noem het geen liefde
dorothy eden
12
iNee, dat niet, maar ik was wel
ontzettend opgelucht toen ik je
Drief kreeg.» Hij nam haar hand,
wachtte even om haar handschoen
af te doen en hield hem toen tus
sen de zijne. «Deze dingen zullen
ons overkomen, Kate. De volgen
de keer ben ik het misschien die
jou niet bereiken kan. Zou je in
dat geval denken dat ik je verla
ten had
«Alleen voor Ierland.»
Haar woorden kwamen er zo
droog uit, dat hij in lachen uit
barstte. «Het zal tenminste nooit
voor een andere vrouw zijn, dat
beloof ik je.»
«Dan kun je me nu misschien be
ter mijn hand teruggeven, voor het
geval Prins het in zijn hoofd krijgt
om op hol te slaan. Noch ik noch
Ierland willen je kwijt. Wat vind
je van Willies voorstel
«Dat we jou als tussenpersoon bij
Gladstone gebruiken Ik geloof
dat je erg waardevol voor ons zult
kunnen zijn. Gladstone zal je vast
en zeker bewonderen en vertrou
wen. Maar hoe denk je er zelf
eigenlijk over
«Ik zou het enig vinden. Ik zou
dan niet meer het gevoel hebben
dat ik er zo buiten stond. Men
zegt mij voordurend dat po'itiek
niet voor vrouwen is, maar ik ben
er zeker van dat vrouwen heel wat
meer invloed zouden kunnen heb
ben dan men vermoedt.»
Hij keek haar aan op zijn vriende
lijk spottende manier, «Zou je het
prettig vinden om een invloedrijke
vrouw te zijn, Kate?»
«Ik geloof van wel.»
«Pas dan op, dan kon ik nog wel
eens helemaal afhankelijk van je
worden.»
«Dat is onmogelijk. Je bent veel
te sterk en onafhankelijk.»
«Ben ik dat KateDenk je zo
over me
«Maar je bent zo veel alleen ge
weest. Dat moet je sterk gemaakt
hebben.»
«Dan vraag ik me af waarom ik,
sinds ik je ontmoet heb, aldoor
aan je moet denken. Wat moet ik
daaraan doen?»
«Hoe kan ik je raad geven als ik
met hezelfde probleem zit Trou
wens... Ik zou het prettig vinden
als je op me steunde. Voor alles I
Ik begin de mensen die ons ge
scheiden houden te haten. Ik kan
rustig al je lastige boeren in Ier
land haten, maar Willie, die lieve
tante Ben.., Zelfs die warme ster
vende Lucy...» Haar stem klonk
hees van schaamte. «Ik haatte
haar bijna. Ik weet dat jij meedo
genloos kan zijn in je werk. Ben
je het ook in de liefde Zoals ik
begin te worden Een van ons
moet zijn verstand bewaren, Char
les.»
Hij maakte een eind aan haar diep
bezorgde monoloog door nuchter
te zeggen«We zullen om de
beurt ons verstand bewaren. Van
daag is het mijn beurt, morgen de
jouwe. De dag dat we het beiden
tegelijk verliezen Hij glimlach
te even, «die zal ook komen. Op
de juiste tijd. Nu, wat vind je van
het plan van je man dat ik jullie
huis als mijn hoofdkwartier ge
bruik. Vooropgesteld dat hij thuis
is natuurlijke
«Zou het nuttig zijn
«O, dat zeker. Het zou een enor
me steun zijn. Ik zou al mijn post
hierheen kunnen laten sturen, ik
zou eindelijk een permanent
adres hebben en een toevluchts
oord als in uit Londen weg zou
moeten. Bovendien begin ik te ge
loven dat kapitein O'Shea een nut
tig aandeel in onze campagne zou
kunnen leveren. Dat is te zeggen,
als hij oprecht voor óns is en niet
voor zijn Engelse vrienden.»
«Ach, hij heeft nuttige relaties,»
zei Katharine, die niet wilde zeg
gen dat Willie eerst en vooral voor
zichzelf was. Maar Charles was te
intelligent om zich door enig ver
toon van vaderlandsliefde van Wil
lies kant te laten misleiden. Hij
gaf zelf toe dat hij mannen ge
bruikte - en vrouwen zoals zijzelf
ook - als het hem uitkwam. Poli
tiek was niet voor de sentimente-
len of voor de overdreven gewe
tensvollen.
«Maar wat denk jij ervan, Kate?
Als ik hier veel zou zijn
«Het maakt me bang. Het lijkt
wel alsof het lot ons naar elkaar
toe drijft. Hoe moet dit aflopen?»
«Waarom zouden we over aflopen
praten?» Hij tilde haar hand op
en kuste haar vingers een voor
een. «Waarom niet over beginnen?
Ik ben in een optimistische bui. En
jij sprak een ogenblik geleden nog
over een losbandig leven.»
«Dat deed ik ook.»
