles!
Ja, wat is de mens...».
De baas die hij op de hoogte
stelde van de inhoud van de brief,
gaf hem mopperend toestemming.
Hij zei enkele malen,
«Maar kom spoedig terug, we
kunnen u hier niet missen».
George Duroy vertrok de vol
gende dag met de sneltrein van
zeven uur naar Cannes, nadat hij
de familie De Marelle telegrafisch
had verwittigd. De volgende dag
kwam hij tegen vier uur 's mid
dags aan.
Een kruller bracht hem naar
Villa Jöl'ié, gelegen halverwege d-e
kust en het pljnbcs, dat zich uit
strekt van Cannes tot aan die
Golfe Juan en waarin zoveel witte
huizen staan.
Het was een klein laag huis in
Italiaanse stijl, aan de weg die
zigzagsgewijs door de bossen liep
en bj élke bocht verraste met een
schitterend uitzicht. De knecht
deed de deur open en riep,
«O, meneer, mevrouw wacht al
ongeduldig op. u»
Duroy vroeg,
«Hoe is het met meneer?»
«Niet best, meneer. Hij zal het
net lang meer maken».
De salon waar Duroy binnenge
laten werd was met Perzische sits,
roze met een blauw dessin, behan
gen. Het hoge brede raam keek
uit op de stad en de zee.
Duroy mompelde. «Verdraaid,
dat is een kostelijk landhuisje.
Waar halen zij al dat geld toch
vandaan?»
Hij hoorde kleren ritselen en
keek om.
Mevrouw Fore stier stak hem
beide handen toe: «Ik vind het zo
aardig van je, dat je gekomen
bent, zo aardig...» En onverwacht
omhelsde zij hem. Daarna keken
zij elkaar aan.
Zij was iets bleker en iets ma
gerder, maar nog altijd fris en
misschien zelfs mooier met dat
enigszins kwijnende gezicht. Zij
zei gedempt,
«Het is ontzettend, v/eet je, hij
voelt dat hij sterven gaat en tiran
niseert me gruwelijk. Ik heb hem
verteld dat je zou komen. Maar
waar lis je koffer?»
Duroy, antwoordde,
«Die heb 'ik bij het station acn-
tergelaten; ik wist niet welk hotel
je me zou aanraden, waar ik dicht
bij je ben».
Zij weifelde en zei,
«Je logeert hier 'in de villa. De
kamer is al klaar. Hij kan elk ogen
blik sterven en als het 's nachts
zou gebeuren zou ik alleen zijn. Ik
zal je koffer laten halen».
Hij boog even.
«Zoals je wilt.»
«Zullen we naar boven gaan?»
vroeg zij.
Vervolgt
Nadruk verboden
