ZIJIV DE
WEGREUZEV
OOK
WEGGEUZEN?
ZWARE TERHALEN OVER DE ROUTIERS ZIJN
UIT DE LUCHT GEGREPEN!
7
Zijn bruine linkerarm steekt haaks door het vensterraampje, een
sigaret bungelt in een mondhoek en de rechterhand bedient de
vele versnellingen van de zware motor. Het zijn meestal bonkige
kerels achter het stuur van een tien- of meertonner. Wij zien ze
dagelijks op onze wegen en velen van ons zien hen als een
bedreiging. Hoe nietig voelen wij ons niet in ons wagentje naast
die mastodonten Zij hebben hun eigen kafeetjes, waar op de
ruime parkings dikwijls tientallen reuzen van de weg naast
mekaar staan geparkeerd. Zij groeten mekaar door op een
speciale manier met hun lichten te knipperen, zij staan aan de
grenzen in groepjes te praten of te diskussiëren met al te stipte
douaniers. Zij vormen een wereldje apart. Een wereld die leeft
op de weg, een weg die ook wij gebruiken. Toch zullen wij nooit
echt doordringen in hun groep, in hun milieu. Daarom doen de
wildste verhalen de ronde over de chauffeurs van de baanreuzen,
de "routiers". Ongeveer een maand geleden vertoonde de BRT
een dokumentaire over de vrachtwagenbestuurders op interna
tionale lijnen. Gedurende deze uitzending volgde de reporter de
"routier" tijdens zijn reis naar de Skandinavische landen. Het
filmpje was een echt wangedrocht dat ons deed denken aan
bepaalde artikels in sensatiebladen. Mensen die niet beter weten
hebben dit filmpje "aux serieux" genomen en menen nu dat het
uit enkele speciale gevallen gedistilleerd beeld de echte leef
wereld van de routiers is. Gegevens allerhande gesprekken met
mensen aan de top en de basis, kontakten met familieleden van
chauffeurs, hebben ons echter van het tegendeel overtuigd.
DE ROL VAN BELGIE IN
HET TRANSPORT
Ons land heeft door zijn typi
sche ekonomische ontwikke
ling, industrie in Wallonië,
havens in Vlaanderen steeds
een vrij intensief baanvervoer
gekend. Door onze grote af
hankelijkheid van de uitvoer
zijn de Belgen ook zeer aktief
op de internationale banen.
Ons land ligt bovendien op de
grote Europese E3-snelweg.
Al die elementen samen be
zorgen op de wegen in ons
land de faam gevaarlijk en
overbelast te zijn. Toch
spelen de spoorwegen en de
binnenvaartuigen een nog vrij
belangrijke rol in ons goede
renverkeer.
DE VERVOERONDERNE-
MING
De heer De Laet uit Wichelen
is de bedrijfsleider van een
vervoeronderneming met in
ternationale allure. Hij maak
te ons wegwijs in die onbe
kende, maar fascinerende
wereld van het wegvervoer.
Het grootste probleem voor
een dergelijke firma is de
planning. Zo weinig mogelijk
vrachtloze kilometers moeten
er gereden worden. Voor een
firma zoals de Wichelse die
het vooral moet hebben van
vaste klanten is het wel iets
eenvoudiger om een goede
planning op te maken. Voor
de espeditiebedrijven echter,
die elke vracht aanvaarden is
het een moeilijker probleem.
De heer De Laet beschikt
over acht wagens, waarvan er
vijf het buitenland aandoen
en bovendien heeft hij een
speciale E.E.G.-vergunning
waardoor hij vrachten mag
laden in andere EEG-landen
voor een derde EEG-land.
Een toelating die men niet zo
gemakkelijk bekomt.
Hoe verloopt nu zo'n reis
In Grembergen bijvoorbeeld
wordt geladen met bestem
ming Keulen, in Keulen
wordt gelost en opnieuw gela
den voor Bremen, vandaar
gaat het met een nieuwe
vracht naar Stuttgart of Mun-
chen, enz. tot de vracht
wagen nog steeds geladen in
de omgeving van de vertrek
plaats aankomt. Dergelijke
reizen worden verreden zon
der een kilometer verlies.
Maar het gaat er niet altijd zo
aan toe.
