Guy lie SfflGtipassaiii
14.30
Aujeurd'hui
Madame
K
en Manifant
K
15.10
Match
17.10
Tele-scoop
K
contra la vie
K
17.50
NisuWs
K
19.00
Regiones* nieuws
18.00
Regionaal nieuws
K
19.20
Coiorix
K
18.10
Voetbaltrainer Wulff
K
19.30
Poigne tic fer
O
cd
Hier utid Héute
K
et séduc n
K
19.15
Zijn juSIöe er
20.08
Nieuws
K
allemaal?
K
20.25
Aankondigingen
19.25
Be entvoering
20.30
Le grilSon
uit het Serai?
K
du foyer
K
20.00
Nieuws
K
21.45
Itaüquss
K
20.10
Culture-el n 1 a g a -1 n e
K
23.15
Nieuws
K
21.00
Berichten uit Bonn
K
DUITSLAND 1
21.25
Sheriff Cade
K
8.20
Telecoüego
K
22.15
Nieuws
K
15.50
Nieuws
K
22.30
D3g voor dag
15.55
A's ironing klant
0.00
Nieuws
K
steelt....
K
15.40
Mardiant
i\
KLEUR
ALS JE MAAR GEZOND BENT
zaterdag 9 december te I3u30
«Echt ziek ben je niet. Wel ver
moeid.. overspannen. De ziekte van
onze tijd.» Hoeveel mensen heb
ben dat ai niet van hun dokter te
horen gekregen
Met Pierre is het net zo. Hij is
vast van p!an de goede raad van
zijn dokter op te volgen. In zijn
appartementje wach-t hij op de
komst van zijn verloofde. De dril
boor op een naburige bouwplaats
doet het hele gebouw op z'n
grondvesten daveren de foto van
de allerliefste dondert van de
muur en komt toevallig in de prul-
Iemand terecht. Op dat ogenblik
komt ze binnen en het is meteen
uit met de liefde.
WERÉLDFREMIËffë
zondag ?0 december te 20u25
Frank Dain is op patrouille, een
gewoon routine-zaakje. Ergens
ziet hij in een appartement een
schaduw van een verdacht per
soon. Hij gaat eon kijkje nemen
in het gebouw en wordt plots ge
confronteerd met een man die een
wapen op hem richt. De politie-
luitener.i: is echter een tikkeltje
vlugger dan zijn tegenstander en
slaat de n.;.n near. V/at hij niet
wist is dat er een tweede persoon
in het appartement aanwezig was
hij vangt er nog sen schim van op
een blo nde dame, clic hom echter
een flinke opdoffer geeft, waar
door Frank bewusteloos eerst ent.
Hij komt. vvsar bij en zowel het
lijk als de blonde dame zijn ver
dwenen.
FEN AVOND DU IzVA
11 december te 2tu20
mand op wie zij kan steunen en
het resultaat is dat zij, ondanks
haar uitgebreide kennissenkring,
eenzamer en hulpeiozer is dan zij
vermoedde.
KANKERPAVILJOEN
dinsdag 12 en woensdag 13 de
cember te 2Gu44 sn 20u55
«Kankerpaviljoen» speelt zich
af in 1955. In het boek wil de
auteur trachten weer te geven
welke de houding is van de mens
tegenover de dood, wanneer alle
«bijkomstigheden» en «fagades»
weggevallen zijn, met andere
woorden wanneer het niet meer
mogelijk is zichzelf te bedriegen,
onverschillig cf het hierbij gaat
om de. gevestigde macht of om
het afzonderlijk individu.
Van beide categorieë krijgen we
in dit stuk trouwens een protago
nist te zien, enerzijds de in doc
trines vastgeroeste partijbeambte
Rusanov, anderzijds de vrij van
vooroordelen denkende student
Kostogiotow, die tot levenslange
hechtenis werd veroordeeld. Voor
beiden wordt de vraag naar de zin
van de dood en dus ook van het
leven primordiaal.
Allebei zijn ze ongeneeslijk ziek
en deze zekerheid drijft hen uit
einde-Ijk naar een aantal bekente
nissen voor zichzelf waartoe" ze
anders nooit zouden overgegaan
zijn. Rusanoy en Kos'togïow wor
den overgebracht naar een som
ber ziekenhuis ergens in het zuid
westen v?.n Aziatisch Ru::a:c een
echt utwavbjorn». Daar krij
gen ze ruimschoots do goRgan-
held om a!:-on en in gezelschap-
van isLïn lotgenoten te denken over
dat wat komen gaat, nog veer het
uur van ds «bevrijding» geslagen
heeft r hen.
