van een vrouw die
haar man kan staan
VOLKSUNIE WILL TURA FANS
STAD MOET ZELF BOUWEN
«Vlaanderen dag en nacht»
SOCIALE WONINGBOUW
MEERDERHEIDSGROEPEN
de beschuttende werkplaatsen
voor gehandikapten
12
Nadat de partijraad van de
C.V.P. Aalst zich bij meer
derheid uitsprak voor de
bouw van sociale woningen
(Biolley) door de stad zelf,
waren ook de meerderheids-
frakties die dinsdag jl. verga
derden het daarover eens.
BELANGEN VAN DE
BEVOLKING PRIMEREN
Indien de gemeenteraad zijn goed
keuring zou hechten aan een der
gelijk voorstel wil men zo vlug mo
gelijk van wal steken.
De stad, als bouwmeester zou dan
nog voor 1976 de mei willen ste
ken op een (beperkt) aantal nieu
we woningen.
Het is duidelijk een poging om een
einde te maken aan de jarenlange
diskussies tussen de verschillende
groepen in en rond de C.V.P.
Want hoe dan ook de naam «Biol
ley»» is meer en meer het syno
niem geworden van gebrek aan
doortastendheid, wantrouwen en
tegenstellingen die verder reiken
dan het politieke vlak. Dat met dit
alles, sedert 1968, de belangen
van de bevolking, van diegenen
die hopen op een nieuwe aan
pak van de sociale woningbouw,
niet gediend zijn, werd hier in de
ze krant reeds herhaaldelijk ge
steld.
PRATEN MET ««GOEDKOPE
WONINGEN»
Inmiddels lijkt een verder kontakt
voor een akkoord met «Goedkope
Woningen», nog steeds tot de mo
gelijkheden te behoren. Maar dit
kontakt, aldus wensen sommigen
in de meerderheid, zou niet
langer via briefwisseling gaan zo
als dit de laatste maanden groten
deels het geval is. Men wil verder
praten maar dan op basis van de
voorwaarden die het stadsbestuur
stelt.
Met Dewaco is reeds een princi
pieel akkoord bereikt.
Met «Goedkope Woningen» kan
dit ook niet onmogelijk zijn. Het
komt er op aan dat zowel deze
groep als het stadsbestuur zich
uitsluitend laten leiden door de be
langen van de gemeenschap. Er
is al te veel tijd verloren gegaan.
Gevraagd Mensen van Goede
Wil
Vervolg van Ie bladzijde
De Beschuttende Werkplaatsen
van Aalst voor Lichamelijk en Men
taal Gehandikapten vzw, werd ge
sticht op 21 maart 1968.
Hierbij, met de stad Aalst als pro
motor. werden alle initiatieven die
zich met de gehandikaptenzorg en
de tewerkstelling bezighielden, be
trokken.
Het doel van de vereniging kan als
volgt samengevat worden De op
richting en uitbating van beschut-
tsnde werkplaatsen teneinde de
voorlopige of definitieve tewerk
stelling van de Minder-Validen te
bevorderen en te verwezenlijken.
Om deze doelstellingen te kunnen
verwezenlijken werd beroep ge
daan op het Rijksfonds voor Soci
ale Reklassering van de Minder-
Validen.
Vooral door de steun van deze in
stelling, maar ook met de hulp van
de stad Aalst, het provinciebe
stuur, de Nationale Loterij, stich
tende en ere-leden werd een ge
bouw in de Drie Sleutelsstraat te
Aalst aangepast en ingericht als
werkplaats.
De werkplaats startte op 03.03.
1969 met 12 minder-validen. Aan
vankelijk beperkte de produktie
zich tot kartonnage, maar dank zij
de steun van de plaatselijke indus
trie werd het spoedig mogelijk het
personeel uit te breiden tot 25
mindervaliden (einde 1969).
Het werkaanbod bleef gunstig evo
lueren wat het personeelsaantal
verhoudingsgewijs liet aangroeien.
