GILBERT MOERMAN loopbaan kampioen
NA TWINTIG JAAR VOO!
nrivp amm DE EERSTE KEER IN ZIJ/
iw
BURGER- b
BESCHERMING
IN DE KONINKLIJKE ft
SERRES
16 - 17/5/74 - De Voorpost
«Jij voetballen manneke. Nooit of nooit: ik kraak je nog liever zelf de
benen. Zo'n brutale sport pak je nooit aan. Koop liever een boog en
pijlen...» Pa Moerman was niet mals voor zijn jongste zoon toen die
vertelde dat hij net als zovele anderen graag tegen een balltje zou
trappen. Pa wist trouwens wat er allemaal kon van komende oudste
van de Moermanbrothers had tijdens een op het terrein aan het
Donkmeer betwist matchke een serieuze trap gekregen: een lelijke
wonde aan het been hield hem wekenlang thuis, en omdat in die tijd
nog helemaal geen vergoedingen betaald werden, betekende dat naast
«pijn cn smarten» ook nog een financiële strop. Kortom: Roger, de
ouste, hing de shoes aan de wilgen. Niet omdat hij dat shotten zo
hardstikkebeu was, maar veeleer omdat zijn liefje haar veto stelde. Het
moet zijn dat hij toen al braafjes luisterde als zijn latere ega hem wat
beval, want met het voetballen was het amen en gedaan.
Gilbert trok mettertijd toch naar het «groene veld»broer Fred lapte na
zijn legerdienst het vaderlijk verbod aan de zolen van zijn schoenen,
ondertekende een aansluitingskaart voor SK Overmere en werd
voetballer.
ste kwade ervaring niet.
Tegen Kemzeke werd im
mers ook eens een beslis
sende wedstrijd verloren en
in De Pinte had Overmere
aan een drawn niet genoeg
om de champagneflessen te
ontkurken. Die 1-1 tegen De
Pinte was een normaal re
sultaat, weet Gilbert Moer
man. Te Kieldrecht was het
een ander paar mouwende
man die aangewezen was
om te arbitreren, had een
woordje te veel «gelost». Of
hij het ernstig bedoelde, kan
betwijfeld, doch het was
zeer onvoorzichtig een werk-
makker, toevallig suppor
ter van de «Boerenkrijgers»
op voorhand een prikje on
der water te geven«Wacht
maar vriend, uw ploeg haalt
het lekker niet.» Dat die
«uitdaging» als een lopend
vuurtje de ronde deed, kan
men zo raden. Gevolg van
die uitdaging was, dat de
vurigste fans een beetje
opgepept naar het voetbal
terrein trokken en de ref
streng op de vingers keken.
Er is herrie van gekomen. De
Overmeerse keeper De Bak
ker kreeg het zo erg op de
heupen dat hij ten lange
laatste «doorslaggevende
argumenten» gebruikte en
achteraf voorgoed op het
strafbankje moest. Gilbert
Moerman is in al die «esbat
tementen» opvallend kalm
gebleven«je voelt je bloed
soms koken, maar als sport
man moet je jezelf genoeg
zelfsdiscipline kunnen op
leggen om je niet aan dwaze
dingen te buiten te gaan. En
toch is hij eens de laan
uitgestuurd: «Dat gebeurde
te Kieldrecht. Van lomber-
gen heette mijn rechtstreek
se tegenstander. Een kei
hard ventje. Ik was midden
velder en rukte regelmatig
op naar het doel van de
«vijand». Ik scoorde dat sei
zoen trouwens doelpunten
op een rijtje. Die Van Lom-
bergen wist dat ik reuzege
vaarlik was en zat me voort
durend op de huid. Mij de
bal afsnoepen ging moeilijk
De zestienjarige Gilbert
Moerman trok met Fred mee
naar de trainingen, speelde
enkele matchen met de in-
vallersploeg en promoveer
de nog in datzelfde seizoen
1953-54 tot titularis van het
fan ionteam. Hoeveel keren
hij sinds die voor hem en
voor zijn klub memorabele
datum het terrein oprende,
kan hij niet zo precies zeg
gen: het moet in alle geval
een eind boven de 600 lig
gen. En pa? Wat kon die
anders dan in zijn binnenste
-grommen dat «de jeugd van
heden» alle goeie raad in de
wind sloeg en alle bevelen
negeerde om toch haar kop
pig zinnetje door te drijven.
Het kwam zelfs van kwaad
tot erger
tot erger: zowel vader als
moeder Moerman trokken
week na week naar «het sta
dion» en supporterden voor
Fred en Gilbert...
