Liberalisme Communisme AMNESTIE Vieriugg van 't 150-jarig bestaan Voor den Muziek - Optocht worden 4500 fr. premiën uifQëiöOfd Een schitterend Programma 1787 De Jubelfeesten van de Kon. Harmonie Les Vrais Amis Constants 1937 Al de maatschappijen worden uitgenoodigd deel te nemen aan de van de OUDE GARDE Op Zondag 4 Juli (Eeg,te KcmiS-zondag) Stuur onverwijld Uw toetreding in aan den heer Maurice DE BOE, Sekretaris, Vlaanderenstr. 14, Aalst Waarom en voor wie Op verzoek der Kantons Ninove en Geeraerdsber- gen werd het eerste Libe raal Landbouw - Congres tot in de maand Juli ver schoven. Het zal dus niet plaats grijpen op Zondag 13 Juni aanstaande. BIJ DIT BLAD BEHOORT EEN BIJVOEGSEL. BLADZIJDE EEN PRIJS PER NUMMER 50 CENTIEMEN VRIJHEID SOLIDARITEIT VERANTWOORDELIJKHEID DE LIBERAAL WEEKBLAD DER LIBERALE PART IJ VAN IIET ARRONDISSEMENT AALST. NEGENDE JAAR ZONDAG 6 JUNI 1937 AANKONDIGINGEN 1.00 fr. per regel (voor kleine) voor groote aan kondigingen, prijs volgens te vragen tarief. Aankondigingen en artikels te weigeren is vcorbeihouaen. ALLE toezendingen moeten onderteekend zijn. RECHTERLIJKE AANKONDIGINGEN 3 frank de regel. Verantwoordelijke Uitgever EMIEL VAN LIL, Groote Markt, AALST. DRUKKERIJ Michel BRACKE-DUBOIS -- ST-GILLIS-DENDERMONDE Voor aankondigingen binnen het Arrondissement Aalst, wende men zich rechtstreeks tot de Redactie «GRAAF EGMONT»Aalst, Tel. 370, Postch. Rek. 41.11.44. Voor aankondigingen buiten het Arrondissement Aalst, wende men zich tot den DRUKKER. toe, die het totaal bereikte van 49.700 fr. in 't jaar zegge dus, in hedendaagsche franks, ongeveer een hall' millioen. Nog en altijd uit «idealisme», wel te ver staan De «Oude Garde» herdenkt op ZONDAG 4 JULI (le Kermisdag), haar honderd vijftig jarig bestaan. Weinige muziekvereenigingen kunnen op zulk een roemrijk verleden als de «Oude Garde» bogen. Het Feestkomiteit wil, de traditie van «Les Vrais Amis Constants» getrouw deze eenige gebeurtenis, waardig herdenken. Een voorloopig feestprogramma, dat deze viering zal omlijsten, werd reeds opgesteld. Zaterdag, 3 Juli feeërieke verlichting van de Groote Markt en van het lokaal Graaf van Egmont. Kunstconcert. Zondag 4 Juli in den voormiddag, optocht door de jubileerende maatschappij. Ontvangst door het Stadsmagistraat op het Stadhuis. In den namiddag, grootsche optocht van Ilarmonien en Fanfaren. 's Avonds, KUNSTCONCERTEN op de openbare pleinen en schitterend FEESTMAAL, in de Stadsfeestzaal. Do Jubelfeesten gaan gepaard met een overzichtelijke tentoonstelling in het lokaal Graaf van Egmont. III. <c IDEALISME MET WINSTGEVEND DOEL Een der voornaamste argumenten van dege nen die «algeheele en onvoorwaardelijke am nestie» eischen voor Borms en consoorten is dat het «activisme» een politieke misdaad zou geweest zijn en dat de activisten «uit idealis me» zouden gehandeld hebben. Het ware werkelijk te wenschen, dat dit ten minste waar was. Niet omdat een «politieke» misdaad geen misdaad zou zijn of niet even streng als een ander zou moeten gestraft wor den schuld blijft schuld en niemand heefter aan gedacht, bijvoorbeeld, den «realist» Awou- ters, die daags voor de verkiezingen van 24 Mei 1936, tijdens een politieke vechtpartij twee socialisten dood schoot te Antwerpen, vrij te spreken omdat het daar, ontegensprekelijk, een «politieke» moord gold maar, hoe onaanne melijk en strafbaar zij op rechterlijk gebied ook weze, toch lokt een echte politieke misdaad t.t.z. een misdaad die uitsluitelijk onder den drang van de politieke