BEL-AMI
kroniek
Guy de Mmwssunh
10
3 W
beraden maar korrekte poliiiein-
specteur. Sgt Pat Cassady is zijn
dynamische, vrolijke assistent. Sa
men vormen ze een prachtig team
In de kabeitram van San Francis
co wordt het lijk van een man ge
vonden. Moord. Maar geen spooi
van de dader. Het wordt een zaak
je voor inspecteur Van Alsdale en
zijn helper.
Van de bestuurder van de kabel
tram verneemt het tweetal dat tij
dens de fatale rit drie jonge zwar
ten herrie schopten in het rijtuig.
Wellicht moest dat als afleiding
dienen terwijl de moordenaar aan
het werk was...
PLEASE SIR
maandag 12 juni te 20u10
Ie af!. Oude bekenden
De oud-leerlingen van 5c vinden
elkaar terug in een bowling. Mau
reen is nu leerling-verpleegster,
Peter Craven telegrambesteller,
Frankie Abbott privé-dedective,
Dannis Dunstable staljongen, Eric
Duffy is een eigen schilderszaak
begonnen terwij! Sharon in een
boetiek werkt.
Ze beginnen tegen elkaar te
snoeven, en het weerzien dreigt op
een ruzie uit te lopen tot Dennis
er hen niet op tijd aan herinnert
hoe goed ze vroeger op school
met elkaar konden opschieten. Die
vriendschap mag niet verloren gaan
en ze besluiten voortaan elke week
een reünie te houden iedere don
derdagavond in de pub The
Feathers»
GROENTEN UIT BALEN
maandag 12 juni te 20u23
Op 8 junuari 1971 brak er m
de fabriek «Vieille Monteyne» te
Balen een staking uit. De ever1 ne
mers hielden gedurende een negen
tal weken het been stijf.
De schrijver heeft het drama
tisch gegeven nl; de dagelijkse
moeilijkheden die zulk een staking
in een gezin met zich r eebrenrr.
totaal kunnen vatten.
Groenten uit Balen :s geen po
litiek geengageerd toneel, ./ij ,iun-
nen eerder spreken van een natu
ralistisch werk' waarin eau door
snee-arbeidersgezin de weerslag
van zulk een langdurigs staking
meemaakt...
EEN MEISJE
MET GROENE OGEN
dinsdag 13 juni te ~0«40
Kate, een jong en gevoelig
meisje, ontmoet Eugene, een schrij
ver die tweemaal zo oud is als zij.
Kate is op het platteland opge
groeid en werkt nu in een handels-
zaak in Dublin. Ze heeft prachtige
groene ogen. Eugene is de wereld
wijze man die het al allemaal heeft
meegemaakt en die weet wat er
in de wereld te koop is. Tussen
beide ontstaat een verhouding.
MEDISCH CENTRUM
woensdag 14 juni te 20u10
De dochter van Dr Lochner komt
terug van een opdracht bij het
«Peace Corps» overzee. Maar zij
heeft we! voor enige deining ge
zorgd want zij brengt namelijk ook
nog een verloofde mee, en oo de
koop toe en dat is minder
prettig een slagader gezwel.
Vaderlief is vanzelfsprekend erg
gealarmeerd door deze toestand
■waarvan hij de ernst maar al te
goed begrijpt en pijnigt zijn her
sens over allerlei mogelijke behan
delingen. Maar hg talmt zolang tot
hij onbewust het leven van zijn
dochter in gevaar gaat brengen...
OP ZOEK NAAR
DE BRON Vm DE NUL
donderdag 15 jrru 2öu10
«The Search for the Nile», his-
torischë-documentaire reeks in zes
delen, waarin de grote ontdek
kingsreizen die in de negentiende
eeuw ondernomen werden naar de
bronnen van de Nijl gereconstru
eerd worden.
Vandaag het eerste deel De
droom van de zwerver.
Het verhaal speelt zich af in
1850. Het Britse Imperium bereikt
het hoogtepunt van zijn macht.
