'm
Aspirine
DE NIEUWE SCHOOLWET
Nog over Amnestie
n
AMNESTIE
Waarom en voor wie
v&iWo**.<Lv\cL Ah.OAA_
HET PRODUCT VAN VERTROUWEN!
Het voorstel betreffende de volledige inrichting
van het Lager Onderwijs door de KAMER goedge
keurd met 149 tegen 23 stemmen bij 2 onthoudingen.
NAPELS
TWEEDE BLAMUJDE
over de afdoende en spoedige werking wanneer U Aspirine neemt.
Ais U nood vertrouwen kefct gehad noch voldoening hebt verkregen
bij het nemen ven een der veie producten die zich als geneesmiddel
aanprijzen tegen pifn, den komt dit omdat U nooit werkelijke
Aspirine nam. De veie namaekproducten zijn inderdaad heel tal
rijk, maar nooit is men er in geslaagd de goede eigenschappen van
Aspirine te evenaren. Neemt dus, in een halt glas water opgelost,
1—2 Aspirine tabletten en spoedig zal de pijn gekalmeerd zijn
Alleen Aspirine, voorzien van het BAYER-kruis, verdient Uw
onverdeeld vertrouwen
gevraagd verschooning geëischt wordt,
waren verraders. Dat weet iedereen en dat be
twisten zij zelf niet, denk ik.
Maar dan trachten deze menschen en de
genen die de weinig roemrijke taak op zich ge
nomen hebben, deze verraders toch wit te was-
schen te «finassieren». En zij beweren dat
de activisten, al hebben zij verraad gepleegd
tegenover Belgie, dit alleenlijk «uit liefde voor
Vlaanderen» gedaan zouden hebben en dus, ze
delijk gesproken (als er hier over «zedelijk
heid» mag gesproken worden) geen verraad
tegenover Vlaanderen zouden gepleegd hebben.
Noch in rechte noch in feite kan deze loute
re drogrede natuurlijk met eerlijke en ernstige
argumenten verdedigd worden. Vlamingen of
Walen, de activisten waren Belgische burgers,
dus verplicht de Belgische wetten te eerbiedi
gen en den Belgischen Staat te dienen, waar
van onze Vlaamsche provinciën, zoowel als de
andere, deel uitmaakten.
Zoo staan de feiten en al het gepraat van
deze heerschappen en van hun verdedigers is
huichelarij en «boerenbedrog».
Maar laten wij zelfs op die drogrede ingaan.
Dan b'ijft er nog dat de Vlaamsche activisten
niet alleen tegenover Belgie, maar ook tegen
over Vlaanderen-zelf verraad gepleegd nebben.
Bewijzen daarvan zou ik hier in massa kun
nen inbrengen. Ik zal er echter, om kort te
zijn, slechts een aanhalen, dat ons geleverd
wordt door... een gewezen lid van den beruch-
ten «Raad van Vlaanderen».
Zooals men weet laten de leiders van het
«V.N.V.», verstokte bewonderaars van Borms
en zijn verraderswerk tijdens den oorlog, geen
ge'egenheid voorbijgaan, de «martelaars van
het activisme», sedert 1918 in ballingschap ge
storven, op te hemelen. En Borms zelf schept
er behagen in, van Lijd tot tijd deel te nemen
aan de «dietsche» betoogingen die ter nage
dachtenis van deze schurken, die zijn mede
plichtigen waren, ingericht worden. Zoo ging
hij. bij voorbeeld, op 20 September 1936 naar
Lage Vuursche, in Holland, voor het graf pra
ten van den activist René De Clerco, gewezen
lid van den «Raad van Vlaanderen».
Over een dezer «activistische martelaars»
wortdt echter voorzichtig gezwegen. En op
diens graf zal Borms hoogstwaarschijnlijk
nooit gaan spreken. Ik bedoel Dr. Claus, die in
September 1932 te Hamburg stierf.
