SHANGHAI
HOTEL
12
VICKI BAUM
ROMAN VAN NEGEN
MENSEN
Een dampende schotel met een
bruine massa werd neergezet en
Liu zei plotseling vriendelijk «Eet
U voorzichtig, Mr. Russell, een van
mijn gasten is van dit gerecht ge
storven. Inwendig verbrand.»
De kleine filmster barste in een
vogelachtig gelach uit en allen
stemden opgelucht in. Bertie Rus
sell keek met glazige ogen de tafel
rond. Hij voelde zich misselijk wor
den en juist op 't meest ongeschik
te moment.
Hij had de hele dag zwaar gele
den en voelde zich vreselijk te kort
gedaan. Hij was dronken van al
die rijstwijn, hij walgde van het
eten en hij vond dat het gezel
schap waarin hij verzeild geraakt
was, naar ranzige olie stonk. De
vanzelfsprekende manier waarop
die Chinezen hun stokjes in hun
eigen mond staken, om er daarna
weer een hap mee op zijn bord te
leggen, deed hem het koude zweet
uitbreken.
Toen de mandarijnvis langzaam
in hur. wangen verdween, zag hij
met ontzetting, dat ze de graten
uit hun mond trokken en in bosjes
op het witte tafellaken deponeer
den. Niet op hun borden, maar op
het tafellaken, dan toch al met
DEEL II
DE STAD
grote vet- en sausvlekken bedkt
was I
Hij was misselijk. Hij wist heel
precies dat hij op zou willen staan
om die brutale Chinees op zijn
snuit te slaan, maar hij was mis
selijk.
«Verdomme», zei hij «Verdom
me!» Hij was duizelig, alles draai
de om hem heen. Hij hield zijn
mond en tuimelde duizelig de ka
mer uit.
Helen legde haar stokjes neer.
Frank Taylor sprong op en liep
haar man na. De gezichten van de
vier Chinezen keken^haar met een
starre glimlach aan, alsof ze een
verklaring van haar verwachtten.
«Mijn man heeft zich al een
paar dagen niet wel gevoeld,» zei
ze. Ze zag de beide kelners, die
met het volgende gerecht binnen
kwamen, grijnzen.
Eendentongen met bamboe
spruitjes madame zal dit gerecht
heerlijk vinden,» zei Liu, die plot
seling weer vloeiend Frans sprak.
«In Europa zijn maar twee steden,
die zo'n verstand van koken heb
ben, dat men bij hen van cultuur
kan spreken. Parijs en Wenen. U,
madame, verenigt de bekoorlijkhe
den der beide steden, staat U mij
toe. dit uit te spreken.»
Zijn gezwets hielp niets. Het
echtpaar Chang had allang opge
houden, enige aandacht aan de
schotels te schenkenman en
vrouw zaten tegenover elkaar met
eenradeloze uitdrukking op hun
beider nog steeds beleefdglim-
lachende gezichten. Frank Taylor
kwam de deur binnen zonder Ber
tie.
«Uw man laat zich excuseren,
hij is niet in orde. Hij wacht bene
den in de frisse luch op U, Mrs
Russell,» zei hij. «Ik zal U naar de
taxi brengen, als U het goed
vindt.»
Helen blies zo goed ze kon de
aftocht. «Een alleraardigste avond,
jammer dat ik weg moet - heel veel
dank dokter Chang - Mrs Chang,
ik hoop dat we elkaar nog eens
zullen zien - neemt U 't m'n man
niet kwalijk - hij heeft miserabele
maagzenuwen - ik hoop dat het
niets ernstigs is - ik zal U gauw
opbellen - U moet ons ook het ge
noegen eens doen - goede nacht.»
«Hebt U gezien, hoe bleek die
dokter Chang werd vroeg ze
aan Frank op de trap. «Heeft hij
nog nooit een dronken man ge
zien?»
«Er waren nog minstens zes
gangen voorbereid. Het is een do
delijke belediging. We moeten
niets verzuimen om het goed te
maken,» zei Frank beklemd.
Helen bleef staan en keek naar
zijn diep bezorgd gezicht. «Trage
die in Shanghai,» zei ze spottend.
«Hoe komt U eigenlijk aan die
Chinees
«Zaken» zei Taylor schouderop
halend. «Ik ben tenslotte maar een
klein verkopertje, dat vooruit wil
komen,» voegde hij er met een ge
dwongen lachje bij.
