kroniek
AMI
Guv tie Maupassant
1U
i i\m
tv-
40
hiervoor zou hij eveneens kunnen
rekenen op Ann, de secretaresse
van Krane. Brett wil Cliff even
eens helpen. Doch Cliff wordt
reeds lang geschaduwd door de
mannen van Krane en Cliff zal dan
ook zijn onderzoek met zijn leven
bekopen. Net iets voor Brett en
Dany om deze zaak op te lossen.
DE WOUDLOPERS
maandag 3 mei te 18u05
Het jachtreservaat
Joe Twe Rivers, Gaby, Mike en
Chub moeten dringend geneesmid
delen bezorgen bij een zieke trap
per. Om snel ter plaatse te komen
besluiten ze door een reservaat te
trekken, dat door George Keeley
gesloten werd omdat de jagers
en de bezoekers er te grote scha
de toebrachten aan de fauna en
flora. George verwittigt hen dat ze
misschien af te rekenen krijgen
met Jack Brass, een pelsjager die
erg kwaad is omdat het reservaat
gesloten werd.
In het reservaat ontdekken de
Rangers dat er een groot aantal
dieren vergiftigd werden...
ELISE OU LA VRA1E ViE
cfinsdsg 9 mei te 20u35
Speelfilm van Michel Drach
naar de roman van Claire Etche-
relli met Marie José Nat in de
hoofdrol (19/0).
De film speelt zich af in 1957.
Frankrijk voert in Algerie een
wrede, koloniale oorlog. In Bor
deaux leeft Elisa met haar groot
moeder en haar broer Lucien.
Elisa vertrekt samen met haar
broer naar Parijs. Ze gaan er bei
den in een fabriek werken. Voor
het jonge meisje wordt het een
harde confrontatie met de sfeer in
de fabriek. Zij ontmoet er Arezki,
een Algerijn. Er ontstaat een lief
de. Elise wordt nu met een nieuw
sociaal probleem geconfronteerd
het racisme. In Frankrijk wordt er
een ware hetze gehouden tegen de
in Frankrijk verblijvende Algerij
nen. Het wordt een moeilijke tijd
voor Elise en voor Arezki.
DUBBELDEKKEKS
woensdag 10 mei te 20u>0
De controleur verliefd.
Stan en Jack zijn verbaasd als
ze zien hoe vriendelijk Molly, het
meisje uit de cantine van het bus
depot, wel is voor de controleur.
Kort daarop ontdekken ze de
reden Blake heeft Molly voorge
steld met hem te trouwen. Blake
Is natuurlijk veel ouder dan Molly
maar hij is nu eenmaal de enige in
het depot die met haar wil trou
wen. Molly vertelt Jack en Stan
ook dat ze na het huwelijk met
Blake op het platteland in het
boerderijtje gaat wonen. Stan en
Jack zijn blij met het vooruitzicht
dat controleur Blake dan het bus-
depot zal verlaten, tot ze kennis
gemaakt hebben met zijn opvol
ger...
De chauffeurs besluiten alles in
het werk te stellen om Blake te
doen blijven. Maar dan. moet er
een stokje voor het voorgenomen
huwelijk gestoken worden.
DIE ROTE KAPELLE
vrijdag 12 mei te 20u55
Het net is gescheurd
Piepe en Giering zijn naar Pa
rijs gekomen om Trepper uit te
schakelen. Eerste luitenant Niko
lai voelt er niet veel voor om zijn
beste leverancier prijs te geven.
Trepper staat immers aan het
hoofd van de firma die aan de
Todt-organisatie bouwmateriaal le
vert voor de Atlantikwall. Piepe
en Giering willen een list gebrui
ken om Trepper in de val te lok
ken. Een aantal diamanten ter
waarde van 1,5 miljoen Mark zul
len als lokaas dienen. Trepper
wordt echter tijdig verwittigd door
een agente van zijn spionagenet,
Likhonine. Trepper, die onderge
doken is verneemt dat Kent in
Marseille nog altijd geen nieuw
radiocontact met Moskou tot stand
heeft gebracht.
Kent leidt met zijn geliefde Mar-
garete een vrolijk leventje en wil
liever geen risico meer lopen.