Einde december 1972 echter was
de werkplaats aan zijn maximum-
kapaciteit- een 40-tal tewerkge-
stelden.
Zowel de werkruimte als de werk
plaats, het sanitair, kleedkamers,
refter voldeden niet meer aan de
behoeften.
Verdere uitbreiding ter plaatse
was niet mogelijk.
Dringend diende een oplossing ge
zocht want het werkaanbod en de
vraag tot tewerkstelling bleef stij
gen.
De Raad van Beheer besliste der
halve tot de bouw van een nieuwe
werkplaats waar ruim 100 minder
validen zouden kunnen tewerkge
steld worden.
Op het Industriepark Wijngaard-
veld werd een terrein van 63 a.
verworven. Na voorbereidende
studie werd de bouw in april 1973
aangevat. De nieuwe werkplaats
werd in juni 1974 in gebruik ge
nomen en stelt momenteel reeds
een 60-tal minder-validen tewerk.
Deze gebouwen hebben een opper
vlakte van 1.756 m2 en voldoen
aan de vereisten om zowel licha
melijk als mentaal gehandikapten
in de meest gunstige omstandighe
den tewerk te stellen.
Hiermee bedoelen wij onze minister van Nederlandse Kuituur en
Vlaamse aangelegenheden, Mevrouw Rika De Backer, Voor het eerst
in de geschiedenis van Europa riep zij te Brussel elf vrouwelijke
ministers samen om van gedachten te wisselen over wat wij met een
minder passend woord «monumentenzorg» noemen. De dames kwa
men uit Finland, Denemarken, Hongarije, Bulgarije en Portugal. Zij
legden in het Egmotpaleis een eerste - en hopelijk - vruchbaar kon
takt.
Met deze konferentie beoogde onze Minister een striemend protest
uit te brengen tegen verdere aftakeling van ons bouwkundig erfgoed,
van het decor waarin de mens moet leven. Vele van onze stads- en
dorpskernen zijn nu verlaten voor het platteland dat op zijn beurt
veel landelijk schoon kwijt raakte door een wilde bebouwing. WTj
moeten onze steden dringend genietbaar maken door bescherming,
renovatie en integratie van ons architektonisch patrimonium.
Aangezien deze dames niet eng-feministisch wensten op te treden
kwam ook Prof. Lemaire aan het woord. Hij wees erop dat bij de
restauratie steeds en uitsluitend gedacht wordt aan katedralen en
stadhuizen (de architecture major) of aan gebouwen die de funktie
van museum of van kultureel centrum moeten vervullen. Aan kleine
gebouwen, aan het eenvoudige woonhuis wordt nauwelijks of geen
aandacht geschonken
De Vereniging voor Aalsters Kultuurschoon is het er volledig mee
eens dat niet alleen «monumenten» behoren tot ons erfgoed. Daarom
waakt de V.V.A.K. over het behoud van het fijne geveltje van het
oud-capucienenklooster op de Graanmarkt, op het bewaren van de
landelijke kapel van St-Job en omgeving, om conservatie en restau
ratie van het oudste huis van Aalst, d.i. het hoekhuis met de Spaan
se gevel en de overkragende zijgevel in het Sluierstraatje I
Te Brussel hebben Minister en Professor wijze opvattingen ver
kondigd. Mooie woorden, zeg je
Met de restauratie van het Leuvense begijnhof - nu verblijf voor
studentengezinnen - heeft Prof. Lemaire een opzienbarende kunstpres
tatie geleverd die in binnen- en buitenland terecht de grootste be- en
verwondering heeft verwekt
Door het samenroepen van een Europese top van vrouwelijke rege
ringsleden uit diverse landen heeft Mevrouw De Backer de zorg voor
ons bouwkundig erfgoed op het internationaal vlak gehesen. Het is
trouwens een feit dat deze Dame optreedt tegen verdere stadsver-
nieling waar het pas geeft en dat ze beslist weigert bouwprojekten
goed te keuren wanneer deze afbreuk doen aan de waarde van offi
cieel beschermde gebouwen I
Wij wensen Mevrouw de Minister de nodige moed en volharding
toe om de stadskernvernieuwing in Vlaanderen op de goede baan
te brengen.
