Chariot Chaplin heid iet vernoemen,
Ha heit Den Tiegerhoeiren roemen,
Den Otter.
DE VLIEGER.
SCHOELKAMEROOTEN.
'T BROEKSKEN.
't Spreikwoerd verkupt nooit 't vel van
den beer ni veil' dat 'n geschoeten es es
hier oeverlest in Olsjt iensj goe va pas
gekommen. 'T was in ne kaiei ba Mong, op
de kat rendei voe van aal de schaa knols
en voorte flikkers.
Ne zeikere scheelen onsjier hei zen
ziel zat drooig goddeweg voorten te
preivelen.
Naa est gedoon zee, zoijn, ne mensj
moet door zen nachtrest ver looten... en
't es nog danjereis op den hooip toe..., ver
dennen loishond te vangen hemmek veil
moeite g'hat... en 't zitj pertang nog ienen
zeê... ne kolosooien...
D'habiteweis wisten dat 't voorte wooren
en pasten... mor Arthur, die de knol nog ni
goed ehn kost, beit en vroeg
Wor oever zedde beizeg eh
scheelen.
Eh maan, 'k hem dor van den nacht
nen otter gevangen, komsa (en ha weis wel
twie meiters) ehn sjikke biest, ehn schooin
biest...
En woor es'n wad heer mei ge
doon
Oei, ha hankt ba moij t'hois op de
koer...
Ah, ja.
Arthur zitj te peizen, stap' het af, recht
ba ne kanreroot van hem die onder de
vellen doet...
'S anderdoags smeires komt dennen
benk ba Mong binnen en vroeg nor denne
mensj die dennen otter gevangen hoi.
Mong most op zen tannen boijten... en
schiedj hem direkt noor achter ba de schee
len die beizeg was rneh fleskes te spoelen.
Scheelen... wie na eh wa weiten...
ha voort va gisteren hei gepakt... 't er es
dor nen hier die komt vroagen ver a otters-
vel te kooipen... wa goi na doen
dad 'n es niet zeit de scheelen en
a good nor binnen.
Kanreroot... zoi me dad otters vel ni
willen verkooipen
Spoijteg, nrenhier... 't es just ver
kocht en wajer hemmen der dor just nog
ienen op gepakt eihn Mong
Dad es spoijteg en hoe veil hee
dor va g'hat, zonder krejeis te zen.
hondert voijf en twintjeg frang
CEi, oei, oei, dad es veil te woijneg.
Jommer, menhier... ten es niet zee,
ter zitj nog ienen... ha kaan oit men han-
nen ni... vroagt da mor on Mong... en 't es
ienen ver aa zee, ge meigt er zeikes van
zen
Denne mensj trekteirden meh ienege
potten en heid dikkes komrne zien nor da
vel, mor de scheelen vond alted iet oit.
Op ne zeikere oaved komt'n verom... de
kafei zat vol zwanzers...
A wei scheelen.hee hem nog ni
Zwoijgt er me af, menhier... t'es
ongelooifelek... 'k en ben der nog giene
mensj van. 'K zat van den nacht op menne
loer en in iene kier komt'n veire moij stoon
dansen... toensj lupt'n direkt nor men
oijzer en zetj er hem soijn op zen hikskem..
ik 'n mandjegen na ni beiter as dat'n ge-
vangen was en 'k spring er nor toe... as'ek
er dicht teige was begintj'n te bloozen.en
ha roept mis eihn knol ver moij vel
te verkooipen moei beiter oit a twie ooigen
zien, zee... scheele godomme... en ha was
piep
Ge moetj ni vroagen hoe dat er dor
gelachen es
Ge rappeleird heir nog allemool die
fameize vliegmeitink op 't sjiezegem kaa-
ter, eihn
Ver tfoijfteg frang mochte nen toer doen
per vliegmachien.
Riekes most ooik iensj vliegen, ha was
den iesten ver in te stappen.
Denne vliegenier was nog al ne schaa
knol en begost meh Riekes te droin, te kie
ren en te kantelen, 't maaneken zag zu blik-
skes as eh loijk.
Zi, zeit de vlieger, na goomen ne kier
oever ons hooid toimelen, 't es te zeggen,
ne grooite loeping doen.
Wacht ehn betje eihn, zoij Riekes,
'k zal iest nen neisdoek rond mennen hals
doen en dooroever menne sjarp doen span
nen.
Woveir moei da doen eh, jongen dad
es ni nooideg
Dad es bogoi WEL nooideg, 'k hem
g'hiel men broek vol geschreiven en, azzek
meh menne kop omlieg hang zo't allemool
in meh gezicht kenne looipen.