«Ik zal tevreden zijn om jou met
de kinderen te zien - om over de
tafel naar je te kijken - om je te
zien binnenkomen uit de tuin - om
je stem in een andere kamer te
horen.»
Ze keek hem vorsend aan. «Heus
Charles
«Nou, - niet helemaal tevreden,
maar toch tevreden.»
Ze zuchtte en glimlachte. «Dan is
het goed. Vind je dat we nu terug
moeten gaan
«Laten wé nog een eindje verder
gaan, als Prins het goed vindt.»
«Prins heeft er niets over te zeg
gen.» Katharine gaf het luie paard
met het puntje van de zweep een
tikje en hij sjokte vreedzaam voort
een klein stofwolkje opwerpend.
De weg liep door hopvelden.
Plotseling stond er aan de kant
van de weg een jongen die hen
gespannen aanstaarde en toen op
zijn blote voeten schreeuwend het
veld inrende. Bijna onmiddellijk
was de dogkar omringd door op
gewonden haveloze door de zon
gebruinde mensen, die uit het niets
leken te zijn opgedoken. Ze dron
gen naar voren en riepen«De
leiderDe leiderIemand pro
beerde in de dogkar te klauteren.
Een kind viel, bijna onder de hoe
ven van Prins.
«Wie zijn dat Wat willen ze?»
vroeg Katharine, terwijl ze de
teugels aantrok. Haar hart klopte
als een razende van angst. Ze
dacht dat ze door de menigte zou
den worden aangevallen.
Maar Charles boog zich voorover,
lichtte zijn hoed en glimlachte op
zijn ernstige manier. Een vrouw
graaide naar zijn hand om hem te
kussen. Iemand schreeuwde
«God behoede u
«Dank u.» zei hij tegen de opge
heven gezichten. «Dank u. Ik zal
tot u spreken als ik terug ben in
Ierland. En wilt u nu zo goed zijn
om ons door te laten.»
Luid vaarwel geroep. «God zege-
ne u God zegene de leider.»
«Dat waren een stel leren die hier
zijn om de hop te plukken, hebben
ze je aan het schrikken gemaakt?»
Katharine gaf geen antwoord.
«Ik ben bang dat hun.liefde bijna
net zo gevaarlijk is als hun haat.
Kate
Ze joeg Prins op en hield haar ge
zicht afgewend.
«Kate, je huilt toch nietDus je
was bang. Maar dit was niets ver
geleken bij wat ze kunnen doen.
Vorige week droegen ze me op
hun schouders een halve kilometer,
door Dublin en ik ben nog nooit
van mijn leven zo bang geweest.
Ik dacht dat ik tussen hun lief
hebbende armen op de grond zou
vallen en door hun liefhebbende
voeten doodgetrapt zou worden.
En dat alles met de beste bedoe
lingen.»
«Moet ik je met hen delen?»
vroeg ze hartstochtelijk.
«Ach Kate Dus dat is het. Maar
wat jij hebt heeft niets te maken
met wat zij hebben.»
«O nee
«Mijn lieveling, hoe kun je het
vragen
Ze keek hem somber aan terwijl
de tranen nog op haar wangen la
gen. «Wat ook het verschil mag
zijn, het is allemaal verenigd in
jou en ik ben bang.»
Ze had verwacht dat hij ertegen
in zou gaan maar dat deed hij
niet, hij zei alleen zachtjes: «Ik
weet het Kate, ik begrijp het.»
Haar ogen vulden zich weer met
tranen. «Het is niet dat ik niet
trots op je ben. Toen ik zag hoe
ze je vereerden was ik zo trots
dat ik het bijna niet kon verdra
gen. Toen ik je toespraak in Ennis
las moest ik huilen. Ik weet wat je
moet doen en ik zal proberen om
je nooit tegen te houden. Maar ik
kan niet beloven dat ik altijd rus
tig en verstandig zal zijn.»
«Ik ook niet,» zei hij. «Ik ook
niet.»
«Ik ben zo bang dat je me op een
dag zult haten.»
«Waarom vroeg hij verbaasd.
«Omdat je door mij van binnen
verscheurd wordt.»
Daar gaf hij geen antwoord op. In
plaats daarvan zei hij.: «Maar je
staat toch naast me, Katharine?»
Hij noemde haar alleen Katharine
als hij zeer ernstig was.
«Ja,» zei ze met tegenzin, «ik
moet wel.»
HOOFDSTUK V
Het lamplicht bescheen haar haar
en haar gezicht toen ze zich over
de brief boog die ze aan het
schrijven was.
«Lieve Charles,
Ik heb je brieven ontvangen
(beide). De tweede was me
nog veel dierbaarder dan de
eerste...»
Ze wachtte even om de twee brie
ven die die morgen waren aange
komen te herlezen.
«Geachte mevrouw O'Shea,
Ik moet u nogmaals hartelijk
danken voor al uw goedheid
die mijn verblijf in Eltham zo
gelukkig en plezierig maakte.
