Bericht.
bi
het ARRONDISSEMENTAALST
BE If A AL. D E MÜOfATS SCH WEEKBLAD.
Prijs 5 centiemen hel nummer
Eerste Jaargang. Xtimmer 2.">
Zondag 9 December 1906
Congokwestie.
Eene bladzijde uit de ge
schiedenis der klerikalen.
Vrije Onderwijzers.
Tons Pingres.
.in—rr-t irverr "TarmnniL -
Abonnementsprijs 3 fr. voor de stad en den buiten voorop betaalbaar
Men abonneert zich op alle postkantooren voor den buiten
voor de stad, ten kantore van het blad, Groote Markt, 1, Aalst.
Prijs der Annoncen: j karnen 75 centiemen l,er drukre§f
Dikwijls te herhalen annoncen, prijs volgens overeenkomst.
Vonnissen op de derde bladzijde, 2 frank.
Aalst, 8 December llMlli
Wie een abonnement neemt
op de VOLKSGAZET voor liet
jaar 1997, ontvangt van lieden
af tot Nieuwjaar de Gazet kos
teloos.
We roepen de aandacht onzer vrien
den op De Volksgazet, geen enkel
weekblad geeft zulke belangrijke, oor
spronkelijke artikels over alles wat de
politiek, handel, nijverheid en onder
wijs enz. betreft.
Wij hebben briefwisselaars in ver
schillende gemeenten der vijf kantons
van het arrondissement Aalst, en onze
lezers hebben steeds met genoegen en
belangstelling hunne correspondencien
gelezen.
Onze liberale Volksvertegenwoordi
ger M. Jules Rens, zond ons merk
waardige bijdragen telkens zijne tal
rijke bezigheden het hem toelieten, en
we mogen hem voort onder de mede
werkers aan De Volksgazet rekenen.
Van nu af is een medewerker, be-
zonderlijk gelast met het opstellen van
een beknopt overzicht der besprekin
gen in de wetgevende Kamers gedu
rende de afgeloopen week.
De voornaamste gebeurtenissen der
streek en van elders worden, altijd ge
trouw verhaald alsook het buiten-
landsch nieuws dat de aandacht waar
dig is.
Te beginnen van ons eerstvolgend
nummer zal regelmatig elke week een
artikel verschijnen over landbouw,
hovenierderij, boomkweek, veeteelt
enz. enz.
Alle mededeelingen betreffende libe
rale maatschappijen en kringen ver
gaderingen, feesten, concerten, uitstap
pen enz. worden, tèn allen tijde koste
loos opgenomen
Het abonnement op De Volksgazet
voor een half jaar bedraagt slechts
een frank zestig centiemen, innings-
kosten inbegrepen.
W ij doen een oproep tot al de libera
len die degelijk propagandawerk willen
verrichten, opdat ze nieuwe abonnenten
voor ons blad zouden aanwerven.
O
De plaats om aan wereldpolitiek mèe te
doen is Kier misschien slecht, gekozen voor
uns, ten minste, hoorde Congo buiten het
domein van dit blad. Er is echter, sinds wei
nigen tijd, wat nieuws onder de zon en dit
uitgestrekt afrikaansche rijk schijnt, meer
om meer, de aandacht van alle Belgen weg
te dragenDaarom acht ik het noodig eenige
bedenkingen in 't midden te brengen en de
belangrijke zaak eonigwat toe te lichten.
We zullen niet inzonders uitwijden over
de vruchtbaarheid van den Congostaat, over
zpne Volkstammen, zijn klimaat of de mil
joenen die hjj ons reeds kostte, maar willen
alieCQ de hoogst gewichtige bespreking vol
genen dé bewijsvoering voor en tegen eene
overname door België zonder hartstocht wik
ken en wegen.
Engeland, waaraan we tusschen haakjes
gezegd veel verschuldigd zijn ten opzichte
onzer eigene onafhankelijkheid, houdt zich
vooral met de kwestie onledig, en sedert een
aantal jaren heeft het te vergeefs gezocht
eene conferentie der mogendheden te doen
houden ten einde den toestand in Congoland
te onderzoeken. Maar, hoe erbarmelijk die
toestand ook weze, schijnen de mogendheden
niet te willen tusschenkomen.
