tv-
kroniek
Guv de itüoepassant
to
in geen geval verkopen en Arnie
krijgt als opdracht om zijn vriend
te overtuigen van de verkoop. Tot
Arnie dan ontdekt dat een deel
van de fabriek zelfs op de grond
van Vito gebouwd is.
WERELDPREMIERE
zondag 28 mei te 20u25
Wanneer politieagent Frank Dain
een verdachte achtervolgt, trekt
deze een revolver *dat Frank
Dain verplicht is vanzelf zijn wa
pen te gebruiken en hem neer te
schieten. Op dat moment krijgt hij
een zware klap op het hoofd van
een blonde vrouw. Hij verliest het
bewustzijn en wanneer hij weer
bijgekomen is wordt zijn ganse
verhaal als ongeloofwaardig be
stempeld daar er nergens een
lichaam en ook geen blonde vrouw
aan te treffen is. Zijn overste heeft
weliswaar geen aanvaardbare mo
tieven om Dain van moord te be
schuldigen maar toch besluit hij
voor de goede gang van zaken
Dain voorlopig als politieagent te
schorsen. Dain besluit dan zijn
duistere zaak zelf in het reine te
trekken en eerst en vooral gaat
hij op zoek naar de onbekende
blonde getuige...
DE WOUDLOPERS
maandag 29 mei te 18u05
Twee oplichters proberen hun
eigen paard tussen de wedstrijd-
paarden voor de grote rodeo in
Indian River te plaatsen. Zij sla
gen in hun opzet en sluiten hoge
weddingschappen af. De Junior
Rangers vermoeden dat er bedrog
in het spel is maar kunnen niets
bewijzen. George Keeley geeft hen
de raad de twee oplichters aan te
vallen op hun eigen terrein: dat
van de renpaarden. Het grote pro
bleem is echter een paard te vin
den dat snel genoeg is om dit
plan ui* te voeren. Junio Range»*
zal dan het zaakje opknappen
daar hij een prachtig renpaard op
de kop kan tikken.
IDE VIERDE MAN
maandag 29 mei te 20u35
Jef Zon is dood en werd ver
moord door een dolksteek in de
rug. Er blijkt een valse politiein-
specteur op bezoek te zijn ge
weest en er is ook een brief die
de vermoorde de morgen van zijn
dood geschreven heeft aan Louis
Baetslé. Het onderzoek wijst nu in
een duidelijke richting waarbij on
verdroten naar 'n zekere Georges
wordt gezocht over wie in deze
brief wordt gesproken. Niemand
van de zeelui weet echter wie
die Georges is. Dan is er nog een
Contract dat de vermoorde hypno
tiseur bij zich had in een map in
zijn loge. Maar bij het onderzoek
van de artiestenloge was er geen
map te vinden. Wat nu...
SKÈFPY
dinsdag 30 mei te 18uö5
Soldaat Cooper heeft genoeg
van het leger en vlucht weg uit het
trainingskamp. Toen hij even uit
rust hoort hij het geluid van motor
fietsen en het blijkt dat de mili
taire politie hem op de hielen zit.
Skippy bemerkt dat Cooper de
mannen probeert te ontvluchten en
hij haast zich om Sonny te gaan
verwittigen. Sonny volgt Skippy en
toen hij Cooper op een heuvel ziet
roept hij hem te blijven staan. Er
vallen echter rotsblokken naar be
neden en Sonny wordt zwaar ge
raakt aan het hoofd. Cooper ziet
wat er gebeurd is en alhoewel hij
weet dat als hij de gewonde helpt
de kans groot is dat hij zal ge
snapt worden snelt hij de gekwet
ste niettemin ter hulp.
DE EXPLOSIEVE BLONDE
dinsdag 30 mei te 20u40
Rockwell Hunter werkt bij een
groot reclamebureau en daar zijn
inspiratie hem nog al eens in de
steek Iaat denkt de directeur van
het bedrijf er ernstig aan Vam en
zijn onmiddellijke chef Henri Rufus
aan de deur te zetten. De volgen
de ochtend ziet Hunter op zijn te
levisiescherm de grote filmvedette
Rita Marlowe op het vliegveld van
New York aankomen en daar er bij
zijn bureau plannen zijn voor een
grote publiciteitscampagne voor
lippenstift en de T.V. speaker deze
filmvedette de ««vrouw met de on
weerstaanbare lippen» noemt vindt
Hunter net wat hij wil om zijn
firma te overtuigen van zijn mo
gelijkheden. Natuurlijk dat er van
dat ogenblik af heel wat moeilijk
heden komen opduiken.