De hoofdfiguur is een dertigja
rige yrpuw, die reeds heel wat
amoureuse verhoudingen" achter
de rug heeft. Na een vijf jaar aan-
uit- verhouding wordt ze met zich
zelf geconfronteerd en ontdekt ze
voor het eerst hoe eenzaam ze in
werkelijkheid is.. Ze ontdekt ook
dat de mensen, die 's avonds bij
haar op bezoek komen geen ver
trouwelingen meer zijn. Er is nie-
DE
woensdag 13 dm r hr fa ou 10
fian's uniform
kiiim, G;ive en Arthur slaan de
handen in e, .aar om de keuken
eens een flinke beurt te "geven. Ze
zijn druk bezig met het 'schi'deren
van de meubels als Stan thuis
komt van zijn werk .De afvoer is
al weer verstopt zodat Stan met
een aan de slag kan. Mum geeft
vervolg bladzijde 14
Nog leek zij een pop, een
prachtige pop in het wit met oran
jebloesem in het haar.
Aan de ingang bleef zij een
ogenblik staan terwijl zij het schip
betrad viel krachtig het orgel in
en kondigde met zware metalen
stemmen de komst van de bruid
aan. Zij liep verder met gebogen
hoofd, maar niet onder de indruk,
slechts vaag ontroerd, maar lief
en aantrekkelijk, kind en vrouw
tegelijk. De vrouwen fluisterden
glimlachend terwijl ze haar nake
ken. De mannen mompelden «Aan
biddelijk.» Walter schreed *de kerk
door met een te nadrukkelijke
waardigheid, enigzins bleek, de
bril kaarsrecht op deneus.
Achter hem vormden vier bruids
meisjes, allen in het roze gekleed
en alien knap, de hofhouding van
deze fraaie koningin. De bruidjon
kers, zorgvuldig gekozen en be
antwoordend aan het type, bewo
gen zich in een ritme dat door
een balletmeester leek te werden
aangegeven. Op hen volgde me
vrouw Waiter aan de arm van de
vader van haar andere schoon
zoon, markies De Latour-Yvelin.
een man van tweeënzeventig. Zij
liep niet, zij sleepte zich voort,
leek bij elke stap in zwijm te zui
len vallen. Haar zolen leken aan
de tegels te blijven kleven, alsof
haar benen weigerden verdet te
gaan.
Zij was mager geworden. Haar
grijze haar deed haér gezicht nog
bleker en haar wangen nog holler
lijken.
Zij keek recht voor zich uit om
niemand te zien, mogelijk om niet
te denken aan wat haar kwelde.
Hierna verscheen Georges Du
Roy met een bejaarde dame, die
niemand kende. Hij hield het
hoofd opgericht en ook hij wendde
de starre blik oricier de enigzins
samengetrokken wenkbrauwen
links noch rechts. Zelfs de snor
op zijn bovenlip leek gespannen.
Een knappe man, oordeelde men.
trots van houding, goed gebouwd
met lange rechte benen. Het ge
klede pak dat hij droeg stond hem
en a's een druppel bloed glinster
de op zijn borst het rode lintje van
het Legioen van' Eer.
Na hem kwamen de familiele
den, Rose met senator Rissoiin.
Zij was zes weken geleden ge
trouwd. Graaf De Latour-Yvelin
begeleide vicomtesse De Perce-
mur. Op hen volgde een bonte
stoet kennissen en vrienden van
Du Roy, die hij aan zijn nieuwe
familie had voorgesteld, geen fi
guren uit de eerste kringen van
Parijs, de lieden met wie men vlot
bevriend raakt en die, waar nodig
nog verre familie blijken van hen,
die plotseling rijk geworden zijn
mannen van adel aan lager wal,
straatarm, niet van onbesproken
gedrag en soms getrouwd, wat
nog het ergste was. Het waren de
hoer De Belvigne, markies De
Banjolin, graaf en gravin De Rave-
nel, hertog De Ramcrano, prins
-De Kralalow, ridder Valréali, en
verder de genodigden van Walter,
prins De Guerche, hertog en her
togin De Ferracine, de knappe
r kiezin Des Dunes. Een paar
familieleden van mevrouw Walter
akten fn deze stoot de indruk
won dorpsnotabalen. Het orgel
speelde neg en zond door de ge
weldigs ruimte de dreunende rit
mische tonen van zijn machtige
keien, die vreugde - en smart van
het mensdom hemelwaarts doen
c+ijgen. De grote deuren van het
hoofdportaal werden gesloten en
plotseling werd het schemerig,
alsof men de zon op straat had
gezet.