«Jammer dat we elkaar niet op
Hawai hebben leren kennen,» zei
Helen, de trap aflopend. Het had
niets te maken met hegeen hij had
gezegd.
In de Club kwam Bertie Russell
verbazend vlug weer bij en onge
veer een uur lang was hij «in high
spirits». Hij vertelde anecdoten uit
Sandhurt, maakte zijn vrouw com
plimenten, sloot vriendschap met
Frank Taylor en sprak met toege
vendheid over de Chinezen, die
heb zo'n vreselijke dag bezorgd
hadden. Op 't hoogtepunt van de
ze toestand van euforie besloot hij
dat ze met hun drieën er een ge
zellige avond van moesten maken,
na al het uitgestane.
Ze trokken naar het Shanghai-
hotel om zich te verkleden, want
ze waren warm en onfris. Het luk
te hen, de halle te passeren zon
der in madame Tissaud's spinne-
web te raken. Reeds in de club
waren ze begonnen elkaar bij hun
voornaam te noemen.
Bertie nam Frank mee naar zijn
kleedkamer en de douche. Potter,
Bertie's knecht, een man met een
uitgestreken zondagsschool-ge
zicht, bestelde zwarte koffie die hij
zijn meneer liet opdrinken, terwijl
hij schoon goed voor hem klaar
legde. Onder de douche zong
Frank geestdriftig, want ook hij
had na de rijstwijn drie whisky-
soda gedronken en voelde zich ge
lukkig.
«We gaan aan de boemel,»
schreeuwde Bertie vanuit de bad
kamer.
«Reken maar!» schreeuwde Frank
terug.
«We zoeken allerlei vuile gele
genheden op» kraaide Bertie en
thousiast en stak Potter zijn voet
toe, om zich andere schoenen te
laten aantrekken.
«In de vuilste gelegenheden van
Foochow-road». antwoordde Frank
vrolijk
«Je zult eens zien hoe leuk het
is, met Helen naar rare tenten te
gaan,» riep Bertie. Frank zweeg
en begon zich af te drogen. Hij
was er niet zeker van, of hij Helen
een plezier deed, door met haar
man naar «rare tenten» te gaan.
«De maisgele» zei Helen in haar
kamer tegen Clarkson, haar kame
nier. De maisgele was een dood
eenvoudige japon, die een vermo
gen kostten. Helen zocht parfum
uit, met een ernst, alsof veel van
de goede keuze zou afhangen. Ze
zong zachtjes toen ze haar bruine
armen met donkere poeder bestoof
en een klein hoedje opzette, eigen
lijk alleen een zijden kransje, wat
de mode die zomer voorschreef.
«Wil Mrs Russell sieraden
vroeg Clarkson.
«Neen, Clarkson, we gaan naar
de slums», zei Helen, zich in de
spiegel bekijkend.
«Hoelaat wenst Mrs Russell ge
wekt te worden vroeg Clarkson
aan de deur.
«Ik geloof dat ik maar helemaal
niet ga slapen.» antwoordde Helen
Clarkson merkte ernstig op
«Mrs. Russell ziet er zo gelukkig
uit, als ik het zeggen mag.»
Helen gaf haar kamenier een
tikje op haar wang, die als ge
fronst zijdepapier aanvoelde. Alle
ondergeschikten aanbaden Helen
ze had de gewoonte kelners, chauf
feurs en hotelbediende te betove
ren, door zich in te laten lichten
omtrent hun families, hun beminde
en hun financiën en nooit de na
men van hun kinderen te vergeten.
Beminnelijkheid is de smeer
olie van het leven», zei ze wel
eens.
Toen ze de grote, woonkamer
binnentrad, die haar kamer van die.-
van haar man scheidde, las ze op
Frank's gezicht precies de uitdruk
king, die ze verwacht had. De ma
isgele was de japon, waarin ze ver
overingen maakte.
«Koffie vroeg Bertie.
«Heb ik niet nodig,» zong ze,
in 't voorbijgaan een tikje op zijn
natte haar gevend en zich voor
Frank plaatsend. «We zullen eens
echt pret maken. Frank,» zei ze.
«Juist als ik eraan gewend ben,
hoe madame eruit ziet, verandert
ze weer, zei hij bijna klagend.
