BEL-AMI
Guy Ge Moupassant
ARNÊE
zaterdag 14 oktober te 20 u. 10
Monica, de zuster van mister
Majors, heeft onverwachts beslo
ten haar trouwplannen in Zwitser
land op te geven en de firma van
haar broer met een bezoek te ver
eren. Monica is binnenhuisarchitec
te, en bij elk bezoek staat ze er
op het interieur een flinke beurt
te geven.
Majors geeft Arnie de opdracht
te zorgen dat haar vernieuwings
drift binnen de perken blijft.
Dat moet echter met de nodige
voorzichtigheid gebeuren, want
«Pinky» - dat is haar troetelnaam-
tje - is ook de voornaamste aan
deelhouder van de firma.
DE WIJKAGENTEN
zondag 15 oktober te 19 u. 30
Een oud vrouwtje, in lompen
gekleed, probeert in het park haar
koekjes aan de man te brengen.
Zij is echter niet in het bezit van
een leurvergunning en dus moeten
de wijkagenten ingrijpen.
Het arme mens woont in een
krot, met vervallen meubels en be
weert niet eens geld te hebben
om zich de nodige vergunning aan
te schaffen.
Tooay en Muldoon krijgen me
delijden, en kopen tweedehands
wat betere meubels voor haar.
Het vrouwtje is woedend wan
neer ze ontdekt dat haar oude
vertrouwde meubilair stiekem ver
vangen werd.
In de verhakkelde meubeltjes
zat meer dan een miljoen dollar
verborgen, de vrucht van jaren
lang oordeelkundig investeren...
DE WOUDLOPERS
maandag 15 oktober te 13 u. 05
Mike enPeter gaan vissen, ter
wijl Timmy Forbes achterblijft om
op het kamp van de Junior Ran
gers te passen. Plots hoort Timmy
geweerschoten. Hij gaat op onder
zoek uit, loopt het bos in, en
raakt verdwaald.
Mike en Peter ontdekken bij
hun terugkeer in het kamp dat
Timmy verdwenen is. Ze hebben
ook de schoten gehoord, en ver
moeden dat Timmy er op uit ge
trokken is om ie zien waar de
schoten vandaan kwamen.
George Keeley denkt dat de ge
weerschoten afgevuurd werden
door Fred Hill, een stroper die al
een tijdje in de buurt rondhang!..
DE LAATSTE DAGEN
VAN IS AAK
maandag 16 oktober te 20 u. 35
Dit Tv-spel bestaat ui! twee de
len. Het eerste deel speelt zich af
in een lift, het tweede deel in
twee gevangeniscellen. In beide
delen speelt Isaac een voorname
roi. In het eerste is hij 32 jaar en
in het tweede slechts 19 jaar oud.
Eerste doe!
Isaac neemt ergens in een ge
bouw een lift. Met hem bevindt
zich ook een jonge vrouw in de
lift. De lift zet zich in bewegino,
stopt echter plotseling, het licht
gaat uit, de alarmknop werkt niet,
de lift is stuk.
Ingrid, de jonge vrouw, is on
gerust en angstig. Isaac schijnt
zich van deze benarde situatie
niets aan te trekken.
Aangezien er hen misschien nie
mand zal vinden, en het misschien
hun laatste levensuren zullen zijn
stelt hij Ingrid voor om deze laat
ste uren zo intens mogelijk te
beleven....
Eerst vlot hun gesprek eerder
slecht doch dit verandert na een
zekere tijd en ze trachten hun
eenzame uren in de lift zo prettig
mogelijk te maken...
Tweede deel
Alice en Isaac bevinden zich in
de gevangenis in twee afzonder
lijke cellen. In beide cellen is er
een televisietoestel. Langs het
scherm van deze toestellen heb
ben Alice en Isaak contact met
mekaar, zij praten met mekaar.
Hun gesprek wordt onderbro
ken door een rechtstreekse repor
tage van een betoging in de stad.
Een cineast is tijdens deze be
toging gedood, volgens de re
porter is het een zekere Isaac
Bernstein. Voor beiden, Alice en
Isaac, lijkt dit nogai een bizarre
situatie want Alice hoort Isaac
nog en Isaac voelt dat hij nog
leeft.
