Telefoneer rechtstreeks naar
voor 155.90G BTW 29.600 185.521 fr. Wie zegt beter
Telefoneer: 77 72 80
Brusselbaan 122 AALST
Caroline D'Haese speelt harp
- en zeggen dat alle engelen zó spelen -
Een nieuwe winter, een nieuw geluid
Mannenkoor Cantata
...Pop-Flitsen...
Laatste middagconcert
orgel- en hoogtepunt
Industriëlen, handelaars, gemeenschappen 500 kg. vervoeren, 3 m3 laden,
met 5 a 6 liter brandstof Dat kan met de SUZUKI CARRY
Nieuwe Gazel van Aalsl 24 februari 1984 9
Een uitspraak die in een wellicht weemoedig ogenblik spontaan door mijn
rechterbuur de zaal werd ingefluisterd, en die dus de eeuwigheid en de
hoofdtitel invliegt. Een uitspraak die geen aansporing wil zijn om je
zondig leven te beteren, maar getuigt van de hemelse sfeer die rond dit
instrument hangt.
Een optreden waarbij de Netwerk-organisatoren in der haast stoelen
bijsleuren om de trappelende zondagmorgenmelomanen te kunnen op
vangen.
Een instrument dat bij mijn weten nog nooit als solo-vedette gefungeerd
heeft.
Ik heb me dikwijls afgevraagd wat jonge
mensen bezielt om zo'n onalledaags in
strument te kiezen Over de vreugde zul
len we het niet hebben, maar het lot en
miserie delen ze met contrabassisten en
tuba-spelers hoe sleep je immers zó'n
onmenselijk duur, broos en mastodont
instrument mee Bovendien word je in
de meeste muziekacademies meteen
doorgestuurd want de cursus bestaat
niet, en je kan dus voor elke les op reis
gaan Maar goed Caroline D'Haeze.
twee eerste prijzen in de jeansbroek
kwam een uurtje snaren vol glissande-
ren. Het pakket zit vol schakering en wis
selend aanbod. Hongaarse dansen van
Farcas bijv., een transcriptie wellicht van
de brave kamerorkestpartituur die ooit op
het Festival klonk. Dadelijk smaakt deze
statige, landelijke en verrukkelijke aperi-
tiefmuziek, die met beide ogen naar de
renaissance bintnootjes lonkt naar meer
Eigentijdse muziek, die in de plooien van
de zoekende harmonie valt is er ook met
een impromptu van Roussel die voor
Laskine geschreven werd en een sonate
van Hindemith, die dan weer de typische
kenmerken van deze componist ver
toont schoonheid, evenwicht, beheer
sing van het vak maar af en toe ook een
vleug dorheid en passagewerk.
Veruit het boeiendste zijn een reeks vari
aties op een thema (dat vaag naar Handel
ruikt) van de Amerikaan Salzedo. Hier
komen de ontzettende rijkdom en de hele
mogelijkheid van het instrument tot
uiting Omdat de componist zeif harpist
én grootmeester van het vak is zijn de
technische coloraturen in een weelde
van klankschakeringen verwerkttrillers
glissé's. arpegio's. pedaaltechniek
noem maar op het defileert met de aan
lokkelijkheid van een snoepuitstalraam.
De technische bergketen worden net een
étude van Chopin, je ziet de moeilijkheid
niet. je hoort alleen de schoonheid
Met de Spaanse dans nr. 1 Van de Falla
eindigt het concert Dat is ook geen kat-
temelk Het tempo blijft niet steeds sta
biel de climax boet wat in aan romme
ligheid. en af en toe valt een vreemde
rubato in de mazen van de ritmiek. Een
stuk ook dat. qua kleur en sfeer met zo
dicht bij de orkestversie leunt waarbij het
snijdende van de triolen voortdurend on
rustige kriebels uit de melancholie haalt
Maar als concer' wel een belevenis
Er moet in Aalst maar eens iemand komen die een ernstige studie gaat
maken over de invloed van sommige individuen of verenigingen op het
muzikale leven van de stad. Cantate Domino bijv. wordt dikwijls dood-
geverfd als de ambassadeur van het plaatselijke cultureel gedoe, en dan
vergeet men wel eens dat inteelt en uitstraling voor een hele rij op zijn
minst merkwaardig te noemen, «bijverschijnselen» gezorgd hebben.
