BEL-AMI
tv-
kroniek
Guy
de iVfoupassait
to
wen van een nieuwe boot. Daar is
echter veel geld voor nodig, en
om daar aan te komen beginnen
de kinderen allerhande koopwaren
af te leveren bij de plaatselijke
handelaars.
Maar mijnheer Craig steekt
daar een stokje voor...
DE SPEELVOGELS
zondag 23 april te 20u25
Danny Wilde heeft een oude
Engelse «cottage» gekocht. Het
huisje heeft wel een flinke opknap
beurt nodig. Rupert Hathaway,
een grootgrondbezitter die alle
velden rond het huis bezit, wil
Danny's «cottage» kopen. Er be
ginnen geheimzinnige dingen te
gebeuren in en rond het huis.
DE WOUDLOPERS
maandag 24 april te 18uG5
Bij een dam in aanbouw kan
telt een vrachtwagen. Jaworski,
één van de arbeiders, ontsnapt op
het nippertje aan de dood. De
man beweert dat Campbell, zijn
ploegbaas, hem probeert te ver
moorden. Pete en Mike, twee
«Junior Rangers», zijn in de buurt
foto's aan het maken...
GEMENGD DUBBEL
maandag 23 april te 20u35
Een jong koppel is net ge
trouwd. De huwelijksreceptie is
achter de rug en ze zitten in een
treincoupé op weg naar de huwe
lijksvakantie. De dialoog beperkt
zich tot vier dingen een voet die
wipt, confetti, een gitaar en op de
lippen bijten.
De bruidegom die steeds met
zijn voet wipt werkt op de ze
nuwen van zijn bruid. Volgens haar
moet men dit soort van irriteren
de dingen in het huwelijk goed in
c'ie gaten houden want zulke ver
velende bagatellen kunnen weieens
het huwelijksgeluk storen...
SKtPPY
dinsdag 25 -vtznl te 18uG5
Hoofdopzichter Matt Hammond
verwacht een rnijnexpert, om een
oude mijn, die ai lang buiten ge
bruik Is, te dynamiteren zodat ze
geen gevaar meer zal betekenen.
Het is voor hem een aangename
verrassing als deze expert een
oude vriend van hem blijft te zijn.
Vooraleer de springlading in de
mijn aan te brengen, onderneemt
Matt Hammond een inspec'.'e-
tochije om te zien of cr zich geen
dieren meer in de mijnschachten
bevinden. Plots, zien hij een bui
deldier de mijn inlopen...
TERESA
dinsdag 23 aprif to 20«35
Een schr.mcrdcnker apparte
ment in Rome. Een niet meer zo
jonge vrouw leeft er alleen Tere
sa. Zoals zij afgesloten is van het
licht, is zij ook afgezonderd van
menselijk contact, van de buiten
wereld. Zij leeft nog slechts voor
de weinige ogenblikken waarmee
haar ex-echtgenoot haar af en toe
bedeelt. Hij, Lorenzo, is knap en
rijk en blijkbaar in meerdere op
zichten de tegenpool van de neu
rotische Teresa. Zij ontmoette hem
in Cinecitta waar zij haar debuut
maakte. Zij tiranniseerde hem uit
angst hem te verliezen, maar toch
liet hij haar in de steek. Nu
brengt ze haar dagen door in een
zaamheid. Zij plaatst een adver
tentie om een gedeelte van haar
huis te verhuren. Een jonge stu
dente. Elena, meldt zich aan...
DUBBELDEKKERS
woensdag 23 aprii te *20ut0
Eclna, één van de busconductri
ces, huilt bittere tranen omdat ze
het pension moet verlaten waar ze
al lang verbleef. Stan probeert
haar te troosten. De inspecteur,
die het toneeltje gadeslaat, denkt
dat Sian de oorzaak is van Edna's
tranen, 's Avonds spreekt Stan
thuis over het droevige lot van
Edna en hij kan zijn familieleden
ertoe overhalen het meisje in huis
te nemen...
NO TRAMS TO LIME STREET
donderdag 27 april te 2Qu10
Bill, Taff en Cass, drie jonge
mannen zijn na drie jaar varen
weerom in Liverpool. Zij hebben
in deze stad een opdracht te ver
vullen. Taff wil hier immers een
bezoek aan de kerk brengen om
de ziel van zijn vader te redden.
