BEL-AMI
GuyldelMoupassant
deze aflevering met haar dochter
mee Kim wil alleen gaan wonen.
Lucy heeft zelfs een apparte
ment voor h"aar onafhankelijke
dochter gevonden, in de buurt
waar ze woont boven een garage.
Lucy wil echter nog heel wat in
spraak in het huishouden van Kim
en wanneer dochterlief op school
is, ruimt moederlief de boel op
dit tot groot ongenoegen van de
dochter. Kim besluit tot grote mid
delen; ze laat het slot veranderen.
MEDISCH CENTRUM
zondag 10 september te 20u45
Lisa Montague's been is door
koudvuur aangetast. Zij is sedert
enige tijd voer behandeling in het
medisch centrum maar zonder veel
succes. Op een dag wordt een
nieuw toestel in gebruik genomen,
of beter, een zogenaamde «bari-
umkamer». Lisa's been ondergaat
de behandeling, maar de infectie
kan ook hiermee niet gestuit wor
den...
DE WOUDLOPERS
maandag 11 september te 18u05
Met de komst van Aggie Apple
in Indian River, een leuke en vro
lijke verschijning, waait er een
frisse wind door de nederzetting.
Het is een charmant meisje met
vee! zin voor humor, dat al spoe
dig vriendschap sluit met de jon
ge woudlopers. Maar ze heeft ook
een belangrijke taak te vervullen
van haar overleden oom erfde zij
een eigendom dat men haar nu af
handig wil maken. De man die
graag het domein in kwestie zou
willen bemachtigen is een zekere
Fred Stark die er vooral een hypo
theek op had en dus de rechtma
tige eigenaar is. Maar zo gauw
geeft de dappere Aggie het niet
op.
SKIPPY
dinsdag 12 september te 18uC5
De oude inlander ligt op ster
ven in het Waratah Nationaal Park
zoals wij in de eerste aflevering
hebben gezien, en de enige manier
om hem te redden is het overbren
gen van stamgenoten, die door
hun gezangen de boze geesten
zouden kunnen verdrijven. Die
stamgenoten wonen echter ver
weg en het is een hele en dure
onderneming die te laten overko
men. Matt besluit te gaan aan
kloppen bij een zekers Jefferson
Judd, een steenrijke zakenman,
wiens leven ooit door de oude in
landers gered werd...
MEDISCH CENTRUM
woensdag 13 september 20.110
Morton, die doorgaat voor «me
vrouw» maar dat in werkelijkheid
niet is verloer bij da geboorte haar
baby. Zij geraakt in een erg over
spannen toestand. Op zekere dag
verlaat zij haar kamer «om naar
haar baby te zoeken» en valt hier
bij van de trap. Dr Joe Gannon
die haar nadien onderzoekt, stelt
tot zijn verbijstering vast dat een
krachtige radlum-inplanting ter be
strijding van haar kwaal, in haar
lichaam ontbreekt. Hierdoor ver
keert het hele ziekenhuis in stra
lingsgevaar. Inmiddels tracht Dr.
Gannon de spoorloze Mr. Morton
te vinden...
DE LAATSTE DER MOHIKANEN
donderdag 14 september te 20u10
Het Huron sterft. Chingachgook
en Hawkeye redden Uncas. Aange
komen in het kamp, vertelt Uncas
haar vader dat er middel is om
Cora te redden. De zoon openbaart
dat geen enkele vrouw zijn echt
genote kan worden omdat hij de
laatste overblijvende is van het
ware ras van de Mohikanen.
Magua nadert met ongeveer
tweehonderd krijgers. Hawkeye is
de mening toegedaan dat ze geen
strijd met hen mogen leveren maar
hen ais vrienden zonder wapens
- tegemoet moeten gaan. Magua
komt in het dorp waar ook de an
deren tesamen met Cora verblij
ven. Hawkeye deelt de kolonel me
de dat wat ook Magua doet of
niet zal doen nooit in overeenstem
ming te brengen is met de Indi
aanse Wet. Magua waarschuwt de
chef Delaware dat Moncalm geen
genoegen zal nemen met de aan
wezigheid van Engelsen in hun
kamp, waaronder één van hen
Hawkeye is.