Georges was in het koor voor
het altaar met de kaarsen naast
zijn vrouw neergeknield. De nieu
we bisschop van Tanger kwam
met het kruis in de hand en de
mijter op uit de sacristij te voor
schijn om hen in naam van de Al
machtige te verenigen.
Hij stelde de gebruikelijke vra
gen, ruilde de ringen, sprak de
woorden uit die binden als kete
nen en richtte tot de pas gehuw
den een vrome toespraak. Hij
sprak langdurig en in hoogdraven
de woorden over trouw. Het was
een dikke man, rijzig van gestalte
een van die knappe prelaten die
van de buik hun god maken.
Snikkende geluiden deden enke
le hoofden omkijken. Mevrouw
Waiter huilde met het gezicht in
de handen. Zij had moeten toege
ven. Wat had zij kunnen begin
nen Maar sedert de dag dat zij
haar thuisgekomen dochter uit
haar kamer had gejaagd, sedert
de dag dat zij Du Roy, die haar
in haar eigen huis weer plechtig
kwam begroeten, gedempt had
toegesnauwd, «Je bent net laag
ste individu dat ik ken; spreek
nooit meer tegen me, want ik zal
je niet antwoorden!», leed zij on
draaglijke kwelling'èn, die maar
geen einde namen. Zij koesterde
tegen Suzanne een feüe haat, ge
volg van bittere hartstocht en ver
nielende afgunst, de zonderlinge
afgunst van moeder en minnares,
die zij niet kon tonen, maar die
schrijnde als een open wond.
En nu verbond een bisschop
hen in het huwelijk, haar dochter
en haar minnaar, in de kerk in bij
zijn van tweeduizend mensen, van
wie zij er eon was.'En zij kon
niets zeggen Zij ken dit niet
verhinderen Zij kon niet schreeu
wen, «Die man is van mij, hij is
mijn minnaar en het huwelijk dat
hier wordt ingezegend is schan
delijk!»
Vrouwen mompelden vertederd,
«Die arme moeder, zij is danig
onder de indruk.»
De bisschop galmde, «Gij be
hoort tot de gelukkigen onder de
stervelingen, tot de rijksten en de
aanzienlijksten. Gij, meneer, door
uw talent boven anderen gesteld,
gij die schrijft, voorlichting geeft,
raad verstrekt, leiding aan het
volk schenkt, gij hebt een schone
taak te vervullen, een treffend
voorbeeld te genven...»
Du Roy hoorde hem in een roes
van blijdschap aan. Een prelaat
van de Katholieke kerk sprak op
deze wijze tegen hem. Een achter
zijn rug wist hij de velen aanwe
zig, de veie aanzienlijken, die ter-
wille van hem gekomen waren.
Het was alsof een sterke kracht
hem opstuwde, boven de anderen
uithief. Hij werd een van de gro
ten der aarde, hij, de zoon van
twee arme plattelanders in Cante-
leu.
Hij zag hen plotseling voor zich
in hun povere kroegje, hoog gele
gen boven het brede da! van Rou-
aan zijn vader en moeder, die
voor de mannen uit de streek tap
ten. Hij had hun vijfduizend francs
gezonden toen hij van graaf De
Vaudrec had geërfd. Hij zou hun
nu vijftigduizend zenden; dan kon
den zij een kleine bezetting kopen
Zij zouden er zich tevreden en
gelukkig voelen. De bisschop was
klaar met zijn toespraak. Een
priester in een gouden stco! ging
naar het altaar. Het orgel begon
opnieuw de eer van de pas ge
huwden te verkondigen.
Krachtige gerekte tonen, opge
zweept als golven, zo hek! -r on
luid dat zij het dak leken té zei
len optillen en verbrijzelen om een
uitweg naar de hemel te v'r.den,
vulden met hun triüigen de hele
kerk, deden huid en zielen vibre
ren. Een onverwacht kwamen zij
tot rust; ijle klanken, vlug door de
ruimte huppelend, streken ais lich
te zuchten langs de oreri; licht be
weeglijke wijsjes fladderden als
vogeltjes door het kerkgebouw; en
die gracieuze muziek zwol weer
aan tot verbijsterende kracht en
volheid, alsof uit een enkeie zand
korrel een hele aarde onstond.
