BEL
Guy de Moupassam
WW'S
WINGS OF EAGLES
zaterdag 11 november to 1 JuCO
1919 Frank W. Spig wordt als
rekruut bij de Amerikaanse Mari
ne tot piloot opgeleid. Dit is niet
alledaags want momenteel be
staat het vliegtuigpotentieel
slechts uit een twaalftal vliegtui
gen. De politici hebben het nut
van een stevige luchtmacht nog
niet ingezien.
Toch is de ruwe en ontstuimige
Wead ervan overtuigd dat de toe
komst van de Navy in het rnarine-
luchtwapen ligt. Hij maakt er zijn
levenswerk van en dit mot zulk
een ijver dat zijn vrouw zich ver
waarloosd vcc t. Ma de tiocci van
zijn zoontje at hij zich minder
bekommeren c:z zijn gezin. De" ja
ren gaan voorbij en zij verhuizen
steeds van de ene basis naar de
andere. In Florida kennen ze ein
delijk een beetje rust. Wanneer
Spig het bevel krijgt om naar
Washington te gaan, weigert zijn
vrouw hem te volgen.
DE TUSSEM?L16»33*3
zondag 12 november So "0«25
Co tussenpersoon is een lang
speelfilm mei vedetten die- reeds
veie jaren niet meer op het tv-
scherm zijn g- /cc:: en ter gele
genheid van deze prent hun her
optreden maken.
De story zit vol spanning en
het gaat over een kidnapping. I-iet
drochieaje van Dr. Spencer «erd
gekidnapt. Iemand biedt zich aan
om als tussenpersoon cp ie tre
den.
DE WOUSTOFSaS
vertelt Joe Two Rivêrs cv hij 2
dagen geleden een 'Ir jr: ze j
neerstorten ergens In de b an
het Snowhoe-meer.
Hcewel George Keeley en ser
geant Scott niet helemaal over
tuigd zijn van de warrheid van
het hele verhaal, besluiten ze toch
ter plaatse een onderzoek In to
stellen. Charlie Aplleby is immégs
twee dageri geleden met zijn cuce
vliegtuigje in de richting van het
meer gevlogen en misschien is hij
het die neergestort is.
SKIPPY
dinsdag 14 november te >05
Een groep van tien buitenland
se kinderen brengen een bezoek
aan het «Waratah National Park»
in Australië. Niemand van de
groep is de Engelse taai machtig.
Daarom worden Sonny, een jon
gen die in het park te gast is, en
de kangoeroe Skippy aangezocht
om de kinderen in het park rond
te leiden. Kinderen begrijpen im
mers mekaar over alle taalbarriè
res heen, en Skippy spreekt de
Internationale taal der dieren.
DE DUBBELDEKKERS
woensdag 15 november ta 2iuOQ
Blake, de controleur van het
busdepot, wordt de laatste tijd
overstelpt met klachten van pas
sagiers. Merkwaardig genoeg zijn
het allemaal mensen die met de
bus van Stan en Jack gereden
hebben. De controleur besluit zich
maar eens op die beruchte bus
te wagen om te zien hoe bont
Jack en Stan het wel maken, en
om desnoods een rapport op te
stellen.
-k M" "_z:p - uv
Alles gaat. goed, 'tot Stan en
Jack plots een meisje in het oog
krijgen dat, gekieed in een mini,
over de koffer van haar auto ge
bogen staat. De tegenligger die
met grote snelheid aangereden
komt zien ze daardoor pas op het
allerlaatste ogenblik. Stan remt
heel hard en kan een botsing op
lost nippertje vermijden, in de.bus
Is het echter een warboel van je
welste.
DE KL?
51D
In de eerste aflevering vertelt
Marl |o haar man dat ze weer eén
baby verwacht. In plaats van dit
e hlg'de aankondiging ta vinden
3 Jacobus erg gelimiteerd. Hij had
namelijk het idee, cm zijn dochter
Marleen een gc-edo opvoeding te
geven. Ze moest ncsr de HBS en
misschien daarna nog verder stu
deren. M jaar nu er een tweede
ind is geboren kan hij zich dat
niet atr veroorloven. Marleen
l'j au olijks onder. Die
.soft maar één wens, en dat is
zelfstandig te zijn, onafhankelijk
van het ouderpaar. Met haar moe-
o. o zo orwwk hee! goed op
rook; .wo; rnr.ar haar vader.
