Cinq Chevauxovertuigende start tournee
en degelijk singlewerk
«EEN AVOND IN NOVEMBER»
door «ULENSPIEGHEL»
uit Vilvoorde
DE HERFST blijft duren...
Komische suspense in
«Bemoeial»
Van vlaggenzwaaien tot
kunstgroep
25 jaar Alkuone
16 Nieuwe Gazet van Aalst 8 april 1983
5e TONEELTORNOOI RENAAT RAVIJTS
Vast als Eik
Volgende week in de Nieuwe Gazet van Aalst:
Patrick Bernauw mijmert bij oude foto's
Autosalon '83 in de Keizershallen
En natuurlijk heel wat sportnieuws.
Verboden te Wateren
De tijd van «brood en spelen» is zeker niet meer van toepassing op ons
eigenste Aalst. In zekere zin getuigt dit van een positieve evolutie in de groei
van het individu naar zelfstandigheid. Anderzijds wordt het wel degelijk een
triestige affaire als men zich er niet meer toe in staat acht zijn luie kont uit de
pluchen zetels te sleuren om talent van eigen bodem dan het werk te zien. De
happy few die er op 2 april jl. in Netwerk wel bijwaren, kwamen dan ook niet
bedrogen uit.
5 CVeen goede sound, een goede act (OJ)
Wij begroeten Ulenspieghel met een bravo voor de keuze van het stuk.
Maar naast deze gelukwensen kunnen we alleen vaststellen dat ook deze
opvoering niet aan de gestelde verwachtingen beantwoordde.
Want verwachtingen waren er om twee
redenen; Ulenspieghel was reeds vroe
ger in dit tornooimen kon dus hopen dat
lessen uit verleden geleerd werden. Ten
tweede was er de keuze van het stuk
«Een avond in november» is misschien
wel één van de beste originele neder-
landstalige werken op toneelgebied.
Pierre Soetewey, de schrijver, heeft te
recht een vaste plaats verworven in het
zo karig bezette peloton van auteurs van
eigen bodem. Alleen reeds voor deze
keuze moet Ulenspieghel enig krediet
verleend worden. Zij hebben de moed
tenminste stukken te brengen die zowel
voor spelers als voor publiek enige echte
toneelwaarde bezitten
Anderzijds zal er natuurlijk geopperd
worden dat men een stuk heeft aange
pakt boven het talent van zijn vertolkers.
Misschien hebben ze wel gelijk, die
kritikasters. Maar gezien dit tornooi wat
dat betreft toch weggezakt is in alge
mene grauwheid van onkunde en opper
vlakkigheid, enkele uitzonderingen iri
acht genomen, zien we liever een pro-
duktie waar het stuk zelf dan toch voor
enig toneelgenoegen zorgt.
Gewoonlijk is het zo dat de bijrollen nogal
dikwijls zwak bezet worden. Bij Ulenspie
ghel ligt het anders Duidelijk waren de
beide hoofdvertolkers niet opgewassen
tegen hun rol. Vooral Freddy Steurs viel
als de «young angry man» volledig uit de
toon. Hoofdzakelijk te wijten aan de on
geloofwaardigheid van zijn persoon hij
had meer van een overtijdse twintiger
dan van een spontane overtuigde hippie.
Bovendien was zowel zijn zegging als
zijn houding in die rol te zwak om al zijn
frustraties van «mislukkeling» waar te
maken. Het zelfde geldt voor Staf
Smans Nooit slaagde hij erin enige diep
gang aan de ambitieuze jonge advocaat
te geven Nooit kwam de dubbelzinnig
heid over tot het publiek, wat nochtans
één van de interessante elementen in dit
stuk moest zijn. Jasmine Philipsen als
het onderdanig vrouwtje deed wel enige
pogingen om haar personnage leven te
geven en slaagde daar, vooral in het
tweede gedeelte soms in. maar storende
underacting plots overslaande naar
overacting maakte meestal haar vertol
king kunstmatig aangeleerd; dosage zou
deze Jasmine niet misstaan om het aan
wezige talent doeltreffend aan te wen
den. De beste vertolking lag voor mij bij
Jenny Willems en Vincent Willems. Jen
ny bezit duidelijk de talentessenties om
een zeer goede actrice te zijn. Zij beleef
de haar rol degelijk en bereikte echt goe
de momenten Spijtig dat zij niet "de vol
ledige stemtechniek onder de knie heeft;
maar dat kan geleerd worden. Vincent
bewees zonder veel omhaal maar met
een kalme zelfzekerheid zijn plankvast
heid. Natuurlijk en vlot. Goed.
