NAUSIKAA:
ANDERS DAN
ANDER
fiRUiR
ROSETTE VAN DER STUYFT:
EERST IN HET DOEL,
NU OP DE FIETS
JENNY DESMET:
WAAROM NIET
HILDE DIERICKX:
VOORLOPIG STOPPEN
MARC VAN BEVER: LATE ROEPING
20 - 19/4/74 - De Voorpost
Ergens onderweg tussen Wetteren en Dendermonde pikten
we Hilde Dierickx op: «Ik kom van Gent en wilde het voor één
enkel keertje liftend proberen,» vertelde ze. En de sport
«Voorlopig is het amen en gedaan met de kompetitie. Ik ben
nu aan mijn eerste jaar geneeskunde toe, en je mag me
geloven of niet: aan atletiek doen en studeren, gaan niet
samen...»
Hilde heeft een hele carrière als atlee achter de rug. Kenners
hebben in haar altijd een belofte gezien, en dat was ze ook.
Ze trainde zoals het moest, be
zit het broodnodige talent en de
resultaten logen er niet om.
Hilde heeft ook al eens een
minder gunstige periode mee
gemaakt, maar dat overkomt
iedereen die aan sport doet. Ze
liet de moed niet zakken bij de
eerste scheutje
Lang hebben we met Hilde Die
rickx niet gepraat tijdens dat
toevallige interview in de wa
gen: zelfs al respekteren we zo
goed en zo kwaad het gaat de
snelheidsbeperking, een ritje
van enkele kilometers is zo af
gelopen. We kregen nochtans
tijd genoeg om naar haar ver
haal te luisteren: «Ik zou graag
tandarts worden. Voor de eer
stejaars is de universiteit geen
pretje: je leven wordt onder
steboven gegooid. Je moet de
kursussen nauwgezet bijhou
den, anders geraak je hope
loos achterop. Tijdens «de
blok» de hele materie grondig
doornemen is gewoon onmo
gelijk als je gedurende de rest
van het jaar geluierd hebt.
Daarom was het kiezen of de
len. Ik heb gekozen: de kompe-
titiesport heb ik voorlopig op
gegeven. Dat betekent nu me
teen weer niet dat ik «foei atle
tiek» gezegd heb: als het va
kantie is, zoals nu, of ik wil me
eens ontspannen, trek ik de
spikes aans».
Hilde Dierickx zullen we deze
zomer dus niet op de sintel-
baan zien. Dan toch niet om
hoog te mikken en prestaties
na te hollen die nationaal wat te
betekenen hebben. Een defini
tief afscheid wordt het echter
niet. Integendeel: het Dender-
mondse meisje heeft niet alle
ambities in de lappenmand ge
gooid Als ze voelt dat ze het op
school rooit, keert ze wellicht
terug: tijdens de grote vakantie
hard trainen en in 1975 hopelijk
de verloren plaats heroveren,
zijn twee objektieven die op
haar verlangenlijstje staan.
Hilde Dierickx (arch.)
Tweeëntwintig is Rosette
Van der Stuyft. Vorig jaar
kocht ze een koersfiets en
debuteerde als wielrenster.
Waarom «Doodeenvou
dig», zegt haar pa: «ze heeft
reeds alle sportdisciplines
beoefend.» Alleen in de
boksring klimmen deed ze
nog niet. Maar dat is ten
slotte geen meisjeswerk.
Ze fietste in drie dagen naar
München om er de Olympische
Spelen bij te wonen. Als toe
schouwster uiteraard. En om
dat ze het prettig vond schafte
ze zich meteen een BWB-
vergunning aan...
OVERWINNING
Echt aan kompetitiesport doet
Rosette slechts sinds een paar
weken: ze trof bijna onmiddel
lijk de roos: in Oudenaarde
reed ze samen met Mariette
Laenen, deelneemster aan'het
wereldkampioenschap, zeven
tien ronden lang voor het pelo
ton uit en klopte haar k'onkur-
rente na een lange afmattende
sprint. Maandag startte ze te
Gijzegem. Terwijl Rosette ach
teraan in het peloton een bab
beltje sloeg met Nicole Van
Den Broeck kneep diezelfde
Laenen er op haar eentje tus
senuit, bleef doorduwen en
won met voorsprong. «Als Van
den Broeck en Goeminne na
dien een handje hadden willen
toesteken, zou de uitslag he
lemaal anders geweest zijn,»
vertelde een verbazend frisse
Rosette na de aankomst. Tij
dens de laatste ronde organi
seerde men de jacht op de «fu
gitive», Doch toen was het wild
buiten schot. Rosette Van der
Stuyft rukte het peloton aan
flarden en graaide de tweede
plaats vlak voor de neus van de
geroutineerde Marie-Therèse
Naessens weg...