hartstocht en buiten alle overweging van persoonlijk belang of per soonlijke winst gepleegd werd op zedelijk gebied minder schande uit op hen, die er zich schuldig aan gemaakt hebben, dan een andere. Maar verraad is geen ((politieke» misdaad tusschen politieke tegenstrevers in eenzelfden Staat kan het wel tot hartstochtelijke twisten en bloedige botsingen komen, dus tot «politie ke» misdaden, maar tegen de opperste belan gen van zijn land, de hulp van een vreemden erger nog van een vijandigen Staat inroe pen of aannemen, is door geen «hartstocht» vrij te pleiten. Vooral niet in een demokratisch land waar elk burger dus over verscheidene en doelmatige middelen beschikt om zijn gedach ten, zijn opvattingen, zijn verzuchtingen te doen gelden. Zoo was het immers reeds voor den oorlog in Belgie en dat vergeten diegenen al te gemak kelijk, die ter verontschuldiging van de acti visten beweren, dat «Vlaanderen door Belgie mishandeld werd». Op politiek zooals op filo sofisch en sociaal gebied beschikken de Vla mingen over dezelfde rechten als ae Walen vrijheid van denken, persvrijheid, algemeen stemrecht. In dien tijd zoowel als nu waren de Vlamingen de meerderheid in het land en zonden dus de meeste Volksvertegenwoordigers naar de Kamer. Van hen, en van hen alleen hing het dus af, dat Parlement en Regeering de Vlaamsche be langen en vooral de Vlaamsche culturcele belangen ter harte zouden nemen. Aan wie de schuld als zij het niet altijd, of niet ge noeg. of niet doeltreffend gedaan hebben Aan Belgie Neen aan de Vlamingen zeiven, die al te lang hun vertrouwen geschonken hebben aan de klerikalen, die daarvan mis bruik gemaakt hebben om, op provinciaal en gemeentelijk gebied vooral, onze Vlaamsche bevolkingen in een èrbarmelijken Staat van onwetendheid te handhaven. Terwijl onze Waalsche landgenooten, onder liberale provin cie- en gemeentebesturen, de onmeetbare en vruchtbare voordeelen genoten van een dege lijk en doelmatig volksonderwijs, dat hun kul- tureele ontwikkeling en bijgevolg hun stof felijke vooruitgang machtig begunstigden. Daar. en daar alleen, moet de echte oorzaak gezocht worden van den achterlijken staat van Vlaanderen voor 1914, op cultureel en bijgevolg ook op materieel gebied -tegenover Wallonië in de tachtigjarige alleenheerschappij over Vlaanderen van de reactionnaire klerikalen, verstokte tegenstrevers van het verplichtend onderwijs, dat wij, liberalen, nastreefden. Dit alles dat hier moest gezegd worden, omdat er te veel Vlamingen zijn die het niet genoeg weten of niet genoeg nadenken be wijst dat de activisten (die bijna alien klerika len waren) zelfs dit zuiver Vlaamsch oogpunt geen geldige reden kunnen inroepen, om zich zoogezegde «politieke misdadigers» voor testel len, die hun verraad zoogezegd «uit wanhoop» zouden gepleegd hebben. Zij waren niets an ders dan gewone, gemeene avonturiers, die (buiten Meert, die ook weldra ontgoocheld werd, en zooals Claus het later deed, den zoo gezegden «Raad van Vlaanderen» walgend ver liet) nooit een vooraanstaande rol in de Vlaamsche beweging gespeeld hadden en dood eenvoudig trachten, van den Duitschen inval, van de Duitsche bezetting, van de Duitsche hulp gebruik en misbruik te maken om... hun zakken te vullen. Want deze zoogezegde «idealisten» wisten er merkwaardig voor te zorgen, dat hun «idealis tisch verraad» voor hen een bijzonder winstge vende zaak weze Ziehier bijvoorbeeld wat de «ongekroonde Koning» Borms (die voor den oorlog een een voudige en onbenullige professor