DE KONING TIRAN
donderdag 1 juni te 18u05
Bill werd door Gerald verrast
toen hij het oude vervallen huis,
waar het hele avontuur begon, aan
het doorzoeken was, en in de kel
der opgesloten.
Zijn vrienden komen hem verlos
sen en niemand van hen weet
juist wat de bedoelingen zijn van
Gerald alhoewel men aan de weet
gekomen is dat hij de. volgende
dag te 12 u een geheime afspraak
heeft. Men weet jammer niet
waar..
DE WERELD VAN
SOMERSET MAUGHAM
donderdag 1 juni te 20u25
Frank, Beatrice en Arrow gaan
elk jaar in de zomer samen op
vakantie naar Antibes. Alle drie
zijn ze gek op bridge en op eten.
Ze zijn dan ook alle drie even veel
te dik. Daarom besluiten ze dit
jaar tijdens hun verblijf in Antibes
een streng dieet te volgen. Om de
ze ongenadige strijd tegen de
zwaarlijvigheid vol te houden zul
len de drie dames mekaar morele
steun geven. Beschuiten en wor
teltjes zijn aan de orde van de dag
Tot dan Lena het nichtje van een
der dames op bezoek komt en
deze dol blijkt te zijn op lekker
eten en snoep.
Hij schaamde zich over zijn uit
val, die hij niet had kunnen voor
komen. Toen zij 's avonds na de
maaltijd samen aan een artikel
werkten nam hij wraak op de voe
tenzak. Hij kon het ding niet om
ver schoppen en gaf het alleen
een duw van zich af, waarna hij
lachend opmerkte,
«Had die Charles altijd koude
poten?»
Meelachend antwoordde zij,
«Ja, hij was altijd doodsbang,
verkouden te worden. Zijn borst
was niet sterk»
Driftig antwoordde Du Roy,
«Dat heeft hij bewezen» Hoffelijk
voegde hij eraan toe, «Gelukkig
voor mij».
Hij kuste de hand van zijn
vrouw.
Maar toen zij gingen slapen
werd hij nog door de herinnering
verontrust en vroeg,
«Droeg Charles soms een slaap
muts om geen tocht op zijn oren
te vatten?»
Zij ging op zijn scherts in en
antwoordde,
«Nee, hij knoopte een doek om
zijn hoofd».
Georges haalde de schouders
op en zei met de minachting van
de sterkere,
«Wat een sukkel»
Hierna werd Charles voor hem
een onuitputtelijk onderwerp van
gesprek. Hij begon bij de gering
ste aanleiding over hem en noem
de hem nooit anderd dan «die
arme Charles» op een toon van
diepe deernis.
En als hij thuis kwam van de
krant waar hij zich twee tot drie
maal achtereen als Forestier had
horen aanspreken, nam hij wraak
door de overledene tot in het graf
met hatelijke spot te achtervolgen
Hij somde diens gebreken, be
lachelijke en kleingeestige trekken
op en hij deed het met welbeha
gen, overdreef ze en blies ze op
alsof hij in de gedachten van zijn
vrouw de invloed van een kwa
lijke mededinger moest bestrijden.
Hij zei meer dan eens,
«Zeg, Madeleintje, weet je nog
wel dat die sukkel van een Fores-
ties ons eens heeft willen wijsma
ken, dat dikke mannen sterker
zijn dan magere?»
Ook wilde hij intieme bijzon
derheden over de gestorven echt
genoot weten. Pijnlijk getroffen
weigerde zijn vrouw, hem die te
verschaffen. Maar koppig drong
hij aan.
«Kom, vertel het me nu. Hij
heeft op zo'n ogenblik zeker wel
gek gedaan?»