BEROEPSOPLEIDING
Er bestaat een federatie voor
vrachtvervoerders die is opge
richt als groepsverdedigings-
middel. De heer Walschap uit
Sint-Niklaas, sekretaris-gene-
raal van de federatie verklaar
de dat deze groepering nog
heel wat andere pijlen op haar
boog heeft, zo ondermeer het
afsluiten van konventies met
de vakbonden, het praten met
diverse ministers en last but
not least het oprichten van
scholen voor beroepsoplei
ding. r>h afloop van een der
tien weken durende kursus
worden de leerling-chauffeurs
in een firma ondergebracht,
waar ze een veertiendaagse
stage doormaken. Deze stage
is als het ware voor de C-bre-
vethouders de vuurdoop en
tevens de eerste kennismaking
met de praktijk. Dan maken
ze reizen mee met hun kolle
ga's om de nodige ervaring op
te doen. Op de weg zelf krij
gen zij geen praktijk. De
school heeft daarvoor speciale
plaatsen zoals de grote han
delsmarkt te Gent en het
vliegveld van Bierset te Luik.
WIE ZIJN ZIJ
Twee oude klasmakkers die
elkaar sinds jaren niet meer
gezien hebben komen elkaar
op straat tegen. Er volgt een
hartelijk weerzien en het ge
sprek over koetjes en kalfjes
komt natuurlijk ook op hun
werk terecht. "En wat doe jij
momenteel" vraagt de ene.
niet vergissen, de angstigste
ogenblikken van zijn chauf-
feursschap beleeft. In een
dichte mist moest een tame
lijk scherpe bocht worden ge
nomen. Het hoekhuis aan de
straatoverzijde bestond uit
spiegelruiten. En hoewel men
anders zijn eigen lichten niet
kon merken ziet hij plots een
wagen op zich afkomen. Ge
stopt, zich zoveel mogelijk
beschermd tegen de komende
schok en toch gebeurde er
niets. Het waren zijn eigen
mistlampen die zich in de
spiegelruiten weerkaatst had
den. Een simpel, voor sommi
gen misschien ietwat lachwek
kend, voorbeeld.
CHAUFFEURS OVER HUN
WERK
"Het is een stiel zoals een
ander. De mensen weten in
feite niet goed wat het juist
inhoudt, ze zien alleen grote
koppen zoals 'veel van thuis
weg', 'Grote vrijheid', (het
logische gevolg van velen
misbruik ervan), 'weinig fami
liebanden',
"Wij rijden voor onze boter
ham en het is een goed be
taald werk. We willen de
andere chauffeurs geen schrik
aanjagen zoals velen veronder
stellen. Veel hangt af of je
een goede baas hebt."
"Mijn wagen is voor mij een
tweede vrouw. Indien ik dit
werk niet meer zou kunnen
doen, lig ik binnen een maand
op het kerkhof."
"Ik doe dit werk bijna tien
jaar. Ik heb een vrouw en vier
kinderen en alhoewel ik veel
van huis ben heb ik er nog
nooit last mee gehad. Het
komt er op aan elkaar te
verstaan." "De slechte kant
wordt veralgemeend maar ik
heb er nog nooit moeilijk
heden mee gehad. Ik kom
goed overeen met mijn vrouw
en wij betrouwen elkaar zoals
voor ons huwelijk."
"Nee, geen problemen thuis,
noch op het werk. Integen-,
deel we komen veel beter
overeen. Moesten we elkaar
niet verstaan dan zou dat net
hetzelfde zijn moest ik een
andere job uitvoeren."
VROUWEN OVER HUN
ROUTIER
"Mijn man is vaak de hele
week van huis en ik weet dat
zijn vrijheid zeer groot was.
Maar dat wist ik reeds voor
we huwden. Ik ken hem en
mag hem volledig vertrouwen.
Soms kan het wel hard zijn
maar dat moet je erbij nemen.
Het zijn voorwaarden die je
aanvaard hebt."
"Men zegt dat de chauffeurs
een grote vrijheid hebben.
Maar ik en de andere vrouwen
van de vrachtwagenvervoer
ders hebben die ook. Als zij
er misbruik kunnen van
maken, dan wij ook. Maar
meestal kom je dat toch gauw
te weten, daarvoor kennen wc
hem te goed."
