a/
Starten
lillJUM^
Net Werk van Eric Monsaert
Kamertrio «Stravinsky»
ongewoon en buitengewoon
Tafelen met «Poëzie aan tafel
n
$Sh1 B
10 Nieuwe Gazet van Aalst 31 december 1982
De prent, de cartoon, de aftfiche of de snelle, spontane tekening worden
te vaak en meestal te onrechte, beschouwd als het kleine broertje van
de beeldende kunst met grote "K".
Nochtans is deze frisse, eerlijke en direkte kunstvorm bedreven door tal
van klinkende namen.
/gif/
k
Verwierf de geniale man met de korte
beentjes, Henri de Toulouse Lautrec niet
het meest bekendheid met zijn krachtige
suggestieve affiches Schuilt Felicien
Rops' grootste kracht niet in kleine, felle,
voor hun tijd vaak chokerende tekenin
getjes Egon Schiele spreekt ons het
meest aan door zijn schrijnende onthul
lende, als in één lijn ontstande teken
werk.
Eric Monsaert, die momenteel werk
toont in zaal Netwerk, heeft met dit voor
gaande te maken omdat hij ook het
sterkst is in zijn spontane, schertende
tekeningen. Deze zijn vaak ironisch of
zelfs sarcastisch van ondertoon.
Sommige lezers zullen zich E. Monsaert
herinneren als de tekenaar van de car
toons en de frontpagina van het ter ziele
gegane "Vies Oilst". Zij zullen ook weten
dat de kunst van Monsaert, onderwerp
en toeschouwer regelmatig een flinke
trap durft te verkopen. Deze tentoonstel
ling bevat meer ballen dan de doorsnee
kerstboom.
Hoewel de schilderijen (olie op doek)
minder krachtig overkomen dan de geci
teerde tekeningen, levert de kunstenaar
hier eveneens verdienstelijk werk.
Sommige doeken doen denken aan de
entartete Kunst uit het Duitsland van
vóór 1940. Dit was moderne kunst die
niet verenigbaar bleek met Nationaal-
Socialistische ideologie. Door het helle,
vaak regelrecht uit de verftube komende
koloriet, wordt de aandacht van het on
derwerp afgeleid en verliezen de schil
derijen een gedeelte van hun oorspron
kelijke kracht.
Een ander zwak punt is de geringe
homogeniteit van deze tentoonstelling.
Zelfs rekening houdend met het feit dat
er werk uit diverse perioden getoond
wordt zal de aandachtige kijker zich mis
schien ergeren aan het feit dat realisme,
konstruktivisme of pop-art hier als op
een artistieke staalkaart zijn verenigd.
Ondanks dit alles is deze tentoonstelling,
die nog tot 5 januari loopt, toch de moeite
waard, al was het maar om de felle en
preciese tekenstijl te smaken. Om de
soms scheefgetrokken, van storende
elementen voorziene, maar boeiende
eigen wereld van Eric Monsaert binnen
te treden.
Op weinig jonge kunstenaars zal vol
gende slotzin van toepassing zijn Eric
Monsaerteen man, een stijl, door het
leven getekend. (L.D.M.)
Meer dan 6 jaar hebben de samenstellers van dit poëzieboek met licht
digestieve, gastronomische gedichten gezwoegd om u het volgende
menu te kunnen voorleggen. Het produkt van Bogaert De Winne ligt
momenteel in de boekhandels, en het is de moeite waard. Dat hebben
onze nationale pers en objectief zendapparaat, de BRT, blijkbaar ook
gedacht, te oordelen althans naar de grote publiciteit die rond dit werk
gemaakt werd.
Ontboezemingen
van Vanessa
Onder de hoede van Dimitri Frenkel
Frank is «De Boezemvriend» met
André Van Duin gelukkig geen soort
TV-show rond hem geworden, maar
wel een stap in de goeie richting voor
de Nederlandse humorfilm. Niet met
een een voltreffer, maar toch beter
dan verwacht
1811, Napoleon vóór Waterloo van
Abba dus. De Franse soldaten ronse
len ook in Nederland rekruten. In dat
geharrewar raakt ook Fred, de tand
arts (André Van Duin) betrokken. Door
een misverstand wordt hij echter voor
een inspecteur van de Keizer gehou
den, en komt hij aldus de hogere krin
gen wat op stelten zetten. Natuurlijk
zal het vrouwelijk schoon hem zo voor
de voeten vallen, maar dat lost hij in
zijn stijl op. Intussen zit vriendin Mer
cedes (Vanessa, die van «Cupside
down») in een bordeel gevangen, en
het laat zich al raden dat Fred haar zal
gaan redden. En ja, uiteindelijk komt
het nog tot een confrontatie met Napo
leon zelf...
