Een licht in de duisternis...
Een voorbeeld van inspiratie
loze matheid
Pact bevestigt succes
De GOUDBLOEM uit VILVOORDE met HARTEN VROUW
Ken je ook
wantoestanden
in Groot-Aalst
Help ze ons opsporen
Telefoneer na 16 u. en.
we komen ter
plekke met of zonder
fotograaf.
053/77 62 94.
Aalst goed vertegenwoordigd
op spektakelbeurs te Breda
Stoeipoes Natasja
16 Nieuwe Gazet van Aalst 25 maart 1983
5e Toneeltorriooi Renaat Ravijts.
NIEUW LEVEN uit AALST met «De Twee Maagden»
Zonder jubelend op te springen in allergrootse vreugde en zonder triom
ferend geroep van «hier is een mogelijke winnaar», moet ik toch vast
stellen dat «Nieuw Leven» er in geslaagd is een goed aanvaardbare en
genietbare voorstelling te t/engen van een stuk dat op zichzelf weinig
om het lijf heeft.
Waar Myriam De Vleeschauwer ons
vroeger al eens tegenviel door gebrek
aan expressieve zeggingskracht, wist ze
ditmaal wel te overtuigen. Ze gaf gestal
te en innerlijke overtuiging aan haar rol
van het hoertje, ongecomplexeerd en
flap-uit naar believen.
Fraai was ook de figuur van Odette, de
echtgenote van Achille. Tenslotte droeg
Hilde Temmerman wel de stempel van
haar onervarendheid, vooral in de zeg
ging te bemerken, maar alle begin is
moeilijk.
Ditzelfde stgk verveelde mij ergerlijk in
GeraardsbeKgen. Ditmaal zorgde het
voor een ontspannende gezellige
avond. Wat regie en motivering vermag
heeft Nieuw Leven bewezen. Spijtig toch
dat ze niet iets hoger mikken bij de keu
ze van hun stukken ook dan moet de
combinatie Ronny en Nieuw Leven ge
slaagde producties kunnen brengen.
Het is een kwestie van willen... alleen
willen. (N.S.)
«De twee maagden» door Nieuw Leven. (JC)
Er is geen enkele reden waarom ik van
gedacht zou veranderen wat ik be
weerde voor de liefhebbers uit Ge-
raardsbergén, die het zelfde stuk op
voerden, geldt ook voor Nieuw Leven.
Dit stuk heeft zijn plaats niet in een tor
nooi. Het is inhoudsloos, goedkoop...
maar daarom moet het niet noodzakelijk
oervervelend zijn; dit heeft Ronny
Waterschoot bewezen tesamen met zijn
vertolkers Ongetwijfeld is het de regie
die aan de basis ligt van het succes; al
les wat vervelend is in het oorspronkelij
ke werk werd onverbiddellijk geknipt
waardoor het geheel aan vlotheid en
ritme wint. De taal, of liever de vertaling
werd bijgeschaafd in een meer natuurlij
ke vorm, waardoor de interpretatiemo
gelijkheden voor de acteurs minder
stroef werden. Maar vooral het scenisch
bewegingspatroon der spelers werd
door de regisseur uitgewerkt tot een fris
levendig en natuurlijk visueel element
waardoor de zwakte van inhoud en de
oppervlakkigheid van de karakters
enigszins verdoezeld werden Er werd
«geregisseerd», dat is duidelijk
Ook de vertolking droeg deze stempel.
Men speelde zichtbaar met genoegen,
met overtuiging, met betekenis. Geen
loodzware karwei met gezochte en on
natuurlijke houdingen en dito zeggingen
maar een oordeelkundige exploitatie
van de waarden binnen ieders talentmo
gelijkheden
Nadia Morel, als de secretaresse, was
zeer goed. De zakelijke strengheid en
doeltreffendheid, gematigd door haar,
aanvankelijk uitzichtloze, verliefdheid op
de «patronwist zij voortreffelijk te do
seren door juiste accentleggingen in
houding en mimiek
Luc Van Den Broeck bevestigde zijn
mogelijkheden, ditmaal als de vlotte jon
gen en zoon van Alexander Vignon, de
aan astrologie verslaafde directeur. De
ze rol werd gebracht door Valère De
VriendtIets minder stevig in zijn rol-
tekstzekerheid - bleef hij toch geniet
baar en geloofwaardig.
Zijn tegenspeler, Edmond Wellekens,
als de niet al te snuggere griekse ploeg
baas die wegens het feit dat hij de astra
le tweelingbroer van de grote baas is, tot
het mede-directeurschap verheven
wordt en hierbij letterlijk het noorden
verliest, toont met voldoende kleur en
toch zonder overdreven gezochtheid zijn
onschuldige onhandigheid.