"Nog nooit hebben we hier
over problemen gehad, mijn
heer
"Bij de thuiskomst is de lief
de nog zo groot dan wanneer
je je man elke dag ziet
KENT U ZE NU WAT
BETER
We hebben gepoogd u ver
schillende klokken te laten
horen die van de Federatie,
van het bedrijf, van de chauf
feur, van de familie. Mis
schien blijven uw vooroorde-
len»toch nog bestaan maar we
hopen ten minste dat we door
dit artikeltje er ook in ge
slaagd zijn deze te temperen.
Er zullen steeds uitzonderin
gen blijven bestaan die de
regel moeten bevestigen. Laat
U, beste lezers, dan echter
niet misleiden en zeker, sla
niet aan het veralgemenen
want dat is de grote fout
waaraan iedereen zich vaak
schuldig maakt.
Veel reisgenot
"Ik Ik ben vrachtwagen
chauffeur De reaktie
Een langgerecht "oooh
Had die man geantwoord dat
hij een verdacht kroegje open
hield, of dat hij beroepsgang
ster was, misschien was hij er
dan nog wel beter vanaf geko-
Voorsteken doen zij ook nog...
men. Nu is hij automatisch
geklasseerd. De vooroordelen,
groeiend uit sensatieartikels
en dergelijke T.V.-filmpjes
hebben hun doel bereikt. Een
axioma is het. Alhoewel we
ze niet kennen, "kunnen ze
niet anders zijn Wat zeker
buiten kijf staat is dat die
vrachtwagens een gevaar zijn
op de baan.
HET REUZENMONSTER
We hebben over dit alles ge
praat met de chauffeurs.
Frans Mellaerts uit Sint-Gillis
en Lucien Brackman uit
Schellebelle. Twee doorge
winterde oude rotten die res-
pektievelijk acht en vijftien
jaar in het internationaal goe
derentransport staan. Zij zijn
er mee vergroeid, hun tien
tonner is voor hen een tweede
vrouw waar ze moeilijk, ja
zelfs niet meer, kunnen van
scheiden. Ze zijn één met de
baan en hun wagen die ze
kennen als hun broekzak,
bonken van kerels die ervoor
zorgen dat die miljoenen
waarmee zij onderweg zijn
veilig op de plaats van be
stemming zullen komen. De
verantwoordelijkheid die ze
dragen is bij hen in veilige
handen.
Zij, samen met hun honder
den collega's, de meest com
petente chauffeurs, zouden
volgens de buitenstaanders
een gevaar zijn op de baan.
Zij die hun wagen tien maal
beter kennen, die weten wat
de wagen kan en niet kan,
zouden vaak de oorzaak zijn
van de dagelijkse ongevallen.
Zij, de "routiers", die veel
beter met hun wagen kunnen
maneuvreren, een gevaar
voor zondagrijders
Wanneer we de statistieken
nagaan zien we zwart op wit
dat er 61 procent minder
ongevallen, berekend op het
aantal kilometers, voorkomen
met vrachtwagens dan met
personenwagens.
SENSATIE
Daar zijn we belust op en het
is dus hoegenaamd niet ver
wonderlijk dat spektakulaire
ongevallen met tientonners
grotere dagbladkoppen halen.
Vaak zijn het echter de "rou
tiers" die akrobatie moeten
verrichten met hun reuze
monster om ongevallen te ver
mijden.
Wij hebben het aan de lijve
ondervonden. Samen met een
der chauffeurs van de heer De
Laet, namelijk Frans Mel
laerts, hebben we een korte
rit gemaakt. Het is iets gans
anders in zo'n reusachtige vie
rentwintigtonner met aanhan
ger dan in een personenvoer
tuig. Zelfs op dat kleine toer
tje hebben we kunnen vast
stellen dat de achternakomen-
de auto's voor, ja zelfs in
bochten voorbijsteken, dat
melkventers hun wagen par
keren in het midden van de
straat (die in Schellebelle niet
zo breed zijn trouwens), dat
wagens zomaar zijstraten uit
komen alsof dat de normaal
ste zaak ter wereld is, enzo-
verder. En toch vindt men de
vrachtwagenbestuurders ge
vaarlijke chauffeurs
OVERDREVEN SNEL
HEID
Vaak wordt aangehaald dat
de chauffeurs van zware ka
rn ions sneller rijden dan de
hun toegestane zestig die
voorkomt op het bordje dat
achteraan de wagen is vastge
maakt. Wellicht heerst hier bij
velen nog een misverstand
want dit schijfje slaat alleen
op de gewone wegen. Op
autostrades mogen ze tot
negentig per uur. Ze moeten
trouwens reeds minimum ze
ventig rijden. Het moderne
verkeersnet laat toe om van in
Zele tot in Wenen, het noor
den van Duitsland en het zon
nige zuiden te komen zonder
de autosnelwegen te verlaten.