Zijn vader is de boordcommandant
van hun schip.
Billy woont een mis bij ter na
gedachtenis van een oude zeemak
ker. Het blijft echter niet bij die
ernstige bezigheden, de drie jon
ge mensen vilten ook eens de
bloemetjes buiten zetten. Liver-
is de stad niet meer zoals ze die
vroeger kenden...
tv•- Li i~ 10 i 'J. SClKPP LS.E
v:\; ZZ i:. 2Qu!0
Bij de arrestatie van Wenzel
vond de Duitse contraspionage
een adres in Berlijn Altenburger
Alloc 19. Meteen is de Gestapo
d- Duitse t: k var: de «Rote Ka
palle. cp hef spoor. Op het ge-
v/cont Har ra Schul-
ze-PcycGfi, in verbieding staat
rrr cür m ar k-fascistische
gr- ;n en trmd.vk: njd carrière
maakte !:k het ministerie van
luchtvaart, omdat zijn schoonou
ders bevriend waren mot Goring.
Zijn mede verk am zijn e!r. Arvid
Harnack. lid van c!c IJSKAP en
hoofd- of er e o1 a rs v a n kokrr. iniste-
rie van economie.
Terwijl zij de brug van Asnières
voorbijreden werden zij plotseling
opgewekter bij de aanblik van de
rivier met de vele boten, vissers
en roeibootjes. De zon, een krach
tige meizon, liet het schuin inval
lend licht op de vaartuigen vallen
en op de rivier zelf, die roerloos
leek, zonder stroming en golven,
als verstard onder de warmte en
de klaarheid van de scheidende
dag. Een zeilboot midden op de
rivier, die aan weerskanten twee
grote driehoeken van blank zeil
uitstak om het minste windzuchtje
op te vangen, deed denken aan
een reusachtige vogel, op het
punt op te vliegen.
Duroy mompelde,
«Ik ben stapelgek op de omge
ving van Parijs. Als ik aan die
gebakken vis denk Het lekkerste
dat ik ooit geproefd heb».
Zij antwoordde,
«En dan de roeiboten! Verruk
kelijk, tegen zonsondergang over
het water te glijden-».
Daarna zwegen zij, alsof zij zich
niet nader durfden uitlaten over
wat zij in hun vroeger bestaan
hadden gedaan. En zij bleven zwij
gen mogelijk doordat zij nu al de
weemoed van de spijt ondergin
gen.
Duroy, tegenover zijn vrouw zit
tend, nam haar hand en drukte er
een kus op.
«Als we weer thuis zijn», zei
hij, «gaan we af en toe in Chatou
eten».
Zij mompelde.
«We zullen zoveel te doen heb
ben!» op een toon alsof zij bedoel
de, we zullen het aangename aan
het nuttige moeten offeren».
Hij hield haar hand nog vast
en vroeg zich ongerust af, hoe hij
tot tederheid moest overgaan. De
onwetendheid van een jong meisje
zou hem niet in verwarring hebben
gebracht, maar de scherpe en ge
slepen intelligentie, die hij in Ma
deleine aanwezig voelde, belette
hem, zijn houding te vinden. Hij
was bang, dat zij hem dom zou
vinden, te verlegen of te brutaal,
te traag of te overijld. Telkens gaf
hij zachte kneepjes in haar hand,
zonder dat zij blijken liet, cf zij
het al of niet merkte. Hij zei, «Ik
vind het zo gek, dat je mijn vrouw
bent».
Verbaasd keek zij hem aan:
«Waarom?»
«Ik weet het niet. Het doet me
gek aan. Ik zou je graag in mijn
armen nemen. En het verbaast me
dat ik daartoe het recht heb».
Zij stak hem bedaard haar wang
toe en die kuste hij alsof zij zijn
zuster was. Hij ging verder,
«Toen ik je voor het eerst_ zag,
je weet wel, die keer toen Fores-
tier me te dineren had gevraagd,
dacht ik, Verdraaid als ik zo'n
vrouw eens kon vinden!