PIER GOOSSENS
«Pier Goossens ligt eigen
lijk aan de basis van mijn
loopbaan,» vertelt Gilbert
Moerman die sinds een paar
weken zijn twintigste sei
zoen achter de rug heeft en
voor de allereerste keer in
die twee decennia een titel
veroverde. «Pier akteerde
naast mij, spoorde mij aan
als het af en toe eens
tegenviel en stond mij zelfs
zijn vaste plaats in het elftal
af. Een kanjer van een vriend
is die Pier. Vandaag is ie
trouwens nog mijn vurigste
fan. Zelfs toen Overmere na
die fameuze knock-down te
gen Gijzegem begon te «sla
bakken», bleef Pier erin ge
loven. Je ziet wel dat hij al
naai niet vergeefs volhield».
Die knock-down tegen gij
zegem? «Je mag het geloven
of niet, maar nog nooit in
mijn leven ben ik zo ontgoo
cheld geweest. Stel je voorr
op de allerlaatste dag van de
kompetitie hadden we aan
een schamel puntje genoeg
om naar «Tweede» te klim
men. Gijzegem moest win
nen. Mensen die nog nooit
een entreeticketje gekocht
hadden, waren die dag pre
sent. Om de haverklap jui
chen voor een doelpunt
deed niemand. Er werd wel
zenuwachtig doch erg spor
tief gespeeld, de verdedi
gers keken goed uif de
doppen en vooral de Over-
merenaars waren blij dat de
minuten verstreken en dat
de 0-0 alsmaardoor op het
bord bleef. Achter de om
heining stonden de muzi
kanten van de fanfare te
popelen van ongeduld om
een denderende «overwin
ningsmars» aan te heffen.
Binnen de krijtlijnen hield
referee Jos Willemsen, een
reus van een vent die zo uit
een catchbarak kon wegge
lopen zijn, alleman braafjes
en de minuten gleden lang
zaam voorbij. Wat kon er in d
eslotfazen nog gebeuren?
Niet veel meer: Gijzegem
geraakte niet door de hechte
Overmeerse defensiegordel
en de aanhangers van de
groenzwarten keken sip
toen de arbiter af en toe eens
naar zijn chronometer gluur
de om te zien of het nog
geen tijd was om af te
fluiten. Roger Vermeiren,
vandaag nog even entoesi-
ast als «toen», wipte zijn
auto in, laadde er dertien
grote ruikers in de bagage
koffer en tufte ermee naar
het voetbalterreinom kwart
voor vijf precies zouden die
bloemen aan de titularissen
en de invallers van Overmere
overhandigd worden. Toen
Robert met zijn fleurige
vracht arriveerde, riep men
hem links en rechts toe dat
hij best rechtsomkeer maak
te... Wat er gebeurd was?
De Gijzegemse «all-round-
speler» Nolle De Schrijver,
een hoogopgeschoten
hoogblonde jongeman die
het «sluitstuk» van de verde
diging was, verliet zijn egel
stelling, ging in de spits van
de aanval spelen en kraakte
Overmere. Nolle graaide een
verre voorzet mee, rukte en
plofte uitgerekend op het
goeie moment zijn zware
voet tegen de bal die voorbij
de verbauwereerde Over
meerse keeper tegen het net
keilde. De Gijzegemse fans
begonnen meteen aan een
dolle zegedans: Overmere
zou binnen de drie minuten
moeten terugslaan, en dat
zat er niet meer in. Scheids
rechter Willemsen had geen
enkele «onregelmatigheid»
gezien. Zijn vlaggeman e-
venmin. De Goal werd dus
gevalideerd...
«Echt, wat toen in ons
omging, is onbeschrijflijk»,
vertelt Gilbert Moerman,
«als kleine kinderen hebben
we toen in de kleedkamer
ons verdriet uitgehuild. Met
een was voor de Overmeerse
klub een periode van duide
lijke teruggang aangebro
ken: Achiel Van Driessche,
onze doelpuntenmaker, was
over het beste heen. Ver
scheidene «ouderen» zwak
ten af en de een na de ander
legde het bijltje neer: de
«glorietijd» was voorbij. O-
vermere en Berlare fuzio-
neerden, en al bleek dat
huwelijk eerst minder geluk
kig omdat de ploeg door een
ongunstige samenloop van
omstandigheden uit «derde»
degradeerde, een nieuwe
aanpak maakte de zaak ge
zond: Overmere is kam
pioen en stijgt.