VENETIE IS VEROORDEELD
Ajdag 13 september te 18u05
Venetie de eeuwenoude roem
rijke stad. is met de ondergang
bedreigd. De Amerikaanse televi
siemaatschappij NBC maakte hier
over een documentaire. De stad
en de rijkdom aan kunstschatten
zijn inderdaad met ondergang be
dreigd. Verscheidene factoren zo
als het water, vervuilde lucht, het
traag wegzakken van gebouwen,
de kanalen hebben hieraan schuld.
Toch mogen we stellen dat we
van een algemene verwaarlozing
gedurende eeuwen kunnen spreken
en dat momenteel deze verwaar
lozing dramatische sporen achter
laat. Venetie is een eiland gewor
den dat langzaam wegzinkt. Deze
kunststad, eens het grote handels
centrum van Europa, lijdt momen
teel aan bevolkingsverlies.
De tien laatste jaren verlieten
40.000 mensen de stad, meestal
jonge mensen die blijkbaar duide
lijk hebben ingezien dat hier voor
hen geen toekomst meer was...
Kan Venetie nog worden gered?
LUTHER
vrijdag 15 sep omber te 28u55
Een televisiebewerking van het
toneelstuk van John Osborne.
De reformatie waarvan Martin
Luther aan de basis ligt, heeft nu
nog In het hedendaagse Europa
politieke, culturele en geestelijke
gevolgen. John Osborne, de socia
le rebel van «Look back in Anger»
heeft met een scherpe pen een
andere Luther getekend dan die
gene die we kennen uit de histo
rische handboeken...
Haar stem trilde en nu wist hij
dat zij huilde. Hij zei,
«Ik heb daareven vergeten je te
zeggen, dat jouw minister ons er
in heeft laten lopen».
«Hoe?»
Hij vertelde haar uitvoerig alles
wat hij zelf wist van de plannen,
die Laroche en Walter samen had
den. Toen hij zweeg vroeg zij,
«Hoe weet je dat alles?»
Hij antwoordde,
«Dat mag ik misschien wel ver
zwijgen. Jij hebt je bronnen van
inlichtingen, waar ik niet naar
vraag. Ik heb de mijne en wil er
niet over spreken. Maar ik kan
voor de betrouwbaarheid van mijn
inlichtingen instaan».
Zij mompelde,
«Het zou best kunnen... Ik ver
moedde al, dat zij achter onze
rug iets bekokstoofden».
Georges, die op slag, niet veel
hoop meer had, was dichter naar
zijn vrcuw geschoven en kuste
haar op het oor. Zij duwde hem
heftig van zich af.
«Zeg, wil je me met rust laten?
Mijn hoofd staat nu niet naar
vrijerijtjes».
Hij draaide zich berustend om
naar de muur, sloot zijn ogen en
viel eindelijk toch in slaap.
VS
De kerk was met zwarte stof
behangen en boven het hoofdpor-
taal vertelde een groot schild met
een kroon dat er een edelman
werd begraven.
De plechtigheid was juist ten
einde, de aanwezigen gingen lang
zaam heen, waarbij zij langs de
baar liepen en langs de neef van
graaf De Vaudrec, "die handen
drukte en groette.
Nadat Georges Du Roy en zijn
vrouw de kerk hadden verlaten
liepen zij naast elkaar langzaam
naar hun eigen huis. Zij praatten
niet met elkaar, ieder volgde zijn
eigen gedachten.
Eindelijk zei Georges, alsof hij
in zichzelf praatte,
«En toch is het vreemd».
Madeleine vroeg
«Wat bedoel je?»
«Dat Vaudrec ons niets heeft
nagelaten».
Zij kreeg een lichte kleur, alsof
er plotseling een roze voile over
haar blanke huid was gevallen, of
liever van haar hals naar haar
voorhoofd opgetrokken, en ze zei,
«Waarom zou hij ons iets heb
ben nagelaten? Daarvoor was toch
geen enkele reden aanwezig?»
En na een korte stilte voegde
zij eraan toe,
«Het is mogelijk, dat er bij
een of andere notaris een testa
ment ligt. Er valt non niets van te
zeggen».