Wat afschuwelijks mag zich daar toch
voordoen
Volgens de eenen is alles wat mén tegen
Congo inbrengt niets dan laster; want met
de vleet kunnen feiten vooruitgezet worden
welke met welverdiende lof betuigen hoe,
onder den drang van beschaving, ditbar-
baarsche land met zijne wilde, verbeeste
volkstammen, tot een machtige veelbelo
vende Staat is ingericht geworden.
De beteugeling der barbaarschheid bewee-
ren ze is zonder voorafgaande in de geschie
denis, want weldra zal zij geen grond meer
hebben de inlansche oorlogen en mensche-
lijke slachtingen welke het algeheel grond
gebied teisterden, dood en ellende zaaiende
bij de zwaksten, zijn schier onmogelijk ge
worden het gerecht, vroeger totaal onbe
kend, heeft de plaats ingenomen der mon
sterachtige praktijken waarmedede afgoderij
het volk onteerde en bezoedelde de ontgin
ning der wouden en rijkdommen van den
ondergrond heeft eene bepaalde regeling be
komen, en den opzoek in verwijderde streken
mocht op weinigen tijd ijzerenwegen, tele
graaflijnen, watergemeenschappen in ver
bazende uitgestrektheid zien toenemen.
En nu wat zeggen de anderen nooit is de
menschelijke vrijheid met meer ruw geweld,
met meer woestere kracht ten gronde gedrukt
dan in Congo. Ongehoorde gruwelen, die
gansch de beschaafde wereld met afschuw
vernam, zijn gewoon alledaagsche feiten
nooit, in welk ander land ook gaan maat
schappijen en handelsinrichtingen bloediger
en schaamteloozer te werk om in den zak
hunner rijke aandeelhouders wat meer goud
te doen stroomen.
Wat de eenen en de anderen zeggen is
waar gevonden en de laatsten vooral deden
jammerkreten en vervloekingen op het hoofd
van den Onafhankelijken Staat terecht ko
men. Echt is het ook dat de Britsche rede
ring, onder de schier algemeène kritieken
over het gedrag van zekere blanken in Con
gostaat, te Brussel bewerkt heeft eene onder
zoekscommissie aan te stellen. Deze heeft
hare taak volbracht en ongelukkiglijk vele
schrikkelijke feiten bevestigd. Er werden
dien tengevolge eene reeks dekreten van her
vorming onderteekend die voor doel hebben,
nevens de waarborg der rechten van het
blanke ras tegenover de inboorlingen, name
lijk in zake dwangarbeid, de menschelijke
behandeling vast te stellen en te verzekeren.
Aldus staan de zaken.
België dat door zijnen koning den voorrang
tot overname van Congostaat in handen heeft,
was jammerlijk aangedaan door al deze
droeve geruchten. Het opende, of liever de
vertegenwoordigers Yan het volk eischten
een open debat om eenig licht over dit som
ber tooneel te werpen. Gezien de wijze waar
op de bespreking gevoerd wordt schijnt de
zaak een streng nationaal karakter te nemen
en blijft alle partijgeest uitgeslotenmaar
wat ook zeker schijnt is, dat we uit die menig
vuldige redevoeringen weinig nader tot den
werkelijker! toèstand zullen komen.
Het gansch debat wordt samengetrokken
tot het wel- of niet aanvaarden van een
grootsch privaat kroondomein dat in den per
soon van onzen koning of zijne navolgelin-
gen een bijzonder beheer zou behouden en
waaraan aldus eene gansch zelfstandige uit
bating zou worden verleend.
Een Staat dus in den Staat en hier ligt juist
het goud vischje aan den hengel.
Met een edel doorzicht hebben de liberale
vertegenwoordigers, (we spreken afzonder
lijk van dezen omdat ze door ons rechtstreeks
gekozen zijn geworden en hunne houding
ons dusdanig allereerst bekommert) aan
't belgisch Goevernement inlichtingen om
trent de wijze van zulke uitbating gevraagd
met betrekking op de grondwettelijke strek
kingen van ons land en de onvervreemdbaar
heid van het gebied. We meenen echter ver
zekerd te zijn dat men hun het antwoord zal
schuldig blijven en dit zou ook de struikel
steen der overname van Congo kunnen
worden.
In een nader artikel hopen we hierop
terug te komen.
Dirk Martens.
Onze lezers zullen zich nog wel de zelf
moord herinneren, in December 1904, van
M. Syveton, secretaris van het Nationaal-
klerikaal Verbond, gesticht te Parijs, onder
het voorzitterschap van M. Jules Lemaitre.