En nu heb ik .haar».
Zij zei binnensmonds,
«Lief van je». En eindelijk keek
zij hem recht in de ogen, nog
altijd met een glimlach in haar
blik.
Hij dacht, ik blijf te koel. ik
doe het verkeerd, ik moet vlugger
opschieten. Hij vroeg,
«Hoe heb jij Forestier eigenlijk
leren kennen?»
Ondeugend, als om hern te
prikkelen, antwoordde zij, «Gaan
we naar Rouaan om over hem te
praten?»
Hij kreeg een kleur «Ja, dom
van mij. Je maakt me zo verle
gen»
Zij keek hem verrukt aan. «Ik?
Heus? Hoe komt dat?»
Hij was naast haar gaat zitten,
dicht tegen haar aan. Zij riep,
«O, een hert!»
De trein reed door het bos van
Saint Germain en zij had een ver
schrikte ree met een grote sprong
een laan zien kruisen.
Duroy, die zich vooroverboog
39
terwijl zij door het open raampje
naar buitenkeek, drukte een lange
kus, een verliefde kus, op de haar
tjes in haar nek. Even bleef zij
roerloos zitten; toen draaide zij het
hoofd om en zei «Jc kietelt me
houd op!»
Maar hij hield niet op; in een
prikkelende langdurige streling liet
hij zijn gekrulde snor lang haar
blanke huid dwalen.
Zij rilde even.
«Houd nu toch op».
Met zijn rechterhand, die ach
ter haar was gekropen draaide hij
haar hoofd naar zich toe. Daarna
stortte hij zich op haar mond als
een sperwer op zijn prooi. Zij
worstelde, duwde hem weg,
trachtte zich te bevrijden. Het ge
lukte haar en nog eens zei ze,
«Wil je nu ophouden?»
Maar hij luisterde niet meer, hij
knede haar in zijn armen, kuste
haar met gulzige trillende lippen,
trachtte haar achterover te gooien
in de bekleding. Met inspanning
van al haar krachten maakte zij
zich los, sprong op en zei heftig.
«O, Georges, houd nu op. We
zijn toch geen kinderen meer? We
kunnen wel tot Rouaan wachten,
is het niet?» Vuurrood en afge
koeld door haar verstandige op
merking bleef hij zitten en zei, zo
dra hij zichzelf weer was,
«Goed ik zal wachten, maar re
ken er niet op, dat ik nog veel
zal zeggen. En we krijgen Poissy
nog, zoals je weet».
«Dan zal ik het woord wel
doen» zei ze.
Rustig ging zij weer naast hem
zitten.
Zij begon uitvoerig te praten
over alles, wat zij na_ hun thuis
komst zouden doen. zij moesten
in de woning blijven, waarin zij
met haar eerste man had gewoond
en Duroy zou ook de functie en
het salaris van Forestier bij La
Vie Franpaise erven.
Voor zij trouwden had zij trou
wens met het inzicht van de zaken
man alle financiële bijkomstighe
den van de verbintenis geregeld.
Zij waren niet in gemeenschap
van goederen getrouwd en er was
voorzien in alles wat zich kon voor
doen: overlijden, echtscheiding, ge
boorte van een of meer kinderen.
De jonge man had vierduizend
francs, naar hij zei, maar van dit
bedrag was vijftienhonderd francs
geleend. De rest had hij in de loop
van het jaar voor deze gelegen
heid overgespaard De jonge
vrouw bracht veertigduizend francs
in, haar door Forestier nagelaten,
naar ze zei.
Zij kwam neg op hem terug en
stelde hem als voorbeeld,
«Hij was erg zuinig en ordelijk
en hij werkte hard. Hij zou binnen
afzienbare tijd rijk zijn geworden»
Duroy verstond haar nauwelijks
hij was met andere dingen bezig.
Zij zweeg, alsof zij haar eigen ge
dachten voigde, en ging even later
verder,
«Over drie of vier jaar zul je
zo'n dertig tot veertig duizend
franc per jaar verdienen. Dat zou
Charles ook hebben verdiend, als
hij was blijven leven».
Georges, die de preek wat lang
begon te vinden, zei,
«Ik dacht dat we niet naar
Rouaan gingen om over hem te
praten».