De Goudbloem ontgoochelde; en dit kan niet aan de schrijver van het
stuk verweten worden. Het stuk is goed. Alleen bij vertolkers en_of
regie moet de oorzaak gezocht worden.
Laten we buiten kijf stellen dat de regis
seur Vic Moeremans de knepen van het
vak kent. Het is dus uitgesloten dat hij
zich niet bewust zou zijn van de banale
vlakheid die deze opvoering tot een zeer
lage middelmaat degradeerde.
Laten we even enkele aspecten overlo
pen. Om te beginnen de technische
kant. DecorOm bij te wennen geen
eenheid van stijl, kitcherige kleuren
(grijsgroen en rose-bonbon voor de deu
ren Functioneel realistisch gewild
maar nooit gebruikt, leeg naar ruimte en
leeg naar betekenis. Een «tafel-bar» de
cor. Als dit een «riant landhuis» van een
welstellend en gekende romanschrijver
moet zijn...
De aankleding onengels, ongeloofbaar
in die middens. Onmogelijkheden zoals
kraaknieuwe pyjamas waar de vouwen
van het kastliggen nog zichtbaar zijn na
een nachtje slapen... Pijprokers die er
maar niet in slagen het vuur brandend te
houden... Bloemschikkingen in vazen zó
stuntelig gedaan...
Maar het is vooral de vertolking die zon
der ziel was. In een stuk waar alles op
de dialogen berust, kan alleen een ge
paste zegging de interesse opwekken
en gaande houden. Ritme, intonatie, vo
lume en stemvariatie blijken elementen
te zijn die de spelers van Hartenvrouw
niet onder de knie hebben. Het mono-
toom debiteren van de replieken zonder
enig gevoel voor inhoud en sfeer ligt aan
de basis van de matheid die deze pro
ductie kenmerkt. Waar het bij hoofdrol
vertolker Ju lien Lacroix gepaard ging
met een eveneens zwak bewegings
patroon en gebrekkige lichaamsexpres
sie, moet gezegd worden dat Liliane Wil-
lems wel haar rol vertolkte met enige te
kenen van interpretatie. Vlotheid in be
weging, fysische aanwezigheid en vol
gehouden «medespelen», waren goed...
maar dat inspiratieloos en karakterloos
«opzeggen» van de teksthoe jammer.
Ook Mare Vermeylen en Anny Driesen
leden aan het zelfde euvelgeen inhoud
van de personages, zwakke stemtech-
niek... Tenslotte is het nog Francine Le
onard die enige inspanning toonde om
tot een vertolking te komen waar ten
minste een beweging van kleur in zat.
Alles samen heeft «De Goudbloem»
spijtig genoeg het uitzonderlijk zwak
niveau van dit tornooi bevestigd. Hoe de
jury hier een winnaar moet uitpikken zal
mij een zorg zijn (N.S.)
Zoals er zowat overal beurzen ingericht worden om allerhande produkten
aan de man, of aan de vrouw, te brengen, zo wordt ook op het vlak van
culturele ontspanning op diverse plaatsen in binnen en buitenland een
inspanning geleverd om de professionele en amateuristische kunstbeoefe
naars in kontakt te brengen met mensen die hun kontrakten moeten
toespelen. Een van de voornaamste beurzen op dit vlak is de jaarlijkse
spektakelbeurs in Breda, Nederland. Dit jaar was dit gebeuren aan zijn
negende editie toe. Het overgrote deel van de exposanten bestaat uit Neder
landse groepen. Op de tweede plaats komen de Belgische producenten en
tenslotte is er ook nog een kleine vertegenwoordiging van Duitse deel
nemers. Deze laatste groep is maar miniem vertegenwoordigd aangezien de
beurs zich voornamelijk richt naar Belgisch-Nederlandse producenten.
Andersom is het in Kleve, Duitsland, waar een gelijkaardige beurs zich richt
tot Nederlands-Duitse producenten.
Men treft op een dergelijke beurs van alles en nog wat aan. Goochelaars,
zangers, buikdanseressen, klowns, poppenspelers, akteurs, kunstgroepen,
expressiegroepen, danstheaters, kindertheaters, dansgroepen van ouden
van dagen enz. Beroepsgezelschappen naast v.z.w.'s en feitelijke vereni
gingen voor amateuristische kunstenaars, naast duo's en eenmansaange-
legenheden. Voor de eerste maal was Aalst vertegenwoordigd door drie
groeperingen, Kunstgroep Alkuone, die dit jaar zijn 25-jarig bestaan viert,
jeugdtheater Lanseloet en Expressiegroep Vredon die dit jaar voor drie
weken op tournee gaat in Zuid-Afrika. Aalst vertegenwoordigd door drie
groepen die zich alle drie met de jeugd bezighouden. Aalst draagt dus als
kulturele bakermat zeker zijn steentje bij tot de volksontwikkeling.
