WEER AUTORALLY
TE MELDERT
TIJL
Kunstschilder Juliaan van Acker uit Zele
AUTODIDAKT
IN HET SPOOR VAN DE OUDE MEESTERS
AALST NIET ZONDER BODY-BUILDERS
DE WOLF
MEUBELEN DENDERHAL, MOLENDRIES 3
AALST TEL.: 053/263.91
18 - 5-4-74 - De Voorpost
Van mijn dorpsgenoot, de schilder Juliaan van Ackerhad ik
zoveel goeds gehoord, dat ik er niet meer onderuit kon en 's
ging kijken.
Ik heb hem deze zomer géinten/iews, in z'n atelier o/y de
Scheldedijk.
Sommige dingen blijven je bij, heel lang.
Die warme zomerdag, buiten de stilte en de Schelde, het
koele atelier met de vele, vele werken —gestrompel van een
autodidakt, evoluerend naar de technische beheersing van
een kunstenaar.
En op de deur van dat oude huis aan de Schelde stond op een
kier, een streepje zonlicht in een smalle gang. Binnen zat ik
teoenover hem, een stevige man met veel haar en als hij
lachte een brede spleet in die woeste apostelbaard. En hij
vertelde zacht van vele dingen en dat paste bij die stilte
buiten.
Ik ga hier nochtans dat interview niet overdoen, maar ik wil u
alleen vertellen over Tijl, die ik toen voor het eerst zag.
Tijlis een van de weinige beeldjes die Juliaan heeft gemaakt.
Tussen die bonte reeks schilderijen stond hij daar trots en
hoog op een rank pieddestalleke. En hij sprak me onmiddellijk
aan, ik weet niet direkt waarom. Ik vond het het allermooiste
wat daar stond, en ik durfde het niet zeggen, omdat ik geko
men was voor de schilder.
Toen ik een paar foto's nam, maneuvreerde ik zo, dat Tijl ook
mocht poseren.
Juliaan hield hem in z'n hartige vuist, buiten, heel hoog tegen
de blauwe lucht; z'n fiere, slanke Tijl.
En terug binnen vertelde hij, hoe hij hem had gemaakt.
Een paar jaren terug was hij in Vloesberg geweest, in het
Romanhouse, in de tijd toen daar een Gallische haan wat
hysterisch ging doen om faciliteiten.
Het greep Juliaan toen zo aan dat een stuk droge notelaar en
een mes volstonden om dit beeld te maken van de «geboeide
Tijl».
Het staat hier nu voor mij, terwijl ik dit schrijf. Een lange,
kaarsrechte, tengere figuur. De handen op de rug, als een
boef die wordt opgebracht. Maar een gezicht! Niet extatisch,
niet vals-verheven, maar gewoon eerlijk-fier, de kin was om
hoog. En ze hebben hem dan wel gebonden, maar juist
daardoor komt z'n borst vooruit; dat beeld is van een grim
migheid en een zekerheid, die me kou doet krijgen.
Niet omdat het Tijl is. Het is niet zo éng.
Het is meer dan dat. Het is een mens, gebonden, zoals wij
allemaal gebonden zijn. En tegelijkertijd ook is het het voor
beeld van al wat niet kan gebonden worden: waardigheid,
eerlijke overtuiging, het léven
Toen kik bij Juliaan op bezoek was, deze week, zei hij: «Ik heb
hier nog iets voor u
Hij heeft me Tijl gegeven, zijn eigen Tijl, waarvan ik nog veel
kan leren
HENRI VAN DAELE
Tot 7 april eksposeert Juliaan van Acker, ter ge
legenheid van de Zee/se Lentekermis, zijn schil
derijen in de Raadszaal van het Gemeentehuis.
Een zeldzame eer, want individueel is hij de eer
ste schilder wie het gegund werd in dit Zeelse
heilige van de vroede vaderen» tentoon te mo
gen stellen. En al is het een hélé trap naar om
hoog, het is, in vergelijking met die tochtige hall,
een gevoelige verbetering. En Juliaan is over
igens ook de moeite waard.
AUTODIDAKT
In dit vak, dat is onvermijdelijk,
word je op de duur toch wat
blasé. Een krant, een week
blad, het zijn koncentraties van
uitzonderingen die in het
nieuws staan, en wie daar da
gelijks mee leeft, staat nog zel
den versteld.
