noem het geen liefde
dorothy eden
12
3
«Dat is niets voor jou om zo dom
te zijn, Katharine. Hoe kun je dat
denken van een man, die meer
macht schijnt uit te oefenen dan
Daniel O'Connell - ik heb hem
eens ontmoet en wat was het een
fascinerende, welbespraakte luid
ruchtige figuur. Hij overdonderde
me helemaal. Ik weet nog dat ik
me naderhand helemaal versuft
voelde. Sinds die dag heb ik al
tijd gevonden dat een beetje van
de Ierse geest van belang is voor
de wereld. Maar waar had ik het
over
«Over meneer Parnell.»
«O ja Als hij groter is dan Daniel
O'Connell dan is de saaiheid wel
het laatste wat je van hem kunt
verwachten. Eerder zul je je over
donderd voelen, zoals ik.»
«Als hij komt,» mompelde Katha
rine.
Tante Ben keek haar verbaasd
aan. «Grote hemel, denk je dat
hij misschien niet komt Mijn lie
ve kind, ik kan er toch wel op ver
trouwen dat je zulke slechte ma
nieren niet over je kant zult laten
gaan.»-
Katharine had zich al in haar
stadskleren gestoken voordat ze
de kinderen goedendag ging zeg
gen.
Met kreten van vreugde renden ze
op haar af, ondaks de pogingen
van juffrouw Glennister ze in toom
te houden. Weer vroeg Katharine
zich af of de jonge vrouw wel de
geschikte gouvernante was voor
de kleine meisjes. Ze kon niet
goed orde houden en er ging iets
droefgeestigs en verongelijkts
schuil achter haar preutse ver
schijning. Maar ja, men moest er
ook aan denken dat een leven zo
als het hare nogal onbevredigend
was en beseffen dat ze ergere
fouten had kunnen hebben dan
haar gemaakte opgewektheid en
heimelijke afgunstigheid.
«Mama, gaat u naar Londen
wilde Norah weten en Carmen
vroeg «Om papa te zien
«Allebei. We geven een partijtje.
Lucy heeft mijn koffer al gepakt.
Dus juffrouw Glennister zal jullie
vanavond je verhaaltje voorlezen
en ik reken erop dat jullie braaf
zullen zijn.»
«Mama, met wie gaat u dansen?
Met papa?» vroeg Carmen.
Norah zei met de hooghartigheid
van de oudere zuster«Ze gaat
met een heleboel heren dansen, hé
mamma
«Geen lievere meneren dan pap
pa vroeg Carmen bezorgd.
«Gekkerd, hoe kunnen er nou lie
vere meneren zijn dan pappa, an
ders was mamma niet met hem
getrouwd, hé mamma
«En dan had ze hem niet onze
pappa gemaakt,» zei Carmen.
«Voor baby's heb je een vader
nodig.»
Norah vergat hooghartig te kijken
en vroeg verlangend«Mamma,
kunt u niet zorgen dat we nog een
baby krijgen Carmen en ik zou
den dat zo fijn vinden.»
Nog een baby De kinderen wis
ten niet wat ze vroegen. Hoe kon
ze ze vertellen dat er geen baby's
meer zouden komen. Ze had be
sloten dat dat deel van haar leven
met Willie voorbij was toen hij die
morgen, nu zes weken geleden, in
het Thomas-hotel bij haar geko
men was Die morgen ja, terwijl
hij de vorige avond had moeten ko
men om haar mee te nemen naar
het bal van lady Londenderry
Gekleed in haar baljurk had ze
van tien uur tot middernacht zit
ten wachten. Toen had ze zich
woedend de kleren van het lijf
gerukt, ze op de grond gesmeten
en was naar bed gegaan.
Na het ontbijt was Willie met een
beschaamd gezicht verschenen.
Hij zei dat hij haar helemaal ver
geten was, tot hij er een half uur
geleden weer aan dacht. Het bal,
het feit dat hij haar had overge
haald om ervoor naar de stad te
komen en dat zij gekleed en wel
op hem had zitten wachten, daar
had hij helemaal niet meer aan
gedacht. Hij was opgehouden op
zijn club. Een paar vrienden van
hem waren uit Ierland aangeko
men en ze wist hoe die leren wa
ren.
Dat wist ze Een van hen stond nu
voor haar. In het heldere ochtend
licht zag ze maar al te duidelijk
de tekenen van verval op Willies
knappe gezicht. Ook zag ze zijn
smekende ogen en zijn glimlach
die hij expres nederig maakte. Ze
wist dat hij verwachtte dat hij
zich er ook nu weer uit zou kun
nen praten. Ze was er ook zeker
van, dat het niet een van zijn
landgenoten was geweest die hem
gisteravond had opgehouden.
Sinds enige tijd wist ze bijna ze
ker dat hij verre van trouw was.
Ze had hem in zijn begeerte nooit
anders gekend dan opdringerig.