Over een afstand van meer dan
duizend mijl stroomt de Nijl door
;ie woestijn, een gebied waar nooit
een druppel regen valt.
Zes uitzonderlijke mannen en
een jonge vrouw gingen diep in de
ui: 'c' von het Afrikaanse conti-
t: na or dat antwoord...
DH 70RDADÖRS
g 16 juni te 2Qu55
Dc eerste van een reeks oude
komische films.
«The Bullfighters» film met Stan
Laurel en Oliver Hardy, gereali
seerd dGor Malcolm St Clair naar
een scenario van Scott Dariing.
The Bullfighters» was de laat
ste film die Laurel en Hardy in de
Verenigde Staten draaiden. In
1951 zouden ze in Frankrijk voor
net laatst in een film optreden.
Stan en Oliver worden in «De
Toreadors» als privédetectives
naar Mexico gestuurd om een dief
stal op te helderen. Larency Nell is
de dievegge die de gestolen dia
manten in haar bezit heeft. Stan
en Oiiver moeten proberen haar te
klissen...
En de volgende dag na de mid
dagmaaltijd begaf hij zich inder
daad naar de Rue de Verneuil.
Hetzelfde dienstmeisje deed hem
open en vroeg met de vertrouwe
lijkheid van personeel uit burger
kringen.
«Hoe gaat het meneer?»
Hij antwoordde,
«Voortreffelijk kind».
Hij liep door naar de salon
waar een onervaren hand toonlad
ders op de piano speelde. Het
was Laurine. Hij verwachtte dat
zij hem om de hals zou vliegen,
maar zij stond bedaard op en be
groette hem officieel, zoals een
volwassen vrouw het zou hebben
gedaan. Daarna trok zij zich
waardig terug.
Zij gedroeg zich zo volkomen
als een beledigde vrouw, dat hij
haar verbluft nastaarde. Haar
moeder kwam binnen. Hij greep
haar handen en kuste ze.
«Wat heb ik vaak aan je ge
dacht zei hij.
«En ik aan jou».
Zij gingen zitten. Zij glimlach
ten, keken elkaar diep in de ogen
en hadden elkaar het liefst om
helsd.
«Clotilde, kleintje, ik houd van
je».
«Ik houd van jou».
«Je... je... bent dus niet zo erg
boos op mij?»
«Ja en nee... Het heeft me ver
driet gedaan, maar ik begreep
waarom je moeilijk anders kon
doen en ik heb gedacht. Hij komt
vandaag of morgen wel terug...»
«Ik durfde niet terugkomen. Ik
wist immers niet, hoe ik ontvangen
zou worden. Ik durfde niet, maar
ik had er wel behoefte aan. Zeg,
vertel me eens wat Laurine man
keert. Zij heeft me nauwelijks ge
groet en is met woedend gezicht
de kamer uitgelopen».
«Ik weet het niet. Maar zij wil
niets meer over je horen sedert je
getrouwd bent. Ik geloof warem
pel dat zij jaloers is».
«Kom nou!»
«Ja, heus. Zij noemt je geen
Bel-ami meer, zij heeft het over
de heer Forestier».
Du Roy kreeg een kleur, stond
op, ging naar de jonge vrouw en
zei,
«Geef me je mond».
Zij weigerde niet.
«Waar kunnen wij elkaar ont
moeten?» zei hij.
«In de... Rue de Constanti
nople».
«O, heb je dat huis niet laten
verhuren?»
«Nes, ik heb het aangehouden»
«Werkelijk?»
«Ja, ik dacht wel, dat je terug
zou komen».
Een overweldigend gevoel van
trots deed zijn borst zwellen. Zij
hield dus van hem,, die vrouw, zij
hield echt van hem en voorgoed.
Hij mompelde, «Ik aanbid je».
Daarna vroeg hij,
«Hoe gaat het met je man?»
«O, heel goed. Hij is juist een
maand thuis geweest. Hij is eer
gisteren weer vertrokken».
