roniek
5
PLEASE SIR
maandag 17 juli te 20u15
Na lang aandringen heeft Pot
ter eindelijk een helper gekregen.
Directeur Cromwell vindt dat hij
nu genoeg toegevingen gedaan
heeft, en een voorstel van David
om op school seksuele voorlich
ting te geven vindt geen genade.
Grote verbazing als de assistent
van Potter aankomt het blijkt
een kleurling te zijn. Potter voelt
zich gewichtiger dan ooit. De jon
geman, Sidney, weet echter van
aanpakken. Karweitjes die bij Pot
ter maanden bleven aanslepen
worden door Sidney in een mini
mum van tijd gefikst. Dat gaat
niet onopgemerkt voorbij en Pot
ter voelt zich In het hoekje ge
duwd
THE WORLD OF
HENRY ORIENT
dinsdag 18 juli te 20u40
Henry Orient is een pianist met
twijfelachtige begaafdheid maar
die daarom zelf niet minder over
tuigd is van zijn genialiteit. Zijn
leven wordt plots overrompeld
door tv/e uitbundige schoolmeisjes
Valerie Boyd en Maria Gilbert, on
afscheidelijk vriendinnen, wat
enigszins verklaard wordt door het
feit dat Valerie ietwat verwaar
loosd- wordt door haar ouders.
Isabel en Frank Boyd leiden na
melijk een druk leven, van de ene
reis in de andere. Het tekort aan
geborgenheid en aanwezigheid
voor hun dochter trachten zij dan
maar te vergoeden door haar te
overladen met attributen die haar
de allures geven van een vroeg
rijpe jongedame: een nertsmantel
en dure kleren.
NIXON TOCH NR. t !N U.S.A.
De huidige U.S.A. president Nixon, zou volgens een opinie
peiling (gallup) de meest populaire man in 't land zijn.
Hier volgt een lijstje van tien aan de top van de populariteit:
Nixon
Biiiy Graham (een boete-prediker)
Edward Kennedy
oud-president Johnson
Hubert Humphrey (gewezen vice-president en president
schapskandidaat)
Spiro Agnew (vice-president)
Ralph Nader (de man die tegen de grote koncerns ageert)
Paus Paulus VI
Bob Hope (filmkomiek)
George Wallace (leider van de segregationisten in het
Zuiden).
In deze lijst bevindt zich dus slechts één buitenlander, de huidige
paus. Galiup heeft ook de resultaten van de opiniepeiling onder
zocht inoien uitsluitend met de antwoorden van vrouwen zou zijn
rekening gehouden. Dan komt als populairste persoon Edward Ken
nedy uit de bus. Nog is Edward Kennedy de man als men zich be
perkt tot de antwoorden van personen onder de dertig jaar.
1.
2.
3.
4.
5.
9.
10.
MEDISCH CENTRUM
woensdag 19 juli te 20u15
Gannon kan zijn oren nauwelijks
geloven wanneer hij verneemt dat
één van de schitterendste chirur
gen van het hospitaal, dr Sangford
simptomen van een ernstige kwaal
zou vertonen. Het is echter een
feit dat de arts de laatste tijd
voor zijn operaties steeds meer af
hankelijk is geworden van zijn as
sistente, dr Carrie Benson.
Gannon en Sangford raken het
oneens over de diagnose van de
inwendige kneuzingen van een pa
tient, Carl Harris. De kloof wordt
nog groter, wanneer Gannon insi
nueert dat Sangford zelf best een
geneeskundig onderzoek zou on
dergaan. Gannon slaagt erin het
vertrouwen te winnen van de pa
tient, maar op het laatste ogen
blik verandert de jongeman van
gedachten.