Deze zelfmoord maakte veel ophef, daar
het meest al de hoofdmannen der klerikale
partij waren, die aan 't hoofd van La Ligue
de la Patrie Frangaise (zoo heette dit ver
bond) stonden.
Dit verbond werd gesticht gedurende de
zaak Dreyfushet had voor doel deze en zijne
aanhangers te bestrijden. Door alle middelen
bekampte het de mannen die het edel doel
op zich genomen hadden de onschuld van
Dreyfus te doen uitroepen en tevens ook
Frankrijk uit de klauwen te rukken der
jesuïten en patei's die den baas speelden in
t fransche leger.
La Patrie Frangaise onder schijn van
't leger te verdedigen, trachtte immer de
fransche republiek, met hun medehulp
omver te werpen, de monarchie te doen uit
roepen en de een of ander prins op den troon
te plaatsen.
Op weinigen tijd vond zij vele aanhangers.
Geldelijk werd zij ondersteund door rijke
kwezels, priesters van allen caliber, ook
door den edeldom die zich reeds meester
waande van Frankrijk.
Het fransche volk, nog al lichtzinnig en
dat immer voor nieuwigheden uitkomt, zond
verscheidene harer hoofdmannen naar de
kanier, onder anderen Syveton.
Deze, een zeer hooveerdig man, maakte
daar nog al ophef.
Zoo gaf hij, op zekeren dag, den minister
van oorlog, generaal Andre, een man van in
de zestig jaren, een slag- in 't aangezicht. Dit
feit werd door zijne vrienden als een helden
daad aanzien. Voor hen was het de man die
ze noodig hadden om tot hun doel te geraken.
Ook kreeg hij nu als belooning van den graaf
Boni de Castellane pene jaarlijksche rente
van 12.000 frank.
De naam van SyVeton was nu in ieders
monddoor hem won La Patrie Frangaise
dagelijksch honderde en honderde aanhan
gers en weldra'zagen zyne strijdgenoten het
keizerrijk in 't Verschiet.
Maar eensklaps vielen al die luchtkastee-
len in duigen. Bliksemsnel verspreidde
zich in December 1904 het nieuws van de
zelfmoord van Syveton.
Het was als viel er een dondersteen in
't kamp der klerikalen. De versteldheid was
groot. Bijna hun doel bereikt hebben en nu
als de zegepraal met rasse schreden naderde,
zelfmoordde zich hun aanvoerder.
Dit was niet mogelijk, dit kon niet bestaan.
Ook werd het ordewoord seffens gegeven, en
de dagbladen die hen verkleefd waren, schre
ven dat Syveton vermoord was, en dit dan
nog door leden zijner familie.
't Is alsdan dat Mevrouw Syveton, om te
bewijzen dat haar echtgenoot tot alles be
kwaam was, aan den voorzitter M. J.
Lemaitre 90.000 frs. droeg, die door Syveton
achtergehouden waren uit de kas van La
Patrie Frangaise. Aanstonds gingen de
oogen open van den voorzitter, dieonmidde-
lijk zijn ontslag gaf en aan den onderzoeks
rechter verklaarde dat hij overtuigd was van
de zelfmoord van zynen secretaris.
Dit beviel de andere hoofdmannen niet,
die voort gingen de familie Syveton door de
modder te sleuren, en zoo kwam het dat de
stiefdochter van Syveton, Mevrouw Menard,
eene verklaring voorden onderzoeksrechter
gaf, die de zaa. in haar daglicht stelde.
Nooit had er vuiler zaak in Frankrijk
plaats gehad. Ook werd ze uitgedoofd, de
klerikalen zwegen en 't gerecht zag van alle
vervolgingen af en verklaarde dat Syveton
zich gezelfmoord had.
Deze gebeurtenis, die voor het publiek al
tijd duister gebleven was. komt nu op eens
weer te voorschijn, de sluier die om haar
lag is nu gevallen toont ons de vuilste,
smerigste en tevens walgelijkste zaak, die in
't brein van een mensch kan ontstaan.
't Zijn twee der groote nieuwsbladen van
Parijs Le Journal en Le Matin die door
middelen ons tot nu toe nog onbekend, in be
zit gekomen zijn van al de stukken in 't on
derzoek gedaan door den onderzoeksrechter
Henri Boucard, die deze weekj het geheim
ontsluierd hebben.