De humor in deze film golft knap op de
toeschouwer af. Gelukkig is het slap
stickgenre beperkt gehouden, en
kruidt Van Duin het verhaal met spiri
tuele vondsten, zoals de STER-rekla-
me-anachronismen, die regelmatig,
doch niet té veelvuldig opduiken. Het
nadeel van die niet-visuele grapjes is
dan wel dat ze misschien verloren
gaan in het vlug-vlug-Nederlands van
André, dat niet altijd zonder de (overi
gens slechts) Franstalige ondertiteling
te volgen is. De truuk met de soep-
neus en de jachtpartijscène zijn ech
ter wel duidelijk, en bij het (beschaafd
begonnen) karnavalliedje («De steek
van de Keizer») kriebelt het Aalsterse
karnavalbloed in de zaal ongetwijfeld
al.
Het scenario is verzorgd en ook de
kostuums en de decors zijn goed uit
gekiend. Het exotische wordt in deze
Nederlandse film niet geschuwd, en
soms zou men wel vraagtekens kun
nen zetten bij de KT-vermelding van
de produktie. Het dubbelzinnige
karakter van de teksten zal ook de
meeste kinderen tot het appreciëren
van enkel de visuele gags veroorde
len. Echt té platvloers wordt het wel
niet, maar ja, die Hollanders... Of de
verschijning van Vanessa daar wat
mee te maken heeft, daar durf ik niet
zo rondborstig voor uitkomen. Ze
heeft dan wel een paar prachtige oor
lellen, maar een grote aktrice zal ze
toch nooit worden.
De rollen werden verdeeld onder een
heie sliert bekende gezichten van de
televisie, waaronder naast André en
Vanessa zelf, Leen Jongewaard,
André Hazes, Corrie Van Gorp en
Tony Eyck. De Zangeres Zonder
Naam missen we wel een beetje in dit
rijtje, maar dat belet niet dat «De Boe
zemvriend» toch kan geklasseerd wor
den bij «niet-slecht-als-ontspanning».
(Tussen Haakjes)
FILMPROGRAMMA
Ypsilon: «Bastogne», oorlogsfilm, op zon
dag 2 januari, 20 u., Meuleschette-
straat.
Feestpaleis
1.«1u.45 vóór Jezus Christus», (KT):
groots opgezette, maar helaas minder
geslaagde lachfilm van Jean Yanne.
2. «De Boezemvriend», (KT)lachfilm met
André Van Duin, zie bespreking.
3. «De agente leidt het onderzoek», (KNT):
een ondeugende Edwige Fenech als
sectiesexyagente.
Palace
1om 18 u«De Aristokatten» (KT):
knappe Walt Disney-tekenfilm.
2. om 20u.30 «Een vlucht regenwulpen»:
Nederlands schizofreen verhaal met
Jeroen Krabbé in beide hoofdrollen
dus.
2. «Le gendarme en les gendarmettes». (KT)
Louis de Funés en zijn Funettes in een
niet zó slechte komedie.
3. om 18 u.«Pirate movie», (KT)luch
tige romantiek rond Christopher
Atkins en Kristly McNichol.
om 20u.30: «Making love» (KNT): de
naam zegt het zelf, er zal weer veel te
leren zijn.
Remi Bogaert is journalist en hoofdre
dacteur van het gastronomisch maga
zine «Wijn en Wijn». Norbert De Winne
is dichter, medewerker aan het ge
noemde tijdschrift, en evenals de eerste
fijnproever van formaat. Zij sloegen de
handen in elkaar en ziehier dan hun
geesteskind een boek dat werd gebo
ren jaren voor zijn verschijning, zoals de
samenstellers het in hun voorwoord
noemen
De befaamde letterkundige Julia Tul-
kens zorgde voor een passend voorge
recht, in de vorm van een charmante en
bijwijlen grappige tekst. En dan de ge
dichten, geserveerd met een garnituur
van gravures, schilderijen, tekeningen -
illustraties, kortom -, die evenzeer de
genoegens van smaakpapillen, slok
darm en maag schilderen, om het eens
platvloers uit te drukken.