Juliaan Van Acker hééft me
een beetje versteld doen
staan. Het heeft lang geduurd
voor ik ertoe kwam om hem te
gaan opzoeken. Hij zat daar
wel ergens, in mijn geheugen,
en achter de school van de
Broeders Maristen. Maar ik
kwam er niet toe. Ik had zoveel
aan m'n hoofd, er waren zoveel
dingen te doen.
Op een verloren avond ben ik
er dan toch naartoe gegaan,
met Gilbert de Geest dan nog
wel. En toen ik die avond laat
ben weggegaan heb ik tegen
Juliaan gezegd: «Ik had veel
eerder moeten komen».
Juliaan van Acker is een op het
eerste gezicht nogal verwar
rende persoonlijkheid. Hij is
een forsgebouwde kerel, wilde
baard, wilde haren, expres
sieve ogen; soms breekt z'n
baard open voor een glimlach,
die onweerstaanbaar is. Hij
praat met gloed over z'n werk.
Zijn werk is niet zijn dagtaak,
maar dat wat hij na zijn dag
taak, of voor zijn dagtaak, of in
de weekends doet: schilderen.
Wie een tijdje met hem praat
ervaart te doen te hebben met
een eerlijke vent, met een
zeldzame volhardingsvermo
gen; iemand die streng is voor
zichzelf, die hard is voor zich
zelf en tegelijkertijd erg zelfze
ker weet wat hij wil.
Hij heeft alle gebreken en alle
verrukkelijke deugden van een
autodidakt (u voelt aan welke
kant ik sta, maar ik ben er ge
deeltelijk ook een).
Juliaan van Acker heeft èlles
zelf moeten leren, zelf moeten
zien. Willy Van den Eynde, de
sympatieke schilder en galerij
houder van Feniks, vriend en
raadgever van Julien (Hij
leerde me door de verf kijken,
zegt Juliaan altijd), zal me ze
ker niet kwalijk nemen dat ik dit
zeg. Juliaan van Acker heeft
wat hij kan, gestolen met z'n
ogen en gebouwd op een over
tuiging.
Voor hij kon schilderen, klod
derde hij, helemaal op z'n
In 1968 gestart als een schuchtere poging is deze lenterally
stilaan uitgegroeid tot een ware gebeurtenis, tot een «klassieker
van het voorseizoen». Reeds voor de zevende maal wordt de
elite van de Vlaamse Rallyrijder in het kleine Meldert verwacht op
Paasmaandag. Zowel uit het verre Limburg als uit de kuststreek,
ja zelfs uit Wallonië, komen de vele deelnemers. Qua deelnemers
mocht Meldert zich verheugen in een zeer groot aantal. Waar het
gemiddelde van dergelijke toerischtische zoektocht schommelt
rond de honderd mocht Meldert zich verheugen in een opkomst
van rond de driehonderd deelnemers.
GEEN RISIKO'S
WEL TOERISME
Met snelheid, hardrijden, risi-
ko's nemen of andere gevaar
lijke halsbrekende toeren heeft
een toerischtische autospeur
tocht niets te maken. Als U
even denkt dat gedurende een
volle namiddag slechts onge
veer 40 km dienen gereden te
worden moet U er wel van over
tuigd zijn dat andere faktoren
een rol moeten spelen.
Het gaat er in de eerste plaats
meer om de streek toerisch-
tisch te leren kennen en daar
door waarderen, U te leiden
naar minder gekende mooie
plaatsjes, uw aandacht te ves
tigen op toerischtische eige
naardigheden en schilderach
tige hoekjes van de Falluintjes-
streek. Reeds veel deelnemers
vertelden me, alhoewel sinds
kindsbeen af wonend in onze
streek, nooit vermoed te heb
ben dat er zoveel moois te zien
was.
Steeds blijven de mensen im
mers op stereotiepe verkeers-
raders en vermoeden zelfs niet
wat kleine binnenwegen hun
kunnen bieden aan mooie pa
norama's, aan interessante
gebouwen, aan liefelijke hoek-
'6S ENKELE VRAGEN
Vermits een rally de elementen
spel en konkurrentie verwer
ven zitten en prijzen, (uiteraard
mooie en te Meldert voor een
werkelijke waarde van meer
dan vijfduizend fr), gegeven
worden, moet er natuurlijk ge
schift worden.