Hij dacht na en zei gedempt,
«Ja, dat zou best kunnen; hij
was tenslotte onze beste vriend,
van ons beiden. Hij kwam twee
maal per week bij ons dineren, hij
kwam zo vaak. Hij was thuis bij
ons, volkomen thuis. Hij hield als
een vader van jou en hij had geen
familie, geen kinderen, geen broers
of zusters, alleen die neef, een
verre neef. Ja, er moet een testa
ment zijn. Het gaat mij niet om
een grote erfenis, maar om een
herinnering, waaraan wij merken
dat hij aan ons heeft gedacht, dat
hij voor ons voelde, dat hij dank
baar was voor onze vriendschap.
Hij was ons wel een bewijs van
zijn vriendschap schuldig».
Peinzend en achteloos merkte
zij op,
«Ja, er zou inderdaad best een
testament kunnen zijn».
Toen zij thuiskwamen gaf de
huisknecht Madeleine een brief.
Zij maakte de envelop open en
stak de inhoud aan haar man toe.
Mr Lamaneur
Notaris
Rue des Vosges 17
Mevrouw,
Ik heb de eer u te verzoeken, u
te mijnen kantore te willen ver-
57
voegen tussen twee en vier uur op
maandag, woensdag of donderdag
nopens een met u te bespreken
zakelijke aangelegenheid.
Ik verblijf enz. LAMANEUR.
Nu had Georges een kleur ge
kregen.
«Daar heb je het al. Vreemd,
dat hij jou laat komen, terwijl ik
toch het wettig gezinshoofd ben».
Zij gaf aanvankelijk geen ant
woord, maar vroeg even later,
«Willen wij er straks nog heen
gaan?»
«Ja, goed».
En dadelijk na de middagmaal
tijd gingen zij op weg. Zodra zij
het kantoor van notaris Lamaneur
binnenkwamen stond de eerste
klerk opvallend gedienstig op en
diende hen bij zijn chef aan.
De notaris bleek een klein man
netje en kogelrond. Zijn hoofd
deed denken aan een bol, die op
een andere bol was gezet en de
ze laatste werd gedragen door
beentjes zo kort en dik, dat zij
ook wel twee bollen leken.
Hij begroette hen, bood hun
stoelen aan en wendde zich tot
Madeleine,
«Mevrouw, ik heb u ontboden
om u in kennis te stellen van de
inhoud van graaf De Vaudrecs tes
tament, waarin uw naam voor
komt».
Georges liet zich ontvallen,
«Dat had ik al vermoed».
De notaris ging verder,
«ik zal u het testament voorle
zen, het is niet lang».
Hij nam een document uit een
map, die voor hem lag, en las
voor:
«Ik, ondergetekende, Paul-Emile
Cyprien-Gontran, graaf van Vau
drec, gezond naar lichaam en
geest, teken hierbij mijn laatste
wil op.
«Daar de docd ons eik ogen
blik kan overvallen zal ik, ais
sterfelijk mens, de voorzorg nemen
mijn testament te schrijven, dat
b.ij notaris Lamaneur zal worden
gedeponeerd.
«Daar ik geen rechtstreekse
erfgenamen bezit vermaak ik mijn
hele vermogen, bestaande uit ef
fecten ter waarde van zeshonderd
duizend franc en onroerende goe
deren ter waarde van omstreeks
vijfhonderdduizend franc aan me
vrouw Claire Madeleine Du Roy,
zondere enige bepaling of voor
waarde. Ik verzoek haar, deze gift
te willen aanvaarden van een ge
storven vriend, als bewijs van een
toegewijde, diepe en eerbiedige
genegenheid».
De notaris zei nog,
«Dat is alles. Het testament is
gedateerd augustus van het vorig
jaar en is toen in de plaats geko
men van een overeenkomstig stuk,
ten name van mevrouw Claire Ma
deleine Forestier. Ik bezit dat eer
ste testament nog en het zou als
bewijsstuk kunnen dienen, dat de
wil van meneer de graaf De Vau
drec altijd deze is geweest, mocht
de familie de geldigheid van het
testament betwisten».
Madeleine staarde doodsbleek
naar de vloer. Georges draaide ze
nuwachtig de punten van zijn snor
rond. Na een ogenblik stilte zei
de notaris,
«Het zal u bekend zijn, meneer
dat mevrouw deze erfenis niet kan
aanvaarden zonder uw toestem
ming».
Du Roy stond op en zei scherp,
«Ik verzoek u, hierover te mo
gen nadenken».
Glimlachend boog de notaris en
zei beminnelijk.
