DE LIJN DOORTREKKEN..
Vieren de Aalstenaars feest met de kleuren van Filips? (1)
Raymond De Smet schrijft:
EDUARDO DEL PUEYO
André Delvaux en
«Rendez-vous a Bray»
Door dat het KP-huis en de Mi-
kiskiub naar de Nieuwbeekstraat
verhuisd zijn, wonen we nu tijdens
onze werkuren en ook voor een
flink deel tijdens onze ontspan
ningsuren in de St. Antoniusparo-
chie. En ik moet zeggen, dat dit
al onmiddellijk meegevallen is,
want reeds van bij de opening van
de Mikisklub kregen we twee sym-
patieke pastoors op bezoek.
Ge vraagt u trouwens reeds bij
een eerste gesprek af, waarom dit
niet vaker gebeurt, Die mannen
hebben een reeks zorgen die ge
deelt, en omgekeerd. Er kan sa
men flink gepraat worden, en de
vraag rijst waarom dat daarbij zou
ophouden. Ja, waarom eigenlijk
En het is aldus dat wij ook de
«Jobstijdingen» in de bus krijgen.
Ik wil de keuze van die titel voor
het informatieblad van de St. An-
toniusparochie niet in betwisting
brengen, maar ik ken toch genoeg
van de Bijbel af om er even bij te
rillen. Gelukkig blijkt dat alles wat
op die titel volgt lang niet zo erg
is en zelfs sympatiek, maar waar
om houdt ook dat ergens op
ledereen krijgt er zijn nieuw
jaarswens, van degenen die nog
moeten geboren worden, óver de
genen die studeren, werken, sol
daat zijn. dit jaar zullen huwen of
anderen nog die gepensioneerd
zijn of ziek, tot de alleenstaan
den en zelfs degenen die zullen
sterven. Maar... op het gevaar af
als eeuwige kritikraster be
schouwd te worden, waarom wordt
er met geen woord gewaagd over
de maatschappij waarin deze men
sen leven
Het is ontegensprekelijk waar,
dat al deze mensen zelf iets kun
nen bijdragen opdat het leven van
ons allen gemakkelijker zou zijn
vooral voor de minstbedeelden.
Ook wij wijzen hen daar steeds
op, maar komen zij ook niet, zelfs
nog ongeboren, in een maatschap
pij terecht die het hen wel zeer
moeilijk maakt om deze stichtende
wensen in te volgen V.'ordt de
overgrote meerderheid van deze
mensen niet in een hoek gedron
gen waar het hen wel zeer moei
lijk is niet individualistisch te
worden, egocentrisch en willens
nillens koud voor de zorgen, het
leed van anderen
Wat ik hier nu neerpen wil geen
kritiek zijn op mensen die het on
getwijfeld goed menen. Laat het
alleen maar een nieuwjaarswens
zijn. Ik heb het geluk gehad in ons
land zoals in Frankrijk arbeiders
priesters te leren kennen, die de
lijn van hun denken en handelen
ietwat verder hebben doorgetrok
ken. Ik meen, dat men er, eens zó
ver gekomen als de nieuwjaarwens
van «Jobstijdingen», niet aan ont
snappen kan er ook de wens aan
toe te voegen, dat allen er zich
ook zouden van bewust worden dat
de maatschappij waarin we leven
veranderen moet, dat de zucht
naar winst en macht de plaats zou
ruimen voor de zorg over de mens
die naast ons leeft.
Degenen die in de hemel gelo
ven en degenen die er niet in ge
loven, moeten het mijns inziens
daaromtrent gemakkelijk eens kun
nen worden.
RAY DE SMET.
André Delvaux kwam te Aalst
zelf zijn film «Rendez-vous a Bray»
inleiden. Het talrijk opgekomen
publiek kreeg waar voor zijn geld
op een beknopte, heldere en een
voudige manier beschreef Delvaux
hoe hij er toe gekomen is voor het
medium film te kiezen, en gaf zijn
persoonlijke visie weer op de films
die hij reeds verwezenlijkt heeft,
en meer bepaald op «Rendez-vous
a Bray».
Na de voorstelling was een klei
ne receptie voorzien met de leden
van het plaatselijk KFL-bestuur.
Bij een glaasje schuimwijn ontpop
te Delvaux zich tot een onderhou
dend causeur, met een scherpe kijk
op de dingen, vooral waar het film
betreft. Het voornaamste onder
werp van gesprek was vanzelfspre-
ken de Belgische filmwereld, waar
in Delvaux toch in meer dan één
opzicht een aparte plaats bekleedt.
Belangrijk vindt hij dat hij met zijn
films bewezen heeft dat er in Bel
gië plaats is voor de «betere» film,
dat er een publiek kan gevonden
worden, en vooral dat dit publiek
voor een goed deel bestaat uit
jongeren, wat ook weer tijdens de
ze bewuste voorstelling erg opviel.
Dat, én de positieve ervaringen
die hij heeft opgedaan als filmle
raar doen hem de toekomst roos
kleurig inzien voor de Belgische
film alleszins een aansporing voor
de KFL om verder te gaan op de
ingeslagen weg.
iaat Dei Pueyo nog éénmaal
terugkeren om Beethovens
Hammerklaviersonate te spe
len.
Het Parool Amsterdam.