Dit gebeurt dan o.a. door het
stellen van enkele toeristische
en een paar eerder venijnige
vraagjes. Groot voordeel van
deze rally's is dat voor het be
antwoorden van die vragen
geen hoge studiën nodig zijn
en dat men evenmin zijn auto
moet vullen met allerhande
naslagwerken als woorden
boeken, encyclopedieën, at
lassen, flora's, allerlei gidsen
enz. daar alle vragen ter
plaatse oplosbaar zijn. Ook
aan belleketrek bij de bewo
ners dient niet gedaag. Twee
klare kijkers en wat gezond
verstand volstaan ruimschoots
om die vragen op te lossen.
Tuurlijk steekt er hier en daar
wel wat gift, wat venijn in een
vraagje, wordt er iets gesugge
reerd dat achteraf blijkt foutief
of zelfs helemaal geen vraag te
zijn. Aan de deelnemer de
vreugde om dat alles te ont
dekken door zeer kritisch te le
zen, niet wat hij denkt dat er
gedrukt staat doch wel wat er in
werkelijkheid staat.
De bedoeling van de inrichter
snappen, inzien waarvoor hij
een bepaalde vraag op een
bepaalde plaats stelde, uitvis
sen welke addertjes er schuil
gaan in de voorgeschotelde
tekst, dat alles is een werkelijke
belevenis en een reël genot
voor de en enkele valletje
op de werMet vragen alleen
komen we er niet. Ook op het
volgen van een bepaalde weg
zijn enkele moeilijkheden ver
bonden die de rally juist zo inte
ressant maken.
Op de ideale weg zijn immers
varianten voorzien zodanig dat
de deelnemer meent alles te
vinden doch in werkelijkheid op
een gans andere weg zit. Ge-
lukkiglijk wordt de deelnemer
die verkeerd reed, en dat doen
we allen dikwijls, steeds weer
automatisch naar de juiste weg
geleid maar dat kost hem dan
wel enkele strafpunten.
Zeer aan te bevelen is alle
woorden die voorkomen op uw
wegbeschrijving te controleren
in het kleine Prisma
zakwoordenboekje want een
gewoon lijkend voord kan
soms een zeer onverwachte
betekenis hebben en daarop
kan een inrichter wel eens spe
culeren
Principe van het volgen van de
weg is zeer eenvoudig: volg
steeds, ongeacht de aard van
het wegdek of de belangrijk
heid van de weg, de weg die
meest rechtdoor loopt, tenzij
uw routeblad u andere aandui
dingen verschaft
KOM OP
PAASMAANDAG
Zo u slechts vaag leest wat
men u voorschotelt, zo u niet
opmerkt wat in uw streek ge
beurt als er uw aandacht wordt
op gevestigd, zo u niet een
klein beetje zoeker zijt, dan zal
de rally u uiteraard niet beval
len.
Zaterc
vergat
ploeg
Zonde
dagpr
Woen
progr;
Dondi
progr:
judo.
Vrijdé
progr:
zoek
Bokk<
Vertn
Zaten
instui
van st
Zond:
Is u echter wel een belangstel
lend mens, iemand die wel iets
wil zoeken en vreugde schept
in het vinden, zo u graag mooie
plekjes uit uw omgeving ont
dekt, kom dan om paasmaan
dag NAAR MELDERT! Een
spannende, ongevaarlijke, in
teressante namiddag wordt u
gegarandeerd.
Wie reeds deelnam aan toe
rischtische zoektochten weet
wat hij kan verwachten.
Wie het nog niet deed late zich
niet afschrikken. Rallyrijden is
een vrijetijdsgebruik bij uit
stek Waag het experiment
eens, u zal het zich niet bekla
gen. Kom naar Meldert, lees
juist, kijk nauwkeurig, word niet
zenuwachtig, geniet van het
mooie dat u geboden wordt en
u wordt een echte raliyfan, ie
mand wiens gesprekken altijd
georienteerd zijn naar de rally,
een lid van de grote rally
familie, beste vrienden onder
elkaar, vóór en na de rally doch
tijdens de rally geduchte kon-
kurenten.
JM
Juliaan van Acker.
eentje. Hij rotzooide maar aan,
en ik kan me dat goed voorstel
len, die grote, zwoegende
man, één gezicht van rimpels
en haar. Hij moest het hele
maal zelf leren, want als jongen
ging hij al vroeg van school af,
en akademie, dat vaak ver
guisde minimum, zelfs daar
was geen denken aan.
