kroniek
BEL-AM I
Guy de Mmipassant
10
ARNIE
zondag 14 mei te I9u13
Arnie en Felicia zijn dolblij met
de eer die Arnie te beurt is geval
len als «man van de maand"» van
«Industry Magazine». Felicia is
al dadelijk in de weer om foto's
van haar baas te laten maken en
een biografie op te stellen. Arnie
wil het goede nieuws aan Majors
gaan vertellen Majors is net bezig
met het ontkurken van een fles
champagne en Arnie denkt natuur
lijk dat dat voor hem is, maar tot
zijn verbazing hoort hij dat zijn
baas ervan overtuigd is dat hij
zelf in aanmerking moet komen
voor de prijs Arnie vindt het een
vervelende situatie en vreest dat
hij zal afgedankt worden als Ma
jors de waarheid verneemt...
WERELDPREMIÈRE
DE DOEMVLUCHT
zondag 14 mei te 20u25
Vlucht 6 van Internationaal Air
lines is net vertrokken van Los An
geles naar New York ais op het
kantoor van de maatschappij een
geheimzinnig' telefoontje toekomt:
aan boord van het toestel bevindt
zich een bom... Wat een routine-
vlucht leek, dreigt nu een ver
schrikkelijk drama te worden: als
het vliegtuig daalt om te landen
zal de bom ontploffen.
De passagiers zijn nog niet op
de hoogte van de toestand. Onder
hen bevinden zich de beroemde
televisievedette George Ducette en
mevrouw Thompson, de echtge
note van de FBI agent. Eerst wordt
kapitein Anderson ingelicht. Die
moei dan de passagiers vertellen
wat er aan de hand is...
DE VIERDE MAN
(tweede affeyering)
maandag 15 mei te 20u1C?
Het experiment van de hypnoti
seur met de kijker thuis is blijk
baar geslaagd... Zelfs de omroep-
ster is voor haar monitor in slaap
gevallen. Maar Extrano is gevallen
waarschijnlijk dood. Wat nu met
de kijker thuis? Het bevel «ont
waak kan niet meer worden uitge
sproken. De programmadirecteur
wordt gewaarschuwd. Een poging
om een andere hypnotiseur te con
tacteren mislukt. Maar de tech
niek staat voor niets. Op de beeld
band kan de hypnotiseur terug tot
leven worden gebracht om het ma
gische woordje «Ontwaak» uit te
spreken.
OTHELLO
dinsdag 13 mei 'te 20u40
De Moorse generaal Othello
stelt Cassio aan tot zijn luitenant.
De Venetiaanse officier en vaan-
drig van Othello, lago, die op de
bevordering gerekend had, is daar
door erg verbitterd. Hij zint op
wraak. Hij vindt een gewillig
slachtoffer in Cassio en hij zal het
zo aan boord leggen dat Othello
zijn vrouw Desdemona verdenkt
hem te bedriegen met Cassio.
Hij drijft het zover dat Othello
verblind door jaloersheid zijn
vrouw wurgt...
DUBBELDEKKERS
woensdag 17 mei ie 20ut0
18e af!.: De inzinking
Uit een krantenartikel blijkt dat
buschauffers een kortere levensver
wachting hebben dan hun begelei
ders en dat ze veel meer blootge
steld zijn aan allerhande ziekten,
eigen aan zittende beroepen...
Ais Stan thuiskomt vindt hij
zijn familieleden in een staat van
grote bezorgdheid, want ze hebben
ook het bewuste artikel gelezen...
Een dansje in de cantine leert
Stan dat het zijn fysieke conditie
inderdaad niet zo schitterend is.
Hij besluit er dan ock wat aan te
doen...
DE WERELD VAM
SOMERSET MAUGHAM
donderdag 13 mei ta 20u25
Mevrouw Hamlyn is vanuit het
Verre Oosten terug op weg naar
huis, verbitterd door de ontdek
king dat haar echtgenoot haar on
trouw was. In Singapore komt een
zekere Gallagher aan boord, een
planter op rust die terugkeert naar
Ierland. Waarschijnlijk zal hij daar
huwen, en in elk geval wil hij een
paardenfokkerij beginnen.
Mevrouw Hamlyn en Gallagher
kunnen best met mekaar opschie
ten.
Gallgher wordt echter ernstig
ziek. Price, de heiper van Galla
gher, onthult haar de oorzaak van
de geheimzinnige ziekte.
Gallagher woonde cp zijn plan
tage in het Verre Oosten samen
met zijn minnares, een inlandse.
Zij voelde het vertrek van Galla
gher aan als verraad en verwittig
de hem dat hij, als hij haar ooit
verliet, hij nooit meer levend aan
land zou komen...
DIE ROTE SCAPELLE
vrijdag 19 mei te 2öu'0
«Die Rote KapeHe;» is een serie
van zeven tv-fUrrvs waarin in ge
dramatiseerde vorm de geschiede
nis gereconstrueerd wordt van het
Russische spicnagenet «Die Rote
Kapelle» dat tijdens de tweede
wereldoorlog vooral in Duitsland
Frankrijk en Belgie zeer actief
was. Vandaag deel zes De Nieu
we Man.
