Boon's ondergang der kasteelheertjes
A
Boon bezoekt
de Praatgrage
Gezusters L...
(deel III)
FIRMA DELDI
16 - Nieuwe Gazet van Aalst - 6 augustus 1982
Een afgebroken leven, een onvoltooid verhaal...
Matthijs Piet
Fabricatie voor zuiderse gerechten, kroketten en
delicatessen
Specialiteit van diverse lasagne
Import verse ansjovis
Artisanaal bereid
Levering gratis
Oude Gentbaan 40, 9300 Aalst tel. 053/77.45.66
(wordt vervolgd)
Erich Van der Eist
Vorige keer vertelden we over Jozef de Vis en wat L.P.
Boon over hem hoorde tijdens zijn gesprekken met (ver
meende) erfgenamen. We volgen de auteur verder tijdens
zijn speurtocht.
Uiteindelijk praatgrage ooggetuigen, ook voor L.P. Boon,
waren de gezusters L... «Ik ken de VISJES tot op de
graat». Had één van de gezusters nog heel beeldrijk duide
lijk gemaakt, aan de stof vergarende schrijver, hoe
betrouwbaar en autentiek haar getuigenis wel moest zijn.
Het was voor Louis Boon een lange weg geweest naar dit
wonderlijke, hun herinneringen ophalende en herschik
kende, stel oud-bekenden, oud-vriendinnen van de kinde
ren De Vis.
Niet zonder moeite
Uiteindelijk praatgrage oogge
tuigen, ook voor L:P. Boon,
waren de gezusters L... «Ik ken
de VISJES tot op de graat», zo
had één van de gezusters nog
heel beeldrijk duidelijk gemaakt,
aan de stof vergarende schrijver,
hoe betrouwbaar en autentiek
haar getuigenis wel moest zijn.
Het was voor Louis Boon een
lange weg geweest naar dit won
derlijke, hun herinneringen
ophalende en herschikkende, stel
oud-bekenden, oud-vriendinnen
van de kinderen De Vis.
Op het adres wat eerst was
bezorgd bleken zij inmiddels niet
meer te wonen. Veel meer dan
dat zij, naar men had gehoord,
naar Ewaren verhuisd, kon
men in de buurt van hun vroe
gere woonplaats niet achterha
len. Het was duidelijk dat deze
dametjes weinig kontakt met
hun onmiddellijke nabuurschap
hadden gehad. Zij moeten er
ongetwijfeld als een tikkeltje
wereldvreemd zijn beschouwd.
Het leek dat men er niet weinig
over verwonderd was dat iemand
THRUE CONFESSION
Thrue Confession is een merkwaardige
film over twee broers - de één is
politieinspekteur - de ander is priester -
die door hun ambitiedrang frontaal
tegen elkaar aanlopen.
De priester maakt karriére in de
kerkelijke hiërarchie en is precies door
zijn funktie van financieel
verantwoodelijke ver afgedwaald van
wat het priester zijn inhoudt.
De politieinspekteur is hardnekkig op
zoek naar de moordenaar van een jong
meisje en bewerkstelligt in zijn fanatiek
onderzoek de ondergang van zijn broer
doordat hij op een net van hele en
halve korruptie botst, waarbij ook de
priester betrokken raakt en zijn karriére
definitie gebroken ziet.
Op die manier eindigt hij als een oude,
eenvoudige priester in een vergeten
parochie aan de Mexikaanse grens
De geschiedenis leert dat de
overlevingskracht van de kerk
zeker evenveel gelegen is in de Kerk
als instituut als in haar boodschap.
Achter de eredienst, achter de zielezorg
staat tenslotte een organisatie, een
hiërarchie en die moet zich wel met
aardse dingen bezighouden. Wat een
priester in een parochie op kleine
schaal doet neemt steeds groter
afmetingen aan naarmate men hogerop
gaat. in die wereld komt de priester in
Thrue Confessions terecht
Aanvankelijk doet hij wat men hem
FEESTPALEIS
Les Sous Doues En
Kwotatie 0.
Joe Super Karate.
Kwotatie 0.
Hot nights of Caligula.
PALACE
Odds and Events
Kwotatie 0.
Thrue
Kwotatie XXX.
Rouck an Roucky
Vacances.