Deze Claus is nochtans ook een lid van den
«Raad van Vlaanderen» geweest, maar hij had
er alle gevoelen van eerlijkheid niet bij verlo
ren, hij nam wel aan, onze nationals instellin
gen te ondermijnen en, te dien einde, de baat
zuchtige hulp van den vreemden invaller aan
te nemen maar verraad plegen ten bate van
Duitschland, en van Duitschland alleen, dat
wilde hij niet. Dergelijke gewetensbezwaren
kwamen, natuurlijk niet te pas, in het midden
van gewetenlooze avonturiers waar hij zich
gewaagd had en vroeg of laat, maar onver
mijdelijk. moest Dr. Claus in strijd geraken
met de bende van Borms. Tack, Brijs, Verhees
en andere aanhangers van «Deutschland über
alles».
Wc geven nu een artikel over het gevaarlijk vraagstuk van de Amnestiekwestie, uit de pen
van den Keer Soulie, den sympathieken en zeer gewaardeerden secretaris van den Lands-
raad der Liberale Partij. Voor jonge en oningewijde lezers, zal het een ernstige documentatie
zijn en tevens hot bewijs leveren, dat de Liberale Partij alléén een echten strijd voert
I. ste en hevigste propagandisten, de uitgevers
van activistische kranten, enz. Zoo werden al
leen getroffen, degenen die werkelijk en daad
werkelijk verraad gepleegd hadden. Terwijl in
tegendeel de leden der zoo-gezegde «gauwra
den», de studenten van de «Duitsche» hooge-
school te Gent, de kleine beambten die in
dienst van de activistische besturen getreden
waren, hoegenaamd niet door het gerecht ver
ontrust werden.
FEITEN, DIE MEN SOMS «VERGEET».
De Kamer van Volksvertegenwoordigers zal
zich binnen eenige dagen uitspreken nopens
het amnestieontwerp van de Regeering. De
zaak zal daarjnede echter nog niet onherroepe
lijk beslecht zijn, daar de kwestie ook in den
Senaat zal moeten behandeld worden. En daa
renboven is het van nu af reeds duidelijk be
wezen, dat het amnestievraagstuk, ondanks alle
stemmingen van Kamer en Senaat, toch nog
in sommige middens besproken en uitgebuit
zal worden. Het schijnt me dus nog niet te
laat te zijn, om hier de klare taal der feiten
te laten hooren.
Amnestie wordt er geroepen. Waarom, en
voor wie
De politieke amnestie die tegenwoordig op
het spel is, betreft diegenen die zich, tijdens
den oorlog, aan «activisme» plichtig gemaakt
hebben en die. na den oorlog, wegens verraad,
veroordeeld werden. Dergelijke «activisten» be
stonden niet alleen in de Vlaamsche gewesten,
ook in de Waaische provinciën hadden eenige
((separatisten» de hulp van den Duitschen be
zetter ingeroepen of aangenomen, om de grond
vesten te leggen van een zoogezegd ((zelfstan
dig» Waa'.sch bestuur, met Namen als hoofd
stad. Deze Waaische activisten werden in 1919,
evenzoo streng gestraft, door het Belgisch ge
recht, als de Vlaamsche activisten (1). Dat
hoefde hier gezegd te worden, omdat vele men
schen het niet weten en bij evolg gelooven, dat
de «Vlamingen alleen» wegens activisme ver
oordeeld werden. In feite ligt het eenige ge
schil hierin dat er niemand gevonden werd,
in Wallonië, om zich ten bate van de Waaische
activisten warm te maken en dat de Waaische
activisten dan ook hun misdaad in stilte uit
geboet hebben, terwijl in Vlaanderen een ze-
ke. getal politiekers of politieke avonturiers het
beuendig geacht hebben, de Vlaamsche activis
ten als zoogezegde «martelaars voor de Vlaam
sche zaak» op te hemelen, die onrechtvaardig
zouden veroordeeld geweest zijn en voor wie
duz amnestie, ja zelfs «eerherstel» een «recht»
zou zijn... met het gevolg dat groote plichtigen
zooals Borms, Henderickx en consoorten hun
unu-belgiscne drijverijen niet opgegeven heb
ben en nu nog hardnekkig en moedwillig voort
zetten.