Ulenspieghel heeft zeker een ernstige
inspanning gedaan Dat het resultaat niet
evenredig was met de wil om goed te
doen ligt aan een gebrekkige rolbezetting
en gebrek aan diepgang.
Nochtans krijgen ze van mij het nodige
Als je als groep reeds iets gepresteerd
hebt dat steevast in het geheugen van
jan publiek blijft hangen (zoals daar
o.a. zijn; een voortreffelijke debuut
single en een derde plaats in Rock
Rally '82) dan zijn de verwachtingen
bij een volgende konfrontatie ook wel
hoger gespannen dan normaal. Je
mag echter gerust stellen dat Cinq
Chevaux deze proef voor eigen
publiek degelijk heeft doorstaan.
Ondanks de eerder geringe opkomst,
werden de aanwezigen vorige week
toch met een stevige podiumact
gekonfronteerd. Daarmee bewees
Cinq Chevaux weer dat zij inderdaad
een live-groep zijn, die de begeestering
van de muziek gemakkelijk kan door
spelen naar het publiek Het reper
toire bestaat echter overwegend uit
korte, krachtige nummers en dit geeft
soms wel aanleiding tot al te bruuske
overgangen die het de toeschouwer
wel eens moeilijk maken om dadelijk
weer aan te sluiten. Dit euvel wordt
wel grotendeels opgevangen door het
dansbare ritme en de beweeglijkheid
van de groep op het podium zelf. Het
moet echter ook gezegd dat de
synthesizer meer aandacht verdiende
bij de mixing van het geluid, dat, afge
zien van dit feit, positief overkwam
Kortom, als try-out voor de, daaropvol
gende dag, startende toernee met
Kuruki, mag je gerust van een ge
slaagde 'onderneming spreken. Cinq
Chevaux heeft alles in zich om een
groot publiek de baas te kunnen. De
positieve reaktie van de aanwezigen in
Netwerk staven deze stelling vol
doende
Ondertussen moeten we het dan maar
stellen met de nieuwe single. De A-
zijde «Problems klinkt enigszins
ongewoon in het geheel van Cinq Che
vaux, het is echter wel een degelijke
en gemotiveerde keuze als A-zijde.
Vertrekkend van een rapping-sound,
wordt je algauw ingepakt door een bij
blijvende, meeslepende gitaarriff, die
gedragen wordt door een stevig ritme
en strakke baslijnen. Wij vinden het
vooral een passioneel nummer dat
vanzelf tot dansen aanzet.
«Worth to live» als B-zijde, is een vlot
in elkaar stekende song waar zang- en
gitaarpartijen elkaar gepast afwisse
len. Ook hier vind je weer een swin
gende, stevige beat, waar toch ook
weer een zeker gevoel van uit gaat.
Al bij al. een degelijke opvolger voor
«Running through the mght» en een
schijf waarmee Cinq Chevaux zich
weet te onderscheiden van de door
snee (Aalsterse) groepen Wij duimen
alvast voor wat nog komen moet.
(PBB)
kredietwaar een wil is, is een weg naar
steeds beter doen; na herfst en winter
komt de lente en de zomer. In een vol
gend tornooi misschien (N.S
Vast als Eik is niet gewoon om te spelen voor een zaal die amper half gevuld is.
Voor de opvoering van «Bemoeial», een stuk van Jack Popplewel! in een regie van Lena
Siau, waren de rijen onbezette stoelen dan ook opvallend op zondag 20 maart. De voor
noemde auteur is voor het toneelgezelschap uit Hofstade geen onbekende. Van hem werd
in 1978 «De lieverdjes» opgevoerd.
«Bemoeial» is een politieverhaal, maar
geen echte thriller alhoewel de daar
voor vereiste elementen ruim aanwezig
zijn een lijk, evenveel verdachten als
motieven, leugens, tegenstrijdige ver
klaringen enz. Geen echte thriller echter
omdat mevrouw Piper (Myriame Arijs)
voor voldoende komische elementen
zorgt Dat de regisseur haar in de rol van
werkster Aalsters dialekt laat spreken
draagt veel tot dat komische bij. maar
het lijkt een gemakkelijke oplossing. Het
klinkt ook op zijn minst eigenaardig om
in dat taaltje naar Scotland Yard te tele
foneren Daarom kan men zich afvragen
waarom, als er uit het Engels wordt ver
taald, dat niet volledig gebeurt Het
stuk speelt zich af in Londen Meer
maals is er sprake van de Big Ben. In
een volgende scène wordt dan zeer dui
delijk een allusie gemaakt op een plaat
selijke toestand, waarmee de situering
van het geheel een paar ogenblikken
naar Hofstade wordt gebracht. Waarom
zou niet kunnen aanvaard worden dat
de vertaling logisch werd volgehouden
tot het einde. Kan er geen - al dan niet
fiktieve - Vlaamse stad of dorp worden
gekozen, met straten in plaats van
streets, franken in plaats van Engelse
Precies 25 jaar geleden startte Kunstgroep Alkuone zijn activiteiten.