Er werd gekozen voor een soortement
historisch overzicht dat vertrekt bij een
onbekende dichter, en loopt over Vondel
en Kloos tot Herman De Coninck. De
moderne dichters, en dat is maar goed
ook, zijn veel beter vertegenwoordigd
dan hun sinds eeuwen op het poëtische
slagveld gesneuvelde collega's. Een
heleboel grote namen uit onze heden
daagse, vaderlandse literatuur dus.
De Vlamingen vormen een volkje van
lekkerbekken, maar ook van cosmo-
polieten (wie spreekt immers minstens
twee talen de Vlaming, meneerDat
wordt ook door het opzet van dit boek
aangetoond, waarin immers naast het
Nederlandse gedeelte, een Frans, een
Duits en een Engels gedeelte prijken.
Met namen als Ronsard, Villon, Voltaire,
Heine. Schiller. Shakespeare en Byron.
Mijn vermoedens hebben me dus niet
bedrogen de Engelse en Duitse keu
kens zijn inderdaad ondermaats, als ze
maar zo weinig beroemde literatoren
telden die hun heerlijkheden bezongen
Vergelijk dat eens met de Franse en
Vlaamse Tenzij het natuurlijk aan de
samenstellers ligt, dat er zo weinig En
gelse en Duitse gastronomische teksten
worden gevonden en opgenomen
Hoe dan ook, het toetje («Citaten») vind
ik het grappigst. Proef deze grote wijs
heid eens «Smulpaap iemand die de
kok heeft horen luiden en weet waar de
lepel hangt» (Gaston Durnez)
Een boek dus om op uw tafel te laten
slingeren wanneer u gasten verwacht
Een boek dat elk zichzelf respecterend
restaurant zou moeten in huis halen, om
hun gasten aan te zetten de genoegens
van het huis te leren kennen. Een boek
om. onder het nuttigen van uitgelezen
spijzen en dranken, even open te slaan
Want «Poëzie is als wijn, je kunt ze
slechts genieten in kleine hoeveelhe
den. Tenzij men natuurlijk geen bezwaar
tegen dronkenschap heeft» Dixit Jan
Kooistra.
Een uitgave van De Wijngaard VZW
(Korte Nieuwstraat 12, Aalst) en verder
te verkrijgen in de boekhandel. Aange
braden Eh. ik bedoelde: aangera
den (pb)
Het doet plezier mensen te zien musiceren die deugd beleven aan hun
vak. Dat ambtenaars en leraars niet altijd geïnspireerd zijn is logisch.
Van musici echter verwacht men dat ze gebeten of bezeten zijn door het
heilig vuur en dat ze de kunde hebben om het te laten overslaan.
Het kamertrio «Stravinsky» mag dit etiket dragen. De staat van de piano
de vakkennis is eerder zichtbaar dan hoorbaar belette Renée
Barré niet haar stem te laten horen.
Het kamertrio Strawinsky. (OJ)
André Gousseau liet zijn viool zingen,
dansen en agressief zijn. En de klarinet
van Frangois Schollaert tekende de hele
gamma van haar kleurschakeringen uit.
Een huishouden met zijn drieën bevat
zelden geluk. Maar hier getuigde alles
van inspraak en harmonie.
Wie in Aalst niet beschikt over een ach
terban of een organisatie lijkt wel ver
oordeeld om voor een halve zaal te spe
len. Toch hadden de afwezigen ongelijk.
We kregen immers muziek te horen die
niet alledaags was noch in de bezetting
noch in de programmatie.
Jan Vanhal en Darius Milhaud hebben
op het eerste gezicht niets met mekaar
te maken. De een is een leerling van
Ditteldorf, tijdgenoot van Haydn en Mo
zart, de ander een man van onze eeuw.