Of ze nu Waalsch of Vlaamsch waren, de
activisten hadden, zooals artikel 118bis van het
St. a.wetboek het bepaalt, kwaadwillig de poli
tiek of de doeleinden van den vijand in de
hand gewerkt, of aan de omvorming door den
vijand van wettelijke instellingen of inrichtin
gen medegewerkt, of in tijd van oorlog de ge
trouwheid van de burgers tot den Koning en
den Staat geschokt». Zij hadden zich dus aan
verraad plichtig gemaakt en moesten, volgens
de wet en volgens alle voorgaanden, in alle
landen en ten allen tijde, gestraft.
Is hun straf te zwaar geweest In andere
landen waren r.e onvermijdelijk gefusiljeerd ge
weest. Welnu, geen enkel onder hen onderging
dat lot, dat zij nochtans ruim verdiend hadden.
Zelfs aan Borms, al werd hij ter dood veroor
deeld. werd genade geschonken en tien jaar la
ter verliet hij, levendig en gezond, de gevange
nis van Leuven.
In feite werden de grootste plichtigen alleen
vervolgd en gestraft de leden van den zoo
gezegden «Raad van Vlaanderen» de oekend-
(1) De voornaamste waren Ruxcart, Hen-
quinez, Colson. Fraikin, Vanongeval, Delvaux
en Heymans, die allen, door het Assisenhof van
"Narren, tot twintig Jaar dwangarbeid veroor-
.srden.
Goed, zal men zeggen, maar is het wel men-
schelijk of is het wel behendig, uit politiek
hoogpunt deze straffen, hoe verdiend ze ook
wezen, nu nog te handhaven Zou het niet
menscheiijker of behendiger zijn, nu, na
twintig jaar, in een geest van nationale ver
zoening, de spons te vagen over dat treurig
verleden en een zoo breed mogelijke amnestie
te verleenen, zooals in andere landen immers
gedaan werd
Degene die zoo spreken vergeten of ver
zwijgen willekeurig dat dergelijke amnestie
zooals sommigen het durven beweren een
amnestie die door vele Belgen Vlamingen en
Walen al te samen als te verre gaande aan
zien werd en die al de straffen, uitgesproken
tegen de activisten, als verdelgd verklaarde.
Het eenige voorbehoud was, volgens artikel 3
van vermelde wet, dat ((Worden den veroor
deelden niet teruggeschonken, de titels, graden,
functies en openbare ambten waarvan zij be
roofd werden wegens artikel 19 van het straf
wetboek. De onbevoegdheden uitgesproken
door de rechters en de vervallenverklaringen
aan de veroordeeling verbonden door de wet,
blijven bestaan».
Dit beteekent en dat weet men niet ge
noeg dat alle straffen uitgesproken tegen
de activisten in 1929 reeds geheven werden.
Enkel en alleen werden deze Heeren de burger
lijke en politieke rechten niet teruggeschonken
wat logisch en redelijk was en blijft. Men
schen die al hun plichten tegenover hun volk
en hun vaderland stelselmatig en kwaadwillig
miskend hebben, die hun medeburgers tegen
Wet en Staat opgeruid hebben, en dat in oor
logstijd, met de hulp en ten bate van den vij
and, hebben door het feit zelf aan hun rech
ten van ((burgers» verzaakt.
Kon men verder gaan Dat was het oordeel
niet van vooraanstaande en zelfs heel
«Vlaamschgezinde» Staatslieden, zooals de hr.
