Dialoog
voor een goudvis
«Den Witten Leeu»
Tango en andere
Milonga'sMuzikaal
Hoogtepunt
Mensen Blaffen,
net geen laureaat
VAN DER WAERDEN
BIEDT MEER
Lulike
Deze week in NETWERK
pr
DE CATHARINISTEN met
«PAS OP DAT JE GEEN WOORD ZEGT»
Taverne-Restaurant
Niet voor gevoelige
ouders
16
Nieuwe Gazet van Aalst
20 april 1984
Dimitri Frenkel Frank moet ooit het aforisme gelezen hebben "De ziel
van de eenzame is een doolhof,,; want betere synthese zowel naar inhoud
als naar vorm kan men zich niet indenken.
De zienswaardigheid van het werk ligt dan
ook vooral in de ongewone, ietwat
onthutsende konstruktie van het
dramatisch gegevende eenzaamheid.
Waarvan Francis Bacon zegt dat slechts
weinig mensen begrip hebben wat het is en
hoever deze zich uitstrekt. Want een
menigte is geen gezelschap; en gezichten
zijn slechts een galerij schilderijen en een
gesprek is slechts een rinkelend cimbaal
waar de liefde ontbreekt. Wanneer je dit
thema laat vermenselijken doorheen de
levensherinneringen van een rijpere
vrouw en onder vorm van een monoloog
(want is de toevallige luisteraar-de
schilder-niet haar andere ik?) die kris
kras, op a-chronologische wijze, de
frustraties van de eenzaamheid en haar
verzet er tegen ten tonele voert, wanneer
de enige echte conversatie gesymboliseerd
wordt door een goudvis in zijn zwijgende
watercarrousel, dan heb je toch op zijn
minst een originele en deconcerterende
aanpak die het geheel boeiend maakt.
Boeiend ondanks het feit dat we niet altijd
akkoord waren met de visie, of liever, met
de scenische gestaltegeving ervan. Zo
begrijpen we niet volledig de poging om de
niet chronologische volgorde van de ge
beurtenissen te willen benadrukken door
lichtstanden en «frozen» acties. Omdat
ons inziens het «doolhof»karakter van de
eenzaamheid en de verlorenheid van de
vrouw hierdoor opgeofferd werd aan het
verstaanbaar maken voor het publiek. Nu
kwam het over alsof de regisseur. Chris
Boni, zovele flash-backs introduceerde,
wat niet meer klopte met de continuïteit
van de aanwezigheid van zowel schilder
als andere antagonisten op het plateau.
Persoonlijke mening uiteraard... te meer
dat de technische kunstgrepen niet altijd
vloeiend en gepast de actie op de scène
volgden.
Wat de vertolking betreftgraag geven we
een verdiend applaus aan Jet De Coninck
als dochter, vlot en waarachtig, aan
Nicole Gits, inderdaad, als Marthe; maar
vooral aan Mia Slagmulder die haar
dubbelrol raak en gevoelig wist te
vertolken. Myriam Van Schandevijl
vonden we iets zwakker, Simone Van
Laethem, ondanks haar onmiskenbare
presence, iets té benadrukt.
De enige mannelijke rol - wie zei er weer
dat er geen vrouwenstukken meer zijn? -
vertolkt door Dirk Citters was aanvaard
baar ondanks het ondankbaretenslotte
was hij maar het misbare klankbord van
Clementine, de praatzieke zwijgende
goudvis. Deze laatste hoofdrol werd door
Gode lieve Buy le gebracht. Geen
gemakkelijke opgave! Na een ronduit
zwakke beginfase (plankenkoorts?)
evolueerde ze toch geleidelijk naar een
mooie prestatie waarbij we graag de wat
monotone zeggingstechniek vergeten en
vergeven.
Ook al verdient een opvoering geen
uitmuntendheid voor vertolking, regie en
techniek, toch blijven we onze waardering
uitspreken voor stukken die in de
boeiende aspekten bevatten; op
voorwaarde natuurlijk dat ze niet
vermoord worden en dat hebben de
Catharinisten zeker NIET
bravo... dus... (N.S.)