Trepper reist in het geheim naar
Marseille om hern tot andere ge
dachten te brengen. In Parijs kan
Likhonine de Gestapo's niet lan
ger aan het lijntje houden ze
deelt hen mee dat «Gilbert» (alias
Trepper) de verkoopactie van de
diamanten in Brussel zal komen
ondertekenen. In Brussel wordt de
arrestatie van Trepper voorbereid
de afgesproken plaats is omsingeld
door Gestapo's. Maar Trepper
daagt niet op.
GEHEIME CEREMONIE
vrijdag 12 mei ie 21u55
Laatste frlm van de Joseph Lo-
sey retrospectieve
Leonora, een niet meer zo jon
ge prostituée ontmoet op een mor
gen in de bus een bleek en treu
rig kijkend meisje. Cenci. Zij vindt
In dit meisje het beeld van haar
eigen dochtertje terug, dat ze tien
jaar geleden op een tragische ma
nier verloor. Zij wil niet meer met
deze herinnering geconfronteerd
worden en stapt in paniek van
de bus. Maar het meisje volgt haar
en noemt haar mammie.
Leonora begeeft zich naar het
graf van haar dochtertje terwijl
het meisje steeds bij haar blijft.
Het komt tot een gesprek en Leo
nora laat zich meestromen naar
cm oud herenhuis waar Cenci he
lemaal alleen woont. Plots denkt
Leonora m Ccnci's weelderige
slaapkamer haar eigen portret te
zien.
Maar het blijkt de foto van
Cenci's moeder te zijn.
Leonora kan niet blijven weer
staan aan de aanhankelijkheid van
Cenci en aanvaardt de moederrol
die haar opgedrongen is...
Zijn zoon antwoordde, «Wis en
drommels!» En Madeleine hield
hem. onzeker, beide -wangen toe
en liet zich door de oude herbier-
gier twee klinkende .zoenen geven,
waarna de man met de rug van
zijn hand zijn lippen afveegde.
De oude vrouw kuste haar
schoondochter met een vijandige
afweer op het voorhoofd. Nee, dit
was niet de schoondochter die zij
zich voorgesteld had. een stevige
frisse plattelandsdochter, blo
zend als een appel en gevuld als
een fokmerrie. Die juffrouw leek
wel een slet met haar kwikjes en
strikjes en haar muskus. Want
voor deze oude vrouw was elk
parfum muskus.
Zij begonnen het rijtuig te vol
gen, dat de koffer van de jongelui
thuisbracht. De oude man stak
zijn arm door die van zijn zoon en
dwong hem, enigzins achter te
blijven. Belangstellend vroeg hij,
«En Gaan -de zaken goed
Ja, best.
Zo mag ik het horen. Zeg
eens, is je vrouw welgesteld
Georges antwoordde,
Veertigduizend franc.
Zijn vader floot even bewonde
rend en mompelde alleen,
Verdraaid Hij was onder
de indruk van zo'n groot vermo
gen. En vol overtuiging voegde
hij eraan toe,
Nou, ik zeg maar zo het
is een knappe vrouw. Want zij
viel ook in zijn smaak. En hij had
in zijn jonge jaren als een kenner
gegolden. Madeleine en de oude
vrouw liepen naast elkaar zonder
een woord te zeggen. De twee
mannen voegden zich weer bii
hen.
En zo bereikte zij het kleine
dorpje aan de grote weg, bestaan
de uit een tiental huizen aan
weerskanten, huizen van steen of
huizen van leem, de eerste van de
oude Duroy. «A la belle vue», een
klein krot van een benedenverdie
ping en een zolder, stond links
aan de ingang van het dorp. Een
dennetak, boven de deur opge
hangen, verkondigde naar oud ge
bruik dat de dorstige konden
binnenkomen.
Er werd gedekt in de gelag
kamer op twee aaneengeschoven
tafels, waarover twee taffellakens
werden uitgespreid. Een buur
vrouw, die kwam heipen bedienen,
groette heel eerbiedig toen zij die
knappe dame zag, herkende Geor
ges en riep uit, Wat nu. ben jij
het jongen'
Vrolijk antwoordde hij.
«Of ik het ben, vrouw Brulin
En hij omhelsde haar, zoals hij
zijn vader en zijn moeder had
omhelsd. Daarna zei hij tegen zijn
vrouw,
«Ik zal je naar onze kamer
brengen, dan kun je je hoed af
zetten.»