Ze glimlachte, omdat hij bang
was. haar bij haar voornaam te
noemen. Ze nam een sigaret, klop
te die een paar maal tegen haar
gebalde vuisten gebruikte de luci
fer, die Frank haar voorhield.
«Ik heb eens ergens gelezen dat
men een vrouw van slechte reputa
tie eraan herkennen kan, dat ze zó
haar sigaret uitklopt», zei Bertie.
«Laten we eerst naar de bar
gaan.» zei ze enkel. Het was nog
geen tien uur en de bar vulde zich
nog maar langzaam. De totaalin
druk was vaag Chinees, met kleine
vergulde Boeddhafiguren in nissen,
diffuus licht en muurbanken met
zijden kussens. Achter de piano
zat Kurt Planke in zijn witte din-
nerjacket en speelde, alsof hij heel
alleen was. Bertie bestelde ab-
synth, Helen dronk sherry en Frank
sodawater met een tikje whisky.
Hij was besloten nuchter te blij
ven.
«Dansen vroeg Frank, toen
Helen met haar vingers het rythme
der muziek op het barblad trom
melde.
Op het ogenblik dat ze elkaar
aanraakten, was het alsof er een
vonk oversprong, een soort kort
sluiting, zó hevig, dat Frank mid
den in een woord met praten op
hield. Zwijgend en lang d;
zede pianist lachte hun
troostend toe en speelde
steeds door.
Bertie dronk zijn absyntlf
hing nog een paar minuten a<(
bar en begaf zich naar de da
den. Hij klopte Frank op de sf—
edr. «Nou ben ik aan de d
ouwe kerel,» zei hij. Frank 'ifE
len los en Bertie sloeg zijn
om haar middel. De absyntf
hem weer in een betere sten
gebracht en hij was een goed da
ser.
«Verdomd leuk, met jou
trouwd te zijn,» zei hij, Hel<
gen zich aandrukkend. Ze
lachte verstrooid. Frank ston
gen de muur, met de hand
de zakken in een streep lichi
uit het wierookbekken voor tre
Boeddha op hem viel en keek
na, waar ze ook danste.
de
hu
ild
Na een dans gaf hij haai
Frank terug dadelijk voelc
zich weer vibreren, ais een te
gestemde en te strak gespi
snaar. f
«'n Luchtje scheppen?»
hij en open ie reeds de deifTI
naar het terras leidde. Be»
lag de stad, fantastisch oekfc,
met witte, rode, groene en
lichten en de eindeloze stralaj
schijnwerpers, die over de I
zochten, in de lucht staken eira,
weer over de jonken langs Jje,
vers gleden. Helen legde haa|ee
den op de stenen balustraAgi
keer naar beneden. Frank's tr(j
lag iets van de hare ver v jde»or(
«Je bent immers verj he
Frank?» zei ze na een ogenby
irjè>r zei hij. «ik ben alL
t
he
verloofd. Mijn meisje komt
drie dagen aan.»
«Heb je lust, mij wat van
te vertellen?»
«Ruth is heel lief. Ik hoop i
haar zult leren kennen,
blauwe ogen. Ze is verpleeg'0'
«Ik verheug me op haar»*an
«Als ik geweten had, wi^a
zou gebeuren, had ik haart a«
juist nu laten komen. Het i|®d
dom moment.» ir
Binnen was Bertie tot de ater
doorgedrongen en wachtte t fl(
dig. «Wilt U iets met mei,
ken?» vroeg hij, toen Kurt j^a)
lijk door een neger werd afcjnd{
die frenetieke syncopen uit
no begon te slaan.
«Voor middernacht drink ilr^*
dank U.» Bertie wist niet dal1*®1
hoe het nu verder moest.
ichl
«U speelt zo uitstekend,! j<
hij haastig. «Wilt U niet bjdei
komen zitten i n
te
Terwijl hij sprak bedekte zi'
zicht zich met fijne zweetdru
Ook Bertie's huid was vocht er''
worden, hij veegde zich meng
zakdoek af en dronk zijn c aa'
in een teug op. «Begrijpt U mv
niet. ik moet opium hebber *e
heb het nodig» zei hij. «Ik'
me miserabel,» voegde hij ei
rig bij.
id.
«Daar komt Uw vrouw aaijde
Kurt, opstaande. Hij boog j» g
Helen zag hem niet eensffer
nachtelijke terras zat haar rt
alle leden.
Vervolgt