Het kon hem weinig schelen of hij
nu nuchter of dronken was en of
zij hem wel of niet in haar armen
verwelkomde. Nog minder dacht
hij na over de mogelijkheid haar
een genoegen te doen. Wat een
gevaarlijk idee zou dat zijn, je ei
gen vrouw die van sex genoot.
Laat dat maar over aan de vrou
wen die er hun beroep van maak
ten.
Katharine wist dat Wilie zichzelf
beschouwde als een gewone echt
genoot, misschien een beetje be
ter dan gewoon omdat hij knap en
charmant was. Maar wat hij niet
zag en waarschijnlijk nooit zou
zien, was dat zijn charme voor
haar voorgoed verdwenen was. Zo
lang ze er nooit een tegen kwam
en zolang Willie discreet was, had
ze geprobeerd om niet aan die an
dere vrouwen te denken. Anna,
haar zuster, had haar lang gele
den al gewaarschuwd dat ze dit
soort dingen kon verwachten. Een
vrouw was wel uitzonderlijk geluk
kig als haar man haar nooit be
droog.
Maar om zo naar haar toe te ko
men, regelrecht uit de armen van
een andere vrouw en haar op zijn
aantrekkelijke manier toe te la
chen - in de verwachting dat zij
hem deze laatste vernedering ook
weer zou vergeven - en haar te
willen kussen I Katharine was hui
verend van afkeer teruggedeinsd
en had gezegd dat vanaf dit ogen
blik hun huwelijk alleen nog in
naam bestond en dat, als hij pro
beerde haar aan te raken, ze zou
gillen.
Ze wist dat hij niet zou willen dat
zijn vrouw om hulp riep in dit ho
tel, waar ze zo goed bekend was.
Zijn gezicht vertrok, maar het luk
te hem zich te beheersen en te
zeggen dat ze volkomen het recht
had om boos te zijn. Ze zou er
wel overheen komen. Net als vroe
ger. Had hij zich deze keer dan
zoveel slechter gedragen
Nee, had ze vermoeid gezegd, het
was alleen dat ze tenslotte het
vergeven moe was geworden. En
als hij nu zo goed zou willen zijn
om een rijtuig te bestellen, ging
ze terug naar haar kinderen.
Willie had nog een onhandige po
ging gedaan om vrede te sluiten
voordat ze wegging. «Zeg tegen
de meisjes dat ik zondag thuis
kom. Dan ben je misschien in een
beter humeur. Je kunt me niet zo
maar aan de kant zetten, weet je.
Ik ben tenslotte je echtgenoot.»
Ja, hij was haar echtgenoot en
zij was zijn vrouw. En tante Ben
vertelde haar vriendelijk om ande
re interesses te zoeken en de kin
deren met hun malle hoopvolle ge
zichtjes smeekten haar om een ba
by. Het was een situatie waar ze
om zou moeten huilen. Maar je
kon nu eenmaal niet je hele leven
blijven huilen.
Dus hier stond ze dan te glimla
chen en de kinderen te kussen
terwijl ze hun vertelde dat als God
wilde dat er nog een baby kwam,
Hij er wel een zou sturen en dat
er vanavond geen bal was maar
een dineetje. En zich af te vragen
hoe ze haar haar zou doen en wie
ze bij het diner aan de andere
kant van meneer Parnell zou plaat
sen...
HOOFDSTUK II
Het was half negen en Katharine
kon het aan tafel gaan niet langer
uitstellen. Ze gaf instructies dat
als meneer Parnell arriveerde, hij
onmiddellijk naar binnen moest
worden gebracht. Daarna ging ze
haar gasten voor naar de kleine
privé-eetzaal in het Thomashotel.
Koppig hield ze de stoel aan haar
rechterhand vrij. Een druk bezette
man als Parnell zou tegen zijn wil
opgehouden kunnen zijn. Hij zou
heel goed veel dringender zaken
kunnen hebben dan een dineetje.
«We zullen hem vergeven,» zei ze
vrolijk, «als hij komt tegen dë tijd
dat we aan het dessert toe zijn.»
Maar de stoel bleef onbezet. Zo
als ze daar met opgeheven hoofd
zat, de topazen broche glinsterend
in het kant aan haar hals,, vond
Katharine het bijna onmogelijk om
een serene competente gastvrouw
te blijven. Ze was zo onredelijk
teleurgesteld. En kwaad ook, hoe
wel ze hoopte dat haar woede niet
te zien was. Hoe durfde Charles
Parnell zo grof te zijn om haar in
vitatie helemaal te negeren
In tegenstelling tot zijn vrouw,
deed Willie geen poging om zijn
woede te verbergen. «Die vent
heeft geen manieren.»
De O'Gorman Mahon vond het
prachtig en lachte bulderend en
Anna, Katharines zuster vroeg een
beetje kwaadachtig waarom Ka
tharine dacht dat zij zou slagen
waar andere gastvrouwen gefaald
hadden.