Korte Zoutstraat 60, AALST Tel. 053/77 72 27
Vanaf april alle dagen open vanaf 18 uur
Vanaf mei alle dagen open van 's middags
doorlopend tot 's morgens.
Iedere weekdag doorlopend een dagschotel te verkrijgen.
Afhaling is mogelijk.
De nieuwste Madeion is niet te bezoeken
op de Grote Markt, maar wel in de
Palace. Het is de zogezegde revelatie van
de jongste Nederlandse aktricelichting
Akkemay in een mafte film «Schatjes».
Het zou sterk uitgedrukt zijn om te zeg
gen dat iedereen z'n plannen voor gezins
uitbreiding meteen in de vergeethoek
stopt na deze film, maar in «Schatjes»
blijken ouders toch duidelijk het kind
van de rekening.
In het gezin van de Gisberts kunnen
beide partijen wel wat pesterijtjes uit
denken, maar alles breekt pas goed los
wanneer de moeder van Madeion haar
thuisleraar-vrijer Dennis bewust tracht af
te snoepen. De terroristische akties van
de vier kinderen stapelen zich dan vlot
op, en uiteindelijk worden kontakten
gelegd met een strenge kostschool.
De lieverdjes Gisbert-junior laten het
echter niet zover komen en voeren een
ware staatsgreep uit onder de slogan
«Kind aan huis» (of liever «het huis aan
de kinderen»). De ouders worden
gewoonweg buitengesloten uit de inmid-
dels versterkte burcht. Zelfs een paar
vrienden van pappa's luchtmacht blijven
machteloos.
Wreed filmpje dus, met een zwaar sar-
kastische ondertoon. Vol humor natuur
lijk, want als zo'n onwaarschijnlijk sce
nario zich serieus zou nemen, zou het wel
ergerlijk worden. Nu blijft het bijtend
maar fris, met de onvermijdelijke ingre
diënten die de Nederlandse film eigen
zijnwat sex, wat thriller en wat
klucht... ja, zelfs met videoclip, want
vreemd genoeg begint Dennis plots een
smartlap te zingen, onder roze disco
spots. Absurd, met violen op de achter
grond
Niet erg stichtend, dat wel, en de «ooocll
seg»-s zijn vanwege de ouders-kijkers
niet uit de lucht. Tóch zijn we zeker dat
ook in die klasse discobezoekers er
enorm veel geamuseerd naar buiten zijn
gekomen. Het hoeft echter niet gezegd
dat vooral het enthousiasme bij de jeugd
over de «Schatjes» niet te schatten zal
zijn. Als je gaat, wees er dan echter wel
zeker van dat je babysit jouw kinderen
aankan... En bedenk «als je niet wordt
zoals de kinderen...» (LDC)
Programma
Feestpaleis
1. «Terms of endearment» (KT): jawel,
nu reeds in Aalstde winnaar van de
Oscar Games. Zowel Jack Nicholson als
Shirley Mac Laine haalden er een van de
5 Met ook nog Debra Winger («an offi
cer and a gentleman»). Tijdens de pauze
komt men rond met zakdoeken...
2. om 18 u.«The Black Stallion
returns» (KT)is die er dan ooit
geweest
om 20u.30: «Premierrs Désirs» (KNT):
'n David Hamilton, de uitvinder van de
wazige borsten en schemerende billen.