ALISSA
vrijdag 17 november te 20u55
runde van het jaar 1969
relde Finland 600.000 gepensio
neerden. We zouden hier dus kun
nen épreken van een verouderde
bevolking waaraan de Finse schat
kist veel geld moet besteden.
Alissa, de hoofdvertolkster in dit
televisiespel is eveneens een ge
pensioneerde vrouw. Zij brengt
ons het (trieste) verhaal van men
sen op gevorderde ieetijd die het
slachtoffer worden van een bu
reaucratische instelling. Deze
mensen voelen zich onzeker. De
makers van de film hebben ge
tracht sommige toestanden van
deze maatschappij aan te klagen
,en eveneens wordn bepaald voor
zichtige aanduidingen gemaakt
hoe het feitelijk zou kunnen zijn.
Georges, die tamelijk bleek zag
keek Suzanne af en toe aan. Ook
zij had niet veel kleur. Hun ogen
troffen elkaar, leken overleg te
plegen, elkaar te verstaan, zwij
gend van gedachten te wisselen
om elkaar vervolgens te ontvluch
ten. Mevrouw Walter was kalm en
gelukkig. De maaltijd duurde lang
Alvorens naar Parijs terug te rij
den stelde Georges voor, een
wandeling over het terras te ma
ken.
Al dadelijk bleven zij étaan om
van het uitzicht te genieten. Naast
elkaar zochten zij een plaats
langs de muur en uitten zich
geestdriftig over de ruimte om
hen heen. Aan de voet van de uit
gestrekte helling liep de Seine, als
een reusachtige slang tussen het
groenliggend, naar Maisons-Lafitte
Rechts, hoog op de helling, teken
de het aquduckt van Marly als een
monsterlijke rups met dikke poten
zijn profiel tegen de lucht af en
daaronder ging Marly zelf schuil
tussen de dichte boomgroepen.
In de eindeloze vlakte, die zich
rechts voor hen uitstrekte, konden
zij hier en daar dorpjes onder
scheiden. De vijvers van Vésinet
tekenden zich als lichte vlekken
af tussen hei povere groen van
het bosje. Links stak in de verte
de spitse toren van Sarirouville
omhoog.
Walter zei,
«Een panorama als dit vind je
op de hele wereld niet. Zelfs in
Zwitserland krijg je dit niet te
zien»
Langzaam wandelden zij weg
om lopend nog wat van het uit
zicht to genieten. Georges en Su
zanne bleven achter. Zodra zij een
paar passen van de anderen ver
wijderd waren zei hij met lage in
gehouden stern tegen haar,
Suzanne, ik aanbid je. Ik houd
krankzinnig veel van je.»
Zij zei even zacht,
«Ik van jou, Bel-ami.»
Hij ging verder,
«Als ik jou niet tot vrouw krijg
ga ik weg uit Parijs en uit dit
land.»
Zij antwoordde,
«Vraag rne dan aan papa ten
huwelijk. Misschien heeft hij geen
bezwaar.»
Hij maakte een nijdig gebaar,
«Nee, zeg ik je voor de tiende
keer; het is nutteloos. Ze zullen
me de deur van jullie huis wijzen;
ik zal op de krant worden ontsla
gen; daarna zuilen wij elkaar in
het geheel niet meer ontmoeten.
Dat zou het fraaie gevolg zijn,
wanneer ik je op een behoorlijke
manier ten huwelijk vroeg. Jij
bent nu eenmaal aan markies De
Cazolies beloofd en ze verwach
ten dat je tenslotte wei ja zult
zeggen.»
Zij vroeg wat moeten we dan
doen?»
Hij weifelde en keek haar van
opzij aan.
«Houd je genoeg van mij om
een dwaasheid te begaan?»
Vastberaden antwoordde zij,
«Ja.»
«Een grote dwaasheid?»
«Ja.»
«De allergrootste die er is?»
«Ja.»