Poullet, die op 8 Juli 1925 in de Kamer ver
klaarde ((Wij willen een breede en edelmoe
dige amnestie. Er kan geen sprake zijn van een
volstrekt algeheele amnestie. Sommige misda
den zijn zoo afschuwelijk dat men, in geen
enkel land ter wereld, eraan kan denken, deze
te amnestieeren. Zoo zouden wij de schuld
niet kunnen uitwisschen van diegenen, bij
voorbeeld, die zich in dienst van de Duitschers
gesteld hebben om hun landgenooten te ver
drukken en die nu nog in dienst van de Duit
schers staan».
Beter kon dit niet gezegd worden. En toch is
iedereen vandaag bereid om «verder te gaan»
inzake amnestie en namelijk aan de activisten
hun burgerlijke rechten terug te schenken.
Maar hun politieke rechten, neen En dit
door de schuld der ((activisten» zeiven die, vol
hardend in de boosheid, niet alleen nopens
misdaden van over twintig jaar hoegenaamd
geen berouw toonen, maar zelfs, op cynische
wijze, dagelijks hun voornemen uitbazuinen,
dat zij Belgie's vijanden blijven.
II
EEN ACTIVIST.., DIE ER VAN WALGDE
De menschen die in 1910 wegens «activisme»
veroordeeld werden, die ln 1929 reeds grooten-
deeis geamnestleerd werden en voor wie nu
een «algeheele en onvoorwaardelijke amnestie»
C'.aus behoorde feitelijk evenzoo als Her
man Vos, tegenwoordig socialist geworden
tot de «unionistische», of federalistische groep
van den «Raad van Vlaanderen». Tack, Ver
kees, Brijs en consoorten behoorden tot de
Tong-Vlamingen», die zoo-gezegd de «algehee
le onafhankelijkheid van Vlaanderen» na
streefden, maar in feite voor de nun of meer
vermomde aanhechting van Vlaanderen bij
Duitschland gewonnen waren. Borms, die er
om bekommerd was, zooveel als zijne Berlijn-
sche bazen het toelieten, de federalistische kool
en de separistische geit omzichtig te behande
len, behoorde officieel tot geen enkel dezer
groepen juist zooals hij, tegenwoordig, offi
cieel geen lid is van het V.N.V. Maar hij steun
de natuurlijk de Duitschgezinde partij wat
er hier van «eerlijkheid» mag gesproker wor
den. zuivere «eerlijkheid» van zijnentwege was,
aangezien Duitschland hem daarvoor betaalde.
Nu, bij het begin van den Zomer van 1918,
waren de zoo-gezegde «Jong Vlamingen» bij
zonder bedrijvig geweest. Zoo bijvoorbeeld had
den Tack, Brijs en Verhees een reeks redevoe
ringen gehouaen, te Antwerpen en in Duitsch
land, die rechtstreeks op aanhechting van
Vlaanderen bij Duitschland aanstuurden. Dit
kon Dr. Claus n:et slikken. En op 25 Juli 1918
viel hij, in vol'e «Raad van Vlaanderen», deze
onbeschaamde lakeien van Duitschland hevig
aan.
Er is door Prof. Tack, voorzitter van den
((Raad van Vlaanderen», zegde hij namelijk,
een voordracht gehouden geworden in de
eensuur, waar ongeveer honderd toehoorders
aanwezig waren. De heer Prof. Tack heeft
daar volgende stelling verdedigd voor de
Duitschers en de Duitsche kolonie van Ant-
werpen dat Vlaanderen Zeebrugge mocht
afstaan voor een basis voor de Duitsche
vloot hij heeft gezegd dat de Maaslinie
mocht bezet worden door Duitsche troepen en
heeft als genade gevraagd aan de Duitschers
onze soldaten toe te laten tot het officiers-
korps van het Duitsche leger. Die voordracht
is gehouden geweest op een avond en nog
deuzclfden avond is een heer van de Duit-
sche kolonie bij mij gekomen en heeft mij
gezegd Dokter, ik kom u bedanken. Wij
hebben niet meer noodig te strijden voor
Vlaanderen. Vlaanderen levert zichzelf over,
Vlaanderen annexeert zichzelf
En Dr. Claus besloot met een begrijpelijke
verontwaardiging
Die woorden spreekt men maar uit lomp-
heid, lafheid of verraad
o. o
Aart. 1. Elke gemeente is er toe ge
houden, ten minste één lagere gemeenteschool
op te richten en te onderhouden, gevestigd in
een behoorlijk lokaal en voorzien van leermid
delen die beantwoorden aan de paedagogische
eischen geste'.d, ter uitvoering van het pro
gramma.