CISKE DE RAT ,^D
dinsdag 17 oktober te 20 u. 40
Ciske is het kind van een zee
man, die voortdurend op zee is en
uiteraard maar weinig tijd heeft
om zich met zijn bengel bezig te
houden. Het jongetje is dus aan
gewezen op zijn moeder, een vul
gaire en gewetenloze vrouw, voor
v/ie het kind een grote last bete
kent. Onder de invloed van een
begrijpende onderwijzer bloeit
Ciske langzaam open en het gaat
haast reageren als een normaal
kind. Hij wordt bevriend met een
kreupel jongetje.
Dan komen wij tot het drama
tisch hoogtepunt van deze film.
Wanneer Ciske op zekere dag
thuiskomt met een boek dat zijn
vriendje hem heeft geleend,
scheurt zijn moeder het aan flar
den. !n zijn woede en verdriet
gooit de jongen met een mes naar
haar. Het gevolg is noodlottig.
Het mes treft de vrouw en ze
sterft. De jongen moet zich ver
antwoorden voor moedermoord...
DE DUBBELDEKKERS
;/oensdr;j 13 oktober te 20 u. 10
Olive en Arthur zijn tien jaar
jecrouwd. de heuglijke dag begint
met de komst van een kleine poe-
dei, een geschenk van tante
Maude. Olive is in de wolken.
Arthur is wat minder enthousiast,
vooral als het lieverdje zijn hele
ontbijt verslindt.
Op weg naar zijn werk koopt
Stan een pakje hondekoekjes voor
de nieuwe gast in het huisgezin.
Natuurlijk wil de controleur
graag weten wat er in het pakje
zit en Stan biedt hem een koekje
aan. Blakc-y vindt het best lekker
tot hij hoort dat het een honden
koekje is...
Hij keek haar in verbijstering
aan. Dit was niet meer het dwaze
opgeschoten meisje, dat hij in
haar gezien had, maar een tot
wanhoop gedreven vrouw die tot
alles in staat leek.
Een vaag plan kwam bij hem
op. Hij antwoordde,
«Liefje, de liefde is verganke
lijk. Men komt tot elkaar en gaat
weer uiteen. Maar als verliefdheid
wordt gerekt, zoals tussen ons,
dan wordt het een gruwelijke be
lasting. Ik wil niet meer. Nu weet
je het. Overigens, als jij je ver
stand zou willen gebruiken, als je
mij als vriend kon zien en behan
delen, zou ik net als vroeger bij
je thuis komen. Denk je, dat je,
dat je dat kunt
Zij legde haar beide blote ar
men op de zwarte jas van Geor
ges en stotterde,
»Om jou te kunnen zien kan ik
alles.»
«Afgesproken dan,» zei hij.
«Wij zijn vrienden en meer niet.»
Onzeker antwoordde zij,
«Afgesproken.» Zij stak hem
haar mond toe «Een kus nog...
de laatste.»
Hij weigerde welwillend.
«Nee, wij moeten ons aan de
afspraak houden.»
Zij wendde het gezicht af en
veegde twee tranen weg; daarna
haalde zij een pakje met een roze
lint samengebonden papieren uit
haar japonlijfje en stak het Du
Roy toe «KijT, dat is jouw aan
deel in de winst uit de Marok
kaanse lening. Ik vind het heerlijk
dit voor je te hebben verdiend.
Toe, pak nu aan...»
Hij weigerde.
«Nee, dat geld neem ik niet
aan
Zij werd kwaad.
«O, dat zul je me niet aandoen.
Het is van jou, eerlijk van jou. Als
jij het niet wilt hebben gooi ik het
in de goot. Dat doe je me toch
niet aan, Georges?»
«Hij nam het pakje en liet het
in zijn zak glijden.
«We gaan naar binnen» zei hij,
«je zult een longontsteking oplo
pen.»
Zij monpelde,
«Wat hindert dat? Ik zou lie
ver dood zijn.»
Zij greep zijn hand, kuste die
hartstochtelijk, driftig en wanho
pig en vloog naar het huis terug.
Hij volgde haar bedaarder, diep
in gedachten. Hij kwam de winter
tuin binnen met opgericht hoofd
en een glimlach om de lippen.