bij het Athe neum van Antwerpen was) per jaar opstreek in franks van voor den oorlog, dus in goud- frank Als Bestuurder bij het activistisch Ministe rie van Kunsten en Wetenschappen fr. 8.500 Als «Gevolmachtigde» (soort Minister) van Nationaal Verweer en later als «Zaakgelastig de» 9.000 Voor «Sekretariaatkosten» (1) 21.500 Als Bestuurder van het dagblad «Vlaamsch goudfranks hedendaagsche een totaal franks, fr. 3.600 maakt 42.600 onge- 426.000 Nieuws» Wat van En veer «Idealisme», nietwaar De genaamde Brys, die Sekretaris van den zoogezegden ((Raad van Vlaanderen» was, deed ook aan dergelijk «idealisme». Hij trok na melijk, per jaar en in goudfranks Als Sekretaris van den «Raad van Vlaande ren» fr. 7.000 Als «Gevolmachtigde» en later als «Zaakge lastigde» fr. 9.000 Voor «Sekretariaatkosten» (1) fr. 13.000 Als bestendige verslaggever voor Sociale Voorzorg fr. 12.000 Wat wederom een totaal daarstelt, in goud franks van fr. 41.000 En in hedendaagsche franks, onge veer fr. 410.000 Weeral «idealisme», zooals men ziet. De Decker en Jonckx brachten het nog wat verder zij streken elk 48.000 goudfrank per jaar op dus in hedendaagsche franks, onge veer 480.000 per jaar en per man I Maar het «record» kwam aan Heynderickx (1) Deze «sekretariaatkosten» moesten theo retisch de wedden van een sekretaris of twee en van andere medewerkers vergelden. Maar... deze secretarissen en andere medewerkers,., werden nooit benoemd. Het zou overbodig zijn, denk ik, nog langer op dit punt uit te wijden de feiten zijn dui delijk, de cijfers zijn welsprekend. De zooge zegde «idealisten» van het «activisme» waren omgekochte avonturiers, die niet alleen op schandelijke wijze verraai pleegden tegenover Land en Vorst, tegenover Belgie en Vlaande ren, maar die bovendien, terwijl hun volk uit- gehonderd, gekerkerd of weggevoerd werd, uit hun verraad zelf, kolossale winsten wisten te trekken. En voor dergelijke «idealisten» vraagt men verschooning eischt men tegenwoordig een «algeheele en onvoorwaardelijke amnestie» die in feite een soort verheerlijking van hun ver raad zou zijn Dat deze heerschappen eerst de millioenen terugbetalen, die zij met de hulp van de Duit sche bezettingsoverheden, aan het Vlaamsche volk afgeperst hebben IV. BORMS... NAAR BERLIJN Voor eenige weken klonk het overal «Rex naar Berlijn Kort en welsprekend slag woord, dat volkomen gewettigd was. Uit reden, ten eerste, van de duidelijk duitschgezinde en pro-hitleriaansche strekkingen van het rexis- me ten tweede, van de verdachte reis van Degrelle naar Berlijn, op 27 September 1936, reis die de «Leider van Rex» trachtte geheim te houden door te beweren dat hij, zoogezegd, een vrome «retraite» ging doen in Holland. Even gewettigd of meer nog is het slagwoord dat hierboven staat ((Borms naar Berlijn En voor dezelfde reden. Het activisme was inderdaad niet alleen een «duitschgezinde» beweging het was, van het beginne af en tot het laatste toe, een politieke zet van Duitschland tegen Belgie, een Duitsche onderneming, een Duitsch oorlogswapen. Dit werd meermaals bewezen, op grond van on weerlegbare feiten en bewijzen. Te dezer plaat se zelf heb ik, onder meer aangehaald dat al de zoogezegde «idealisten» van het activisme rijke'ijke wedden en vergoedingen opstreken, die hun door de Duitsche bezettingsoverheden toegekend en uitbetaald eerden met het geld, door de Duitschers van onze ongelukkige bevolking afgeperst. En ik heb er ook aan herinnerd, hoe een ontgoochelde activist, Dr. Claus, den zoogezegden «Raad van Vlaande ren» verloochende en ver iet, omdat hij onder vonden had dat Borms, «£ack, Brijs en kon soorten de aanhechting van Vlaanderen bij Duitschland nastreefden. Zelfs in de eerste tijden van het activisme, toen de «Raad van Vlaanderen» nog niet be stond, was het verraad van die schurken reeds duidelijk. Zoo bijvoorbeeld was het ((Centraal Activistisch Comiteit», in Juni 1915 gesticht en waarvan Borms, Faingnaert, Brulez en Van de Velde deel uitmaakten, in bestendige voeling met de Duitsche «Politische Abteilung» zijn briefwisseling was vrij van port en werd be steld door tusschenkomst der Duitsche Over heid, met de melding «Reihsdienstsache», ofte Staatbriefwisseling. En toen, in Februari 1917, de zoogezegde ((Raad van Vlaanderen», door ongeveer 125 af gevaardigden, onder het voorzitterschap van Tack (die meer nog dan Borms. in dien tijd, de «vertrouwensman» van Duitschland was) officieel aangeduid en aangekondigd werd, was de eerste «daad» van deze «achtbare vergade ring», op 11 Februari 1917... een eerste toelage van 100.000 frank aan de Duitsche overheden te vragen. Dat alles spreekt boekdeelen, nietwaar, over den heel bijzonderen aard van de betrekkin gen die de menschen van den ((Raad van Vlaanderen» hadden met den vijand, die ons land aangevallen en geplunderd had en, toen nog, onze bevolking zwaar verdrukte en onze werklieden als slaven naar de concentratie kampen van Duitschland wegvoerden «Wij ook moeten ons opofferingen getroosten voor de verlossing van ons Vlaamsch Vaderland», zegde namelijk, betreffende deze onmensche- lijke wegvoeringen, de activist Wannijn... die zelf. wel te verstaan, gerust te Gent bleef En op 3 Maart 1917 gingen Tack, Borms en consoorten op reis... naar Berlijn. Samen met Dumon, Verhees, Van den Broeck, Lanckrights en Vernieuwe vormden de ze heerschappen een afvaardiging die, namens den zoogezegden ((Raad van Vlaanderen», aan Rijkskanselier von Bethman-Hollweg (de man van het «vodje papier») de scheidingsplannen en het verraderswerk van het activisme moeten gaan uiteen zetten, en hem levens te bedanken voor de hulp die zij steeds bij von Bissing ge vonden hadden. Waarop von Bethmann-Hollweg antwoord dat «op bevel van den keizer», de Duitsche «Flamenpolitik» voortgezet zal worden en eerst en vooral, de «bestuurlijke scheiding» tusschen Vlaanderen en Wallonië binnen kort zou ver wezenlijkt worden wat inderdaad op 21 April 1917 gebeurde. En op dien zelfden avond, 3 Maart 1917, ter wijl in de loopgraven en voorposten aan den IJzer, Vlaamsche en Waalsche soldaten broe derlijk samen de wacht hielden... of onder de Duitsche kogels vielen, opdat Belgie zou leven, vierden Borms, Tack en consoorten hun «suc ces» door samen met Duitsche officieren een schandelijken «Bierabend» te houden. «Er moet gezegd worden, schreef in Novem ber 1917 een andere ontgoochelde activist, Dr Eggen, dat deze reis, bovendien, een werkelijke misdaad tegen Vlaanderen geweest Is. Nooit heeft iemand in den Raad van Vlaanderen, protest tegen deze reis aangeteekend men zal den toestand van den Raad, door deze misdaad gecompromitteerd, niet kunnen herstellen». Dezelfde activist schreef ook eenige regels verder «Begrijpt u niet, Heeren van den Raad van Vlaanderen..., dat U, én door de Duitschers, én door de Vlamingen veracht wordt dat wisten deze heerschappen heel goed «Wat aan de activisten verweten wordt is, dat al wat wij doen, ten voordeele der Duit schers is», bekende Borms zelf, in volle «Raad van Vlaanderen», op 