Nochtans, indien het aantal leerplichtige kin
deren, wier ouders Belg zijn en in de gemeen
te wonen, openbaar onderwijs vragen, minder
dan twintig bedraagt, kan deze verplichting bij
Koninklijk Besluit opgeheven worden, op voor
waarde, dat op een andere wijze voorzien wor
de in het onderwijs dier kinderen.
Art. 2. Wordt aangenomen in den volgen
den tekst, voorgesteld door de commissie.
De lagere gemeentescholen worden door de
gemeenten bestuurd.
De gemeenteraad bepaalt, volgens de behoef
ten der plaats en de noodwendigheden van het
onderwijs, het aantal der scholen en dat der
onderwijzers.
Indien de schoolbevolking ten minste twin
tig meisjes telt, wordt er voor deze leerlingen,
zoo de ouders er om verzoeken, een afzonder
lijke klasse opgericht, welke aan een onderwij
zeres wordt toevertrouwd.
De achterlijke en abnormale leerlingen wor
den in bijzondere klassen gegroepeerd, indien
hun aantal zulks toelaat.
De gemeenten kunnen er eveneens toe ver
plicht worden het openbaar onderwijs in te
richten in de gehuchten of wijken, op verzoek
van de plaatselijke gezinshoofden, die geza
menlijk een voldoend aantal leerplichtige kin
deren hebben, voor zoover die maatregel over
een te brengen is met het algemeen belang van
het onderwijs.
Wonen kinderen veel verder van de school
hunner gemeente dan van die eener naburige,
dan kunnen zij tot het bijwonen dezer laatste
school gemachtigd worden, bij beslissing van
den Minister van Openbaar Onderwijs, nadat
de belanghebbende gemeenteraden, de besten
dige deputatie en het schooltoezicht werden
gehoord. Zij worden er toegelaten, mits beta
ling eener vetgoeding, door de gemeente, die
hun het onderwijs verschuldigd is. Het bedrag
dier vergoeding wordt door den Minister van
Openbaar Onderwijs bepaald, in geval de be
langhebbende gemeenten het niet eens zijn.
Art. 3. Zoo de gemeente, binnen de ter
mijn van 6 maanden, te rekenen van de eerste
uitnoodiging van den Minister van Openbaar
Onderwijs, niet voldaan heeft aan haar wette
lijke verplichtingen, bepaald bij de bovenstaan
de artikelen 1 en 2, zullen de vereischte schik
kingen van ambtswege getroffen worden bij
Koninklijk Besluit, waarover beraadslaagd
werd in den Ministerraad, die, na onderzoek
ter plaatse, een specialen commissaris zal aan
stellen, belast met de uitvoering dier maatre
gelen.
De Staat zal de uitgave mogen voorschieten,
waarvan het bedrag, door de tusschenkomsi
van het departement van financien, zal. terug
gevorderd worden door vooraflichting op de
aandeelen en opcentimes aan de gemeente ver
schuldigd uit de opbrengst der rechtstreeksche
belastingen, of op de bijdragen, welke haar toe
gekend worden in de verdeeling van het fonds
der gemeenten.