Ik sluit hierin de sleutels in
die ik per ongeluk meenam.
Zoudt u zo vriendelijk willen
zijn om de ingesloten brief
aan de betreffende persoon
te overhandigen. Bij voorbaat
hartelijk dank,
Hoogachtend, C.S.P.»
Een tedere glimlach speelde om
haar mond toen ze de tweede
brief las, die zogenaamd aan ie
mand moest worden overhandigd,
voor het geval Willie thuis zou
zijn geweest als de post kwam en
had willlen zien wat Parnell had
geschreven.
«Mijn allerliefste,
Ik heb alles zo geregeld dat
ik zaterdagmorgen in Londen
kan zijn en zal naar de Kep-
pelstraat gaan om te zien of
daar een brief van jou is. Het
is me volstrekt onmogelijk
om je te vertellen hoe je mijn
leven veranderd hebt en hoe
ik alles verafschuw dat me
de laatste dagen van je heeft
weggehouden. Ik denk altijd
aan je...»
Toen hij in Eltham logeerde had
den ze deze regeling voor hun
brieven bedacht. Het was een ver
standige voorzorgsmaatregel,
want met de vele scheidingen die
voor hen lagen zouden ze geen
van beiden tevreden zijn geweest
met brieven waarin niets persoon
lijks of liefhebbends stond.
Willie, die inderdaad toevallig
thuis was, las de voor hem be
doelde brief en zei 'zorgeloos: «De
regeling schijnt goed te werken
Kate. Ik zal je laten weten wan
neer hij van plan is om weer te
komen.»
Alsof ze dat zelf niet zou weten I
Ze onderdrukte een glimlach en
merkte op .dat meneer Parnell de
haveloosheid van het huis niet erg
scheen te hebben gevonden.
«Grote hemel nee Als je sommi
ge van de plaatsen zou zien waar
hij de nacht doorbrengt. Hij heeft
geen trots in dat opzicht. Hij zou
zich met alle plezier uitstrekken
op een strozak in een boerenhut.
Verdomd als ik zo ver zou gaan.
Maar daarom zal hij wel zo popu
lair zijn denk ik.»
«En toch noemen ze hem in Enge
land koud. Ze kennen hem gewoon
'niet. De bedienden aanbaden hem.
Kokkie draagt een medaillon met
zijn portret om haar hals. Maar zij
komt van Tipperary dus dat is wel
begrijpelijk.»
Een ogenblik, keek Willie haar een
beetje te strak aan. «Je schijnt
zelf ook nogal met hem ingenomen
te zijn.»
«Ik vind hem een charmante en at
tente gast.» Ze vond dat haar
stem te defensief klonk, daarom
vervolgde ze enthousiast«Ik be
gin erg veel sympathie voor zijn
zaak te krijgen. Ik zou er erg
graag aan mee willen werken als
ik kon, meer doen dan alleen
boodschappen aan Gladstone
brengen.»
«Je zult al voldoende helpen als je
ervoor zorgt dat Parnell het naar
zijn zin heeft als hij hier logeert.»
«Dat zal ik zeker doen,» ant
woordde ze met misleidende mee
gaandheid.
Maar ze kon veel meer doen, want
nu Charles' post naar Eltham werd
gestuurd had ze het op zich ge
nomen om die te behandelen. Zijn
hekel aan het openen en beant
woorden van brieven was nu wel
bekend. Nadat ze- het :zelf een
week of twee gedaan had, ver
baasde het haar niet meer. Er
stond van alles in van aanbidding
tot heftige haat. Er waren smeek
brieven en allerlei soorten uitnodi
gingen. Er werd geld geschonken
en meer persoonlijke cadeatjes.
Iedere week verscheen er een
doos met eieren zonder een aan
wijzing wie de afzender zou kun
nen zijn.
De eerste keer was Charles erbij
en hij zei haar meteen dat ze de
eieren in de tuin moest begraven.
Ze'keek hem verbaasd aan.
«Het kunnen eieren zijn en het
kunnen geen eieren zijn,» zei hij
raadselachtig. «We zullen niet de
moeite nemen om erachter te ko
men. Zorg dat je hond niet ver
giftigd wordt.»
Een rilling van angst liep over
haar rug. Voor de eerste keer be
sefte ze het gevaar waarin hij da
gelijks verkeerde. «O Charlest
wat afschuwelijk I»
«Afschuwelijk Helemaal niet. Ik
zei je toch dat de politiek net is
als oorlog. Je kunt geen oorlog
voeren zonder dat er een schot
valt. Bovendien zou dat ontzet
tend saai zijn.»
Na zijn tweede verblijf in Eltham
schreef hij vanuit Dublin
«Ik heb het zo plezierig ge
had, dat ik bijna mijn andere
plichten begon te vergeten.
Maar in die tussentijd schijnt
Ierland het 'best zonder mij
te hebben kunnen stellen.»
vervolgt nadruk verboden