15 December 1917. Maar wat kon het deze menschen wel schelen, door ledereen veracht te worden, zoolang als het maar opbracht En zij gingen dus voort hun Duitsche bazen te dienen... tot eindelijk onze zegevierende IJzersoldaten Walen en Vla mingen al te samen het Vaderland vrij De gebeurtenissen in Frankrijk wijzen op het gevaar van een op den spits gedreven marxisme. Zij hebben tevens het bewijs gele verd, dat alleen eene politiek van gematigheid, van redelijkheid en rechtvaardigheid, dus eene liberale politiek, in staat is eene ramp te be zweren. Liberalisme is de tegenvoeter van het marxisme. Terwijl het liberalisme het algemeen welzijn nastreeft door de verheffing en de bevrijding van den enkeling, zoekt het marxisme zijn heil in de negeering van den enkeling ten bate van de collectiviteit. Op dat punt heeft het marxisme veel kanten van overeenstemming met het nazisme en het fascisme. De Staat is de god waaraan de enkeling moet geslachtof ferd worden. Het liberalisme is aan geen enkel dogma verslaafd, het is werkelijkheidszin bij uitste kendheid. De liberale partij is geen klassenpartij. Zij streeft naar de verwezenlijking van een werk van solidariteit. Zij is er innig van doordrongen dat zonder eerlijke samenwerking van alle klassen er geen vooruitgang mogelijk is. Zij is eene partij van evolutie en niet van revolutie. Zij is in den breedsten en verlievensten zin van dat woord eene nationale partij. Do marxistische leerstelsels zijn de tegenvoe ters van de vrijheid. Zij steunen op het gezagsbeginsel waaraan zij heel het ekonomisch en maatschappelijk le ven onderwerpen. Deze leerstelsels staan eene vooruitstrevende evolutie in den weg. Deze evolutie is niet denk baar zonder de breede ontwikkeling van al de mogelijkheden die in den enkeling sluimeren. Zio naar Rusland en zie nu ook wat er in Frankrijk gebeurt, waar eene ultra-democra tische regeering ondermijnd wordt door het onbegrip of den onwil van de marxistische syndikaten. De liberale partij aanziet het eigendomsrecht als de machtigste hefboom voor het vrij initia tief in de ontwikkeling van nijverheid en han del. De nijverheid verschaft het brood aan onzen werkersstand, de nijverheid dooden be- teekent tevens het brood aan onze arbeiders ontnemen. De liberale partij is geene klassenpartij, zeg den wij reeds, want zij wilt aan iedereen van af het vertrekpunt een gelijke kans verzeke ren om op te klimmen tot den rang waartoe zijnen aanleg, zijne begaafdheid, zijn werk hem hebben aangewezen. Zij verwerpt met beslistheid alle ra- dikalc politiek, die de bestaande orde afbreuk zou doen. Zij weigert beslist de handarbeiders zoowel als de geestesar- beiders, om wille van opgeschroefde theoriën, over te leveren aan de gevaren van avonturen die het economisch leven van het land nog erger in het gedrang zouden brengen en voor goed een tijdstip van oneenigheid, verval en ellende zou inluiden. Wij gelooven sfellig dat de maatschappelijke orde door de geleidelijke aanpassing tot de meest rationeele en rechtveerdigste instellinen kan opgevoed worden en dit door het nastre ven eener zoo breed mogelijke demokratische wetgeving en het aanmoedigen van alle maat schappelijke werken. Waldeck-Rousseau, de groote Fransche Staatsman, schreef desaangaande Wij nemen de socialistische leer niet aan volgens dewelke de maatschappij het werk van conventie wezen zou. De maatschappij is het uitvloeisel van de hoedanigheden en de gebre ken, dc krachten en de zwakheden van den mensch de ongelijkheden die