«En zou je voldoende moed
hebben om tegen de wil van je
vader en moeder in te gaan?»
«Ja.»
«Werkelijk?»
«Ja.»
«Er is een manier, zie je, en
het is de enige. Maar dan moet
de zaak van jou uitgaan en niet
van mij. Je bent zo'n verwend
meisje, jou laat men alles zeggen,
men zal niet schrikken van een
gewaagde opmerking meer of min
der van jouw kant. Luister eens.
Als jij vanavond thuis komt ga je
eerst met je moeder spreken, met
haar alleen. Je vertelt haar, dat
je met mij wilt trouwen. Zij zal
63
het verschrikkelijk vinden en woe
dend worden...»
Suzanne viel hem in de rede,
«O nee, mama zou het wel
goedvinden.»
Vlug zei hij,
«Nee, jij kent haar niet. Zij zal
veel woedender worden dan je va
der. Je zult zien, dat zij weigert.
Maar jij houdt voet bij stuk en
geeft niet toe. Je zegt, dat je met
mij wilt trouwen en met niemand
anders. Doe je dat?»
«Ja ik doe het.»
«En als je bij je moeder bent
geweest zeg je hetzelfde tegen je
vader en je doet het in volle ernst
en zo, dat zij begrijpen, dat je
vastbesloten bent.»
«Goed, goed. En dan?»
«Ja dan wordt het moeilijk. Als
jij besloten bent, vast besloten
bent, volkomen besloten bent, lie
ve, lieve Suzanne, mijn vrouw te
worden... dan zal ik... dan zal ik
je schaken.»
Zij kreeg een schok van blijd
schap en had bijna in de handen
geklapt.
«O, wat enig! Ga je me scha
ken? Wanneer? Wanneer ga je me
schaken?»
Alle oude romantiek van nach
telijke ontvoeringen, postkoetsen,
herbergen, al die aantrekkelijke
avonturen uit boeken schoten haar
plotseling te binnen als een
sprookje dat werkelijkheid ging
worden. Nog eens vroeg zij,
«Wanneer ga je me schaken?»
Heel zacht antwoordde hij,
«Vanavond... of vannacht.»
Irdlend vroeg zij,
«En waar ga je heen?»
«Dat is een verrassing. Maar
bedenk wei, dat je na deze vlucht
alleen nog mijn vrouw kunt wor
den. Het is de enige manier, maar
het is een... heel gvaariijke ma
nier... voor jou.»
Zij zei beslist,
«Ik weet wat ik wii... Weer
tref ik je?»
«Kun je alleen je huis verlaten?»
«Ja. Ik ken.de zijdeur openma
ken.»
«Prachtig. Kom den, nadat de
concierge is gaan slapen, om
streeks middernacht naar de Pla
ce dela Concorde. Je vindt me in
een rijtuig, dat tegenover het de
partement van Marine zal staan.»
«ik kom.»
«Werkelijk?»
«En of.»
Hij greep haar hand.
«Ik houd zoveel van je. Je bent
zo lief en dapper. Je wiit dus niet
met markies De Cazoiles trou
wen?»
«Welnee.»
«Was je vader erg boos toen
je weigerde?»
«Ik geloof het wel; hij v/ilde me
in een klooster opsluiten.»
«Je ziet hoe nodig het is, dat
wij maatregelen nemen.»
«Je kunt op mij rekenen.»
Zij staarde naar de verre hori
zon, terwijl haar gedachten bij de
schaking waren. Zij zou nog vee!
verder reizen... met hem!... Zij
zou geschaakt worden!... Daarop
was zij trots. Zij dacht niet aan
haar goede naam, aan wat haar
zou kunnen overkomen. Wist zij
het zelfs wel? Had zij er enig ver
moeden van? Mevrouw Walter
keek om en riep,
«Kom kind! Wat bepraat je toch
alemaal met Bel-ami?»
Zij voegden zich bij de ande
ren. Er werd over de badplaats
aan zee gesproken, waar zij bin
nenkort zouden vertoeven.
Zij reden over Chatou terug om
niet tweemaal dezelfde weg te
hoeven volgen. Georges zei niet
veel meer. Maar hij dacht dat hij
eindelijk zijn doel zou bereiken,
als dat misje enige moed toonde.