Toch is de geaardheid van hun werk
verwantverstrooiend, zonnig, rimpel
loos. Natuurlijk spreekt Vanhal een klas
sieke taal. gevoerd in salons waar het
enige probleem erin bestond de verve
ling te verdrijven. Milhauds suite daaren
tegen is het produkt van zijn geboorte
streek, het zonnige Aix-en-Provence,
het rood en het blauw van Dufy, van zijn
mildheid en zijn menselijke warmte, van
zijn visie op zijn vak ik ben dichter,
geen filosoof Zijn suite is een spel met
klanken, maar een meesterlijk spel, een
«petit rien», volmaakt en eindigend met
een glimlach van de klarinet.
Katsjarturian is een van die mensen die
wordt vereenzelvigd met één werk en
dan nog niet zijn beste, het ballet
«Gayane». Hij is slachtoffer van onze
smalle kijk en verdient dat onrecht niet.
Want kijk, het trio dat we te horen krijgen
is een parel van een miniatuur waarin
alle bestanddelen van zijn muziek zit
ten de Armeense volksmuziek, de
Russische melancholieën zijn bewonde
ring voor Bartok ik denk aan de ge
durfde inzet van de piano.
Drie sketshes van Willy Rouma ge
bouwd op een motief van drie noten
spreken een eenvoudige, evenwichtige
taal. Het is net alsof de componist, die in
de zaal met genoegen luistert naar het
trio. zich terugtrekt uit deze tijd van jach
tigheid en spanningen op een eiland
waar hij ongestoord kan genieten.
In «L'histoire du soldat» heeft het feest
van de herkenning plaats. De aandacht
in de zaal wordt scherper. Stravinsky
schreef het werk in 1918. De nood was
groot, de bezetting bijgevolg klein. Stra
vinsky zoekt naar doorzichtigheid en wil
asentimenteel zijn Toch kan hij niet
vermijden dat het schrikbeeld van ma
gere Hein en de beklemmende een
zaamheid van «Wozzeck» aanwezig
zijn. De viool zingt niet maar krijst, de
klarinet grijnslacht, de piano speelt haar
rol als slaginstrument. De dood danst
een tango van Munch. De soldaat laat
zijn verbeelding glijden van fanfare naar
platteland. En het trio speelt met fel ko
loriet en gemaskeerd ritme.
De gulle dank van het publiek wordt be
antwoordt met een toemaatje van Pierre
Max Dubois, een soort droombeeld. De
angst van de soldaat ebt weg en maakt
ruimte voor een broos en teder «Lied
voor Nathalie». Het trio «Stravinsky» be
wijst zijn kwaliteiten. Het kan honen
maar ook zingen. (W.D.B.)
De dagen lengen al, maar de nachten zijn ook nog lang (genoeg)
Oudejaarsavond
- Uitfuiven kan o.m in het G.O.C. (Hoogstraat 66) en in HAK-'t Koerken (St.-
Martensplein 2).
Nieuwjaar
- 18.30 u. in Begijnhofkerk eucharistieviering met nieuwjaarswensen rond «Vre-
deszondag»; nadien een «drink» in en op het Jebronhuis.
- Hier en daar wordt op een nieuwe lei begonnen.
Woensdag 5 januari
- 20 u. in Netwerk (De Ridderstr. 28) aanvang van de nieuwe basiskursus
filosofie (na het overdonderend sukses van de vorige).
- 19.45 u. gebedsmoment in Jebron (Begijnhof 1)
Driekoningen
- De laatste kans om aan je voordeur nog 'n koncert te krijgen, en misschien bak
je zelf wel een driekoningentaart met boom erin
Nog dit
- Wie op vrijdag 7 januari in het HRIT0 (Welvaartstr.) wil mosselfeesten en
trippen aan speciale Belgische bieren) gelieve vóór 5 januari in te schrijven op het
sekretariaat van de school (150 fr., 100 fr. voor kinderen). D'r is ook friet met
stoofvlees
- Muzikaal eindigen elke donderdagavond (20 - 24 u is er vrij podium in
't Koerken (St.-Martensplein 2). Wie maar wil, en uit gitaar, akkordeon, fluit of...
«iets» uitkrijgt, is welkom Sfeer verzekerd. (P.D