OP ZOEK NAAR
DE BRONNEN VAN DE KUL
donderdag 20 juli te 20ui5
Na de begrafenis van Livingsto
ne in Westminster Abbey, neemt
Stanley het besluit het werk van
de grote ontdekkingsreiziger voort
te zetten. Hij rust de grootste ex
peditie uit die ooit door Afrika
trok. Zijn dragers nemen zelfs de
onderdelen van een boot mee, die
aan het Victoriameer in elkaar zal
gezet worden. Hij bereikt Bugun-
da, waar hij koning Mutesa tot
het christendom bekeert. Bij een
schermutseling met de Bumbireh-
stam blijkt weer eens dat Stanley
een man is die niet op een men
senleven kijkt. Men zegt van hem
dan ook dat hij slaapt op een
kussen doordrenkt met bloed.
Zij viel voor hem op de knieen
en snikte,
«O, heb deernis met mij, eer
waarde. Red mij, in Gods naam,
red mij!»
Zij hield hem bij zijn zwarte
soutane vast om hem het ont
snappen te beletten: schichtig
keek hi) om zich heen of mogelijk
een boosaardig of devoot oog die
vrouw aan zijn voeten zag liggen.
Hij besefte, dat hij niet van
haar af zou komen en zei, «Sta op
toevallig heb ik de sleutel van de
biechtstoel bij me». Hij zocht in
zijn zak en haalde er een ring met
sleutels uit, koos de goede en liep
haarstig naar de houten hokjes,
de vuilnisbakken van de ziel, waar
in de gelovigen hun zonden stor
ten.
Hij ging de deur van het mid
delste binnen, die hij achter zich
afsloot. Mevrouw Walter, die in de
nauwe ruimte ernaast was ge
vlucht, stamelde vurig, in de harts
tochtelijke geestdrift van de hoop,
«Zegen mij, vader, want ik heb
gezondigd».
Du Roy was het koor rondgelo
pen en nam een kijkje in de lin
ker zijbeuk. Halverwege stuitte
hij op de dikke kale man, die nog
altijd met afgemeten pas rondliep
Hij vroeg zich af,
Wat zoekt die kerel hier toch?
De wandelaar had zijn pas in
gehouden en keek Georges aan
met het kennelijk verlangen, een
praatje te beginnen Hij groette
dan ook en vroeg heel beleefd,
«Neem me niet kwalijk, meneer
dat ik u lastig val, maar zoudt u
me kunnen zeggen, in welke perio
de deze kerk is gebouwd?»
Du Roy antwoordde.
«Ik zou het werkelijk niet we
ten, maar ik denk, zo'n twintig tot
vijfentwintig jaar geleden, ik kom
hier voor het eerst, ziet u».
«Ik ook. Ik had de kerk nog
nooit gezien».
De journalist, die belangstelling
kreeg merkte op,
«U bezichtigt haar anders heel
zorgvuldig, geloof ik. U bestudeert
alle details».
De man zei berustend,
«Ik bestudeer niets, meneer; ik
had hier met mijn vrouw afgespro
ken, maar zij is veel te laat».
Hij hield opeens zijn mond en
ging even later verder,
«Het is vervloekt heet buiten».
Du Roy keek hem beter aan,
vond dat hij een fatsoenlijk gezicht
had en verbeeldde zich opeens,
dat hij op Forestier leek.
«Kom u uit de provincie?» vroeg
hij.
«Ja, uit Rennes. En u, meneer,
bent u uit belangstelling deze
kerk binnengegaan'»
«Nee. Ik wacht ook op een
vrouw».
De journalist groette en liet de
man staan, een glimlach om zijn
lippen. Toen hij de hoofdingang
naderde lag de arme vrouw nog
altijd op de knieen te prevelen.
Hij dacht, Drommel, die weet wat
bidden is! Het onroerde hem niet
meer, hij had geen medelijden
meer met haar.
Hij liep haar voorbij en wandel
de de rechter zijbeuk weer in,
w aar mevrouw Walter zich be
vond.
Hij tuurde van ver al naar de
plaats waar hij haar had achter
gelaten, Toen hij haar niet zag,
meende hij zich in de pilaar te
hebben vergist, liep door tot aan
de laatste en keerde terug. Zij was
zeker weggegaan! Hij werd woe
dend. Maar daarna bedacht hij,
dat zij mogelijk naar hem zocht en
nog eens liep hij de kerk rond.