Hij bracht haar door de deur
rechts in een koud betegeld ver
trek met witte gekalkte muren,
waarin een bed met katoenen -gor
dijnen stond. Een crucifix boven
een wijwaterbakje en twee gekleur
de platen, ole Paul en Virginie
voorstelden, onder een blauwe
palm en Napoleon I op een geel
paard, waren de enige versierin
gen in dit zindelijke naargeestige
vertrek.
Zodra zij alleen war-en nam hij
zijn vrouw in de armen,
«Zo, Madeleintje, ik ben blij,
dat ik alles van vroeger nog eens
terug kan zien. In Parijs denk ik
er eigenlijk nooit aan-, maar nu ik
hier ben is het toch leuk.»
Maar zijn vader sloeg tegen -het
beschot en riep,
«Komen, de soep is opge
schept.»
Zij moesten aan tafel.
Het werd een .lang plattelands
middagmaal met een reeks slecht
op elkaar aansluitende gangen: op
het schapenvlees volgde worst
en op de worst omelet. Maar
Duroy, vrolijk geworden van de
cider en een paar glazen wijn,
opende de sluizen van zijn uitge-
lezen scherts die hij bewaarde
voor feestelijke gelegenheden on
betamelijke en aanvechtbare er
varingen van zijn vrienden, naar
hij beweerde.
Georges, die ze stuk voor stuk
kende, lachte desondanks, dron
ken van de lucht in zijn dorp, op
nieuw gegrepen door zijn Inge
schapen liefde voor het platteland,
voor de plaatsen die hij van jongs-
af kende door al die gevoelens,
herleefde herinneringen, een kerf
van een mes in een deur een
wrakke stoel die hem aan een
voorvalletje deed denken, bodem-
geuren, de zware lucht van het
huis, de goot, de mesthoop.
Vrouw Duroy zei geen woord
bleef somber en ingetogen, gluur
de naar haar schoondochter met
een ontwakende haat, de haat van
een oude plattelandsvrouw, die
haar nagels en zichzelf kapot had
gewerkt, haar leden had verwron
gen met zware arbeid, tegen die
stadsvrouw, die op haar de weer
zinwekkende indruk maakte van
een laag en verwrongen schepsel
geschapen voor ledigheid en zon
de. Telkens stond zij op om.-scha
len aan te dragen of glazen te
vullen uit de karaf met zurige .gele
drank of de flessen met rode zoe
te bruisende cider, waarvan de
kurken omhoogsprongen alsof zij
priklimonade bevatten.
Madeleine at niet, sprak niet
bleef mistroostig rondkijken met
haar gewone glimlach om de lip
pen, die nu iets verdrietigs en
berustends had. Zij was ontooo-
cheld, gekwetst. En waarom?"Zij
had willen komen. Zij had wel ge
weten dat zij bij plattelanders zou
komen, mensen In kleine omstan
digheden. Hoe had zij zich hen
gedroomd, terwijl zij anders niet
gewend was te dromen? Hoe kon
zij het weten? Verwachten vrou
wen niet altijd andere dingen dan
èr zijn? Had zij hen tevoren ro
mantischer gezien Nee, maar
waardiger misschien, hartelijker
en karakteristieker. Toch had zij
hen niet als gestyleerde romanfi
guren willen aantreffen. Hoe kon
het dan, dat zij haar onaange
naam troffen door talloze kleinig
heden, door talloze onnoembare
lompheden, door het feit zelf, dat
zij dorpsmensen waren, door wat
zij zeiden, door hun gebaren, hun
vrolijkheid
Zij dacht aan haar eigen moe
der, over wie zij nooit met iemand
sprak, een onderwijzeres, die zich
had laten verleiden en die van
ellende en wanhoop was gestor.
ven toen Madeleine twaalf was.
Iemand die zij niet kende had
voor haar opvoeding betaald.
Haar vader, waarschijnlijk? Wie
was hij? Zij wist het niet met
zekerheid, maar had wel vage
vermoedens.