WILLY VAN DEN
EYNDE
Juliaan werkt bij de NMBS, bij
de seininrichtingen in het sta
tion van Dendermonde. Onze
spoorwegen nu, kent zoge
naamde Vrijetijdswerken voor
haar personeel, en in het kader
daarvan mocht hij, zowat vijf
tien jaar geleden, zijn smeed
werk tentoonstellen in het
Centraal Station te Brussel.
Het was voor Van Acker een
aardig suksesje, toen een jury
uit 3000 ingezonden werken er
twéé van hem koos om deze
tentoon te stellen in de galerie
Balzac te Parijs.
Schilderen is Juliaan van Acker
begonnen in 1958. Hij maakte
eerst tekeningen en pastels,
akwarellen en ook wel houten
beeldjes. «Maar ik ben pas laat
met mijn werk naar buiten ge
komen. Wat wil je? Ik had geen
kontakten. En natuurlijk was er
ook een zekere schroom. Toen
ben ik gaan exposeren had ik
weinig sukses. Ik verkocht
niets. Wat alleen een extra
aansporing was om op zoek te
gaan naar eigen fouten, gebre
ken in mijn werk, en daaraan te
verhelpen». Een drietal jaren
geleden is het pas goed be
gonnen. Toen verzeilde Juli
aan van Acker bij Willy Van den
Eynde, een verdienstelijk por
tretschilder en, naar Juliaan
zegt, iemand die al te beschei
den een merkwaardig oeuvre
op zolder gestouwd houdt dat
weinigen hebben gezien, nam
Juliaan mee naar de musea en
leerde hem kijken. «Wat die
man voor mij gedaan heeft is
gewoon fantastisch. Het was
een kentering in m'n werk. Ik
vond mezelf. Hij leerde me
door de verf heen kijken. Hij
leerde me technische kneep
jes Hij stond me bij, toe ik al
leen kon staan, tot ik alleen
moest staan. Niet, let wel, dat
Willy Van den Eynde m'n
handje heeft vastgehouden.
Zo is hij niet. Hij liet me doen,
hij liet me sukkelen en wroeten
en foeteren, maar als de nood
hoog werd, was hij daar, ie
mand om op terug te vallen,
iemand om mee te diskussië-
ren.
DE DRIE
MEESTERS
Als je zo het oeuvre van Juliaan
van Acker bekijkt, dan is het
eigenlijk net of je teruggaat in
de tijd, achteruit, tot waar de
eerste mens in schroom en
huiver voor het eerst met een
penseel en verf begon. Indivi
dueel heeft hij zelf, helemaal
alleen, de schilderkunst terug
overgedaan.
Hij houdt mordicus vol dat hij
maar drie meesters kent: Van
Eyck, Rubens en Rembrandt.
Maar intussen hangt er toch
maar een prachtig Laatste
Avondmaal in z'n salon. Dat
heeft hij «even gedaan» om
achter de kneepjes van Phi
lippe de Champagne te komen.
Van Eyck gaf hem de zin voor
het detail en dat gepolitoerde
schilderen. En van Rembrandt
zit er nog meest in z'n werk. Het
licht en het donker, de focus.
«Rembrandt,» zegt Juliaan,
«dat is zo modern als wat. Ik
kan je van Rembrandt dingen
laten zien, die zijn hun tijd drie
honderd jaar vooruit!».
Maar ondertussen is hij met z' jer<
laatste werk Rembrandt na
tuurlijk allang voorbijgeschcj™ees
ten. De Drugkommune, d»„.
Damslapers, de Schone en h< -
Beest, zijn Don Quichote el?