Zij mompelde half glimlachend,
«Toe, laat hem eindelijk met
rust»
Hij zei,
«Nee, vertel het me. Ik weet
zeker, dat hij in bed verbazend
onhandig moet zijn geweest, die
uil!»
En zijn laatste opmerking was
altijd,
«Wat een lomperd»
Terwijl hij tegen het eind van
juni aan het open raam een siga
ret zat te roken wekte de zoele
avondwarmte in hem de lust, naar
buiten te gaan.
Hij vroeg.
«Madeleintje, voel je ervoor,
mee naar het Bois te rijden?»
«Ja, heel graag».
Zij namen een open rijtuig, re
den langs de Champs-Elysées en
volgden de Avenue du Bois de
Boulogne. Het was een windstille
avond, zo'n broeierige avond
waarop de oververhitte lucht van
Parijs als stoom de longen bin
nendringt. Een eindeloze stroom
rijtuigen voerde de menigte ver
liefden naar buiten. De rijtuigen
sloten zonder leemten dicht aan
elkaar aan.
44
Georges en Madeleine keken
vertederd naar al die paren, die
elkaar omstrengeld hielden, de
vrouw in een lichte japon, de man
donker. Het was een stroom zon
der einde van minnende paren, die
naar het Bois liep onder de hete
sterrenlucht. Er was niets te horen
dan het doffe ratelen van de wie
len over de grond. Zij trokken
voorbij, voorbij, die twee mensen
in elk rijtuig, achterover leunend
in de kussens, zwijgend tegen el
kaar geschoven, gevangen in de
zinsbegoocheling van de begeerte,
huiverend bij het vooruitzicht van
de komende omhelzing. De zwoele
duisternis leek van kussen door
trokken. Er hing iets van teder
heid en dierlijke liefde om hen
heen, die de lucht nog zwaarder
en benauwender maakten. Al die
paren, dronken van hetzelfde ver
langen, dezelfde brand, vingen hen
in een soort koorts. Al die met
liefde beladen rijtuigen, waarboven
tederheden leken te fladderen,
kruisten hun pad met een vleug
zinnelijkheid, ongrijpbaar maar
verwarrend.
Georges en Madeleine werden
zelf aangestoken door de besmet
ting van de tederheid. Zij namen
eikaars handen zonder iets te zeg
gen, enigszins gedrukt door de
zwaarte van de atmosfeer en de
ontroering die hen overweldigde.
Zodra zij bij de bocht waren
gekomen achter de fortificaties
omhelsden zij elkaar en zij stamel
de enigszins hijgend.
«We zijn nog niets verstandiger
dan toen we naar Rouaan reisden»
De grote stroom rijtuigen had
zich bij de ingang van het park
gesplitst. Op de weg naar de me
ren, die de jongelui kozen, namen
de rijtuigen wat meer afstand; de
duisternis onder de bomen, de
lucht, geurend naar loof en naar
de beekjes die tussen de stam
men ruisten, de frisheid van de
nachtelijke omgeving, de met
sterren bezaaide hemel gaven de
kussen van de rijdende paren een
diepere betovering en een myste
rieuzer glans.
Georges mompelde, «O, Made
leintje» en knelde haar tegen zich
aan.
Zij vroeg,
«Herinner je je dat bos bij jouw
dorp nog? Wat was dat angstaan
jagend. Ik had het gevoel dat het
vol afschuwelijke beesten zat en
dat nooit meer ophield. Hier is
het verrukkelijk. Je voelt die stre
lende bries en je weet, dat aan de
andere kant van het bos Sèvres
ligt».
Hij zei,
«Ach, in dat bos bij ons heb
je alleen herten, vossen, reeen en
wilde zwijnen en hier en daar een
boswachterswoning».
Zij ging er niet op in en in de
stilte die volgde kwam bij hem
weer die jaloerse geprikkeldheid
op, die hem sedert enige tijd het
leven vergalde. Hi vroeg,
«Ben je hier op zo'n avond wel
met Charles geweest?» Zij ant
woordde, «Ja dikwijls».
En opeens overviel hem de lust,
terug te gaan naar huis. Het beeld
van Forestier kwelde hem weer,
wurgde hem. Het was alsof hij aan
niets anders meer kon denken,
over niets anders kon spreken.