Art. 4. Indien de gemeente verzuimt a)
de bestaande gemeentescholen van behoorlijke
installaties te voorzien, zoowel uit oogpunt van
de lokalen als uit oogpunt van het mobilair en
de leermiddelen b) te zorgen voor het dege
lijk onderhoud dier installaties, voor de ver
warming en de schoonmaak der schoollokalen',
zal de uitvoering der vereischte maatregelen
door de tusschenkomst van het Ministerie van
Openbaar Onderwijs toevertrouwd worden aan
den specialen commissaris, aangesteld overeen
komstig de bepalingen van artikel 88 der ge
meentewet.
Art. 5 Gemeenten kunnen door den Ko
ning gemachtigd worden om samen, hetzij één
of meer lagere scholen, hetzij in overleg met
de provinciën, éen of meer bijzondere klassen
of bijzondere instituten voor achterlijke of ab
normale leerlingen gemeenschappelijk op te
richten en te onderhouden.
Art. 6. De beslissing van de gemeentera
den, waarbij een lagere gemeenteschool of- één
of meer betrekkingen van onderwijzer worden
opgeheven, zijn onderworpen aan het advies
van de Bestendige Deputatie en aan de goed
keuring van den Koning.
Het Koninklijk Besluit, waarbij de opheffing
wordt toegestaan of geweigerd, wordt gemoti
veerd en in het Staatsblad geplaatst.
Art. 7. De gemeente kan één of meer pri
vate scholen aannemen.
De aanneming kan toegestaan worden voor
een duur van ten hoogste zes jaar. Zij zal ein
digen vóór dien tijd, in geval van overlijden
of in-ruste-stelling van den titularis, op wiens
naam de aanneming werd toegestaan. Zij kan
altijd hernieuwd worden, zelfs voor den verval
tijd.
Wanneer geen overeenkomst den duur der
aanneming bepaald, kan de opheffing der aan
neming niet worden uitgesproken in den loop
van het schooljaar, noch zonder voorafgaande
waarschuwing van één jaar.
Het amendement van de Heeren Brunet en
Carton de Wiart, wordt ook aangenomen. Het
luidt als volgt
«Wordt gestraft met een geldboete van 50
tot 500 fr., alwie om een gezinshoofd er toe
te bewegen gebruik te maken van het recht
het onderwijs te vragen in een gemeenteschool,
zich te onthouden er van gebruik te maken,
een aanvraag te onderteekenen of terug te
trekken gebruik heeft gemaakt, te zijnen op
zichte, van feitelijkheden, gewelddaden of be
dreigingen. of hem mocht hebben doen vteezen
zijn betrekking te verliezen of zijn persoon, zijn
familie of zijn vermogen aan schade bloot te
stellen.
Is de schuldige ambtenaar, openbaar ambte
naar of met een openbaren dienst belast, dan
kan de geldboete worden verdubbeld.»
Dit voorstel is gestemd geweest door al de Li
beralen, al de socialisten, al de rexisten en het
grootste deel der katholieken, 10 katholieken,
waaronder de vermaarde Vogel van Ronse,
hebben er tegen gestemd en 2 hebben zich
onthouden. Al de frontisten stemden ook te
gen.
Op 10 Augustus 1918, nieuwe schermutseling,
ditmaal tusschen Dr. Claus en Borms. Het ge
beurde te Spa bij het Hoofdkwartier van
het Duitsche leger in tegenwoordigheid van
Rijkskanselier Graaf He-tling, bij wien zij af
gevaardigd geweest waren. Claus aarzelde niet,
sommige verklaringen van Graaf Hertling be
treffende Belgie (die als «vuistpand» voor
Duitschland voorgesteld was geweest) te be
knibbelen. Hij onderlijnde dat een zoogezegd
«onafhankelijke Staat Vlaanderen» in feite
«slechts een Vazaalstaat van Duitschland zou
worden». Hij verdedigde de «unionistische the
sis van 'n federalen Staat Belgie en teekende
protest aan tegen het feit dat de Duitsche
«Flamen-politik» geleidelijk eene «Machtpoli
tik» geworden was, die «tot eene min of meer
openlijke economische, politieke en militaire
aanhechting moest leiden, wat hij niet aanne
men ken.