Er wilde maar geen éind aan
de maaltijd komen. Er kwamen
nu klanten binnen, die baas Duroy
de hand drukten, schreeuwden van
verbazing als zij de zoon zagen en
met een knipoog naar de jonge
vrouw gluurden, alsof zij wilden
zeggen Lang niet mis, die vrouw
van Georges Duroy I
Anderen die bescheiden waren,
gingen aan ,een van de tafels zit
ten en riepen,
«Een liter! Een pot bier'
Twee cognac! Een borrel! En
zij begonnen domino te spelen,
waarbij zij de benen rechthoekjes
met de zwarte stippen hard op
het tafelblad sloegen.
Vrouw Duroy liep nu voortdu
rend heen en weer, bediende
klanten met haar zorgelijke ge
zicht, nam het geld in ontvangst
en veegde met een punt van has;
schort de tafels schoon.
De rook uit aarden pijpen en
van goedkope sigaren werd steeds
dichter in de gelagkamer. Made
leine begon te hoesten en vroeg,
«Zullen we opstaan? Ik kan niet
meer.»
Maar de maaltijd was nog niet
afgelopen. De oude Duroy toonde
zich gekwetst. Zij stond op en
ging bij de deur aan de weg op
een stoel zitten, wachtend tot
haar schoonvader en haar man
hun koffie op en hun glaasjes leeg
zouden hebben.
Georges kwam al gauw naar
haar toe.
«Willen we naar de Seine
gaan?» zei hij.
Zij nam het aanbod dankbaar
aan.
«O ja. graag.»
Zij daalden af, huurden te
Croisset een boot en brachten de
namiddag bij een eilandje onder
de wilgen door, beiden indomme
lend in de zoele voorjaarswarmte
en gewiegd door de golfjes van
de rivier.
Tegen de schemering kwamen
zij thuis.
De avondmaaltijd bij het licht
van een kandelaar was voor
Madeleine nog pijnlijker dan het
Middagmaal.
Baas Duroy, inmiddels half
dronken, zei niets meer en zijn
vrouw bleef met nors gezicht voor
zich uit staren.
Het vale licht wierp op de
grauwe muren schaduwen van
hoofden met reusachtige neuzen
en wanstaltige gebaren. 'Soms hief
een reuzehand een vork als een 1
hooivork op naar een mond, d'^e
zich opende als een drakenmuil
wanneer een van hen zich enigs
zins afwendde en zijn profiel aan
het gele trillendee licht bood.
Zodra de maaltijd afgelopen
was nam Madeleine haar man
mee naar buiten orn niet in die
sombere gelagkamer te hoeven
blijven, waar de zurige lucht van
oude tabakspijpen en gemorste
dranken hing.
Zodra zij buiten stonden zei
hij,
«Je hebt er nu al genoeg van.»
Zij wilde ontkennen maar hij
ging verder,
«Nee, ik heb het a! gezien. Als
je wilt, vertrekken we morgen.»
Zij mompelde.
«Ja, graag.»
Zij liepen traag door. Het was
een zoele avond en de lauwe
diepe duisternis leek vervuld van
lichte geluiden, ritselend, zuch
tend. Zij waren een smalle laan
ingeslagen onder hoog opstijgen
de bomen, tussen donker ondoor
dringbaar kreupelhout.
Zij vroeg,
«Waar zijn we
Hij antwoordde.
«In het bos.»
«Is het groot?»
«Heel groot, een van de groot
ste bossen van Frankrijk.»
De geur van aarde, bomen, mes
de pittige oude geur van te dicht
opeengroeiend hout, afkomstig
van de sappen van knoppen en
van het dode schimmelend loof
van de struiken, leek zich voor
goed in de laan te hebben ge
nesteld. Opkijkend zag Madeleine
sterren tussen de boomkruinen en
hoewel geen windzucht de takken
bewoog voelde zij om zich heen
de ritseling van die zee van bla
deren.
Een zonderlinge rilling beklem
de haar. Waarom Zij begreeo
het zelf niet. Maar zij had het
gevoel, verdwaald te zijn, geen
uitweg meer te zullen vinden, om
ringd te zijn door gevaren, doe
allen verlaten en alleen op de we
reld onder dat levende gewelf dat
haar hoog boven haar ritselde.
Vervolgt Nadruk verboden
AS
ge
pe
Ko
en
de
de
ter
de
sp;
uiti
scf
do<
bar
de
ver
bot
Bü
E
len,
kaa
bot
E
schi
bloe
len
veer
fijns
van
gek<
snij*
vast