Ienege schoelkammerotjes verstonten
der heer ni oit dat de kleine Gaston, die
vroeger azooi ne goeie speelmakker was,
seidert ienege doagen nimmer mei 'n spel- j
djen en alted zu stoijf as ne stok meh zenne
kop nor omhooig liep. j
Vandoag ginke z'hem iensj 't soijn gei-
ven en Polleken trok er nor toe gelek as'n
hem zag afkommen.
Zeg iensj, fameize stoeïfer, blageir, 1
es't misschien om dagge ehn nieve broek j
en ne stoijve kol onhedj dag'ons ne mier
ehn wildj kennen
En Gastongsken, meh de troonen in
zen ooigen... Loisterd iensj, Polleken,
'k benne kik giene stoeffer of giene blageir, I
mor meh moeder hei meh ehn gelei ge-
mokt oit'n aa broek van menne pei, en, I
'k teift a zeggen, 't er es eh wa boij zeê, j
en doveir havek menne kop omhooig.
Ehn vraa, die noijg scheel zag vroeg
iensj oon Bernaar j
Bernaar, hoe goog'het meh d'afïeeres
eihn, joon
Bernaar belernd heer iensj goed,..
Gelek as ge^zied, Madam
Eh vortjen, die al zu aat es, da meschien
wel in Olsjt zal oevergevloegen zen, es
't ees 'k was in Antweirpen a van oever
veil joor en op ne zekeren doistendag va
vasteloaved, wazek afgesproeken van meh
ienegte vrinjen op tralaliere te goon.
Rond de klein irkes wooremen op Sint-
Jansploin in hen danszool gerokt, woor
dammen sebiet elk mor één van die gemas-
I keerde tippelgiezekes vast schoepten, want
die soert ifferakes mankeiren dor nooit ni,
i 't Giezeken da mekkes on d'hand ooi en
I wormei datten a ne kier of tien gedanst ooi,
dei eir vizoje van heil' foin gipken en smoes-
den Meneer, neem het moij ni kwoleg,
I 'k en mag mor tot den twelleven 't huis
van ons mama wegbloiven. Het spatj mei
oprecht dak a moen verlooten om dagge ze
I kantig tippelt
'k Zoi Iffera, 't doe moi oeik spoit va
j zoein lief snuit jen zu vroeg afgepakt te
werren en zi, azek a iet mag vroagen,
woor, ver a tot oon a deir te meigen
bringen
j Jommer, rnenier, ken woein hier ni gu
ver af, in de Ellermansstroot, mor assche
wiltj, ver moi est goed, ten hemmek nog
I kompanie tot oon ons deir, zei ze
1 «Wel dad es just op menne weg, ik
woein mor 'n betje verboi den Entrepot en
da hen kaan dus ni beiter zoin
I Dormei pinkt mekkes ne lonkerik nor de,
knollen die 't vortjen in de mot ooin. Ik
stikten 'n bommeken in 't ooitgoon van de
danszool, oon het giezeken, trok het iensj
goed teigen men gilet en woi jalden nor de
Ellermansstroot gelek twie gelikkigen.
Onderweg werdender va weirskanten
nog veil bommekes gestikt en we wooren
oprecht alle twie in den hooigsten hemel.
Ik mokten on mei lief schatteken men
beste komplement oever heer schoein vas-
teloavedploenje, heil' broeksken surtöe stak
men ooigen ooit en ik vroeg of da'k het
iensj mogt passen.
Ze schoet in ne lach
Mor Meneer, zei ze, dad es veel te
smaal ver a, door 'n kendje gooi ni in zitten
in da broeksken of het sprinkt kapot.
Da kanik na ni geloeiven, lotj ons toch
mor insch probeeren ofdak dor ni in en
kaan, smoesden ik.
Awel, zei ze, ik ben hier oon ons deir,
'k goon nikker goon zien of dad ons mama
slopt, 'k zal de deir oepen loten en ten kom
ik verom bei a, en ze liep binnen
'k Zeg in men oigen 't vortjen es kleir.
Twie minieten nordien komt ze van boeven
gedonderd, ze stikt iest oon mekkes Jiog
twee dikke kissen, ze trek mei insch goed
tegen heer jip en rnêe eer broeksken in eer
hand zeg ze
Zie hier mennen allerlieïsten schat, hier
es men broeksken, zit er na mor iensch
goed in, mor vergetj nie van 't verom te
brengen tegen Zoterdag meiret want ons
mama moet wassen
Nen ajuin van de groote mert
die der al 't foijftig joor weg is.
