,xi r
J
Guy de! iomassaiit
10
de vrnmn
EU
m
tik
tiscli neiwr,:;; heeii wecen op te
bouwen en dat- de Britse opspo
ringsdienst nu tracht op te doeken
Danny Wilde c::.i n in ct siop
a!s msn denk!: ei ui; hij esn van do
grote figuren van c'cue onder
grondse actie.
maandag 22 mei to 20u?0
Het onderzoek van de commis
saris in de loge van de dode hyp
notiseur levert niets op. in zijn
hotelkamer daarentegen heeft een
valse inspekteur van politie gans
de kamer doorzocht. Alle doku-
menten zijn meegenomen, zodat
de politie slechts van de receptio
niste van het hotel een nauwkeu
rige persoonsbeschrijving krijgt.
De inlichtingen worden gebun
deld en het blijkt dat de hypnoti
seur Estrano afkomstig is uit brug
ge en ook geruime tijd zeeman
was geweest. Een naamloos tele
foontje brengt de poiitie in een
buurt waar zij niet alle dagen te
recht komen. Een vals spoor
LENTELSED
maandag 22 mei te 20u40
Een oude dame merkt een ver
liefd twistend paar op; het meisje
wenst een zangleraar die haar
roem en fortuin beloofde te volgen
naar New York de jonge man
vreest echter dat haar verdere stu
dies hun huwelijk zullen vertragen
en vraagt haar af te zien van haar
artistieke loopbaan. De jonge zan
geres weigert en het dreigt tot een
onverzoenlijke situatie te komen
tussen de twee geliefden. Op dat
ogenblik komt de oude dame tus
senbeide. Zij vertelt hen het ver
haal van haar eigen loopbaan
waaruit blijkt dat zij eens een be
roemde zangeres is geweest.
SKIPPY
dinsdag 23 mei te 13uG5
Sonny heeft thuis een vlot ge
maakt. Samen met Skjppy gaat
hij het vaartuig in het grootstè
geheim te water laten voor de
maidentrip. De rivier is op som
mige piaatsen echter niet vee!
meer dan een moeras en het viot
raakt vast. Dan daagt een jongen
op Mick Milton. Sonny wil hem
meenemen doch hij vlucht weg.
Even later hoort Sonny hulpgeroep
eri het blijkt clat Mick in een moe
ras is terechtgekomen en steeds
dieper wegzinkt...
HET ZWAARD VA5MI
ARDOEWAAN
woensdag 24 mei te 17u30
Rohait wordt tot ridder ge-
v kroond maar de ceremonie wordt
dramatisch onderbroken door een
koopman Reinier De Vos. Hij
vraagt hulp voor de dienaren van
een zijner karavanen die door
fr ra-oio Gil dar in do val werden
ge: hi or heit zorgt er voor dat
Fi F vn dat stolt om de
Mc F co.; be je te geven.
.oh,bi heeft achter een koopje
me' -'O :oo/;o.o:o. gesloten om Ro-
hao. naci' de gevaarlijke GÜdar te
odooo.. de hoop dat zij de jonge
ridder uit de weg zal ruimen.
d-H tyran
dcsodcrdag 25 mei te 18u05
De ouders van Charlotte en Bill
geloven niet vsoi van wat hun
kinderen vertellen over de ont
vluchting. Blü- wil terugkeren naar
het oude "vervallen huis in de Lon-
dense achterbuurt waar het alle
maal begon. De kinderen ontwer
pen een plan. Charlotte en Peter
zullen de aandacht van de man
met het litteken proberen af te
leiden. Zé weten dat hij hen zal
volgen en'ze gaan achtereenvol
gens naar een drietal Museums en
de man met het litteken volgt hen
inderdaad.
D'E ROTE KAPELLE
vrijdag 25 mei te 2QutO
In november 1.943 geeft de
Gestapo het zoeken naar Trepper
op Zij laat hem door Kent bij de
centrale in Moskou als verrader
aanklagen. De centrale, die van de
overname van de zender door de
Nazis nog steeds geen weet heeft,
benoemt daarop officieel als chef
van het gehele spionagenet. Op
bevel van de Gestapo neemt Kent
daarna contact op met antifascis
tische kringen, zogezegd om de
werking van zijn spionagenet uit
te breiden. Zo krijgt Paulsen, die
Giering opgevolgd is, de controle
over bijna alle wesrstandsgroepen.