't Is ons onmogelijk, zeifin de bedekste
woorden, een gedacht te geven waarom
Syveton, het hoofd der Nationale, klerikale
party in Frankrijk, zich van kant gebracht
heeft.
Geen woorden genoeg kan men vinden
om dien Sater te schandvlekken, die niet aar
zelde zijn kind, nu Mevrouw Menard, pas 12
jaren geworden in 't bederf te storten.
Jaren lang heeft dat spel geduurd'en nadat
de slechte vader in de kamer van volksver
tegenwoordigers gedonderd had op de fra-
massons en gevochten had voor outaar en
kerk, hadden er in zijn schryfbureel de
schandaligste feiten plaats diemen ooit zou
durven denken.
Syveton, de secretaris van «La Ligue de.
la Patrie Frangaise zal ongetwijfeld in de
geschiedenis geboekt staan als een der groot
ste monsters die op aarde bestaan hebben.
Weet, lezer, dat Le Journal en Le Matin,
die maar een deel der sutkken geven en de
vuile zinspelingen van de voornaamste ge
tuige Mevrouw Ménard, door puntjes ver
vangen, door'tgerecht, op aanvraag van
'tministerie vervolgd worden voor zed elooze
schriften.
Gekuntdenken wat ophef de onthuling
dezer zaak in Frankrijk en hier in Belgie
doet ontstaan, en wij zijn zeker dat dit aan
vele eerlijke menschen de oogen zal openen.
Ja, 't mag vlakaf gezegd worden, de kle
rikale wereld is bedorven, door en door lx*
dorven en dit is weer een vuile bladzijde te
meer in de geschiedenis der klerikale partij
in Frankrijk.
Gelieft me wel te verstaan, beste lezers
van De Volksgazet.
Degenen welke men nu noemt, vrije on
derwijzers, zijn juist do onderwijzers, die al
les zijn, behalve vrij.
En onder die onderwijzers-slaven zijn er
tweeërleide oudere en nieuwere.
De oudere hebben min of meer ernstige
studiën gedaan, hebben nog hooren gewa
gen van methodeleer en zielkunde, van op
voeding en psycologie ze hebben vroeger.
O veel vroeger nog de conferencien bijge
woond, waar ernstig over onderwijszaken
werd gesproken.... hetgeen hen later verbo
den is geweest omdat ze.... vrije onderwij
zers zijn.
De nieuwere vrije onderwijzers zijnde
knapen, of beter de bengels welke nu tot
scolasters worden opgeleid in gestichten ad
hoe waarvan de leerlingen examens afleg
gen voor jurys ad hoc, die hen met armen
vol diplomas uitdeelen ad hoe.
De nieuwere plakvoerders kennen zooveel
van onderwijs als ganzen van muziekkunst,
zij hebben over 't algemeen zelfs geen den
beeld van hoogere mathematieken, staat
huishoudkunde enz. enz. welke zeggen
de klerikalen toch onnoodig zijn om aan de
kinderen het kruisken f a. b. c. te leeren, af
te ranselen of te bederven.. Maar zij worden
beschermd, er zijn veel kiezers in hun fami
lie of ze komen hier of daar schoolmeester
spelen aan verminderden prijs gelijk het
vrije onderwijzers past.
En die nieteligen zijn het, die benevens de
fransche paters en broerkens overal de on
derkruipers spelen, de oudere onderwijzers
(zij die nog in zekere opzichten dien naam
verdienen) het leven verbitteren en ze ver
dringen waar hun zulks mogelijk is. Geen
toezicht meer, geen serieuse examen, men
mag van nu af zeggen, dat dank zij-de spe
ciale jurys de domste kinkel nog altijd slim
genoeg is.om*vrye onderwijzer te worden,
gelijk de grootste lummel toch nog goed ge
noeg is om pastoor te worden.
De diploma's van onderwijzers zooals ze
nu worden uitgedeeld aan de eliacins der
klerikale school meestersfabrieken beteeke-
nen niets meer, noch in opzicht van geleerd
heid, noch in opzicht van waarborg voor de
jeugd, op zedelijk en stoffelijk gebied.