Hij vond haar niet, ging terug
naar de stoel die zij gebruikt had
en bleef zitten wachten, in de
hoop dat zij bij hem zou komen.
Al gauw trok een vaag stem-
gerucht zijn aandacht. Hij had in
51
dat deel van de kerk niemand ge
zien. Vanwaar kwam dat fluiste
ren? Hij ging op zoek en ontdekte
in de kapel de deuren van de
biechtstoel. Uit een van de hokjes
kwam een tip van een japon te
voorschijn, op de kerkvloer liggend
Hij bekeek de vrouw aandachtig.
Hij herkende haar. Zij biechtte!...
Het liefst had hij haar bij de
schouders gegrepen en uit dat
hokje gesleurd. Maar hij dacht. Nu
is het de beurt van de kapelaan,
morgen is het de mijne. En hij
ging bedaard tegenover de biecht
stoel zitten en wachtte zijn tijd af,
inmiddels grinnikend om zijn avon
tuur.
Hij moest lang wachten. Einde
lijk stond mevrouw Walter op.
keerde zich om, zag hem en kwam
naar hem toe. Haar gezicht stond
kil en streng.
«Meneer» zei ze, «ik verzoek u,
niet met mij mee te gaan, mij niet
te volgen en niet meer alleen bij
mij op bezoek te komen. U zult
niet worden ontvangen. Adieu!»
En waardig stevende zij wen.
Hij liet haar gaan, hij huldigde
het beginsel, dat men de dingen
op hun beloop moet laten. Toen
de kapelaan op zijn beurt uit zijn
hokje te voorschijn kwam, nog
enigszins onder de indruk, schoot
hij de man aan, keek hem recht
in de ogen en snauwde hem toe,
«Als jij geer, jurk aan had zou
ik je een beste klap in je lelijke
smoel geven».
Hij kerde zich cm en ging flui
tend de kerk uit.
In de hoofdingang stond de dik
ke man, het wachten moo gewor
den, met zijn hoed op en zijn han
den op de rug het grote plein en
de erop uitkomende straten af te
turen.
Toen Du Roy hem voorbijliep
groetten zij eikaar.
Opgeruimd ging de journalist
naar La Vie Franqaise. Bij zijn
binnenkomst al merkte hij aan de
zenuwachtige drukte van de ver
slaggevers, dat er iets bijzonders
aan de hand was en hij liep dade
lijk door naar de kamer van de
directeur. Meneer Waiter stond ge
jaagd en in brokken van zinnen
een artikel te dicteren en gaf tus
sen twee alinea's opdrachten aan
zijn verslaggevers, die hem om
stuwden, verstrekte Boisrenard
aanwijzingen en maakte brieven
open.
Zodra Du Roy binnenkwam riep
hij verheugd,
«O, geiukkig, daar hebben we
Bel-ami!»
Hij zweeg plotseling min of
meer beschaamd, en verontschul
digde zich.
«Neem me niet kwalijk, dat ik
u zo genoemd heb, maar de zaken
groeien me over het hoofd op het
ogenblik. En ik hoor u door mijn
vrouw en dochters van 's morgens
vroeg tot 's avonds iaat Bel-ami
noemen, zodat ik het zelf ook al
ga doen. U vindt het toch niet
erg?»
Georges begon te lachen.
«Allerminst. Ik vind het lang
geen onaardige bijnaam».