Het eens zo efficients spionagenet
heeft zich nu op een verschrikke
lijke manier tegen zijn oprichters
gekeerd. Kent krijgt van Paulsen
in ruil voor. bewezen diensten de
verzekering dat zijn Joodse vrien
din Baroza niets hoeft te vrezen
Paulsen begint het materiaal te
verzamelen over de sterk anti
communistische houding van som
mige geallieerde generaals en ver
zetsgroepen. Na de invasie van
de Amerikanen zorgt hij ervoor dat
deze informaties Moskou bereiken
en er de indruk wekken dat de
Amerikanen en de Fransen alleen
maar in Frankrijk geland zijn om
na de eerste slag tegen Hitier
samen met de nazilegers front te
vormen tegen de Sovjet Unie. De
gesneerde opmars is begonnen.
Kent en Paulsen vluchten naar
Duitsland en in het Zwarte Woud
richten ze een zender op en ne
mer, contact op met Parijs en Mos
kou. Paulsen komt in het bezit
van gegevens die de argwaan van
de Sy-ijets tegenover de Westerse
mogendheden nog zullen vergro
ten. Hij hoopt er voor zich zeif
munt uit te slaan...
L
Georgeslas hun voltooide arti
kel hardop nog eens voor en zij
vonden hot beiden even bewonde
renswaardig en glimlachten elkaar
verrukt en verrast toe, keken el
kaar diep in de ogen, ontroerd
door bewondering en vertedering
en zij vielen elkaar hartstochtelijk
in de armen in een liefdesbrand,
die door hun breinen aan hun
lichamen werd meegedeeld
Du Roy nam de lamp: «En nu
naar bedje» zei hij met een blik,
waarin het smeulde. Zij antwoord
de,
«Ga voor, heer en meester, jij
hebt de lamp».
Hij ging voor en zij volgde hem
naar hun kamer, terwijl zij hem
met haar vinger tussen zijn kraag
en zijn haar in de nek kietelde om
hem tot spoed te manen, want hij
was bang voor die liefkozing.
Het artikel verscheen onder de
naam van Georges Du Roy de Can-
tel en baarde veel opzien. !n de
Kamer toonde men zich verontrust
Directeur Walter wenste de schrij
ver geluk en benoemde hem tot
redacteur politiek van La Vie
Frangaise. Boisenard werd op
nieuw met de gemengde berichten
belast.
Hierna begon er in het blad een
bekwame en felle campagne tegen
het regerend ministerie. De aan
val, altijd even handig en gestaafd
met feiten, nu eens spottend, dan
in ernst, soms grappig, soms
grappig, soms kwaadaardig, werd
ondernomen met een zelfvertrou
wen en doortastendheid, die ver
bazing wekte. De andere bladen
haalden voortdurend La Vie Fran-
caise aan, namen er hele passa
ges uit over en gezagdragers wil
den weten, of men deze onbeken
de koppige vijand met een prefec
tuur niet de mond kon snoeren.
Du Roy werd een begrip in po
litieke kringen. Hij voelde zijn
toenemende invloed in de krach
tiger handdrukken en de vlotter
gelichte hoeden. Zijn vrouw ver
bijsterde hem overigens met haar
vindingrijke geest, met de handig
heid waarmee zij inlichtingen inwon
en met haar talrijke kennissen.
Hij kon zijn salon niet binnen
gaan of hij stuitte er op een sena
tor, een afgevaardigde, een lid van
de rechterlijke macht of een gene
raal, die Madeleine als oude ken
nis behandelden met een onver
dachte familiariteit.
Waar had zij al die mensen le
ren kennen? Als zij uitging zei ze.
Maar hoe had zij zo vertrouwelijk
met hen kunnen worden? Hij be
greep er niets van.
Zij zou een voortreffelijk diplo
maat zijn, dacht hij.
Dikwijls kwam zij te iaat thuis
voor de maaltijden, hijgend, verhit
en trillend, nog eer zij haar voile
had opgeslagen zei zij al.
«Nu heb ik iets moois gehoord.