Drie maanden al had hij haar in
de netten van zijn tederheid ver
strikt. Hij had haar verleid, inge
palmd, veroverd, Hij had haar ge
dwongen van hem te houden, zo
ais hij het alleen kon. Zonder
moeite was dit oppervlakkige pop
petje hem in handen gevallen
Eerst had hij bewerkt dat ze wei
gerde met De Cazoiles te trouwen
Nu had hij haar overgehaald, met
hem te vluchten Een ander mid
del was er immers niet. Hij zag
heel goed in, dat mevrouw Walter
hem nooit met haar dochter zou
laten trouwen. Zij hield nog altijd
van hem, redeloos en hevig. Hij
hield haar in bedwang door zijn
weloverwogen koelheid, maar hij
voelde dat zij verteerd werd door
machteloze hartstocht. Haar zou
hij nooit doen zwichten. Zij zou
niet toestaan dat hij Suzanne nam
Maar als hij het meisje eenmaal
ver van huis in zijn macht had
zou hij op voet van geiiijkheid met
de vader onderhandelen.
Door dit ailes werd hij in be
slag genomen en hij antwoordde
kort en vaag op wat er tegen hem
gezegd werd, zonder dat hij het
verstaan had. Hij leek tot zichzelf
te komen terwijl hij Parijs binnen
reed.
Cck Suzanne V/as in gedachten
verdiept; het (raopcien van de vier
paarden drei nde in haar hoofd en
riep beelden bij haar op van einde
loze wegen bij maanlicht, ritten
door donker bos. herbergen langs
de weg, gejaagde staljongens die
vlug de paarden verwisselden, be
grijpend dat zij achtervolgd wer
den. Nadat de landauer op het
binnenplein, was aangekomen ver
zocht men Georges te -blijven di-'
neren. Hij bedankte voor de uit
nodiging en begaf zich naar huis.
Nadat hij iets had gegeten schiep
hij orde in zijn paperassen, alsof
hij een verre reis ging maken. Hij
verbrandde een aantal brieven, die
hem in opspraak zouden kunnen
brengen, borg .enuséa op en
schreef aan een peer vnenden. Ai
en toe keek hij cic' pcnJehi
en dacht, Het zal er heet toegaan
ginds. Onrust knaagde aan zijn
hart. Als hij eens niet slaagde?
Maar wat had hij te vrezen? Hij
zou er zich wel uitredden. Toch
speelde hij hoog spei, die avond.
Om e!f uur ging hij de deur uit
dwaalde enige tijd rond, -nam een
rijtuig en liet zich naar de Place
de la Concorde brengen, waar hij
tegenover de zuilengang van hal
departement van Marine bleef
wachten.
Telkens weer streek hij een lu
cifer af om op zijn horloge te kij-
kn. Toen het tegen twaalf uur-
bleek te iopen kreeg zijn onge
duld een gejaagd karakter. Ëlk
ogenblik stak hij zijn hoofd door
het portierraam en keek de straat
af. Een klok in de verte deed 12
slagen horen, daarna een tweede
dichterbij, daarna een derde en
een vierde tegelijk, tenslotte een
vijfde, nauwelijks meer hoorbaar.
Zodra de klanken van do laatste
waren weggestorven dacht hij Dat
is mislukt. Zij komt niet meer. Hij
besloot evenwel te wachten tot
het licht zou worden. In dergelijke
gevallen dient men geduld te oefe
nen. Hij hoorde het kwart over
twaalf slaan daarna half een, daar
na kwart voor een en alle klok
ken vertelden hem dat het een
uur was, zoals zij hem midder
nacht hadden aangekondigd. Hij
wachtte niet meer; hij zat zich af
te vragen wat er verkeerd kon zijn
gegaan. Onverwacht werd er een
vrouwehoofd door het portierraam
gestoken en hij hoorde zeggen,
«Ben je daar, Bel-ami?»
Hij kreeg een schok en hapte
naar lucht.
«Ben jij het, Suzanne?»
«Ja.»
Vervolgt
Nadruk verboden