«Misschien is hij ziek,» opperde
Katharine.
«Ziek, allemachtig Mahon vond
dit nog mooier. «Vanmiddag in het
parlement heeft hij van twee tot
half vijf gepraat. Klinkt dat alsof
hij ziek is Hij was verduiveld
welbespraakt ook. De woorden
vloeiden uit zijn mond als uit een
fontein. Ik denk. mevrouw O'Shea,
dat als u hem ooit wilt zien, u een
zitting van het parlement Zlilt
moeten bijwonen.- En om de waar
heid te zeggen kan ik het aanbe
velen. De man is waard gehoord
te worden. En hij is niet een van
jouw rauwe binken Willie, zelfs al
denkt hij het zonder sociale ver
plichtingen te kunnen doen.»
Een bezoek aan het parlement was
precies wat Katharine van plan
was, hoewel niet op de manier die
Mahon had voorgesteld. Ze werd
hoe langer hoe nieusgieriger naar
deze tegenstrijdige man. Ze had
zich grote moeite getroost voor
dit diner en gasten uitgenodigd
waarvan ze dacht dat Parnell ze
interessant zou vinden. Ze voelde
zich vernederd. Maar ze beheerste
haar stem volkomen toen ze zei
«Ik beloof u dat ik u de volgende
keer niet zal teleurstellen. Dan zal
meneer Parnell er zijn.»
Rustig maakte ze haar plannen.
De volgende morgen ging ze niet
terug naar Eltham maar haalde
Anna over om haar te helpejj ,hj?ar
plan uit te voeren. Ze huuraën'ëên
rijtuig en reden naar het parle
mentsgebouw. Daar aangekomen
zond Katharine een kaartje waar
op ze Parnell verzocht naar buiten
te komen omdat ze hem,,jvilde
spreken.
Eindelijk was Anna eens onder de
indruk van Katharines vermetel
heid. «Wat denk je dat je zult be
reiken Hij zal je alleen maar ha
ten als je hem zo voor schut zet.»
Ik ben niet van plan om hem voor
schut te zetten,» zei Katharine
kalm. «Ik wil hem alleen maar le
ren kennen.»
«Hij komt vast niet. Hij zal zich
wel laten verontschuldigen.»
ib Inf
Maar hij kwam wel. Een grote ma
gere kaarsrechte figuur die zonder
haast over de straatkeien' kwam
aanlopen. En jong. Dat wil zeg
gen, jong voor alles wat hik ak.fle-
daan moest hebben. Hij was
blootshoofds, zijn dikke donker
bruine haar gladgeborsteld en zijn
baard was goed onderhouden. Zijn
knappe aristocratische gezicht
was heel bleek. In tegenstelling
daarmee leken de ogen. die hij zo
direct op Katharine vestigde, bij
na zwart hoewel ze, toen hij dich
terbij kwam, zag dat ze diepbruin
waren en gloeiden. Sprekende
ogen. Haar hart bonsde vreemd.
«Mevrouw O'Shea Hij boog.
Zij stem klonk vragend. Hij was
niet boos dat men hem uit zijn
belangrijke zaken had gehaald, hij
was geïnteressseerd. Dat wist ze
meteen.
Zijn stem klonk vragend. Hij was
mevrouw O'Shea en dit is mijn
zuster, mevrouw Steele. Ik ben ge
komen om te informeren waarom
u gisteravond niet op mijn diner
bent verschenen. Mijn gasten wa
ren teleurgesteld.»
«Uw diner? Gisteravond?» Hij
fronste zijn wekbrauwen. «O he
mel, ik ben bang dat ik er niets
vanaf wist.»
«Maar hebt u mijn uitnodiging dan
niet gekregen Ik heb hem naar
de Keppelstraat gestuurd waar
men zei dat u verbleef.»
«En daar moet hij ongetwijfeld
nog liggen. Ik moet bekennen dat
ik de slechte gewoonte heb om
nooit brieven te openen. Zijn ogen
schenen te branden toen hij haar
aankeek. Er was geen twijfel mo
gelijk, hij was geïnteresseerd.
«Maar als u me, nog eens wilt vra
gen, mevrouw O'shea. dan beloof
ik u dat ik zal komen.»
«Ik denk dat ik die belofte zal
houden.»
De banale woorden betekenden
niets. Het waren slechts beleefde
geluiden. Ze waren onmiddellijk
diep bewust van elkaar en dat had
geen woorden nodig. De luchtige
woorden van Mahon «Niemand
heeft me ooit verteld dat Charlie
Parnell niet van vrouwen houdt»
waren niet meer dan een echo. Ze
was er zeker van dat hij nog nooit
zo naar een ander vrouw gekeken
had. Net als zij nog nooit op deze
manier naar een man gekeken had*
zelfs niet naar haar eigen man...
vervolgt nadruk verboden