Er zijn kleine en grote groepjes uit voort gekomen, brave huisvaders die
de smaak van het zingen alleen nog langs het beluisteren van platen
beoefenen, eendagsvliegen en grote meneren, hoogvliegers en grond-
wroeters, brave meezingers en stoere solisten, beroepslui en vlijtige
amateurs.
Ze moeten in het Cultureel Centrum maar eens een verdieping naar
Michaël Ghijs gaan heten.
Cantata is er nu ook En hoe Eigenlijk -
zo lees ik toch in het programmaboekje -
zijn ze al een vijftal jaar aan het warm-
draaien recepties, missen, brokkelpak-
concerten je kent die toestanden Maar
nu voor de 1 e keer in Aalst. live. echt en
waarachtig een hele avond vol manne
lijke akkoorden. Het programma is een
paardebak vol opges'apeld haver Uit
zuid en noord, uit het verre Oosten en de
Far-West oud en nieuw volkslied en
evergreen, het zit allemaal in het aanbod.
De hele avond fungeert onder één noe
mer, geen moeilijke muziek, noch voor
de luisteraar noch voor de uitvoerder
Dat is meteen het eerste compliment er
komen geen machtige burchten van po
lyfone smeedkunst die dan tot een breek-
werf herleid worden een romantische
flambeerpartijen, die ontaarden in onbe
heerst gebulk geen semi-avant-garde
innovaties, die verzuipen in het moeras
der onzekerheid, maar een opvallende
continue schoonheid en plantenvast-
heid Ze hebben natuurlijk jaren showbu-
siness-ervaring achter de rug, en zijn
vertrouwd met het beeld van wachtende
ogen in de zaal, maar de rust die uit die
groep straalt is opvallend Geen wanke
lende beginmaten, geen gruwelijkheden
van opgeefakkoorden die klinken als bei
aarden, die dan gevolgd worden door
angstige dialoogblikken zo van 1 heb-je-
de-toon, 2. nee-ik-heb-de-toon-niet-
geef-nog-eens-door 3 heb-je-nu-wat-
je-wil, 4. ik-weet-het-nog-niet-zeker-
kan-het-nogeens
De presence van het programma breidt
zich, behalve in de korte toelichtings-
waarden nog uit tot de oogstreling van
het optreden uniformiteit in kledij en ma
teriaal. warme bloemstukken om de kilte
van de zaal te compenseren het ver
moeden dat zekerheid wordt. De klank
van Cantata is een warme, kleurenrijpe
bolsterwereld De middenstemmen zijn
nooit opdringend, de tenoren houden
hun eigen identiteit en dominantie, de
bassen ronken hommeldikke haard-
gezellige draden in de harmonie. De for-
In het februarinummer van het Neder
landse (t t.z. Hollandse) progressieve
muziekmaandblad «Vinyl» krijgt Jo Bo-
gaert een lovende kritiek voor zijn
jongste LP «None of them are green»
(nvdrzie onze uitvoerige bespreking in
tés worden zonder kikkeropblaaswerk
gebouwd, de piano's dragend als een
late avondzon doorzichtig als een Ja
panse waaier. Bijzonder treffend wordt
de schoonheid van de samenklank in de
eenstemmigheid en de evergreen easy-
listening muziek.
In het programma dat vooral werkjes van
minder grote goden bevat, komen af en
toe ware verrassingen voorde bewer
kingen van dirigent Johan Hoezaert bijv
die vooral in de close-harmony de kunst
beheerst om noten mekaar te laten op
vrijen.
Het muzikaal interludium komt uit de
handen van Christiaan Crombeen en
Christiaan De Raes. Eerstgenoemde
houdt zich bescheidenmaar zeer secuur
in zijn begeleidingsrol terwijl De Raes de
hobo-cantilenen laat zingen in een duet
van een eerder onbekende Schaffrath
Zeer mooi is de sonatine van Ryelandt
met een dialogerend allegretto en een
aria die zo uit de filmmuziek van de week
endfilm Vatt. waarbij de uitvoerder eens
te meer getuigt van een opvallende
kleerkast ademtechniek
Conclusie van een avond noten luiste
ren op de niet bestaande cultuurkalen
der van de stad kunnen we dus nu een 2e
»Aalsters mannenkoor bijvoegen Can
tata 24 karata (FC)
krant van 4 februari 1983). Wij citeren uit
Vinyl«De plaat is een luxueus naam
kaartje een statement dat voortkomt uit
moeizaam veroverde mogelijkheden
maar ook wil bewijzen dat die werkelijk
bestaan. Tegelijk expressie door muziek
Enige maanden geleden stond Nightcap geafficheerd in Leuven, o.a.
samen met de plaatselijke groep Neon Judgement (cfr. uitstekende
recent werk «Cockerill-sombre») en dit ter gelegenheid van hef uitkomen
van de nog steeds sterk ondergewaardeerde No Big Business ll-com-
plicatie-lp.