Zijn volgende vraag klonk
kwaadaardig.
«Zeg eens, Madeleine, heb je
die arme Charles wel eens bedro
gen?»
Verontwaardigd zei ze,
«Ik begin eindelijk genoeg van
je afgunst te krijgen».
Maar hij liet haar niet met rust.
«Kom, Madeleintje, wees nu
eerlijk. Je hebt hem bedrogen,
nietwaar? Zeg, dat je hem bedro
gen hebt».
Zij gaf geen antwoord, als elke
vrouw gehinderd door het woord.
Koppig ging hij verder,
«Wat drommel, als iemand er
een gezicht voor had is hij het
wél! Ja, ja, ja, ja! Het zou me ge
noegen doen te weten, dat Fores
tier door zijn vrouw bedrogen
was!
Wat een onnozele kop had die
vent!»
Hij voelde dat zij glimlachte,
mogelijk bij een of andere herin
nering en hij zei met klem,
«Toe zeg het nu. Dat hindert
toch niet? Het zou juist grappig
zijn, dat je aan mij bekende, hem
bedrogen te hebben, uitgerekend
aan mij».
Hij trilde in feite van verwach
ting en hoop dat Charles, de ge
hate dode Charles, zo bescha
mend belachelijk zou zijn geweest
En... en ook een andere overwe
ging, vager, zette hem aan, zijn
nieuwsgierigheid te bevredigen.
Nog eens zei hij.
«Madeleintje, toe zeg het nu.
Ik ben het zo bij voorbaat met
je eens. Ik zou het zo goed be
grijpen. Kom, Madeleintje, zeg
het nu».
Zij vond het blijkbaar leuk, dat
hij zo bleef aandringen want zij
stikte van het lachen.
Hij fluisterde met zijn mondvlak
bij het oor van zijn vrouw,
«Zeg het nu... zeg het nu» -
Met een heftige beweging trok
zij zich terug en zei bits,
«Stel je niet aan. Wie antwoordt
nu op dergelijke vragen?»
Zij zei het op zo'n zonderlinge
toon, dat haar man een kille rilling
langs de rug liep en hij staarde
haar onthutst aan, verschrikt en
alsof hij als een kwajongen op zijn
nummer was gezet.
Het rijtuig reed nu langs het
meer, waarboven de hemel met
sterren bezaaid was. Twee zwanen
dreven er op het water, nauwe
lijks te onderscheiden in de duis
ternis. Georges riep de koetsier
toe,
«Keren!» Het rijtuig maakte
rechtsomkeert, reed andere rijtu
gen voorbij, die in matige vaart
vorderden met grote lantaarns, die
in de duisternis ogen leken.
Wat had zij dat vreemd gezegd
Du Roy vroeg zich af Was het
een bekentenis? De praktisch aan
wezige zekerheid, dat zij haar
eerste man had bedrogen, vervul
de hem nu met razende woede.
Hij had haar willen slaan, wurgen
haar de haren uit het hoofd ruk
ken!
Ach, als zij had geantwoord,
«Maar liefste, als ik hem had wr1-
len bedriegen had ik het toch met
jou gedaan?», hij zou haar in zi;n
armen hebben gekneld, heftig en
in aanbidding!
Met gekruiste armen en de ogen
op de sterren gericht zat hij onbe
weeglijk naast haar, te opgewon
den om nog te kunnen denken. Hij
voelde alleen zijn wrok in zich gis
ten en in zich die woede aangroei
en, die broeit in het hart van elke
man, waar hij met de grillen var
vrouwelijk verlangen te maken
krijgt. Voor het eerst was hij
slachtoffer van echtelijke achter
docht. Hij was jaloers, jaloers op
de dode, jaloers op Forestier! Hij
was het op een manier, die hem
verstikte, die hem opeens met
haat tegen Madeleine vervulde. Als
zij die ander had gedragen, hoe
kon hij haar dan nog ooit vertrou
wen?
Geleidelijk kwam hij tot een ze
kere kalmte; hij verzette zich te
gen zijn kwelling in de overweging:
Alle vrouwen zijn hoeren; je moet
ze gebruiken zonder ze iets van
jezelf te geven.
Vervolgt
Nadruk rerbcdsn