En Borms Borms, die door de menschen
van het V.N.V. als de «ontembare kampioen
van de Vlaamsche vrijheid» voorgeschiiderd
wordt, waarschijnlijk denkt U dat hij zich ook
tegen alle mogelijke aanhechting van Vlaan
deren tot Duitschland krachtdadig verzette V
Integendeel Borms hield er aan, den Duit
schen Rijkskanselier gerust te stellen met hem
te verklaren, «dat slechts een klein deel acti
visten daarover dachten zooals Dr. Claus».
Het was waar ook... Na zijn terugkomst in
Be'gie kon Dr. Claus er niet meer aan twijfe
len. En op 16 Augustus 1918 zond deze activist,
die lid van den «Raad van Vlaanderen» was,
zijn ontslag naar deze walgelijke vergadering
van lakeien in Duitstchen dienst.
En voor die menschen is het. voor die gewe
tenlooze avonturiers Waarvan de activist. Cleus
zelf de lompheid, de lafheid en het verraad
aan de kaak stelde, voor die Bormslstische ver-
rraders tegenover Belgie en tegenover Vlaan
deren, dat men nu een «algeheele en onvöór«
Zie vervolg onderaan volgende kolom.
In ons blad van Zondag 23 Mei, verscheen
een artikel, geteekend ((Wip», over Amnestie,
als antwoord op het artikel, geteekend «Fir-
ver».
Een naamlooze lezer schrijft ons hierover
het volgende, wat wij inlasschen
WEDERANTWOORD OP
«DE VRIJE TRIBUUN».
Ik heb met belangstelling de twee artikels
over Amnestie gelezen en kan niet nalaten, ook
eenige gedachten vooruit te zetten.
Ik heb den indruk, dat de schrijver van het
antwoordartikel de behoudsgezonde liberale opi
nie vertegenwoordigt (die reeds op vlaamsch
gebied zooveel kwaad heeft gesticht), en niet
genoeg met liberale jeugd en vlaamschgezin-
aen in het algemeen, in aanraking is.
Het is een publiek geheim, dat de vertegen
woordigers der Associaties in den schoot van
den Liberalen Landsraad, bijna allen menschen
zijn, van zeer rijpen leeftijd en dat bijgevolg
de jeugdgedachte, weinig kans heeft zich daar
te openbaren.
De vervlaamsching der Gentsche Hooge-
school, de Vlaamsche Regimenten en andere
Vlaamsche rechten zijn ten andere regelmatig
door den Landsraad afgewezen geworden, en
dat heeft niet belet dat deze zeer gematigde
oplossing door groote meerderheden in Kamer
en Senaat Liberalen inbegrepen werden
aangenomen.
Iedereen weet ten andere, dat de afgevaar
digden der Associaties, dikwijls alleen zichzelf
vertegenwoordigenen dat zeer zelden alge-
meene vergaderingen worden op touw gezet,
om de dagorde van den Landsraad te bespre
ken en de houding der afgevaardigden te be
palen.
Wat de betooging der Fraternellen betreft, de
schrijver van het artikel zou moeten weten,
dat deze vereeniging volstrekt niet de oud
strijders vertegenwoordigt. Laatst nog, is het
gebleken, dat dit korps zeer fascistisch getint®
is, alleen in troebele momenten voor den dag
komt, en in den laatsten kiesstrijd zeer uitge
sproken rexistische sympathien had.
De Fraternellen hadden moeten betoogen bij
het sluiten van het akkoord Rex-V.N.V. zij
hadden positie moeten nemen in den kiesstrijd
VOOR onze nationale vrijheden zij hebben
het nïet gedaan en hebben bijgevolg al onze
achting verbeurd.