David Schamelton
3. «The return of the Ninja» (KNT):
karate om in je broek te doen van schrik-
kakarate
INTERIEURVERZORGING
VAT
SEN
Steenweg op Ninove 6 - B 9470 DENDERLEEUW - Te! 053 66 8645
MEUBEL- KEUKEN- BADARCHITECTUUR
Internationale Wohneinrichtungen
Vrij in en uit elke weekdag van 10 tot 12 uur en van 14 tot 20 uur; zaterdag en zondag van 10 tot 12 en van 14 tot 18 u
eetkamer
in «ssan bast
- maandag gesloten
Namen als Dirk Van Elsbroeck en Juan Masando worden door de
meesten geassocieerd met de Vlaamse zangroep Rum. Toch hebben
beiden zich ook reeds onderscheiden door het meesterlijk vertolken van de
tangomuziek, wat reeds resulteerde in de LP «Canto de nadie». Vorige
zaterdag waren zij in Netwerk te gast met hun programma «Tango en
andere milonga's», hierin voortreffelijk bijgestaan door de legendarische
bandoneonspeler Alfredo Marcucci. Er werd muziek gebracht op hoog
niveau.
De tangomuziek is ontstaan in Buenos
Aires, hoofdstad van Argentinië, rond het
einde van de vorige eeuw. Er kwamen toen
veel emigranten uit Zuid-Europa en aldus
kreeg de tango geleidelijk vorm in de
achterbuuten en de wachtzalen van de
grote bordelen die er toen waren. In het
begin was de tango dus duidelijk een
underground-muziek, die Dirk Van
Elsbroeck, die zelf tot zijn 18de in
Argentinië verbleef, graag de blues van
Zuid-Amerika noemt. Het is inderdaad zo
dat' de zanger van de tango's zijn muziek
c^oorleeft, er zit zowel verdriet als humor
iri verborgen, alhoewel het voor de luiste-
raar bijwijlen allemaal even
melancholisch over komt, maar dat zou
de traditie van interpretatie, de achter
grond van de Argentijnen zijn.
In Europa is de tango doorgedrongen
dankzij de Argentijnse vleesbaronnen die
met hun ladingen naar Parijs, orkesten
meestuurden als visitekaartje. Begin
1910 maakt de tango echt furore, ook in
het thuisland Argentinië neemt hij uitbrei
ding over het ganse landde orkesten die
deze muziek reeds brachten namen
arrangeurs in dienst en van de muzikanten
werd een degelijke scholing vereist voor
het bespelen van de viool of de bandone
on, het tango-instrument bij uitstek.
De vercommersialiseerde danstango die
wij in Europa kennen is echter een flauw
afkooksel van 4 of 5 Argentijnse tango's
van vóór 1920, waarna alle contact
verloren is gegaan en de essentie steeds
verkeerd begrepen is geweest. Het is
echter in de jaren 30 tot 50 dat er een
muzikaal hoogtepunt bereikt wordt: er
ontstonden diverse tango's, van wiegelied
tot marsmuziek, doordat iedere muzikant
of orkest eigen arrangementen maakte op
een twintigtal vaste «music-standards»,
die men ook in de jazz terugvindt. Het
waren vooral deze tango's die de groep ten
gehore bracht in zaal Netwerk.
Waar Van Elsbroeck en Masondo op de
gitaar uitblinken, trekt Alfredo Marcucci
alle aandacht naar zich door zijn
gepassioneerde manier van bandoneon
spelen. Alfredo is de n eef van Carlos
Marcucci (trouwens typische naam van
een Italiaans imntigrant) die de
interpretatietechniek van de bandoneon
heeft geperfektioneerd. Verder heeft
Alfredo gespeeld in de grote tango
orkesten van de jaren vijftig, Carlos di
Sarli en Juan Canaro, en hij heeft nog 15
jaar deel uitgemaakt van Los Paraguayos.
Met deze groep heeft hij wel veertig elpees
opgenomen, maar heeft naderhand
afgehaakt omdat hij nooit één frank
auteursrechten zaghij was vergeten om
zich daarvoor in te schrijven. Nu werkt hij
om later toch ook een klein pensioen te
kunnen trekken...
Masondo, Van Elsbroeck en Marcucci
hebben de enthousiaste aanwezigen laten
participeren aan de passie, de nostalgie de
geborgenheid, de strijdbaarheid eigen aan
het muziekgenre, een genre dat zoals reeds
gezegd heel wat virtuositeit en gevoel van
en uitvoerders vraagt. De tango is meer
dan enkel muziek. P.B.B.