En voor die vrye onderwijzers, worden
vrije scholen geopend met de vleet, vrije
scholen, die slechts bijzondere ondernemin
gen zyn, betaald door Staat en Gemeenten
en waarvan de stichters, al dragen ze roem
op hunne mildheid, niet zelden dikke per
centen opstrijken. O, die goede christene
zielen
Vrije, vrije, vrije, onderwijzers zijn
echte slaven bukkende onder de roede van
hunne meesters en gewoonlijk betaald in
evenredigheid hunner waarde (in zoover die
bestaat) terwijl het verschil tusschen die
waarde en de ingeschreven sommen binnen-
gerevën wordt door kerels die er steeds aèn
houden, hunne vrijgevigheid op tien voor
grond te plaatsenen zich zei ven te verheffen
op een voetstuk, ter bewondering, van al
hunne medeburgers en het nageslacht.
Vrije bij het woord katholieke ander a-ij
zer past zoo min als een roos by een brand
netel. De vrije onderwijzer geniet geene de
minste vrijheid, noch als mensch, noch als
onderwijzer.
Gelief dat stuk te teekenen, komt men. hem
zekeren dag zeggen, en omdat het. hem te
gen de borststuit antwoordt hy het belieft
me niet liet te teekenen. 's anderendaags
wordt hetzelfde stuk hem ter ondorteeke-
ning voorgelegd met de boodschap ge moet
dit stuk teekenen en... hy teekentomdat hij
een vrjje onderwyzer is .een slaaf.
Omdat hy een vrije onderwijzer is betaalt
men hem niet altijd de som welke hém vol
gens de begrooting toekomt, soins is die som
tot den helft versmolten, eer zij in zyne han
den terecht komt, en hij moet zwijgen omdat
hij een vrije onderwijzer is. .Soms wordt hij
gek wollen door n ydige meesters, die heip niet
paapsch genoeg vinden en hy liioet zich in
houden omdat hij een vrije onderwyzer is.
lij moet veel ter kerk gaan of staat, slecht
r. ingeschreven, hij moot don kwezelaar uit
hangen. godvruchtigheid veinzen., in kleri
kale krochten zich dikwijls vertoonen, kle
rikale karweitjes verrichten enz. omdat hij
een vrije Onderwijzer is.
De klerikale vrijheid drukt zwaaropde
schouders dier zoogezegde vrye onderwij
zers en wel zoo zwaar, dat behalve mis
schien eenige der domste papmagisjers, al
die vrije onderwijzers als eene gunst smee-
ken van hunne vrijheid beroofd te women
telkens ze denken ëenplaatsfcen te kunnen
verwerven in eene offieieele school.
Do vrijheid der vrije onderwijzers van do
vrije klerikale scholen, moet dus wel êene
verfoeilijke en verafschuwde slavernij
wezen, en de toekomstige burgers waarvan
de vorming toevertrouwd is aan zulke man
nen wat kan er voor het vaderland, uit
groeien.
Arm Belgie Arm Vlaanderen
Moest men de klerikalen gelooven, dan
zijn al de liberalen, mannen die op hun
nen zak zitten, en gelijk onzen fameuze
schepen van 't onderwijs, zekeren dag, in
den Gemeenteraad zegde Tous Pingr< s
Gelukkiglijk bekreunende liberalen zich
bitter weinig over ai dien zeever, zfy. w etéji
daarom maar al te goed waar de ha Ifcedtjés*
bijters nestelen en, hier .in Aalst inoeté# nog
al dikwyls de ooren tuiten van zekeie w el
gekende katholieke familieri, wauno» r men
over de mildheid of de gierigheid van som
mige rijke menschen spreekt.
Onze mannen weten* welke ópoffoi ingey
by ons gedaan worden om de liberale, ipaat
schappijen immer te doen vooruitgaan, ze
weten ook dat al wat er gegeven wordt uit
den eigen zak ko.mt van onze hoofdman
nen, <lat onze maatschappijen ter hunner
beschikking de stadskas niet heblen, dat
er voor hen niet moet geschooid worden
van deur tot-deur om ze in 't léven te hou
den.
Nooit laten onze hoofdmannen zich tn l,
ken wanneer hot er op aankomt ii d« ii zak
te gaan, dit is zondag met het cilia feest
nog eens gebleken.
Wij zouden het feit liever verzwijgen,
daar wy weten en overtuigd zijn dat de
vrienden enkelyk geven uit gein genheid
en niet 0111 hunne mildheid bekend te maken
aan't volk, maar wij willen eens toonen
langs welken kant men zich r. i jngeu
getroost en ook de vleugels koré n aan
't gezegde van onzen vermaarden schepen
van 't onderwys.