F. Courteaux
Wie het eerst verscheen in de
Keizers Hallen, de dag van het
Feestelijke Volksuniebal, nu zater
dag - weeral voorbij - was zo te
zien iemand die met de Volksunie,
mót de Vlaams Bewustwording,
laat staan met een Autonoom
Vlaanderen niets te maken had.
Maar alles mét Will Tura, de speel
man van dienst
Zoals altijd was Jan Caudron er
vroeg bij, een gewoonte die da-
toert vanuit zijn prille jaren.
Ze waren er vrijwel allemaal, op
enkele uitzonderingen na, degenen
die in deze stad ten jare 1945 de
Vlaamse nationale opnieuw een
partijgestalte boetseerden. Daar
was toen, geen bal mee gemoeid
Dr. Van Leemputten, Emiel Steen-
haut, Luc Rombaut, Jan Van den
Berge en de anderen niet ver
noemd, hadden toen wel andere
katten te geselen.
Maar nu, ondanks Steenokkerzeel,
de V.U. in jubilerende stemming
was werden de pioniers vereerd
met een oorkonde, zoals een Oud-
Aktivist, een Daensist, een Fron-
ter enz. er zich nooit een heeft
durven dromen.
Behoudens voormeld viertal kre
gen ook o.m. nog dit gedenkwaar
dig «Perkament» Jan Caudron,
voornoemd, Jan De Neve, Frans
De Brul, Dr. Vanderbeke, A. Blom-
maert en wie al meer met ver
diensten maar waarvoor ten be
hoeve van de Pers die altijd op
faciliteiten is gesteld - geen lijstje
voorhanden was, laat staan dat
die pers officieel was uitgenodigd.
Zodoende...
Maar het zal wel zo zijn dat man
ook een Luc D'Hondt, een Bert Da
Cremer zo maar niet met i*g«
handen heeft laten huiswaarts ka
ren.
Het bal werd geopend door Mavr.
Georgette De Kegel en Dr. Van
Leemputten én Mevr. Dr. Van
Leemputten en de h. De Kegel.
Op de tonen van Will Tura's or
kest. Ze waren er dra allen, da
oude en de jonge garde, dia van
Ze zullen hem niet temmen en dia
van We Shall Overcome.
De konservatieven, de progressie
ven, de V.M.O's en de Nelly
Maes'en.
En daarbij nog de marginale en de
officiële - die niets met partijen -
figuren te zien zoals de Aalsterse
burgervader, hier «Marcel» voor
de oude vrienden uit zijn non-kon-
formistische jeugdjaren.
Zowat om en bij de tweeduizend
uit alle VU. hoeken van het arron
dissement.
Kan het bestaan dat dit alles ein
digde in het diepste van de Nacht
zonder een Vlaamse Leeuw We
weten het niet. Overigens, niet
allen van het Vlaamse Heir ston
den toen nog pal.
Wie daarvoor geen menselijk be
grip opbrengt is een fanaticus die
men geen biertje of geen wijntje
mag gunnen.
Twintig jaar, een stuksken eeuwig
heid voor wie toen in 't begin van
die vijftiger jaren niet het geduld
kon opbrengen van een Prof. Cou-
vreur die voor een gehoor van
uitgerekend 32 mensen in de stad
huisfeestzaal sprak over de vor
ming van een of ander Vlaams
Front in een latere toekomst.
C k.
Héwel zei de (socialistische)
fan van Will Tura tot de V.U.
fan van Armand Preudhomme
wat denkt u nu van dit bal. Met
de Will een sukses hé.