Op maandag 4 februari opent
de pianist E. DEL PUEYO het zil
veren jubileumjaar van Pro Arte
met een recital in de feestzaal van
het stadhuis. Hij drukte de wens
uit een Beethovenprogramma te
vertolken en ging op een sugges
tie van ons in dit concert te be
sluiten met de machtigste sonate
van vm. componist: opus 106 de
fameuze HAMMERKLAVIERSO
NATE.
De naam del Pueyo is vor ons
land, en wellicht voor het muzikale
Europa, een begrip geworden. Hij
opende niet enkel 25 jaar terug
deze concerten, maar verzorgde
reeds voor wereldoorlog II alhier
zijn eerste optreden in België en
werd door Pro Arte plechtig ge
huldigd na.v. zijn tiende optreden
in deze stad.
De bewondering en waardering
welke het Aalsters publiek hem
toedraagt is wederkerig de pia
nist schreef destijds in de meest
levende termen over het auditoire
van de feestzaal. Deze uitzonder
lijke figuur heeft haar stempel ge
drukt op de activiteit van onze
vereniging. Wij zijn dan ook ge
lukkig deze solist van wereldfor
maat en befaamd piano pedagoog
(jurylid Koningin Elisabeth e.a.)
te kunnen begroeten.
Dat het een BEETHOVEN-pro-
gramma zou worden, lag voor de
hand Hij behoort immers tot de
eminente Beethoven vertolkers van
dit moment
Dit concert zal wellicht uitgroei
en tot het topevenement in het
muzikale leven van onze stad.
Wacht niet uw kaarten te bestellen
op de locatie of bij de leden van
het comité. Tel. (053) 216.49
692.25 239.56.
Ter gelegenheid van nieuwjaar
stuurden onze stadsbestuurders
aan vrienden en medewerkers een
kleurige wenskaarteen detail van
Bruegels welbekend «Gevecht tus
sen karnaval en vasten». Fraai
was dat I De rugzijde vermeldde
nog «Knaap zwaait met de kleuren
van Filips II die, evenals zijn
spreuk Nee spe nee metu, Aal-
sterse symbolen zijn.»
Wij zouden dus feest vieren met
de kleuren van de man die onze
gewesten op hardvochtige wijze
behandelde en in de diepste ellen
de dompelde I Zijn regering is een
aaneenschakeling van religieuze
troebelen, oorlogen, pest en hon
gersnood.
Nooit heeft deze in zichzelf te
ruggetrokken Spanjaard een band
weten te leggen met het levendige
Vlaanderen hij kende de taal niet,
sprak amper enkele woorden Frans
en verliet onze gewesten in 1559
om er nooit meer terug te keren.
Zijn streven naar een Spaans-
Habsburgse machtsstelling steun
de hij door een niets ontziende
strijd voor het behoud van de al
leenheerschappij van de katolieke
kerk.
Het onthoofden, ophangen, ver
branden, radbraken, verdrinken, le
vend begraven, evenals de wreed
heid van Alva en de onthoofding
van Egmont, het zijn overbekende
feiten. De hervormden namén
wraak op niet minder barbaarse
wijze geweld roept geweld op
De voortdurende oorlogen brach-
te onze gewesten slechts schade
en ellende, miljoenen en nog eens
miljoenen gulden perste hij gedu
rende zijn regering (1554-1598)
uit de Nederlanden.
Voordurend zat de koning diep
in oorlogsschulden, in 1556 liet hij
te Antwerpen 600.000 gulden op
nemen tegen een intrest van 23
En wanneer hij er dan toch niet in
slaagde de soldij van zijn soldaten
uit te betalen brak de spreekwoor
delijke Spaanse furie los
Hij slaagde erin iedereen tegen
zich in het harnas te jagen. De
herinrichting van de bisdommen,
verbonden aan de bevestiging van
zijn politieke macht, misnoegde de
abdijen. De inlandse adel pleitte
tevergeefs voor een nationale po
litiek die de Nederlandse belangen
zou behartigen. De sociaal-gerich
te, opruiende taal van Kalvinisti-
sche predikanten sloeg in bij de
verpauverde massa en leidde tot
de beeldenstormekonomische
stilstand en overdreven levensduur
te hebben wel een rol gespeeld bij
de aanvallen op rijke kerken en
kloosters het verlies van talloze
kunstschatten was er het gevolg
van.
Onder Filips II kende Vlaande
ren een diep verval. Een eerste
maal werd de intelligentia aange-
wreten tijdens de 16e eeuw. On
veilig was wie zelfstandig durfde
te denken. Geleerden en ambachts
lui weken uit naar de Verenigde
Provinciën of naar Duitsland het
was een gevoelige aderlating voor
het intellektueel en stoffelijk po
tentieel van het stadsorganisme.
Deze uitgewekenen waren meestal
non-konformisten die het opnamen
tegen de dwingelandij en liever in
ballingschap gingen dan te buigen.
Zij hebben hun vaderland verarmd
omdat zij, door de nood gedwon
gen, hun schrandere geesten ten
dienste moesten stellen van een
vreemde. Is het niet daarom dat
de tweemeterlange wereldkaart
door Mercator getekend werd te
Duisburg, dat Pieter-Pauwel Ru
bens geboren werd te Siegen
Maar, vraagt de lezer, is Aals*
soms niet bevoorrecht geweest zo
dat Filips II recht zou hebben op
onze erkentelijkheid Daarop ant
woorden wij toekomende week.
F. C.