KEEPER
Rosette Van der Stuyft is niet
de eerste de best: te Gijzegem
maakte ze haar humaniora
rond en achteraf haalde ze bo
venop een diploma regentes
aardrijkskunde en biologie.
Omdat sport haar altijd heeft
aangesproken begon ze te
voetballen. Bij Nausikaa stond
ze in het doel. Aan atletiek
deed ze ook-al: aangesloten bij
AC Ninove liep ze zowel bij de
juniores als bij de seniores
aardige rezultaten bij mekaar.
Tot ze in de wielrennerij ver
zeilde. Eigenlijk had ze daar al
vroeger willen mee beginnen,
doch toen ze nog studeerde
ontbrak de nodige tijd om in
tensief te trainen Nu staat ze
iedere dag in de klas, en omdat
22 uurtjes les geven de hele
«Je vraagt me waarom ik koers. Mag ik de rollen even omke
ren Nou goed: waarom zou ik het niet doen Jenny De
Smet, 15 jaar jong, nog elke doordeweekse dag op de
schoolbanken want ze wil een «goeie stiel» leren, weet dat ze
snel kan fietsen. Vorig seizoen supporterde ze voor Eddy
Mettepenningen, je weet wel, haar buurman en een stevige
knaap die een massa overwinningen bij mekaar spurtte als
nieuweling en het ook bij de juniores probeert waar te maken.
Doch sinds het begin van dit seizoen klom Jenny zelf op de
«tweewieler met het kromme stuur».
De eerste keer was het ge
woon kennismaken met de
konkurrenten, maar vorige
week zaterdag zat ze stevig in
het zadel: tussen al die gerou
tineerde «koereurs» stond ze
figuurlijk meer dan haar man
netje en puurde er een der
tiende prijs uit. Niet kwaad voor
iemand die nog erg groen is in
die keiharde rennerij. Dat resul
taat behaalde Jenny te Oude
naarde, waar Rosette Van der
Stuyft, een meisje dat flink op
weg is om DE revelatie te wor
den, de robuuste Mariette Lae
nen na een lange sprint voor
schut zette.
DOORDUWEN
Bij de dames zijn er drie leef
tijdsgroepen: Jenny is nog ka-
det. Dat betekent dat ze bij de
allerjongsten mag meedoen.
Het aantal kilometers is ook al
beperkt: meer dan 48 mogen
die jonge snaken niet afleggen.
Maar wat wil je: veel wedstrij
den staan niet op het lijstje en
daarom moet Jenny het opne
men tegen meisjes die reeds
meerderjarig zijn, al houden de
afgevaardigden er een apart
klassement op na voor de ka-
detten. Op paasmaandag klom
Jenny De Smet te Gijzegem op
het racekarretje. Na afloop was
overduidelijk bewezen dat ze
zich niet met een bijdegronds
figurantenrolletje moest tevre
den houden: ze finishte in het
spoor van gevestigde namen
Supporters Met een vi
tocar moesten die niet
voerd worden, doch pa,
en een aantal vrienden
op post om hun favoriet!
te moedigen: «We wet»
Jenny het kan,» vertelden]
koor: geen enkele kadet
voor haar over de eindst
Jenny De Smedt (c)
als wereldkampioene Nicole
Van den Broeck, Christiane
Goeminne en Marie-Josée
Fontaine.
Wedden dat ze een kanjet
een kans maakt om natiffj
kampioene in haar kategaL
worden
Het damesvoetbal komt traag van de grond. De KBVB is aan
een nationale en provinciale kompetitie toe. Doch overweldi
gend is het voorlopig nog niet Het moet langzaam groeien.
Links en rechts zijn er ook regionale kompetities waarvan we
de verdiensten en het belang niet onderschatten, doch waar
van moeilijk kan gezegd worden dat ze luid zullen naechoën
op het klankbord van een ruime belangstellingsgroep. Da
mesvoetbal wordt ook een beetje als een «verschijnsel», een
poging tot emancipatie beschouwd. Kan zijn. Alhoewel men
het ook anders kan stellen: meisjes doen aan atletiek,
zwemmen, nemen zelfs aan wielerkoersen deel. Waarom
zouden ze dan niet tegen een bal mogen trappen. De tegen
standers van het damesvoetbal beweren dat het niet este-
tisch is, een aanfluiting van de vrouwelijke charme en noem
maar op. Dat heeft men destijds over damesatletiek ook ge
zegd.