Zij mompelde,
«Ik ben een beetje-bang, Laten
we teruggaan.»
«Goed, dat doen we.»
«En... gaan we morgen naar
Parijs
«Ja, morgen
«Morgenochtend
«Als je wilt, morgenochtend.»
Zij liepen terug. De oude men
sen waren naar bed gegaan. Zij
sliep slecht, schrok telkens wak
ker door de haar onbekende ge
luiden van het platteland, het
schreeuwen van uilen, het knorren
van een varken in een hok tegen
de muur, het kraaien van een
haan, die zich vlak na middernacht
al deed horen.
Zodra de dag aanbrak was zij
al op en gereed tot vertrek.
Georges vertelde zijn ouders,
dat zij gingen vertrekken en zij
kregen beiden een schok, begre
pen toen wie de oorzaak van dit
vertrek was.
Zijn vader zei alleen,
«Zien we je gauw terug?»-
«Natuurlijk. In de loop van de
zomer».
«Vooruit dan maar»
De oude vrouw zei nors, «ik
hoop dat je geen spijt krijgt van
wat je gedaan hebt».
Hij gaf hun tweehonderd franc
ten geschenke om hun ergernis te
doen luwen; toen om tien uur het
rijtuig, dat een jongen was gaan
halen, voorreed, omhelsden de
jonge echtgenoten de oude men
sen en vertrokken.
Terwijl zij de dalende weg afre
den begon Duroy te lachen.
«Ik had je gewaarschuwd» zei
hij. «Ik kon je nu eenmaal moeilijk
met de heer en mevrouw Du Roy
de Cantel in kennis brengen».
Zij lachte met hem mee en zei.
«En toch vind ik hen aardig.
Het zijn beste mensen en ik be
gin al van hen te houden. Ik zal
hun uit Parijs iets lekkers sturen»
Zij mompelde nog,
«Du Roy de Cantel... Je zult
zien, dat niemand zich over onze
trouwkaarten heeft verbaasd. We
zullen vertellen, dat we een week
op het landgoed van je ouders
hebben doorgebracht».
Zij boog zich voorover, kuste
vlug en licht de punt van zijn snor
en zei.
«Dag, Georges!»
Hij antwoordde, «Dag, Made-
leintje» en sloeg zijn arm om
haar middel.
In de verte, laag in het dal,
kronkelde de brede rivier als een
zilveren lint verder in het morgen
licht en alle fabrieksschoorstenen
stieten hun wolken van kool uit
en alle spitse torens verhieven zich
boven de oude stad.
Het echtpaar Du Roy was se
dert twee dagen in Parijs en de
journalist had zijn oude bezighe
den weer opgevat, in afwachting
van het ogenblik, waarop hij de
gemengde berichten zou overdra
gen om voorgoed de functie van
Forestier over te nemen en zich
geheel aan de politiek te wijden.
's Avonds ging hij monter naar
zijn woning en die van zijn voor
ganger om er te dineren, in het
ontwakend verlangen, straks zijn
vrouw te omheizen, wier lichame
lijke aantrekkingskracht en onna
speurbare invloed hij sterk onder
ging. Terwijl hij langs een bloe-
menzaak aan het eind van de Rue
Notre-Dame-de-Lorette liep kwam
hij op de gedachte, bloemen voor
Madeleine te kopen en hij koos
een grote ruiker nauwelijks ont
plooide rozen, een bundel geuren
de knoppen.
Op elke verdieping van zijn
nieuwe trap bekeek hij zichzelf
42
voldaan in de spiegel, die hem
hardnekkig herinnerde aan zijn eer
ste bezoek in dit huis.
Hij had zijn sleutel vergeten,
belde aan en dezelfde huisknecht,
die hij op raad van zijn vrouw in
dienst had gehouden, deed hem
open.
«Mevrouw al thuis?»
«Ja, meneer».
In de eetkamer keek hij verbluft
naar de tafel, die voor drie perso
nen gedekt was; terwijl hij de
portière van de salon opzijschoof
zag hij Madeleine bezig, in een
vaas op de schoorsteenmantel een
tuil rozen te schikken, die spre
kend op de zijne leek. Hij voelde
zich teleurgesteld en ontevreden,
alsof iemand zijn idee had gesto
len en hem het verwachte genoe
gen had ontnomen.
Hij ging naar binnen en vroeg.
«Heb je iemand uitgenodigd?»
Zij antwoordde zonder om te
kijken, bezig met de bloemen, «Ja
en nee. Mijn oude vriend graaf De
Vaudrec is gewend hier elke maan
dag te komen dineren en hij wil
daar blijkbaar mee doorgaan»
Georges mompelde,
«O. dat is leuk».
Hij bleef achter haar staan met
zijn rozen in de hand. Het iiefst
had hij ze verborgen gehouden of
weggeworpen. Toch zei hij,
«Kijk, ik heb rozen voor je mee
gebracht».
Plotseling keerde zij zich om,
lachte stralend en riep.
«O, wat aardig van je, daaraan
te denken!»
En zij strekte de armen naar
hem uit en bood hem haar mond
met een zo grote geestdrift, dat
hij zich getroost voelde.