Stel je voor de minister van Jus
titie heeft juist twee rechters be
noemd, die deel hebben uitge
maakt van de gemengde commis
sies. Wij zullen hem een standje
geven dat hem zal heugen».
En zij gaven de minister een
standje en de volgende dag gaven
zij hem er weer een en de derde
nog eens. Kamerlid Laroche-Mat-
hieu, die elke dinsdag in de Rue
Fontaine dineerde, nadat graaf
De Vaudrec de week geopend had
drukte man en vrouw krachtig de
hand en gaf uitdrukking aan zijn
grote voldoening. Hij herhaalde
voortdurend «Wat een campagne.
Als dit niet tot het doel leidt...»
Hij hoopte vurig, het doel te be
reiken, namelijk de portefeuille
van Buitenlandse Zaken, waarop
hij lang geleden al een begerig
oog had laten vallen. Laroche was
een van die politici die alle kanten
uit kunnen, zonder eigen overtui
ging, zonder veel bekwaamheid,
zonder durf en zonder veel kennis
43
een plattelandsadvocaat, notabele
uit een provinciehoofdstad, listig
het evenwicht handhavend tussen
extreme opvattingen, een soort
Republikeins Jezuiet en iiberale
uitwas van twijfelachtig gehalte,
zoals zij bij honderden groeien in
het slijk van het algemeen stem
recht.
Zijn dorps Macchiaveilisme
deed hem voor een man van for
maat doorgaan bij zijn ambtgeno
ten, bij ai die tweederangs figuren
en mislukkelingen, die men tot ka
merleden kiest. Hij was juist zo
goed verzorgd, zo hoffelijk, zo vlot
en zo welwillend dat hij kans van
slagen had. Hij had succes in 'net
gemengd, duister en weinig ver
fijnd gezelschap van de poiitici van
zijn tijd.
Overal werd van hem gezegd
«Laroche wordt minister» en ster
ker dan wie ook was hij overtuigd
dat Laroche minister zou worden.
Hij was een van de grootste
aandeelhouders van Walters krant
en deed ook verder met hem heel
wat zaken. Du Roy koos zijn par
tij met alle vertrouwen en vage
hoop voor de toekomst. Hij zette
daarmee trouwens alleen het door
Forestier al begonnen werd voort,
Forestier, aan wie Laroche-Mathieu
een onderscheiding had beloofd
als de dag der overwinning aange
broken zou zijn. De onderscheiding
zou nu de borst van Madeleine's
tweede echtgenoot sieren, dat was
alles. In feite was er niets veran
derd.
Het bleek zo duidelijk dat er
niets was veranderd, dat de col
lega's van Du Roy hem begonnen
te plagen op een manier, die hij
meer en meer hinderlijk vond.
Niemand noemde hem meer an
ders dan Forestier.
Hij kon zich niet op de krant
vertonen of er schreeuwde al ie
mand «Zeg, Forestier!»
Hij deed alsof hij niets hoorde
en begon in zijn map met brieven
te zoeken. Maar de stem zei nog
eens met meer nadruk, «Zeg,
Forestier!» Er werd onderdrukt
gelachen.
Als Du Roy zich naar de direc
tiekamer begaf behield de man
die hem geroepen had hem aan
«Ach, neem me niet kwalijk, ik
moest jou hebben. Gek, ik verwar
je nog altijd met die arme Char
les. Dat komt omdat jouw artike
len zo verdraaid veel op de zijne
lijken, ledereen raakt in verwar
ring».
Du Roy antwoordde daarop niet
maar boos was hij wel; een doffe
woede tegen de gestorvene werd
in hem geboren.
Walter zelf had, toen men hem
wees op de treffende overeen
komst in zinswendingen en gedach
tegang tussen de kronieken van
zijn nieuwe redacteur politiek en
de vorige, toegegeven.
«Ja, het is Forestier, maar een
veelzijdiger, gevoeliger, en manne
lijker Forestier».
Toe hij eens de kast met bilbo-
quets opendeed had hij om die
van zijn voorganger een rouwband
aangetroffen, terwijl het exemplaar
waarmee hij zich onder leiding van
Saint-Potin oefende, van een roze
lintje was voorzien. Alle exempla
ren stonden op dezelfde plank, ge
rangschikt volgens de hoogte, als
in een museum stond er op een
kaartje geschreven «Voormalige
collectie Forestier en Co, opvolger
Forestier - Du Roy. Onverslijtbaar
en overal te gebruiken, zelfs op
reis».