Rosette Van der Stuyft (c)
wereld niet is, ook al moeten de
huistaken verbeterd worden en
de kursussen voorbereid, kan
ze nu regelmatig oefenen: 60 k
70 kilometer per dag. Aantal
dat wel eens tot 150 wordt op
gedreven... En de leerlingen
Die vinden niets buitennissigs
aan die sportbedrijvigheid van
de juffrouw
Dat vele schottende meisjes
weinig kaas gegeten hebben
van de techniek en het taktisch
bij de meeste teams ook niet
dat is, kan onmogelijk ge
loochend. Daar is echter een
redelijke verklaring voor: de
jangens hebben een voetbal
traditie, als we het zo mogen
zeggen. Op de speelplaatsen
van de lagere scholen hollen
velen achter een bal aan. Wie
veronderstelt dat hij het ook bij
een klub zal kunnen waarma
ken, klopt bij een vereniging
aan en leert, als dreumes bijna,
de «knepen» van het vak. In die
grote massa peipjonge «kan
didaten» voltrekt zich stilaan
maar zeker een natuurlijke se-
lektie: de minder begaafden
gaan er mettertijd automatisch
uit omdat ze ofwel geen speel-
kansje krijgen, ofwel zelf inzien
dat ze nergens kunnen gera
ken.
NOG NIET
Het damesvoetbal is nog niet
uitgebouwd zoals het bij de
Marc Van Bever is op 21 februari verjaard: 18 is hij nu. In 1973
klom hij voor de allereerste keer in zijn leven op een racefiets.
Omdat hardrijden hem aansprak, begon hij te koersen.
De meeste jongeren beginnen er al heel vroeg aan: eerst
leren ze vallen en opstaan in wedstrijden voor onderbeginne
lingen en nadien betalen ze aan de «bond» een échte «licen
ce». De postman uit Serskamp heeft die «Herschool» niet
doorgemaakt en al schaadde dat een beetje aan zijn «stuur-
vastheid», dan heeft hij nog al de tijd van de wereld om de
opgelopen schade te delgen.
Denderend was het debuut van
Marc Van Bever niet, maar de
«kenners» zagen al heel gauw
dat die jongen meer kon dan de
doorsnee debutant: hij rijfde
een karrevracht ereplaatsen bij
de eerste tien binnen en het
ziet er naar uit dat een allereer
ste overwinning niet lang'uit
blijft. vooral omdat Van Bever
een flink stukske kan temporij
den en onder het spandoek
niet van de traagsten is.
GOEIE START
Was 1972 een «proefseizoen»
dan moet dit jaar zowat «de
doorbraak» worden. Marc Van
Bever nam in elk geval een
goeie aanloop. Hij debuteerde
met een vijfde plaats, doch na
dien kreeg hij griep. Zodat hij
pas op 30 maart voorgoed uit
zijn sloffen schoot: in
Nieuwkerken-Waas en in het
Westvlaamse Handzame
mocht ij langs de prijzentafel
passeren en begin april finishte
hij te Handzame als nummer
vijf. In het kampioenschap van
Oost-Vlaanderen te Hofstade
waren meer dan 130 deelne
mers. Marc was er in een on
overzichtelijke valpartij betrok
ken, leed veel tijdverlies, ach
tervolgde en was toch nog ne
gentiende: «Ik voel dat het gaat
en als er nu niet al te veel pech
meer bijkomt, bol ik vandaag of
morgen met een palm huis-
toe.»
Eigenlijk is koersen voor Mare
Van Bever een hobby. Zijn be
roep gaat voor alles, maar dat
betekent nu weer niet dat hij
later geen prof zou willen wor
den. Daar is echter een voor
waarde aan verbonden: hij
moet garanties hebben. Zijn
betrekking opgeven om links of
rechts een obskuur en onder
betaald knechtenrolletje te
gaan vertolken, zegt hem niet.
Omdat pa en ma weten dat
Mare het allemaal zeer nuchter
bekijkt, hebben ze niets tegen
die wielrennerij: vader en de
broers trekken zelfs mee naar
alle koersen en treden als ver
zorgers op.
POSTMAN
Hij moet er honderd procent
van overtuigd zijn dat hij een
«crack» wordt, anders blijft
Mare Van Bever postman. Dat
staat nu reeds vast. Een crack
worden betekent voor hem:
kopman van een ploeg spelen.