Daarna verhieven zich mense
lijke stemmen boven de gebogen
hoofden uit. Vauri en Landeck van
de Opéra zongen. De wierook ver
spreidde geurende rook en op het
altaar voltrok zich het goddelijk
offer; Gods Zoon daalde op ver
zoek van zijn priester op de aarde
neer om de overwinning van ba
ron Georges Du Roy in te zege
nen.
Bei-ami had, knielend naast Su
zanne het hoofd gebogen. Hij voel
zich op dat ogenblik bijna vroom,
bijna een gelovige; zijn hart was
vervuld van dankbaarheid aan de
godheid, die hem zcxaer had be
gunstigd, die hem met zoveel on
derscheiding had behandeld. En
zonder nauwkeurig te weten tot
wie hij zich wendde bedankte hij
deze godheid voer zijn succes.
Iadat de clcv;as be1 ndgd
stond hij op en begaf zich, zijn
vrouw de arm bladend. naar de
sacristij. Hierna begon het einde
loze défilé van de genodigden.
Georges, bezeten van vreugde,
voelde zich een verst die door het
voik werd toegejuicht. Hij drukte
handen, stamelde woorden zonder
inhoud, groette, antwoordde op
vleiende opmerkingen «Heel vrien
delijk van u.»
Opeens zag hij mevrouw De
Marelle; de herinnering aan de
kussen die hij haar had gegeven,
die zij had beantwoord, aan ai
hun tederheden, san haar liefde,
de klank van haar stem, de smaak
van haar lippen werkte in zijn
bloed plotseling 'de; begeerte haar
opnieuw te bezitten. Zij was mooi
zij had gratie met dat jongens
achtig optreden en die stralende
ogen. Georges dacht, Toch een
heel aantrekkelijke' minnares.
Zij kwam een beetje verlegen
en verontrust naar ham toe en
stak haar hand uit. Hij nam die
hand aan en hfeid haar vast. Da
delijk voelde hij de stille uitnodi
ging van haar vrouwelijke vingers,
de vage druk die vergeeft en cp-
n'euvv bezit neemt. En hij knelde
die kleine hand in de zijne alsof
hij wilde zeggen, !k houd nog al
tijd van je en ik ben var: jou
Hun ogen ontmoetten elkaar
n'imlach: nd, glinsterend, vol liefde
Zij mompelde mm haar woMuiden-
de stem,
«Tot ziens, meneer.».
Hij antwoordde blij, »Tot ziens,
mevrouw.»
Zij ging weg.
Anderen verdrongen zich al. Het
publiek trok zich als een rivier
langs hem heen. Maar uiteindelijk
was het afgelopen. De laatste aan
wezigen waren vertrokken. Geor
ges nam weer de arm van Suzan
ne voor de terugtocht door de
kerk.
En nog was de kerk vol ieder
was weer op zijn plaats gaan zit
ten om hen samen voorbij te zien
lopen. Zij bewogen zich traag en
met waardige stap, met opgericht
hoofd en de strakke blik gericht
op de grote zonnige opening van
het hoofdportaal. Hij voelde de
ene huivering na de andere langs
zijn huid lopen, de kiüo huivering
van mateloos gele:!'. HiA.zag .nie-'
mand. Hij dacht aHéén"..'aan zich
zelf.
Zodra hij buiten kwam zag hij
de verzamelde menigte, een don-
kcre V/Cïücc VCOi"
he"" voo: Geer--"; Pi: tvrrond.
-Het volk van Parijs Keèk fcar hem
en benijdde hemi -!v;
En terwijl hij opkeek zag.rjjij in
de verte, voorbij de Placate la
Conccrde de Kamer van Afgevaar
digden. En het was Hen alSöf hij
een sprong ging maken van het
portaal van de Madeleine naar het
portaal van het Palais-Bourbon.
Langzaam daalde hij dé treden
van het hoge bordes af tussen
twee hagen toeschouwers. Maar
hij zag hen niet; zijn gedachten
gingen nu terug en voor zijn door
het fede zonlicht verblinde ogen,
kwam het beeld op van mevrouw
De Marelle. voor de spiegel de
kleine krulletjes aan haar slapen
ordenend, die altijd in de war za
ten als zij uit bed kwam.
EINDE