(S.J.)
De «Family». Tweede aflevering
In de minder spectakulaire maar inhoudelijk rijkere tweede aflevering
van deze teaterserie vinden we al het goede terug die de waarde en
de sterkte uitmaken van een goede productie.
Odilon Mortier en Gracienne Van Nieuwenborgh.
Het lag in de lijn van de verwachtingen.
Maar zeker was het niet. Door het ijzer-
sterk vertolkingswerk van de drie hoofd
vertolkers in de eerste aflevering kon
immers gevreesd worden voor een af
vlakking van de personages, een zekere
sleet en vooral het gevaar dat de nieuw
komers in de tweede aflevering niet het
hoge niveau van het basistrio zouden
halen. Niets daarvan. Dezelfde inzet met
de daaraan verbonden intensiteit in de
vertolking blijft deze gebeurtenis sieren.
Zowel Ulrich D'Haese als Ronald Schol-
laert en Machteld De Rauw geven blij
ken van een bewonderenswaardige vol
harding in de uitbeelding van hun perso
nage. Meer nog: in deze aflevering
wordt het uiterlijk aspect minder beklem
toond om plaats te maken voor meer in
nerlijk en dieper vertoon rond hun dra
matiek, waardoor de vertolking zelf dan
ook meer diepgang krijgt en meer men
selijke waarde. De onverbiddellijke haat
van Doe voor de zielige vaderfiguur en
de daartegenoverstaande latente vader
liefde van Kil geven aanleiding tot echt
ontroerende, contrasterende conflictsi
tuaties, waartussen Gina zich bevindt
als een catalysator van die haat en lief
de... groots Branka, die haar «entréé»
maakte op het einde van de eerste afle
vering, kreeg van de schrijver spijtig ge
noeg niet die rake evolutieve omlijning
van KIL, Doe en Gina. Hierdoor komen
bepaalde handelingen en reacties wat
verrassend, wat verwonderend over. De
overgang van de «stadse» dame naar
de door de Family aanvaarde, meer nog,
door de family opgeslorpte-gelijke, ver
loopt schoksgewijze wat ook voelbaar is
bij de vertolking van Gracienne Van
Nieuwenborgh. Deze bewijst nochtans
perfect in staat te zijn de enigszins on
dankbare rol aan te kunnen. Zodra de
schrijver haar figuur iet wat centraal
plaatst en meer «adem» verleent gaat
Gracienne mede op in een gevoelige
vertolking. In de scène waar ze ontdekt
dat de vader de oorzaak van Gina's ont
reddering was en dit ten gevolge van
een verkrachting, evenaart ze vlot het
niveau van de juiste, gevoelige vertol
king van een Gina of een Kil. Haar walg,
haar haat en onmacht komen schitte
rend tot uiting.
De vaderfiguur, waarrond tenslotte de
tweede aflevering opgebouwd is, wordt
vertolkt door Odilon Mortier. Deze ver
achtelijke en toch meedelijden verwek
kende figuur was een kluifje naar de
hand van Odilon. Handig heeft Anton
Cogen, de regisseur, de natuurlijke ga
ven van Odilon met zijn eigen manier
van spreken, met zijn tikjes en houdin
gen weten te gebruiken. Odilon geeft
dan ook zichzelf volledig aan dit perso
nage. Niet de vader werd Odilon, maar
Odilon werd de vader. Komisch en tra
gisch, mooiprater en drukdoener in
leegheid, onverantwoordelijk en laf, be
wust van zijn schuld, zoekend naar ver
geving maar berustend tenslotte in zijn
klein, menselijke zieligheid. Geen mooie
figuur maar diep gevoelig getekend en
met brio op de planken gebracht door
Odilon Mortier. Wie denkt .dat Odilon al
leen maar zichzelf speelde, daag ik uit
dit rolletje even over te nemen...
Ook na de tweede aflevering blijf ik er
bijPact is bezig met deze serie een
topprestatie te leveren die naast de an
dere succesproducties een ereplaats zal
innemen. En nu maar naar de derde af
levering uitkijken, ongeduldig... (N.S.)