Caroline D 'Haese.
De VZW Middagconcerten moet zijn illusies niet begraven. Ik weet niet
hoe de sfeer elders was maar in Aalst was het een verademing
klassieke muziek te kunnen horen zonder deftig te doen of een stad
huistaaltje te spreken. In de middagconcerten komen mensen uit eigen
midden aan bod die anders vergelen tussen andere partituren. Dat de
belangstelling onbegrijpelijk onder de maat bleef heeft te maken met
onze eigen instelling die ai te vaak afgaat op gevestigde namen en
werken.
Dat in onze muziekscholen en conserva
toria in stilte goed werk wordt gedaan laat
in de middagconcerten zijn sporen na.
Het laatste kan hier model staan. Nico
Baltussen en Johan Lybeert waren voor
mij niets meer dan namen. Die zijn nu
mensen geworden met een eigen gezicht
en een eigen kleur. Hun concert vormde
zowel orgel- als hoogtepunt van de
reeks. Dat Baltussen studeerde bij André
Delcourte. een regeringsmedaille be
haalde, een aantal eerste prijzen heeft,
en laureaat is van de Tenuto-wedstrijd.
houdt waarborgen in; dat Johan Lybeert
een Hoger Diploma piano heeft en als
Denise Mareels
exposeert in de
Belfort-krypte. (JC)
en een reflextie over muziek». Binnen
afzienbare tijd kan je de muziek van Jo
Bogaert live meemaken tijdens een ge
plande toernee. (P.B.B.)
docent o.m. Jacques Detiège (de man
die Eliane Rodrigues doorheen de klip
pen naar de finale van de Elisabethwed-
strijd loodste) kan een garantie zijn Maar
wat beiden in perfect evenwicht van
Beethoven. Poot en Prokofieff maakten
is meer dan gewoon talent.
Beethovens drie sonates op 12 vielen bij
de critici niet direct in goede aarde. Men
sprak zelfs «van een bos waarin men
voortdurend stoot tegen vijandig kreupel
hout». Toch is de Beethoven van deze
kamermuziek meer het ontdekken waard
dan de man van de symfonieën waarvan
de klank dikwijls wat voorspelbaar is.
Natuurlijk draagt het werk van een zes
entwintigjarige nog sporen van leer
meester Haydn. Het dansachtige rondo
bewijst dit overduidelijk. Maar hier
spreekt ook een persoonlijke taal, iets
nukkigs, de dwarsligger. Piano en viool
zijn geen van beide meeloper. Ze dragen
afwisselend de melodie, ze begeleiden
afwisselend. Nico Baltussen dialogeert
of praat in zichzelf, introvert, maar met
een speelruimte van tederheid en kracht.
Johan Lybeert tokkelt of hamert, binnen
hetzelfde veld.
Marcel Poots sonatine heeft het grillig
karakter dat zo typisch is voor zijn werk
Hem goed vertolken betekent de ironie
naar buiten brengen die tussen de noten
schuilt. Stravinsky's droge humor is in de
buurt. Maar ik zou Poot en de vertolkers
te kort doen Want het andante is een
zang vol warmte
Van Prokofieffs sonate in re groot op.
94 no 2 maken Nico Baltussen en Johan
Lybeert iets unieks. Alleen dit moment al
maakt het bestaan van de middagcon
certen zinvol. Je bekijkt de partituur en je
ziet bladzijden vol verrassende wendin
gen van kleur en ritme en hartstocht
De schalkse Prokofieff is er de ironische.
ook de Russische en de klassieke
die aan Mozart doet denken En dat al die
facetten aan bod komen danken we aan
twee jonge mensen die met talent en be-
roepsernst in de hal van een bank spelen
voor een publiek van vijftig man als ston
den ze in het Concertgebouw voor een
eivolle zaal (W D B.)