Confessions
0 onbelangrijk, X matig. XX goed. XXX
zeer goed, XXXX niet te missen.
uit het verre Erembodegem was
gekomen om deze niet goed bij
hun hoofd zijnde, rimpelige,
oude dametjes te komen opzoe
ken.
Om de verplaatsing niet meteen
geheel als onverrichterzake te
moeten beschouwen werd beslist
om de terugtocht dan maar over
de stad E.... te laten verlopen, en
er op zoek te gaan naar de zusjes
L...
Met de bereidwillende hulp van
het plaatselijk politieapparaat
kon het nieuwe verblijf van de
beide dames vrij vlug worden
gevonden.
Zij bleken er op een soort kas
teeltje te wonen waar zij inge
trokken waren als huishoude
lijke hulpjes en gezelschapsda
mes.
vraagt en naarmate hij stijgt in de
hiërarchie nemen ook zijn ambities toe.
Verantwoordelijk zijn voor de financies
is een belangrijke post en een
mogelijke springplank naar hogerop En
dan doen er zich gebeurtenissen voor
die dat bestaan door elkaar halen, die
hem doen beseffen waar hij mee bezig
is, hoever hij verwijderd is van het
eigenlijke motief van zijn priester-zijn,
terwijl hij ook de noodzakelijkheid inziet
van zijn werk. Dat is het dramma van
de film.
Deze film wordt daarenboven gedragen
door twee grootmeesters uit de
Amerikaanse film Kameleonakteur
Robert De Niro is voor de gelegenheid
in de priesterkleren gekropen en zijn
prestatie is fenomenaal goed en
volledig afgewerkt De politieinspekteur
Robert Duvall die netjes insspeelt op
wat Robert De Niro weet te presteren,
technischRegieUlu Grosbard.
Scenario John Gregory. Fotografie
Owen Roizman. Vertolking Robert De
Niro. Robert Duvall, Charles Durning,
Jack Amsterdam e.a. U.S.A. 1981 Kleur
108 minuten
PROGRAMMATE
Het blééf echter tegen zitten die
dag. Toen de schrijver zich aan-
melde werd hem verteld dat zij er
niet waren. Boon diende ook
hier onverrichterzake zijn weg
terug verder te zetten. Wel had
hij er een telefoonnummer aan
overgehouden. Zo kon hij de
volgende dag reeds de dames in
kwestie telefonisch bereiken. Hij
slaagde erin om, zonder veel
enthousiasme van hun kant, een
afspraak te maken.
In tegenstelling met wat werd
verwacht uit de informatie die
Boon had ingewonnen voordien,
bleken de als zeer spraakzaam en
mededeelzaam voorgestelde zus
jes L..., in de verste verte niet
ook maar enige bereidheid te
vertonen om hun verhaal te
doen. Het was duidelijk dat ze
om een of andere reden wantrou
wig bleven. Wijselijkheidshalve
besloot Boon dan maar om er de
tijd even over heen te laten gaan
en een betere gelegenheid af te
wachten.
Derde keer goede keer
Er zou een tweede bezoek vol
gen. Maar ook bij deze gelegen
heid verliep het geheel weinig
bevredigend.
Weliswaar ontmoedigd door de
vorige ervaringen, maar niette
min aanvoelend dat daar belan
grijke informatie voor het grij
pen lag, zou Louis Boon toch
opnieuw op bezoek gaan bij het
tweetal.
Op 7 mei 1979 ging het dan een
derde keer die richting uit.
Kort na de middag zou hij er
aankomen, samen met zijn
schoondochter die hem zoals
gebruikelijk had gevoerd.
Alles scheen deze keer stukken
beter op te schieten. Tegen vijf
uur aan die namiddag zou Louis
Boon, deze keer zichtbaar tevre
den, het overvloedig herinnerin
gen ophalende tweetal verlaten.
Hij zou ze niet meer weerzien...
Bij het terugrijden had hij, nog
even in gedachten vertoevend bij
het zopas gebrachte bezoek, de
betekenis ervan voor hem met de
volgende woorden duidelijk
Terwijl mijn vrouw, Jeanneken,
zich gereed aan het maken was
om het huis uit te gaan en slechts
met een half oor luisterde, had
hij haar nog zo iets gezegd als
«Nu weet ik hoe ik het moet
doen». En toen zij hem in er
haast nog had toegeroepen
«Louis, ik ben dan weg», had hij
haar nagewuifd met het half
grommend verzoek«Sluit de
deur maar af want ik wil rustig
kunnen werken terwijl gij weg
zijt naar de coiffeuse».