«Ik begrijp welke bezwaren er
bij u aanwezig zouden kunnen zijn
meneer. Ik kan eraan toevoegen,
dat de neef van de heer De Vau
drec, die vanmorgen van de laat
ste wil van zijn oom op de hoogte
is gesteld, zich bereid verklaart
deze te eerbiedigen, indien hem
een bedrag van honderdduizend
franc ter beschikking wordt ge
steld. Naar mijn mening is het
testament absoluut wettig, maar
een proces baart opzien en dat
wilt u mogelijk liever vermijden.
De buitenwacht trekt zo spoedig
onjuiste conclusies. Zoudt u mij
overigens voor zaterdag kunnen
doen weten, wat u besloten hebt?»
Georges boog ook. «Ja zéker,
meneer», Hij groette stijf, liet zijn
vrouw, die niets gezegd had, voor-i
gaan en vertrok in zo starre, hou
ding, dat de notaris niet meer
glimlachte.
Zodra zij thuis waren sloot Du
Roy de deur met een slag, wie-p
zijn hoed cp het bed en zei,
«Ben jij de minnares van; Ds
Vaudrec geweest?»
Madeleine, die zich van haar
voile ontdeed, keerde zich met een
ruk om:
«Ik? O!»
«Ja, jij. Men laat een vrouw zijn
hele vermogen niet na, tenzij...»
Zij stond te trillen en zag geenfi
kans meer de spelden los te krij-l
gen, die de dunne' stof vasthisl l
den.
Na een ogenblik te hebben ge-
dacht stamelde "zij gejaagd,
«Jij... jij... r>^at bezielt jou?...
Je bent... je bent... Hoopte jijzelf
daareven niet, dat... dat hij je
iets zou hebben nagelaten?»
Georges stond- vlak voor has:
en bespiedde., pauwkeurig wat er|
in haar omgirig, als - een recht
die bij een verdachte de geringste
weifeling tracht te betrappen. Hij
zei, met nadruk op ieder woord,
«Ja... hij had mij Iets kunne::
nalaten, mij..-, je man... mij, zijn
vriend... begrijp je... Maar nfetl
aan jou... aan zijn vriendin.aanj?
mijn echtgenote. Het onderscheid:
is groot, is wezenlijk, uit het oog-;
punt van fatsoen... en van watl
anderen over ons zullen zeggen».
Madeleine op haar beurt kee
hem strak aan, diep in zijn ogen,
op die zonderlinge speurende ma
nier, alsof zij er iets in wilde le
zen, alsof zij er die onbekende
kant van hem in wilde ontdekke?
die men nooit leert kennen en
waarvan men slechts af en toe een
glimp opvangt als de ander een
ogenblik achteloos is of niet op
zijn hoede, als hij bij wijze van
spreken de deur naar de raadsel
achtige binnenkamer van zijn we
zen op een kier laat staan. En ze
zei traag;
«Ik geloof eigenlijk dat men...
het minstens even vreemd zou heb
ben gevonden... als hij jou zo'n
grote erfenis had nagelaten».
Hij vroeg kortaf,
«Waarom?»
Ze zei,
«Omdat.
Zij weifelde, maar ging verder.
«Ómdat je mijn man bent... om
dat je hem tenslotte nog maar zo
kort kende... terwijl ik al zoveel
jaren met hem bevriend was...
omdat zijn eerste testament, nog
tijdens Forestiers leven opgesteld,
ook al ten gunste van mij was...»
Georges liep met grote stap
pen de kamer op en neer,
Tenslotte zei hij,
«Je kunt dit niet aanvaarden».
Achteloos antwoordde zij,
«Dan doe ik het niet; we hoe
ven dan ook niet tot zaterdag
wachten; we kunnen notaris Lama
neur dadelijk wel op de hoogte
stellen».
Hij bleef voor haar staan, weer
keken zij elkaar recht in de ogen
zich inspannend, door te dringen
tot in de ontoegankelijke diepten
van eikaars gedachten, elkaar te
peilen tot op de bodem. In een
dringend maar zwijgend verhoor
probeerden zij eikaars geweten te
onthullen: een intieme worsteling
tussen twee mensen, die hoewel
zij naast elkaar leefden, elkaar nog
altijd niet kenden, elkaar wan
trouwden, bespiedden, maar niet
wisten wat er diep in de ander
leefde.
Vervolgt
Nadruk verboder