De Rock Rally zi! er weer op. De prijzen zijn verdeeld en de discus
sies zullen een aanvang kunnen nemen. Mensen Blaffen, het vernieu
wende Aalsterse geluid, had zich weten te kwalificeren voor de finale
maar heeft zich vorige zondag niet bij de drie besten kunnen rang
schikken. Alles bij elkaar toch nog een puike prestatie van deze jonge
groep
Rock Rally is een tweejaarlijks evene
ment, ingericht door Humo, waarbij een
poging wordt gedaan om het kaf van het
muzikale koren te scheiden.
Palace
1. «Zware jongens» (KT): afrader van
het jaar. Tenzij Lutgart Simoens en
Micha Marah nog een vervolg lanceren
met «Lichte meisjes». Ergerlijk
2. «Schatjes» (KNT)zie bespreking.
Met Peter Faber, Geert De Jong, Akke
may en Rijk De Gooijer.
3. «War Games» (KT): sublieme
(ont)spanningsfilm over een totale
nucleaire vernietiging die bijna veroor
zaakt wordt door een computer. Met de
prachtigste boodschap over bewape
ningswedloop «De enige manier om te
winnen is niet spelen Van John
Badham. Sterke aanrader
4. «De dolle kever keert terug» (KT)
wellicht de leukste van alle «terugkeer-
ders» deze week. 'n Gouwe ouwe uit de
Disneystal. Ideaal voor de jongsten,
maar nog best leuk voor «gevorderden».
Na verschillende preselekties, gespreid
over het Vlaamse land en een halve
finale, werden een tiental groepen weer
houden om te dingen naar de overwin
ning. Door zich te plaatsen voor deze
finale heeft Mensen Blaffen zeker en vast
bewezen over kwaliteiten te beschikken
die verder reiken dan een doorsnee plaat
selijke populariteit. Wie begin dit jaar
Buffet Froid Dinatoire heeft door- en
meegemaakt herinnert zich zeker nog
hun afgewerkte en door het publiek
geapprecieerde set.
Ofschoon geen overwinning, toch een
nummer van hen op de binnenkort te ver
schijnen Rock Rally-elpee met de finalis
ten, wat qua verspreiding en belangstel
ling zeker is meegenomen.
Naast het aftandse en oubollige karnaval
eindelijk nog één waardevol feit waarmee
burgemeester Uyttersprot en de schepen
van cultuur kunnen uitpakken en pron
ken bij hun Vlaamse confraters Er is hu
ook immers niet zoveel meer buiten de
muziek in Aalst om ernstig over te pra
ten. Van de Aalsterse vlaaien en de typi
sche ajuintaart heeft ieder al lang zijn
bekomst.
Binnenkort stellen wij Mensen Blaffen
uitgebreid aan U voor in deze krant.
(PBB)
de ridderstraat 28, 9300 aalst - tel. 053-78.89.81
RESERVATIE 9 -17 uur
ZATERDAG 21 APRIL 84 TE 21 UUR:
Oude stijl JAZZAVOND met«THE LIVINGSTONE JAZZMESSENGERS»
Deze gans vernieuwde Jazzband van de fantastische Ad van Berendonk terug te
AalstDeze maal in een internationale bezetting: twee Belgen, vier Nederlanders en
een Duitser. Wie de platen van deze band gehoord heeft, weet dat zij specialisten zijn
van de oude stijl, en wie trombonist Willem Paterik kent, weet dat het een steengoede
avond wordt. Daarbij krijgen we ook nog de Duitse banjonist Bolley Shönig, die
gespeeld heeft met haast alle New Orleans beroemdheden en talloze platen met ze
opgenomen).
Voor jazzliefhebbers een fantastische avond dus
Toegang200 fr.; 150 fr. voor leden Netwerk en Crazy Bol, voorverkoop - org. Crazy
Bol Jazz Club.