Reden genoeg dus om een lustrumviering op het getouw te zetten.
Men plant niet alleen een tentoonstelling in de Belfort-kelder maar ook
een nieuw totaalspektakel.
Kunstgroep Alkuone werd in 1957 ge
sticht door Oscar Van Malder, die nog
steeds de bezielende leider van de groep
is. Waar de groep zich in het begin enkel
richtte tot jongens en hoofdzakelijk een
groep vendeizwaaiers was, werd in 1970
de groep gemengd. Hierdoor verhoog
den de mogelijkheden van de groep ge
voelig en onder leiding van enkele be
roepschoreografen wist Alkuone zeer
snel een vermaardheid te krijgen in bin
nen- en buitenland. Zo trad Alkuone
reeds met zeer veel succes op in Japan,
de USA, Frankrijk, Duitsland, Polen, Ne
derland, Italië, enz. Het logboek vermeldt
zowel een podiumprogramma, stoeten
als massaspelen. Door het combineren
van choreografie en dans met licht en
klank zijn de mogelijkheden van Alkuone
zeer verscheiden.
Tentoonstelling
De jubileumviering wordt officieel ge
opend met een tentoonstelling van 15 tot
24 april in de belfortzaal. Deze tentoon
stelling schenkt aandacht aan 25 jaar
Alkuone. Daarnaast zullen beeldende
kunstenaars zoals Mare De Bruyn, Hugo
Van Der Vecken en Willy Seghers hun
creatief werk exposeren. Deze werken
zullen «beweging» als centraal thema
hebben. Juist deze beweging wil een
kenmerk zijn van de groep. Alkuone blijft
immers streven naar perfectionering en
vaardigheid, naar soepelheid en vlotheid
om te komen tot een sierlijke beweging
zowel in het individu als in het geheel.
ponden. Zou een mijnheer Van De San-
de het slechter doen dan een naam als
Robert Westerly
Komische thriller. «Bemoeial» moet het
grotendeels hebben van de werkster en
deze moet dan ook per sé op de scène
blijven om danig op de zenuwen te wer
ken van Commissaris Baxter (Dirk Dael-
man), een hardwerkende politieman.
Deze twee personages worden door de
andere akteurs omringd op zeer behoor
lijke wijze Alleen Vickie Reynolds (Irena
Van Nuffel) slaagt er niet altijd in natuur
lijk en verstaanbaar te klinken
De aandacht wordt geruimde tijd gaande
Kunstgroep Alkuone geeft ook een vi
sueel overzicht van zijn werking gedu
rende 25 jaar. De tentoonstelling werd
chronologisch opgebouwd per 5 jaar en
heeft ook de nodige aandacht voor de
verschillende internationale reizen Alles
wordt aangevuld met een doorlopende
diavoorstelling die de hoogtepunten van
de voorbije produkties belicht.
Tijdens deze tentoonstelling wordt even
eens e6n fotoboek-aan het publiek voor
gesteld. Dit boek geeft een overzicht van
25 jaar Alkuone en heeft tevens de nodi
ge aandacht voor het leven binnen de
groep. Belangstellenden zullen het boek
ter plaatse kunnen aankopen.
Verzamelaars van gedenkpenningen
kunnen er tevens intekenen op de gloed
nieuwe gedenkpenning «25 jaar Alku
one».
De tentoonstelling is voor het publiek ge
opend van 16 tot 24 april, op zaterdag en
zondag van 10 tot 13 u. en van 15 tot 17
uur, op andere dagen van 15 tot 18 uur.
Koloriet
Sinds geruime tijd oefenen zo'n 200 le
den voor het jubileumprogramma, KO
LORIET genaamd Deze creatie zal in de
feestweek van 25 tot 30 april op de plan
ken gebracht worden.
Tijdens de tentoonstelling kan men aan
verminderde prijs kaarten kopen in voor
verkoop.
Voor Alkuone wordt 1983 zeker een druk
jaar waarin nog heel wat gepland is.
Hopelijk nemen zij een goede start, voor
de volgende 25 jaar. P.V B.
«The wall», naar de gelijknamige LP van Pink
Floyd, is een werkstukje van Alan Parker, die
reeds eerder voor «Fame» tekende. Hoewel bei
den muziekfilms zijn, blijken hun genres onver
gelijkbaar. «The wall» is geen musical, en toch
is de muziek de leidraad van deze vrij sombere,
maar indrukwekkende film.