zij vertoont, ko men van den mensch zelf voort. Hij is de oorzaak en zij slechts het gevolg en het is daarom ook dat de ware vooruitgang niet bestaat in haar te vernietigen, maar in haar vrij te maken en de bedrijvigheid der nijverheid steeds meer uit te breiden. Alvorens wijr. te kunnen zijn, moet men lang de vrij heid hebben gekend De ondervinding is de beste leer. Het is mis schien daaraan te wijten dat ook in socialisti sche partijen een nieuwe geest in aantocht is. In Engeland worden dc communistische, dat zijn de zuivere marxisten, elementen uit de arbeidersorganismen geweerd in Frankrijk en ook in ons land hebben socialistische stemmen weerklonken om den klassenstrijd als een ver ouderd en versleten gedoe te brandmerken en oude dwalingen af te zweeren. Dat is 't werk van de liberale geest. De liberale geest zet zijn werk voort, de liberale invloed doet zich gelden, het liberalisme alleen zal den mensch bevrij den en leiden naar een beter, een zonniger, een gelukkiger en vooral waardiger bestaan. vochten en van het activisme rapalje bevrijd den. En nu... nu wordt er voorgesteld aan die ac tivistische verraders, een «volledige amnestie» te schenken, die een kaakslag zou zijn in het aangezicht van al de goede burgers die, van 1914 tot 1918, hun plicht gedaan hebben Nu wordt er voorgesteld, Borms, Jacobs en hun bende in staat te stellen, opnieuw in de natio nale gemeenschap te treden, die zij VERRA DEN hebben Het antwoord moet klinken, kort en goed Neen De plaats van die schurken is hier niet, maar wel bij hun bazen van gisteren. en van heden. Borms in de Belgische gemeenschap Neen, Borms naar Berlijn V. BEVREDIGING Reeds bij het begin van deze uiteenzetting schreef ik dat het wel menschelijk en uit poli tiek oogpunt, behendig zou zijn, in een geest van nationale verzoening en van algemeene bevrediging, zooveel mogelijk «de spons te va gen» over sommige dwalingen en zelfs misda den die aan het verleden toebehooren. En ik voegde erbij dat, niettegenstaande de amnes tie-wet van 1929 reeds, toen zij gestemd werd, door velen als te verre gaande afgekeurd werd, iedereen tegenwoordig bereid is om «toch nog verder te gaan», namelijk door aan al de ver oordeelden van 1919 wegens «activisme», hun burgerlijke rechten terug te schenken. Maar hun politieke rechten niet. En de eenige feiten (onder zooveel andere) die ik aangehaald heb, zullen voorzeker ieder- ren lezer van goede trouw en met gezond ver stand overtuigd hebben, dat de teruggave van hun politieke rechten aan die, toen hun land door den vijand aangevallen, bezet en verdrukt was. niet geaarzeld hebben, op schandelijke wijzs, verraad te plegen en, erger nog, per soonlijke en aanzienlijke geldelijke profijten uit hun verraad te trekken, louter onzin zou zijn. tie» te verwezenlijken die, in feite, eene klerikale concentratie zou zijn. Bevrediging Onze Vlaamsche bevolking heeft geen «amnestie» noodig om «bevredigd» te zijn. En wat het handvol oproermakers be treft, die met Staf Declercq en Borms aan hun hoofd «amnestie roepen, deze zullen, met of zonder amnestie, toch nooit «bevredigd» zijn. Deze menschen verloochenen het activis tische verraad niet. Integendeel aarzelen zij niet, ons vlakaf in 't gezicht te slingeren, dat zij activisten blijven en in geval ons land we derom door de Duitschers bezet zou worden, wederom verraad zouden plegen. ((Het V.N.V. verloochent noch het activisme, noch Dr. Borms», schreef Staf Declercq in ((Volk en Staal». En de «Vlaamsch-Nationalistische» Volksvertegenwoordiger