Onwillekeurig moest Du Roy
lachen.
«Dat komt goed uit».
En zij antwoordde kinderlijk,
«Ja, dat komt zeker goed uit.
Maar als hij thuis is heb je ook
geen last van hem. Dat weet je».
«Nee. En het is een aardige
kerel».
«En» zei hij, «hoe bevalt jou
het nieuwe bestaan?»
«Matig, matig. Mijn vrouw is
een kameraad, ik kan goed met
haar opschieten».
«Meer niet?»
«Meer niet... Wat het hart be
treft...»
«Ik begrijp het wel. Maar zij is
toch aardig».
«Ja, maar zij windt me niet op»
Hij kwam dicht bij Ciotilde
46
staan en zei zacht,
«Wanneer zien wij elkaar?»
«Morgen... is dat goed?»
«Ja, morgen om twee uur?»
«Om twee uur».
Hij stond op en wilde gaan,
maar stotterde nog, enigszins ver
legen,
«Dat huisje in de Rue de Con
stantinople betaal ik nu weer, hoor
Ja, dat wil ik. Stel je voor, dat
jij dat zou blijven doen».
Nu kuste zij zijn handen in oen
bewonderend gebaar en zei,
«Zoals je wilt. Ik ben blij, dat
ik het aangehouden heb tot je te
rugkwam».
Du Roy vertrok, meer dan vol
daan.
Terwijl hij langs de uitstalkast
van een fotograaf liep deed het
portret van een forse vrouw met
grote ogen hem aan mevrouw Wal
ter denken. Ze moet nog best de
moeite waard zijn, dacht hij. Dat
mij dat nooit eerder opgevallen is.
Ik ben benieuwd, met welke ogen
ze mij donderdag aankijkt.
Hij wreef onder het lopen zijn
handen in de verborgen vreugde
van het algeheel succes, de zelf
zuchtige vreugde van de man die
slaagt, een vreugde waarin ge
streelde ijdelheid en zinnelijke be
vrediging door vrouwelijk teder
heid zich op onnaspeurlijke wijze
hebben vermengd. De volgende
donderdag zei hij tegen Made
leine,
«Je gaat zeker niet mee naar
die schermvertoning bij Rival?»
«Welnee, ik vind er niets aan.
Ik ga naar de zitting van de Ka
mer».
Hij ging mevrouw Walter halen
in een open landauer, want het
was heerlijk weer.
Haar verschijning bracht hem in
verbazing; hij had haar nog nooit
zo knap en jong gevonden.
Zij droeg een lichte japon, waar
van het tamelijk laag uitgesneden
lijfje onder een crèmekleurige kant
de volle borsten aftekende. Hij had
niet geweten, dat zij er zo fris
kon uitzien. Hij vond haar werke
lijk begeerlijk. Zij was even be
heerst als altijd en gedroeg zich
met die moederlijke rust, die haar
voor gretige manneblikken haast
onopvallend maakte, zij maakte
trouwens alleen alledaagse opmer
kingen, zij dacht wat iedereen
dacht en zij had geen buitenissige
ideeën.
Haar dochter Suzanne, geheel
in het roze, leek een pas gever
niste Watteau; de oudste zuster
had een gouvernante kunnen zijn;
die op dit mooie tere poppetje
moest passen.
Voor Rivals huisdeur stond al
een lange reeks rijtuigen Du Roy
bood mevrouw Walter zijn arm
aan en zij gingen naar binnen.
De schermwedstrijd werd gege
ven ten bate van de wezen uit het
zesde arrondissement van Parijs;
als beschermvrouwen traden op de
echtgenoten van al die senatoren
en afgevaardigden, die betrekkin
gen met La Vie Franpaise onder
hielden.