Walter ging verder,
«Prachtig, dan noem ik u ook
Bel-ami, net als iedereen. Er zijn
grote veranderingen op til, tussen
twee haakjes. Het ministerie is
gevallen op een stemming van
driehonderd tien tegen honderd en
twee. Onze vakantie is weer voor
onbepaalde tijd uitgesteld en het
is inmiddels 28 juli. Spanje is
woedend over Marokko en dat
heeft Durand de l'Aine en zijn
trawanten de das omgedaan. We
zitten er tot over de oren in. Mar
rot is met het vormen van een
nieuw kabinet belast. Hij neemt
generaal Boutin d'Acre voor Oor
log en onze vriend Laroche-Mathie
voor Binnenlandse zaken, als pre
mier van de ministerraad. Wij zul
len een semi-regeringsblad wor
den. Ik ben aan het hoofdartikel
bezig, een korte beginselverklaring
om de ministers de weg te wijzen»
Glimlachend ging hij verder,
«De weg, die zij wensen te vol
gen natuurlijk. Maar ik moet nog
iets boeiends hebben over de
kwestie Marokke, iets dat actueel
en sensationeel is, ik weet niet
hoe ik het precies moet zeggen.
Wilt u daarvoor zorgen».
Du Roy dacht even na en zei,
«Ik weet al iets. Ik zal u een ar
tikel leveren over de politieke toe
stand in onze gehele Afrikaanse
kolonie, met links Tunesie, in het
midden Aigerije en rechts Marok-
ka, met de geschiedenis van de
volken, die dit grote gebied bewo
nen, en een relaas omtrent een
tocht naar de Marokkaanse grens
tot aan de grote oase. Figuig,
waar nog geen Europeaan een
voet heeft gezet en die oorzaak
is van het huidige conflict. Heb u
daaraan iets?»
Walter riep,
«Voortreffelijk! En de titel
«Van Tunis tot Tanger»
«Schitterend».
Du Roy ging op zoek in het Ar
chief van La Vie Franqaise naar
zijn eerste artikel Herinneringen
van een cavalerist in Afrika, dat
onder een andere titel en naar be-
hoekte gewijzigd uitstekend ge
schikt zou zijn voor het doel, daar
de koloniale politiek erin ter spra
ke kwam zowel als de Algerijnse
bevolking en een uitstapje in da
provincie Oran.
Binnen drie kwartier had hij zijn
artikel voltooid, aangepast aan de
nieuwe omstandigheden, door en
door actueel en doorspekt met
lofuitingen op de nieuwe regering.
Na het artikel te hebben gele
zen verklaarde de directeur,
«Voortreffelijk.voortreffelijk.
voortreffelijk. U bent een kostbare
kracht. Mijn complimenten».
Du Roy ging naar huis voor de
avondmaaitijd, zeer tevreden over
de afgelopen dag ondanks zijn ne
derlaag in de Trinité, want hij
voelde wel, dat deze niet blijvend
was.
Zijn vrouw wachtte gejaagd op
hem. Zodra hij binnenkwam riep
zij,
«Weet je al, dat Laroche mi
nister van Buitenlandse zaken is?»
«Ja, ik heb zelfs al een artikel
over Algerije geschreven naar aan
leiding daarvan».
«Wat voor een artikel?»
«Je kent het wei, het eerste dat
wij samen hebben geschreven
«Herinneringen van een cavalerist
in Afrika» herzien en aan de om
standigheden aangepast».
Zij glimlachte.
«O. ja, dat is uitstekend ge
schikt»
En na even te hebben nage
dacht, voegde zij eraan toe, «Ik
herinner me dat je aan een twee
de artikel bezig was, dat je... niet
afgemaakt hebt. Wij zouden het
nu kunnen schrijven. Dan krijgen
we een aardige actuele serie~>.
Hij antwoordde, terwijl hij ach
ter zijn soep ging zitten,
«Uitstekend. Geen enkele be
zwaar meer, nu die arme bedrogen
Forestier de pijp uit is».
Haastig antwoordde zij op bit
se gekwetste toon,
«Die grap is meer dan mis
plaatst en ik verzek je, ermee op
te houden. Dit heeft nu iang ge
noeg geduurd».
Juist wilde hij spottend antwoor
den, toen hem een telegram werd
gebracht met een inhoud van één
zin en zonder ondertekening. Ik
was mezelf niet. Vergeef me en
kom morgen om vier uur in Pare
Monceau».
Vervolgt
Nadruk varboden