Zijn vrouw en Laroche waren
er niet meer. Het publiek was al
aardig gedund. Het zag er niet
naar uit, dat er van het bal veel
terecht zou komen. Hij ontdekte
Suzanne aan de arm van haar zus
ter. Zij kwamen samen naar hem
toe en vroegen hem voor de eerste
quadrille met graaf De Latour-
Yvelin.
Verbaasd zei hij,
«Wie is dat nu weer
Suzanne antwoordde ondeu
gend,
«Dat is een nieuwe vriend van
mijn zusje.»
Rose kreeg een kleur en mom
pelde,
«Schaam je, Suzanne, die me
neer is evenmin mijn vriend als
de jouwe.»
Het meisje glimlachte,
«Ik weet best wat ik zeg.»
Woedend keerde Rose zich om
en liet hen staan.
Du Roy greep vertrouwelijk de
elleboog van Suzanne en vroeg
met zijn warme koesterende stem,
«Hoor eens, kindje, geloof je
dat ik je vriend ben
«Natuurlijk Bel-ami.»
«Stel je vertrouwen in mij
«Alle vertrouwen.»
«Weet je nog, wat ik daareven
tegen je gezegd heb
«Wat bedoelt u
62
«Over een huwelijk, dat je mo
gelijk zult sluiten, of liever over
de man, met wie je mogelijk zult
trouwen.»
«Jawel.»
«Goed, wil je me dan een ding
beloven
«Ja, maar wat
«Dat je mijn advies zult inwin
nen als de een of ander je ten
huwelijk vraagt. Dat je niemand
een belofte zult geven eer je mij
gesproken hebt.»
«Goed, dat beloof ik.»
«En dit blijft een geheim tus
sen ons. Geen woord erover spre
ken met je vader of je moeder.»
«Geen woord.»
«Je zweert het
«Ik zweer het.»
Rival kwam naar hen toe, druk
en opgewonden
«Juffrouw uw vader vraagt naar
u. Het bal begint.»
«Kom, Bel-ami.»
Maar hij ging niet mee, hij had
besloten te vertrekken.
Hij moest nadenken. Te veel
nieuwe mogelijkheden hadden zich
plotseling geopend en hij wilde al
leen zijn. Hij zocht naar zijn
vrouw. Na enige tijd vond hij haar
Zij stond aan het buffet cacao te
drinken met twee mannen die hij
niet kende. Zij vertelde wie hij
was, maar stelde de anderen niet
aan hem voor. Hij vroeg al gauw,
«Zullen wij gaan
«Als het moet...»
Zij nam zijn arm en zij liepen
de salons door, waar vrijwel nie
mand meer te zien was. zij vroeg,
«Waar is mevrouw Walter Ik
moet nog afscheid van haar ne
men.»
«Laat maar. Zij zou proberen
ons hier te houden voor het bal
en ik heb er genoeg van.»
«Ja, je hebt gelijk.»
Op weg naar huis zeiden zij
geen woord tegen elkaar. Maar
zij waren nog niet binnen of Ma
deleine keek hem glimlachend aan
en zei, met haar voile nog voor,
«Zeg, ik heb een verrassing
voor je.»
Humeurig snauwde hij,
«Wat dan
«Raad eens.»
«Ik zal me die inspanning be
sparen.»
«Nou, het is overmorgen toch
1 januari...»
«Ja.»
«De dag van de nieuwjaarge
schenken.»
«Ja.
«Hier is het jouwe, dat Laroche
me in de loop van de avond ge
geven heeft.»
Zij hield hem een zwart doosje
voor, dat er uitzag als een juwe
lenkistje. Hij maakte het achte
loos open en zag er het kruis van
het Legioen van Eer in liggen.
Hij verbleekte enigzins, glim
lachte toen en zei,
«Ik had de voorkeur gegeven
aan tien miljoen. Dit heeft hem
niet veel gekost.»
Zij had uitbundige blijdschap
verwacht en ergerde zich aan zijn
onverschilligheid.
«Ik begrijp je werkelijk niet
meer. Het is jou tegenwoordig
niet naar de zin te maken.»
Hij antwoordde bedaard,
«Die man doet niets dan zijn
schuld betalen. En hij is me nog
veel meer schuldig.»