Deze tweede aflevering is nog te zien op
25, 26, 27 en 28 maart.
Vergeet Dallas dat weekend en ga naar
de «Family».
«Cat People» is een van de betere films die
momenteel Aalst in hun klauwen hebben. Met
een wondermooie Natassia Kinski, die zich in
deze spannende thriller ontpopt tot een poesje
dat men liefst niet zonder handschoenen aan
pakt, en dan nog...
Paul (Malcolm McDowell) en Irena
(Natassia Kinski) Gallier (niet te ver
warren met Aalsters politikus zijn
twee weeskinderen die elkaar pas na
20 jaar opnieuw terugvinden. In feite
is het Paul die zijn zus opspoorde en
liet overkomen naar New Orleans.
Algauw blijkt er iets niet te kloppen
met de «grote broer». Het komt erop
neer dat hij, van zodra hij zich in een
sexueel avontuur stort, verandert in
een beest. Nu zou dat niet zo uitzon
derlijk meer zijn, ware het niet dat
Paul dit nogal letterlijk uitvoert. Hij
metamorfoseert zomaar eventjes tot
een bloeddorstige zwarte panter, en
maakt daarbij nogal wat slachtoffers.
De verklaring van dit proces ligt niet in
een origineel puberteitsverschijnsel,
maar wel in de verre oertijd, waar
voorouders hun kinderen offerden aan
die beestjes (beginsekwentie En
natuurlijk moet blijken dat Irena ook
met deze kattenplaag gezegend is.
Alleen kwam dat bij haar nog niet naar
boven omdat ze haar jeugd nogal
preuts doorspartelde.
Maar natuurlijk ontmoet Irena uitgere
kend dan de liefde, en dus komt de
panter op de koord Want als Irena
haar rug begint te krommen (nu ja) en
begint te spinnen, zal het twijfelachtig
zijn of haar minnaar er enkel met een
«morning-after»-kater vanaf komt... 't
Zou nog wel eens een (katte-)staartje
kunnen krijgen...
Hoewel het verhaal wat logika-hiaten
vertoont, is dit toch een knappe thriller
van Paul Schrader, die erin slaagt zijn
publiek zo n twee uur lang te boeien.
Echte horror komt slechts sporadisch
voor, met twee of drie uitgesproken
hoogstandjes van de special-effects-
ploeg. Hiermee wordt gelukkig niet
overdreven, en het pleit voor de film
dat de spanning spontaan komt, en er
dus niet zoveel kunstgrepen nodig
zijn. Toch een dikke aai voor de die-
rentrainershun panters komen erg
geloofwaardig over als «rasakteurs».
In tegenstelling tot de goedkope ero
tische prullen, is «Cat People» degelijk
uitgebalanceerd, en wordt er niet te
pas en te onpas met blote lichaamsde
len gegoocheld (de panters zijn wel
steeds naakt). Alles vindt plaats in de
kontekst van het scenario (dat trou
wens enige gelijkenis vertoont met
«An American Werewoolf in London»),
en de manier waarop Irena naakt
getoond wordt (nog zonder staart) kan
zelfs zeker estetisch verantwoord
genoemd worden. (Maar wanneer is
Natassia Kinski dat niet
«Cat People», goed, maar net geen
topklasse. Thrillerfanaten, verenigt u
Gevoeliger personen dienen wel wat
bloed en afgerukte ledematen te kun
nen «slikken». En wat de soms echt
akelig kattige Natassia betreft: het
moet een mooie dood zijn door haar
opgevreten te worden... (Mie Auw)
Filmprogrammatie
JH Terlinden: «BEN HUR», goeie, lange
Romeinse klassieker; wo. 30 maart,
20 u.
Feestpaleis
1. «E.T.» (KT): de buitenaardse verfrom-
pelden verovert ook de Aalsterse har
ten. In afwachting van zijn Franse
tegenhanger die pas voor 21 juni aan
gekondigd werd (été).
2. «Grease 2» (KT): briljantineromantiek
met liedjes uit een vergeten Ameri
kaanse preselektie voor het Euro
songfestival. Geslipt over eigen vettig
heid.
3. «De Vlaschaard» (KT): rijke oogst voor
Vlaamse film reeds acht weken
Palace
1. «Cat People» (KNT): zie bespreking.
2. «Annie» (KT): Annie, neem jij je tassie
maar weer mee... Is dit volksbedrog
3. «Zo verleid je al de meisjes» (KNT): drie
vrienden op rokkenjacht schieten het
ene bokje na het andere. In het genre
nog niet zo slecht te noemen. De gags
zijn soms origineel, soms cliché.