De voerders zijn bij de wet
verplicht om zich te houden
aan een maximale rijtijd van 8
uur per dag en maximaal 450
kilometer daags. Indien men
dasteeds autosnelweg heeft
dan kan deze afstand tegen
90 km per uur in vijf uur
afgelegd worden. Anders ge
zegd, drie produktieve uren
die volledig verloren zijn.
Voor de internationale trajek-
ten heeft het dus geen enkele
zin om zich niet te houden
aan de maximum snelheid.
Iets wat trouwens kan gekon-
troleerd worden door middel
van een speciale kaart die
ingebouwd is.
DE PREMIEJAGERS
Er zijn inderdaad nog steeds
mensen die tegen premiestel
sel rijden, alhoewel dit sterk
terugloopt. Deze chauffeurs
die elke dag hetzelfde binnen
landse trajekt afrijden kennen
dat ook na verloop van zekere
tijd elke steen, deuk of on
effenheid van het wegdek.
Gevolg is dat zij meer risiko's
gaan nemen, want hoe sneller
ter plaatse, hoe meer men
verdient. Het zijn de cow
boys van het vak, aldus de
heer Walschap. Premiejagers
lijkt echter een geschikter
woord te zijn. Het is deze
groep die het denkbeeld of
Fietsers op de baan want de kamions staan er geparkeerd.
HET BAANLEVEN BIJ DAG
EN NACHT
Maandagmorgen bij het eerste
ochtendkrieken maakt de
chauffeur zich klaar om een
nieuwe reis van zo'n gemid
delde 2 a 3.000 kilometer aan
te vatten. Bestemming
Italië, Duitsland, Frank
rijk, Het weekend zit er
op en weer gaat hij voor een
ganse week de familie verla
ten om samen met zijn wagen
West-Europa te doorkruisen.
Elke dag hetzelfde de acht
uren rijtijd, eten in de Franse
'Routiers' of Duitse "Rast-
stattes", een uiltje knappen in
de wagen die hiervoor is uit
gerust. Achterin de stuurkabi-
ne is vaak een bed opgetrok
ken waarin men de nacht op
konfortabele wijze kan door
brengen, althans gemakkelij
ker dan op de zetels van
voerder en begeleider. De
chauffeurs geven grif toe dat
het de eerste malen een ge
weldige ervaring is een reis
in het onbekende. Wat moet
een eerste vuurdoop op de
baan over een trajekt van
duizend en zoveel kilometer
niet wezen Niet alleen de
Italiaanse douanebeambten
dan toch maandagmorgen
weer aan het werk zouden
togen. Niks van, het werk
wer^ pas 's avonds hervat.
Kortom, drie verloren dagen.
BELLA ITALIA
In Italië hebben de chauffeurs
niet alleen te kampen met
ernstige douaneproblemen;
Italië is niet alleen het land
van Don Camillo en Peppone,
van de warmbloedige tifosi en
paparazzi, het is ook het land
van de wijdvertakte "Cosa
Nostra", of hebt u liever het
minder zwierige Maffia.
Een routier kan zich in het
schiereiland niet veroorloven
om zijn wagen, voor hoe'n
korte tijd 09k, onbeheerd
achter te laten. Zeker niet
wanneer hij zijn wagentje
heeft volgeladen met dran
ken, etenswaren, elektrisch
materiaal, enz. Indien de
wagen niet verdwenen zal
zijn, de inhoud zal hoogst
waarschijnlijk wel van eige
naar veranderd zijn.
ACHTER RODE LAMP
JES
Routiers worden steeds met
rijd op Duitsland en België,
en dat betekent hoofdzakelijk
autosnelwegen. Bij mijn
weten zijn er op autostrades
geen dergelijke bars."
"Indien wij in een of andere
grootstad een avond moeten
wachten of langer om te ver
trekken gaan we naar de ci
nema of blijven bij de wagen,
anders hebben we nog onze
eigen plaatsen van bijeen
komst. De verhaaltjes van
'chauffeurs zijn vrouwen
lopers want niemand komt
het toch te weten' is praat
van sensatiezoekers."