Beheest sloot hij de kast en
zei, luid genoeg om te worden ver
staan,
«Idioten en afgunstigen heb je
overal».
Maar hij was in zijn trots ge
kwetst in zijn ijdelheid, de achter
dochtige ijdelheid en trots van de
schrijver, die de altijd waakzame
en gejaagde overgevoeligheid ten
gevoige hebben, die bij kranten
man en lyrisch dichter dezelfde is.
Het woord Forestier begon zijn
oren pijn te doen; hij was bang
het op te vangen en voelde dat
hij bloosde als het uitgesproken
werd.
Voor hem was die naam bijten
de spot en meer dan spot, haast
een belediging. Die naam
schreewde hem toe: Je vrouw doet
je werk, zoals zij het werk van je
voorganger heeft gedaan. Zonder
haar zou je niets betekenen.
Hij gaf grif toe, dat Forestier
zonder Madeleine niets betekend
zou hebben, maar hijzelf? Kom
nou
Maar als hij thuis was bleef de
obsessie hem kwellen.
Het hele huis herinnerde hem
aan de overledene, het meubilair,
de snuisterijen, wat hij ook aan
raakte. Aanvankelijk had hij dit
nauwelijks gevoeld, maar de pla
gerijen van zijn collega's hadden
een wond in zijn geest geslagen,
die door vele tevoren onopge
merkte kleinigheden voortdurend
kwaadaardiger werd.
Hij kon geen voorwerp meer op
nemen of hij meende ook de
hand van Charles erop te zien
rusten. Hij zag en gebruikte enkel
dingen, die Charles vroeger had
gebruikt, die hij had gekocht,
mooi gevonden en bezeten. Geor
ges begon zich zelfs te ergeren
bij de gedachte aan de vroegere
betrekkingen tussen zijn vriend en
zijn vrouw.
Vaak verbijsterde hem deze in
nerlijke opstandigheid, waarvoor
hij geen begrip had. Hij dacht,
Hoe kan dit eigenlijk? ik ben niet
jaloers op Madeleine's vrienden.
Ik maak me nooit bezorgd over
wat zij uitvoert. Zij gaat en komt
zoals zij zeif wil. En de herinne
ring aan die Charles maakt me
razend!
Zijn gedachten vulden aan: Ten
slotte was het maar een idioot.
Dat zal mij dwars zitten. Ik kan
het niet verdragen, dat Madeleine
met zo'n stommerik heeft kunnen
trouwen.
En telkens weer vroeg hij zich
af, Hoe is het mogelijk, dat zo'n
vrouw ooit verkikkerd is geworden
op zo'n sukkel
Zijn wrok nam met de dag toe
door duizend onbenulligheden die
hij als speldeprikken voelde, door
het voortdurend herinnerd worden
aan die ander, door een opmerking
van Madeleine, van de huisknecht
of van het dienstmeisje.
Op een avond vroeg Du Roy,
die van zoete dingen hield,
«Waarom krijgen we nooit een
tussengerecht? Dat laat je nooit
opdienen».
De jonge vrouw antwoordde
monter,
«Gelijk heb je, ik vergeet het
eenvoudg. Charles hield er abso
luut niet van en...»
Hij sneed haar de pas af met
een woedend gebaar, dat hij niet
kon beheersen.
«Als je eens wist hoe die Char-
les mij begint te vervelen! Het is
voortdurend Charles voor en Char
les na. Charles hield hiervan, Char
les hield daarvan. Charles is dood
en laat hij dood zijn».
Madeleine keek haar man ver- I
baasd aan, zonder ook maar iets
van die plotselinge woede te be-
grijpen. Maar zij was geslepen en j
raadde min of meer wat er in
hem moest omgaan en hoe de ja
loezie op de dode zich langzaam
maar zeker in hern had genesteld j
tengevolge van alles wat hem aan
die ander herinnerde.
Misschien vond zij het kinder
achtig, maar zij voelde zich ge- j
vieid en hieid haar mond.
Vervolgt
verboden at