Leuridan, verklaarde in volle Kamer, op 20 dezer ((Niemand onder da activisten heeft berouw over zijn daden Wij zijn hun geestelijke kinderen Wat Borms zelf betreft,-die heeft het korten goed, op 22 April, in een «Vlaamsch-Nationa listische» meeting te Antwerpen gezegd «Ik vraag geen amnestie van Belgie». Welnu, dan gaan wij akkoord geen nieuwe amnestie voor misdadigers die geen berouw hebben, voor ver raders, die in hun verraad volharden. En daar mee uit En men kome, a.u.b. niet zeggen dat, zooals sommigen het durven beweren, een dergelijke amnestie, die Borms en konsoorten terug tot kiesgerechtigde en zelfs verkiesbare burgers zou maken, zoogezegd tot «een Vlaamsche eisch» zou geworden zijn, en dat deze «eisch» dan, hij weze gewettigd of onzinnig, toch ingewilligd zou moeten worden om «de Vlaamsche gemoe deren te bevredigen De Vlamingen die in vollen oorlog reeds hun verachting voor de activistische verraders op duidelijke wijze bewezen men gedenke de duchtige afstraffing die de Antwerpsche be volking hun bezorgde hebben wat anders en wat beters te doen dan zich bezig te houden met de voortdurende kuiperijen van Borms en konsoorten. «Men late ons a.u.b., gerust met Borms schreef onlangs nog het katholieke «Handelsblad» van Antwerpen. En de liberale ((Nieuwe Gazet», ook van Antwerpen, schreef op 23 April «Als men le Brussel verstand ge noeg had, om zich niet te laten vangen aan het agitatie-manoeuver van Sap, waarop enke le Vlaamsche katholieken hebben meenen te moeten ingaan als men over amnestie zwijgt en het bestaande wetsontwerp in de scheur mand gooit, zal er heel gauw niemand meer een woord over reppen». Zoo luidt inderdaad de zuivere waarheid. Het huidige gekrakeel rond het zoogezegde «amnestie-vraagstuk» wordt enkel en alleen door eenige politieke avonturiers en eenige kle rikale demagogen op touw gezet en hare echte bedoeling is, voor de activistische leiders van het V.N.V., oproer in Vlaanderen te verwek ken en, voor de sluwe manceuvreerders van de K.V.Vi, de zoogezegde «Vlaamsche Concentre* En toch... Toch denk ik dat, aangezien deze belachelijke amnestie-kwestie nu toch gesteld is. er misschien nog wel iets mag en kan ge daan worden. Niet ten bate van de hoofdschul digen. die al blij mogen zijn dat zij niet, zoo als het in alle andere landen ware geweest, ge- fusiljeerd werden. Maar wel ten bate van an deren, van wie de schuld, hoe zwaar ook, toch iet of wat van minder belang was, en die zou tten betoonen dat zij, ten minste, wel berouw nebben over hun daden. Daarom denk ik en ik leg deze gedachte ter overweging voor dat een redelijke oplos sing in volgenden zin zou kunnen getroffen worden de burgerlijke rechten zouden aan alle veroordeelde «activisten» teruggeschonken worden. Wat de politieke rechten echter be treft, deze zouden alleenlijk aan diegenen te- ruggeschongen worden die de twee volgende voorwaarden zouden vervullen a) Tot minder dan 20 jaar dwangarbeid ver oordeeld te zijn geweest wat voor gevolg zou hebben dat én de Vlaamsche activistische lei ders zooals Borms, Jacobs en konsoorten, én de Waalsche activistische kopstukken zooals Rus- cart, Henquinez en anderen, op gelijke wijze behandeld zouden worden en buiten de Belgi sche gemeenschap zouden blijven b) De teruggave van hun politieke rechten zouden aanvragen, en dit onder een door de wet opgelegden vorm die niet alleenlijk, zooals (Zie vervolg 2e bladz.)

Digitaal krantenarchief - Stadsarchief Aalst

De Liberaal | 1937 | | pagina 1