GEWOONTE
Wanneer men dagelijks met
de reuzenwagens onderweg is
geraakt men alles zo gewoon
dat men als het ware niets
meer ziet. Maar toch bestaan
er voorvalletjes, meestal van
minder prettige aard, die de
Routiers nooit meer vergeten.
Voorvalletjes die voor eeuwig
in het geheugen staan gegrift.
Een voorbeeld ter illustratie.
Lucien Brackman, een knaap
met vijftien jaar ervaring op
de internationale wegen,
heeft in Duitsland, in Ne-
heim-Husten indien we ons
een scheef oog bekeken als
het gaat om kontakten met
het andere geslacht. Wij vroe
gen het hen zelf "De ver
halen over seksbars en ver
dachte kroegjes met animeer-
meisjes berusten op fantasie.
De meeste chauffeurs hebben
daar nog geen voet binnen
gezet. Zij hebben hun eigen
'Routiers', 'Raststattes', her
bergen en eethuisjes. Men
moet niet a priori vracht
wagenchauffeur zijn om daar
binnen te gaan. We hebben
een grotere vrijheid en on
tegensprekelijk zijn er ver
voerders die er misbruik van
maken. Maar die zouden het
ook doen moesten ze een
ander beroep hebben."
"Verhalen zoals medegedeeld
door sensatiekranten en snert-
filmpjes zoals onlangs op de
B.R.T. dragen er zeker niet
toe bij om de vooroordelen
tegen ons te verminderen. In
tegendeel. Nochtans zijn ze
een grote leugen. Chauffeurs
die internationale reizen on
dernemen hebben een veel te
grote verantwoordelijkheid
om hun tijd door te brengen
bij die meisjes van lichte
zeden. Maar ja, overal zijn er
uitzonderingen en de mensen
nemen gauw een hand als je
hen een vinger toereikt.".
"Belachelijke onzin Klets
praat
"Wie zoiets graag doet moet
daarom geen chauffeur zijn.
Moest hij op een fabriek wer
ken, het zou juist het identie
ke resultaat geven." "Wij heb
ben vaste stopplaatsen waar
we eten of een glas drinken.
En dat zijn zeker niet de bars
die U bedoelt Trouwens, ik
baan en het daarmee samen
hangende leven doet immers
problemen ontstaan. Het
grootste probleem, aldus de
vrachtwagenbestuurders, is er
een waar wij buitenstaanders
niet onmiddellijk zouden aan
denken, namelijk
DOUANE DE VIRUS VAN
DE BAAN
De douanekantoren hebben
de chauffeurs reeds dikwijls
lelijke parten gespeeld. Dat is
vrij normaal te noemen vol
gens de mensen der Federatie.
Door versoepelingen binnen
E.E.G. verband wordt hun
baantje immers sterk be
dreigd. Dat deze mensen het
zolang mogelijk willen in
stand houden is klaar. De
verschillende formaliteiten
die dienen vervuld te worden
waardoor de douane-overgan
gen minder soepel worden
zijn hieraan evenmin vreemd.
Op vele plaatsen loopt alles
echter heel vlot, tenminste
wanneer de vergelijking ge
trokken wordt met de Ita
liaanse grensposten. Vraagt
maar aan een chauffeur wat
hij van die toestanden in het
landje van Julius Caesar denkt
maar het antwoord is en
blijft "Rot Een zeer re
cent voorbeeld. Frans Me-
laerts, chauffeur bij de inter
nationale transportfirma De
Laet, heeft vorige maand van
vrijdagavond 22 uur tot
maandagavond 22 uur halt
dienen te houden bij de Bren-
nerpas. Laten we nog aan
nemen dat er zaterdag (feest
dag in Italië) en zondag niet
gewerkt werd. Maar onlogisch
is het in geen geval dat de
waanbeeld van gevaar in het
leven hebben geroepen. De
ongevallen met zware weg-
reuzen vallen voor het over
grote deel binnen deze kate-
gorie. Maar er is een groot
verschil tussen deze vaak roe
keloze 'drivers' en de rasechte
routiers. Deze laatsten zijn, in
't algemeen dan, want zoals
overal zijn er uitzonderingen
die de regel bevestigen, de
dups en krijgen de weinig
toepasselijk naam wegpiraten
te zijn.