Als dèt echt niet kan: «mij niet
gezien hoor», is de stellige
overtuiging van deze junior.
Mare moet je bovendien niet
over doping praten: «Ik heb er
lak aan. Wat denk je wel: aan
sport doen voor de pret en je
dan ook nog opfokken. Laat dat
aan de sukkeltjes over, ze zul
len later aan den lijve onder
vinden wat ze gedaan hebben.
Nog geen enkele keer hebben
de verantwoordelijken mij op
het gebruik van stimulerende
middelen gekontroleer, maar
ze mogen me altijd 'roepen. Ik
ben er gerust in: als ik het zon
der dat gevaarlijk goedje niet
kan, gooi ik nog liever mijn fiets
weg.»
Intussen supporteren al de kol
lega's van Gent X, en vooral
Raf Aelbrecht en zijn echtge
note voor deze renner Ze ho
pen dat de streek van Dender
monde en Wetteren in Mare
Van Bever mettertijd een op
volger van Sylvain Grysolle,
Achiel Buysse en Frans Bon
duel mag begroeten.
«mannen» gaat. Eerst en
vooral voelen zich niet zoveel
meisjes aangetrokken door die
ten onrechte als «zware en on
vrouwelijke sport» wegge
wuifde discipline. En secundo
is het betrekkelijk klein aantal
aktieve ploegen zo beperkt, dat
een definitieve doorbraak nog
wel een poosje kan uitblijven
Dat gebrek aan spreiding ver
hindert voorlopig(?) het door
breken van de barrière...
Staat het damesvoetbal bij ons
nog in de babyschoentjes, dan
mag toch voortverteld dat Nau
sikaa, de ploeg van het Sint
Vincentiusinstituut te Gijze
gem, al een heel eind gevor
derd is. En toch blijft het team
een buitenbeentje: de «shot
tende» dametjes doen niet aan
kompetitie. Niet omdat ze
schrik hebben van «pandoe
ringen», maar omdat de sport
voor ze nog altijd in het teken
staat van het «mens sana in
corpore sano» en studeren
voorrang heeft, is het gewoon
onmogelijk zich aan vaste data
te binden. Vooral omdat be
paalde kompetitiedagen heel
slecht in het schooljaar gesitu
eerd zijn: wie kan zich in volle
eksamen- of blokperiode de
weelde veroorloven de boeken
in de hoek te gooien om tegen
een bal te gaan trappen En
dan zwijgen we nog maar over
trainen: je moet fisisch in orde
zijn om meer dan een uur op
een terrein te hollen.
Intussen namen de verant
woordelijken kontakt op met de
officiële instanties van de Be
lgische Voetbalbond. Een heel
poosje hebben Marie-Jeanne
Wesemael, die voor de public
relations instaat, en R. Van de
Perre op een antwoord moeten
wachten. Doch er liep nu toch
een vriendelijke brief binnen en
hopelijk komt er een vlotte dia
loog tussen de klub en de
bond Een van de knelpunten is
het feit dat damesverenigingen
voralsnog niet zelfstandig kun
nen staan: ze krijgen geen ei
gen stamnummer en moeten
via een «mannenklub» aanslui
ten. Al hebben we vernomen
dat de voetballende ladies in
de schoot van hun «vaderklub»
een verregaande autonomie
kunnen ven/verven.
BLAD
Hoe ook: Nausikaa doet
aan, en iedereen die beg
met de sport bedrijvend !3
mes, hoopt dat eens of
iets positiefs uit de bus ko
moet Nausikaa het voo
stellen met matchen teg« jj
dere niet-geaffilieerde
genoemde amateursplo
het staat paalvast dat me
wel taktisch als techniscl r
heel eind boven de midde
uittorent. Bovendien is d<
u itstekend g est ru ktu reerc s
zelfs een mededelinger L
een gestencild tijdschrif
niet alleen nuttige inlichl
over het leven van Naiifc
zelf bevat, doch ook infon8ch
verstrekt over alle wat
voetbal en zelfs extrapso) IK
problemen te maken hee
Nausikaa een buitenbeerf8-
een «verschijnsel» ii
Vlaamse sportwereldje
gendeel: een op soliede tg'
gebouwde vereniging
meisjes die zich niet lat<
kapselen tussen vier mj
dametjes die aan «gezf sp
emancipatie» doen. Je
niet anders dan er respekt
opbrengen.
NEEM DE STEK
NIET HET SNOER
Een raad van het
Belgische Rode I