zijn Kristus: het is duidelijk, d< en i
zich hier iemand aan het vri Daaf|
vechten is, die zo langzame b -
hand wel de stiel heeft geleer afJë
en nu eindelijk ook 's kunst (d ^nd
is: overdracht van persoonlij! VoHe
heid) gaat leveren. en m
TENTOONSTELLING T°re'
De tentoonstelling in het Gé
meentehuis van Zele biedt eei
aardig overzicht van het kurlj
nen van Juliaan van Acker. Hel
is een konfrontatie tussen c
en nieuw, tussen ambacht
kunst. Er zijn o.a., naast de bc/
vengenoemde werken, eeij
hele verzameling merkwaar-^
dige dierenkoppen en daan
naast ook stillevens en eeij
paar landschappen. Er zijn ko|Z°nt
pieën naar Rembrandt en di 20 31
prachtige kopie van de Cham ^et 1
paignes Laatste Avondma. Pein
hangt er ook. venv
Naar ik zo hoor, kent de ter»zo^r
toonstelling een voor Zele or>
gehoord sukses. Dat heeft Ju
liaan van Acker zeker ver
diend. Hij heeft er zeer hard ei
eerlijk voor gewerkt zn ziel
daardoor een naam gemaak
om te onthouden en een repu
tatie waarmee voortaan reke
ning moet worden gehouden.
HENRI VAN DAELE
van
Dor
«De drugkommune»
Body-building is nu niet zo direkt een sport die iedereen
zomaar beoefent, netzoals ieder broekventje wel eens op
een bal trapte en zich een Van Himst waande of op zijn
eerste fietsje zich Eddy Merckx-allures aanmat. Body
building lokt geen massa's, haalt geen krantekoppen. En
toch kent het zijn beoefenaars, ook te Aalst, al zijn het er
slechts een handvol, die met wisselende kansen en zon
der al te veel ruggesteun, zich meten met andere beoefe
naars tijdens diverse kompetities.
Boven zijn café aan de Noord
straat te Aalst, hoopt en vooral
traint Etienne Van Hauwe voor
een plaatsje onder 's lands be
ste body-builders. Als éénent
wintigjarige begon hij als ge-
wichtsheffer middengewicht
om in een minimum van tijd
met de Aalsterse klub «De
Verenigde Krachtmeters»
die nu wel een erg kwijnend
bestaan leidt behoorlijke re
sultaten zoals 90 kg. trekken
en 112,5 kg. werpen, te beko
men.
Interne moeilijkheden zorgden
ervoor dat de klub voor meer
dan een half jaar inaktief bleef,
zodat de leden zonder lei
ding en stimulans prestatiever-
lies leden.
Gevolg van dit alles was dat
Etienne Van Hauwe zich we
liswaar niet volledig afkeerde
van het gewichtheffen, doch
zijn latente belangstelling voor
body-building heropnam en nu
na één jaar door dagelijkse
training, boven op zolder, met
haalters, baren en oefeningen
op de biceps een 42 cm. van
arm tot arm en 1,20 m. van
borst haalt. Als je het ons
vraagt een bepaald forse
knaap.
AANBOUWKEUKENS
Vraag vrijblijvend: plan en prijsopgave
een oordeelkundige en keukentechnisch
verantwoorde opstelling
een electrisch en sanitair plan
De kans zit erin dat body
building aangenomen wordt op
de olympische spelen, terwijl
het tevens meer en meer als
beroepssport furore maakt.
De doorgevoerde power-
training leverde onze Aalsterse
body-builder reeds resultaten
op, zoals vorig jaar zijn zesde
plaats in het kampioenschap
van Vlaanderen. Het zwakke
punt, en dat bekent hij ootmoe
dig, zit bij hem in het evenveel
macht hebben in de armen en
benen, terwijl om goed te zijn
de benen zowat veertig kilo
gram meer kracht moeten kun
nen ontwikkelen dan de armen.
Al de Aalsterse body-builders,
en dat geldt niet alleen voor
Etienne Van Hauwe, doch ook
voor Paul Meert, Eddy De
Bock, Hugo Keppens, kampen
met trainingsmoeilijkheden,
terwijl hun sport hen ook wel
enige financiële offers vraagt,
o.m. trainingsuitrusting als na-
tuurvoeding, dit alles meer ge
wicht bij te kweken en dit om te
zetten in spieren, terwijl men
bovenal moet kunnen afzien.
Wanneer je opmerkt dat
body-builders steeds niet door
iedereen voor fraaie jongens
versleten worden, dan wordt dit
argument door deze flink uit d
kluiten gewassen jongens va
de hand gewezen als blijkt
van jaloezie en wordt de steed
stijgende belangstelling voo
de kompetities zoals de Miste
België, mister Adonis en miste
Apdlo-wedstrijden.
VELGHE
Je spieren op zijn voordeligs r
doen uitkomen, daar gaat lie c
om bij de body builders, zo ook|v
bij I'iicnne Van Hauwe.