Zij nam de bloemen aan, snoof
de geur op en vlug als een opge
togen kind zette zij de tweede rui
ker in de lege vaas aan de andere
kant van de schoorsteenmantel.
Terwiji zij het effect beoordeel
de zei ze zacht,
«Wat ben ik daar blij mee. Wat
een feestelijke schoorsteenman
tel!»
En zij voegde er met overtuigd
gezicht aan toe,
«Hij is best aardig, Vaudrec:
je zult het dadelijk goed met hem
kunnen -vinden».
De bel kondigde de graaf aan
Hij kwam rustig binnen, op zijn
gemak alsof hij thuis was. Nadat
hij hoffelijk de vingers van de jon
ge vrouw had gekust wendde hij
zich tot haar echtgenoot en stak
hem welwillend de hand toe met
de vraag,
«Hoe gaat het, mijn beste Du
Roy?»
Hij gedroeg zich niet meer nors
en stug zoals vroeger, hij was nu
heel beminnelijk en gaf daarmee
te kennen, dat de verhoudingen
zich gewijzigd hadden. De over
rompelde journalist trachtte zich
van zijn aangenaamste kant te la
ten zien, teneinde aan deze toe
naderingspoging tegemoet te ko
men. Tien minuten later leek het,
alsof zij elkaar al jaren kenden en
wederzijds waardeerden. Pas toen
zei Madeleine met stralend ge
zicht.
«Ik laat jullie alleen. Ik moet
eens even in de keuken kijken»
Zij verliet de kamer, gevolgd door
de blikken van de twee mannen.
Bij haar terugkomst waren zij
naar aanleiding van een nieuw
stuk verdiept in een gesprek over
toneel en hun meningen stemden
zozeer overeen, dat er een zekere
overijlde vriendschap in hun blik
ken geboren werd bij de ontdek
king van die volmaakt gelijkwaar
dige ideeen. Het diner was een
verrukking, vol intieme sfeer en
hoffelijkheid; de graaf bleef tot
laat op de avond, zo goed voelde
hij zich thuis in de ge-zeüige ka
mer van dat stralende jonge echt
paar.
Zodra hij weg was 'ze
leine tegen haar man,
«Vind je het geen grot
Hij is zijn gezelschap' du
dwars waard. En het is e
vriend ook, betrouwbaar.
der hem...»
Zij maakte haar zin mt
Georges zei,
«Ja, ik vond hem heel it
Ik geloof, dat wij goecf- me
overweg zullen kunnen».
Zij merkte -opeens op
«Weet je wel, dat wij v
nog moet werken? Ik hel
voor het diner niet meer
zeggen, omdat Vaudrec
lijk kwam. Ik heb daare
langrijk nieuws bezorgd g
berichten uit Marokko. Ik
van Laroche-Maihieu, het
de toekomstige minister,
ten er een groot artikel va
een sensatieartikel. Ik hi
en cijfers. We gaan dad
het werk. Neem jij de larr
Hij nam de lamp en zi
naar de werkkamer,
Dezelfde boeken vulden
kast. waarop nu de dri
stonden, -die Forestier d:
avond voor zijn sterfdag
Golfe Juan had gekocht.
tafel wachtte de voetenza
overledene op de voeten
Roy, die nadat hij was
ten de ivoren penhouder
de punt enigszins ingede
de tanden van zijn voorga
Madeleine leunde
schoorsteenmantel en n
een sigaret had opgesteld
de zij hem'het nieuws,
toelichting en zette uiteen
zich het artikel voorstele!]
H;j luisterde aandach'/'
hij haastig aantekeningen
en toen hij klaar was k
met bezwaren, bracht ee
opnieuw ter sprake, kende
gewicht aan toe en beg er
beurt uiteen ie zetten, nie
zich het artikel, maar e
pagne tegen het regerende
rie voorstelde. Die aanval
begin zijn. Zijn vrouw
roken gestaakt; haar bi
ling was deugdelijk gewe
zag, waartoe het idee
ges kon leiden.
Af en toe mompelde zi
«Ja... ja. uitstekend
treffelijk... ja. prachtig...
Zodra hij uitgepraat
gon zij
«Nu zullen we het ops
Hij kon nog altijd mo
begin vinden en tastte zi
gen af naar de juiste wo(
kwam naar hem toe, b
over hem heen en fluist!
de zinnen in.
Nu en dan vroeg zij
«Is het dat wel wat je
Hij antwoordde,
«Ja, precies».
Zij bracht pikante trei
giftige vrouwelijke trekje;
premier moesten kwetse
vermengde de scnimpsch
zijn politiek met die op
zicht, op een grappige ff
de lachtlust opwekte f
trof door de juistheid vé
merking.
Hier en daar voegde
een paar regels toe dif
het karakter vari een aai
den. Hij beheerste bc-ve
kunst van de venijnige
gen, die hij had aange
dens het bewerken van
mengde berichten en als
paald feit. door Mad
waar genoemd, hem twi
of beledigend leek. wis
uitstekend te laten doors
cp een wijze, die beter o
dan het openlijk noemen.
Vervolgt
Nadruk