Het was ook ongelukkig, zich in onderhavig
geval, op Engelsche voorbeelden te beroepen,
want iedereen weet, dat geen volk op aarde
meer gematigd optreedt tegen landverraders en
vijanden van het regiem, dan Engeland.
Wanneer Roger Casement gehangen is ge
worden, dan is het omdat hij in vollen oorlog,
met de wapens in de hand, gevat werd. Borms
waardelijke amnestie» vraagt (vérsrhooning
vereischt die in feite de verheerlijking van
iet verraad zou zijn
Kon Dr. Claus, kon de activist Claus uit zijn
graf verrijzen, hij zou het voorzeker eerst niet
willen gelooven. En dan, terugdeinzend voor
zooveel huichelarij en onzin, zou hij besluiten
zooals in 1918 dat kan slechts gebeuren uit
«lompheid, lafheid of verraad
Arthur Hansen Soulie.
('t Vervolgt.)
zou, in dezelfde omstandigheden, juist hetzelf
de lot hebben ondergaan.
Wij herinneren ons de lijkplechtigheden van
den Lord-Mayer van Cork (Ierland), in Lon
den te hebben bijgewoond. Deze Iersche revo
lutionair, werd na den oorlog, de wapens in de
hand, door de Engelschen gevangen genomen
en stierf door hongerstaking.
Hij werd, in de Engelsche hoofdstad, met
grootsche plechtigheid begraven, de vlag van
de Iersche revolutie voorop.
Waarlijk, het Engelsche fair-play is in deze
gevallen spreekwoordelijk geworden.
Het is zekerlijk overdreven te zeggen, dat de
Vlaamsche Volksgemeenschap amnestie
vraagt of eischt. De menschen zijn zoo pas de
beknellende crisis ontsnapt en vragen niets be
ter dan eens goed te mogen ademen. Zij heb
ben voor het oogenblik noch den tijd, noch de
lust om zich met een half dozijn verdwaalden
bezig te houden, die ten andere reeds in volle
vrijheid rondloopen.
Maar de regeering weet dat ié extremisti
sche partijen altijd op den loer liggen om stok
ken in de wielen te steken.
Op meesterlijke wijze werd reeds aan de
Fronters het «Los van Frankrijk» ontnomen.
Waarom zou men niet den laatsten troef uit
hun handen spelen
Zeker, partijen die de Concentratie-kampen
in Duitschland goedkeuren, hebben het recht
niet hier amnestie te eischen. En zij die inden
toekomstigen Dietschen Staat alle linksche
«Ydealisten» zouden kerkeren, zijn de laatsten
om de vijanden van eenheid en orde hier in
Belgie goed te praten.
Dit belet niet dat, in deze moeilijke tijden,
alles dient gedaan om de burgers dichter bij
een te brengen en allen wrok uit hun harten
te bannen.
Laat ons vertrouwen hebben in een regeering
die reeds zooveel goeds heeft verricht op natio
naal en internationaal gebied. WAP.
TOERISTENHOOGDAG TE DOEL.
Op Zondag 4 Juli a.s., wordt het Oost-
Vlaamsch toerisme naar Doel, aan de Schelde,
plechtig ingehuldigd. Een oproep wordt ge
richt tot alle liefhebbers van natuurschoon,
om dien dag naar Doel te reizen. Uit Gent al
leen, zullen 400 toeristen dien dag te Doel aan
komen.
De grootsche plechtigheid zal 's namiddags,
om 14 uur, aan den mooien molen, op den zee
dijk plaats grijpen.
Op 4 Juli naar Doel, moet de leuze zijn 1
De Gentsche Doelvrienden
TOMATEN
DE BESTE
VOORTBRENGST
DER WERELD I...
ingelegd in doozen
in Italië.