Het verhaal begint in de oorlog, waar
Pinks vader sneuvelt. Pink (Bob Gel
dof) groeit hierdoor op met een enorm
corriplex het missen van een vaderfi
guur, plus ook de nodige tederheid
van moederlief. Het sfeerbeeld van
een ijskoude maatschappij reflekteert
zich verder in Pinks reaktie; de totale
apathie golft erg overtuigend op de kij
ker af in enkele beklemmende tot
deprimerende scenes. Pink gaat
totaal overkop wanneer zijn liefdesre
latie stukloopt («Nobody's home»).
Het leidt uiteindelijk tot een zware
depressie («One of my turns»), waarin
steeds het beeld van de vader, die dat
niet deed uit de oorlog, wél terugkeert,
evenals het thema van het zoeken
naar compenserende tederheid (des
noods bij een rat).
Tijdens de complete aftakeling van
Pink («Comfortably numb»), gaat de
gehouden, maar die verslapt enigszins
als men er door het kluwen van ge
babbel toe getracht wordt het stuk zich
zelf te laten afrollen. Met een komische
thriller als deze weet het publiek in feite
niet goed op welk been dansen. Zo bij
voorbeeld in de slotscène waar de werk
ster bijna wordt gewurgd. Is dat het dra
matisch hoogtepunt van de thriller, of is
het integendeel het klapstuk op het ko
mische aspekt 7 Het heeft iets van alle-
twee maar uiteindelijk werd het noch het
een noch het ander. (A.D.B.)
film over in een impressie van een
rechtszaak tegen Pink. Omdat hij ooit
menselijke gevoelens heeft durven
laten blijken, zal hij boeten... Achter
eenvolgens spuien leraar, lief, moeder
en rechter hun gal, en trekken als
straf een muur om hem heen. Dit zou
kunnen geïnterpreteerd worden als de
samenvatting van de film, die zeer
maatschappijkritisch te noemen is.
Verwijzingen naar het nazisme of enig
andere totalitair, repressief regime
duiken regelmatig op. en het geweld
wordt er al even frekwent in het zon
netje-gezet als in het journaal... Pes-
sismisme of realisme
Wie de pre-soundtrack nog niet kent,
zal «The wall» met heel andere ogen
en oren ervaren dan wie verbluft de
ongelooflijke synchronisatie van
beeld, tekenfilmintermezzo's en klank
kan volgen. Alles is fantastisch goed
uitgewerkt tot één geheel, waarin je
echt meegesleept wordt Een speciale
vermelding verdienen de animatiefrag
menten van Gerald Scarfe, die in een
woord subliem zijn, en in hun symbo
liek meesterlijk in de film passen.
In het genre van de sombere film is
«The wall» een pareltje in de nacht van
hypochonders. Vooral voor wie reeds
op de LP verliefd is of was, zal deze
prent als een aangename verrassing
van deprimerende beelden overko
men. Maar zij kunnen ertegen. Ande
ren zullen het een snertfilm vinden,
een overbodige luxe; een gulden mid
denweg bestaat er in dit geval vermoe
delijk nauwelijks. Je kan maar aan één
kant van de muur tegelijkertijd staan.
(De Press Yves)
FILMPROGRAMMATIE
Palace:
1. «Poltergeist» (KNT): een huis bezeten
door allerlei speciale effekten, meer
dan door griezelige klopgeestigaards.
Produktie van Steven Spielberg, regie
van Tobe Hooper. Lijkt op indrukwek
kende documentaire van trukagestaal-
tjes. Verhaal nogal zwakjes.
2. «Dragonslayer» (KT): Walt Disney-
sprookjp over een drakendoder, géén
tekenfilm. Kijk eerst waar de nooduit
gang is vóór de draak vuur begint te
spuwen
3. a. «Cat People» (KNT): beestig goede
thriller, waarin Malcolm McDowell
Katassia Kinski in het donker knijpt.
Muziek van Giorgio Moroder en David
Bowie.
b. «Annie» (KT): op zo., ma., di.en wo.
om 14 en 16u.15 enkel. Oef
Feestpaleis
1.«E.T.» (KT): et cetera, et cetera, wie
er nog nooit van hoorde, moet zelf van
een andere planeet zijn. Absolute aan
rader.
2. «The wall» (KT): zie bespreking.
3. «Onverzadigde popjes» (KNT): met Klaus
Kinkski, en na een week blijft de titel
blijkbaar gelden. Moet er gi zaat op