Zij schrok van zijn toon en zei
nog,
«Maar dit is toch mooi, op
jouw leeftijd...»
Hij antwoordde,
«Alles is betrekkelijk. Ik had
vandaag de dag verder kunnen
zijn.»
Hij had het doosje open op de
schoorsteenmantel gezet en keek
nog eens naar de fonkelende ster,
die erin lag.
Hij sloot het etui, haalde de
schouders op en ging naar bed.
De Staatscourant van 1 janua
ri vermelde inderdaad, dat Pros-
per-Georges Du Roy, publicist, be
noemd was tot ridder van het Le
gioen van Eer, wegens uitzonder
lijke verdiensten. De naam was :n
twee woorden geschreven en dat
deed Georges meer genoegen dan
de onderscheiding zelf.
Een uur nadat hij de bekend
making had gelezen ontving hij al
een briefje van mevrouw Walter,
die hem dringend verzocht, 's a-
vonds met zijn vrouw bij haar te
komen dineren ter viering van de
onderscheiding. Hij weifelde een
ogenblik, wierp het in dubbelzin
nige woorden gesteld briefje in
de haard en zei tegen Madeleine,
«We eten vanavond bij de fa
milie Waiter.»
Zij toonde zich verbaasd.
«En ik dacht, dat je er niet
meer wilde komen
Hij mompelde,
«Ik ben van mening veran
derd.»
Toen zij binnengelaten werden
bevond mevrouw Walter zich al
leen in het Louis XVI boudoirtje,
dat voor intieme ontvangsten be
stemd was. Zij was in het zwart
en had het haar gepoederd, wat
haar voortreffelijk stond. Uit de
verte deed zij aan een oude, van
dichtbij aan een jonge vrouw den
ken en als men haar goed bekeek
was zij toch nog een fraaie blik
vanger.
«Bent u in de rouw vroeg
Madeleine.
Verdrietig antwoordde zij,
«Ja en nee.. Ik heb geen fami
lielid verloren of iets dergelijks.
Maar ik ben op de leeftijd geko
men, waarop men rouw draagt o-
ver zijn leven. Vandaag draag ik
die ter inwijding, voortaan za! ik
in mijn hart rauWen.»
Du Roy dacht, Zou zij zich aan
dit besluit houden
Het diner verliep enigzins som
ber. Suzanne alleen babbelde zon
der ophouden. Rose leek zorgen
te hebben. De journalist werd
druk gelukgewenst.
Na de maaltijd dwaalden zij pra
tend door de salons en de winter
tuin. Du Roy liep met mevrouw
Walter achteraan en zij greep
hem bij de arm.
«Hoor eens,» zei ze gedempt,
«ik zal nergens meer over spre
ken, nooit meer... Maar kom me
opzoeken, Georges. Het is me on
mogelijk zonder jou te leven, on
mogelijk. Het is een onvoorstel
bare kwelling. Ik voel je, ik zie je
voor mijn ogen, ik heb je in mijn
hart en mijn huid, overdag en 's
nachts. Het is alsof je me een gif
drank hebt gegeven, die mij van
binnen verteert. Ik kan niet meer,
ik kan werkelijk niet meer. Ik
hoef in jouw ogen niets meer te
zijn dan een oude vrouw. Ik heb
mijn haar grijs gemaakt om je dat
te tonen. Maar blijf komen, blijf
af en toe komen, als vriend.»
Zij had zijn hand genomen en
kneep die haast fijn, terwijl haar
nagels zich in zijn vlees boorden.
Kalmerend zei hij,
«Dat is afgesproken. Daarover
hoeven wij niet meer te spreken.
Je ziet, dat ik vandaag gekomen
ben zodra je me dat vroeg.»
Walter, die voor hen liep met
zijn dochters en Madeleine, wacht
te op Du Roy voor het doek van
Jezus wandelend op de golven
«Stelt u zich voor,» zei hij
lachend, «ik trof mijn vrouw gis
teren op de knieën voor dit schil
derij aan, alsof zij in de kerk was.
Zij lag gewoon te bidden. Ge
lachen dat ik heb.!»
Mevrouw Walter antwoordde
met vaste stem, waarin een ver
borgen opwinding meeklonk,
Vervolgt
Nadruk verboden