Het was donderdag, de tiende
Mei 1979....
Met de verzamelde nota's voor
hem op de schrijftafel en de
halve velletjes waarop hij zijn
«Kasteelheertjes» aan net uit
schrijven was onder zijn hand,
gemaakt«Ik had neit meer
gedacht er nog iets uit te krijgen
en het is tenslotte toch gekomen.
Nu ik dacht dat het niet meer de
moeite waard was, komt het toch
nog».
Louis Boon moet heel wat te ver
werken hebben gekregen na zijn
laatste bezoek aan de gezusters
L... Hij moet niet meteen heb
ben zien zitten hoe hij het alle
maal bruikbaar kon gaan orde
nen, al datgene wat hij in losse
flarden had horen vertellen.
Het heeft hem ongetwijfeld zeer
sterk bezig gehouden
Het is nu gedaan met De Vis
Sinds het bezoek aan beide
dametjes was Louis Boon bijna
ononderbroken bezig geweest
met het verwerken van de woor
denstroom aan opgehaalde
herinneringen die het ineens
praatgrage zusterpaar kwijt had
gewild.
Zijn geest draaide op volle toe
ren en hij had heel wat te doen
met het verwerken, herschikken
en onderbrengen van de losweg
gespuide en vergaarde gegevens.
Hij was er een paar dagen stil bij
gebleven. «Hij is wat aan het uit
broeien», zegde men rondom
hem en men zorgde er voor hem
niet te veel voor de voeten te
lopen.
Donderdagmorgen dan, de mor
gen van die donderdag waarop
hij was uitgenodigd op de
Zweedse ambassade, leek het sti
laan duidelijk te worden voor
hem hoe het nu verder met dat
De Vis gedoe moest. Hij zou er
meteen aan doorwerken. Terwijl
Jeanneken naar de kapper ging,
want ze kon toch niet zómaar die
ambassadeheren onder ogen
komen, had hij de gelegenheid
om nog in der haast wat neer te
schrijven en vast te leggen wat
hem in het hoofd was opgeko
men die ochtend over het verder
verloop van het verhaal.
was het verhaal, zijn verhaal,
ineens afgebroken.
Het kan half elf geweest zijn of
iets later toen zijn vrouw terug
thuis was gekomen. Zij wist dat
hij aan het werk was en hield
zich nog onledig met een en
ander tot hij zelf opduiken zou.
Het bleef echter stil in de werk
kamer. L.P. Boon was niet
meer...
Tenslotte moesten die dingen op
zijn schrijftafel er zo niet blijven
bij liggen. Als stille en stomme
herinneringen aan die laatste
ogenblikken bleven zij alleen
maar de levenloosheid van ges
tolde woorden oproepen. En in
een haastig impulsief handelen
werd alles wat op de grote
schrijftafel was blijven liggen
samengeraapt en in een grote
omslag, die even grauw was als
de verslagenheid, opgeborgen en
weggelegd, «'t is nu gedaan met
De Vis», was het grimmige kom-
mentaar van Jeanneke. Zoals zij
die zin met een ingehouden
mateloos verdrietige boosheid
had weggeslikt kon men een
ondertoon van verwijt aan het
adres van heel het De Vis gedoe
niet ontgaan.
Sinds die dag is er niet veel meer
gepraat over «De Vis» als Jean
neke er bij was
Wie het van dichtbij had ervaren
voelde onderhuids aan dat dit
niet kon. Er rustte zo iets als een
soort taboe op het onderwerp.
Zonder dat dit ooit was uitge
sproken werd stilzwijgend begre
pen dat men het heengaan van
Louis niet kon losdenken van
datgene waar hij tot op het einde
mee was bezig geweest.
Louis Boon's laatste verhaal was
inderdaad afgebroken bij zijn
zoektocht naar een uiteindelijk
doordringen naar een levend ver
leden van doodse grootheid, een
verleden leven van vruchteloze
zelfbevestiging, van voorbe
stemde nutteloosheid.