Zij tikte hem tegen zijn wang.
«Gelijk heb je».
En zij lachte.
Hij liet zijn handen stevig op
zijn knieen liggen, als een braaf
jongetje.
«Wat zie je er zo onnozel uit»
zei ze.
Hij ketste terug, «de ro! die jij
me daareven voorgeschreven hebt.
Ik zal me eraan houden».
«Waarom dat?»
«Omdat jij de leiding over het
huishouden en zelfs over mij per
soonlijk op je neemt. En inderdaad
kun je dat als weduwe doen».
Verbaasd vroeg zij,
«Wat bedoel je daarmee pre
cies?»
«Dat jij over een kennis van za
ken beschikt, die mijn onwetend
heid wegvaagt en een huwelijkser
varing hebt, die de onnozelheid
van een vrijgezel als ik kan ver
helpen. Dat bedoel ik, hoor».
Zij riep,
«Wat bezielt je!»
Hij antwoordde, «Zo is het
toch! Ik heb geen verstand van
vrouwen, hoor! En jij hebt ver
stand van mannen je bent im
mers weduwe. Je moet me maar
opvoeden, hoor... vanavond. Je
kunt zelfs dadelijk wei beginnen,
hoor».
Met alle tekenen van vrolijkheid
riep zij,
«Ja, als je daarvoor op mij re
kent..
En hij zei als een schooljongen
die zijn lesje opdreunt,
«Ja daar reken ik op, hoor...
Ik reken er zelfs op dat je me een
volledige cursus geeft... in twintig
lessen... tien voor aanvankelijk on
derwijs. lezen en grammatica...
tien voor gevorderd onderwijs en
retorica... Ik weet absoluut niets,
hoor».
Hartelijk lachend, zei ze,
«Je bent gek».
Hij zei,
«Als jij zo persoonlijk wordt zal
ik me dat ook maar veroorloven
en je vertellen, liefste, dat ik je
van tel tot tel aanbiddelijker vind
en dat Rouaan mij veel te ver
weg ligt. -w
Hij zei het met de intonatie van
de toneelspeler en zijn gezicht,
een en al beweeglijkheid, boeide
de jonge Vrouw, gewend aan het
luchtig optreden van de mannen
uit de betere letterkundige kringen
Zij keek hem van opzij aan en
vond hem werkelijk aantrekkelijk;
zij werd bevangen door die be
paalde lust, een vrucht van een
boom te plukken en op te eten,
terwijl het verstand zegt, dat men
beter kan wachten tot de maaltijd
Zij zei, enigszins blozend bij de
gedachten die haar bestormden,
«Waarde leerling, stel vertrou
wen in mijn ervaring. Kussen in
een treincoupé betekenen niet vee!
Zij bederven de eetlust maar».
Zij werd nog roder, terwijl zij
er nauwelijks verstaanbaar aan
toevoegde,
«Wij moeten hef koren niet
oogsten eer het rijp is».
Hij grinnikte bij 'Je bedekte toe
speling uit die rnooie mond: hij
sloeg een kruis en zijn lippen pre-
Veldedn als in gebed: hij zei,
«Ik heb me juist onder bescher
ming gestold van Sint Antonius,
schutspatroon voer de verleidingen
Nu kan ik er tegen».
De avond begon te vallen en
bedekte ais met een wazig floers
het ruime landschap dat zich
rechts uitstrekte. De trein reed
langs de Seine en hei: jonge paar
staarde naar de rivier, die als een
brede baan van glimmend metaal
langs de rails iiep met rode weer
schijn, met kleuren weerkaatst
door de hemel, door een onder
gaande zon in een gloed van pur
per gezet. Die kleuren verbleekten
geleidelijk, werden valer en som
berder. En het landschap ging ver
loren in duisternis met die lugu
bere huivering, die ritseling van de
dood, die elke schemering over
de aarde doet strijken.
Deze avondlijke weemoed, bin
nendringend door let open. raam
pje, tastte ook de- stemming aan
vwo :1e pas getrouwden, even te
voren nog zo. opgewekt.
Vervolgt Nadruk «erbc-den