Mevrouw Walter had toegezegd
met haar dochters te zullen komen
al had zij geweigerd als bescherm
vrouwe op te treden, daar zij
haar naam slechts gaf aan acties
die door de geestelijkheid werden
ondernomen, niet omdat zij zo
vroom was, maar omdat haar hu
welijk met een jood haar, naar zij
meende, tot een zekere godsdien
stigheid verplichtte. Het door de
journalist georganiseerde feest had
een zeker republikeins karakter,
dat licht als anticlericaal opgevat
kon worden.
Sedert drie weken al had men
in bladen van diverse kleur kun
nen lezen:
«Onze geachte collega Jacques
Rival is op de even vernuftige als
edelmoedige gedachte gekomen,
ten bate van de wezen in het zes
de arrondissement van Parijs een
grote schermwedstrijd te organi
seren in de fraaie schermzaal on
der zijn woning.
«De uitnodigingen zijn verzonden
door de dames Laloigne, Remon-
tel en Rissolin, echtegenoten van
de senatoren van die naam en
door de dames Laroche-Mathieu,
Percerol en Firmin, echtgenoten
van bekende afgevaardigden. In de
pauze zal een inzameling worden
gehouden en de opbrengst zal ter
stond warden overhandigd aan de
burgemeester van het zesde ar
rondissement of diens plaatsver
vanger».
En fraaiere reclame had de
schrijver moeilijk voor zichzelf kun
nen maken.
Jacques Rival ontving zijn gas
ten aan de ingang van zijn woning
waar een buffet was ingericht; de
kosten zouden naderhand uit de
collecte v/orden bestreden.
Hij wees met hoffelijk gebaar
naar de smalle trap, die toegang
gaf tot de kelderverdieping, waar
hij zijn scherm en schietzaal had
ingericht. Hij zei «Omlaag, dames
omlaag. De schermwedstrijd vind
in lagere regionen plaats».
Hij ging haastig de vrouw van
zijn directeur tegemoet, drukte Du
Roy eveneens de hand en zei,
«Bonjour, Bel-ami!»
Du Roy vroeg verbluft
«Hoe weet jij...»
Rival viel hem in de rede,
«Mevrouw Waiter, hier in ons
midden, vond het zo n aardige bij
naam».
Mevrouw Walter kreeg een kleur
«Ja, dat vind ik; als ik u even
goed kende als die kleine Laurine
zou ik u ook Bel-ami noemen. De
naam past zo goed bij u».
Lachend zei Du Roy,
«Waarom zoudt u het eigenlijk
niet deen, mevrouw?»
Zij had de ogen neergeslagen.
«Nee, daarvoor kenner. w,j ei-
kaar nog niet voldoende».
Hij mompelde,
«Mag ik daaruit opmaken, dat
wij elkaar beter zuilen leren Ken
nen?»
«Dat zullen we afwachten» zei
zij.
Hij liep door naar de nauwe
trapingang, die door een enkele
gaslamp werd verlicht; de plotse
linge overgang van het volle dag
licht naar het geelachtige schijnsel
had iets macabers. Een kelder
lucht steeg langs de smalle wentel
trap op, een lauwe vochtige lucht
van uitgeslagen muren, die voor
de gelegenheid waren schoonge
maakt, met daarin vermengd geu
ren van benzoëhars, die aan kerk
diensten deden denken en vee!
vrouwelijker geuren van verbena,
iris en viooltjes.
In de diepte klonken talrijke
stemmen en bewogen zich vele
mensen.
De ruime kelder werd verlicht
door guirlandes van gaslampen en
lampions, verborgen in loofwerk
dat de met salpeter bedekte mu
ren aan de blik onttrok. Men zag
enkel bebladerde takken. De zol
dering was met varens versierd
en de grond was bestrooid met
bladeren en bloemen.
De gasten vonden het aardig,
een kostelijk idee. In het kleine
keldergewelf achterin zag men een
verhoging voor de schermers tus
sen twee rijen stoeien voor de jury
En overal in de kelder waren op
rijen van tien krukjes neergezet,
die plaats boden aan omstreeks
tweehonderd personen. Er waren
er vierhonderd uitgenodigd.
Vervolgt
Nadruk verboder»