NIET DE EERSTE KEER
Die flop Overmere-Gijzegem
was Gilbert Moermans' eer-
en daarom hakte hij er maar
op los. Bij ieder kontakt
schopte hij me tegen de
wereldbol. Ik had me al een
paar keren bij de arbiter over
die gang van zaken beklaagd
doch de man in het zwart
wimpelde mijn jeremiade
glimlachend af en liet de
«beenhouwer» betijen. En
toen gebeurde hetik inkas-
seerde mijn zoveelste schop
tegen de schenen, hoorde
mijn vrouw roepen: «geef
hem van hetzelfde laken ee
broek» en deed warempel
wat «mijn wettige echtgeno
te» vroegik gaf de kerel een
draai om de orenRezultaat
we mochten het allebei af
trappen. Ik mocht vier zon
dagen op het strafbankje,
Van Lombergenzeven.»
BROEDERLIEFDE
Gilberts vier jaar oudere
broer Fred werd op een
goeie dag het slachtoffer
van zijn «voorbeeldige»
broederliefde. Tijdens een
spelfaze haalde een tegen
stander Gilbert met een bru
tale tussenkomst tegen het
gras en gaf hem zelfs nog
een duwtje als toemaat. Er
werd voor fout gefloten,
maar Fred vond de tussen
komst van de «hakker» zo
^gortig dat hij de vent met
een flukse oplawaai be
dacht. Het vervolg van het
verhaaltje is zeer simpel:
Fred vloog buiten en Gilbert
trapte de vrijschop in de
goal. Over goaltjes gespro
ken: «in Beervelde scoorde
ik er tijdens een bepaalde
match drie op een rijtje en
we verloren nog. Ik heb de
«jongens van de verdedi
ging» toen niet uitgekafferd,
zoals logischerwijze van mij
werd verwachtze hadden
hun best gedaan en knden
het ook niet helpen dat «de
anderen» beter waren.
Overmere heeft in ons pro
vinciaal voetbalwereldje een
roemruchte naam: het zijn
gevaarlijke mannen, je moet
op je tellen letten of je krijgt
er van langs en weet ik veel.
Hoe zit de vork eigenlik aan
de steel? «Op het terrein zelf
gebeurt zelden of nooit iets.
Jawelde klassieke «wrij-
vingskens» beleef je wel
eens. Maar voetbal impli
ceert nu eenmaal kontak
ten: bij volley zijn de ak-
teurs door een net geschei
den en botsingen tussen
spelers zijn uitgesloten. Als
je de straflijsten over het
hele jaar onder de loep
neemt, stel je vast dat de
voetballers van Overmere er
goed uitkomen. Het kwaad
geschiedt altijd via enkele
heethoofdige supporters.
Dat zijn er slechts een hand
jevol maar het is genoeg om
je goeie naam te bederven
die mensen denken dat ze de
klub dienen door hard en
luid te schreeuwen of dwaze
streken uit te halen. Hun
bedoelingen zijn misschien
goed, maar ze bereiken een
ongewenst boemerangef-
fektde klubkas kan voor
hun boze buien opdraaien.
Een vereniging kèn doodge
woon niet zonder vurige
fans, doch ergens moet een
grens zijn: die driftkoppen
zouden beter thuisblijven in
plaats vanalsmaardoor de
boel op stelten te zetten en
de faam van degenen die het
goed menen, door het slijk
te sleuren.»
TEENNAGEL
Gilbert Moerman is een
«harde». Hard voor zichzelf
althans. Schoonpa Emiel
Roels heeft het allemaal
meegemaakttwee keer per
week traint Gilbert. Het ge
beurde al een keertje dat hij
ertegen opzag, dat hij zich
niet lekker voelde, maar als
het tijd wordt om zijn spul
len in het valiesje te steken,
kan iet of niemand hem
tegenhouden. En een match
missen? Dan moet het al
biezonder erg zijn. OP een
goeie keer mest een teenna
gel verwijderd worden. Voor
de meesten zou dat een
uitstekende reden zijn om
een zondag rust te vragen.
Gilbert Moerman liet rond
dat «uitsteeksel» een be
schermendezwachtel draai
en en... voetbalde. Eens zat
hij met een bronchitis ge
plaagd. Zegde de dokter:
«als je willens nillens wil
shotten kan dat: met een
spuitje kikker ik je op. Maar
of je maandag naar je werk
zal kunnen is wat anders.
Gilbert heeft het risiko ge
nomen hij liet zijn klub niet
in desteek.
Hijzelf zwijgt erover als ver
moord, doch zijn «entoera-
ge» weet wat hij heeft moe
ten doen om op bijna 37-ja-
rige leeftijd en na een twin
tigjarige loopbaan nog
steeds een «vaste waarde»
te zijn in een ploeg, ook al is
dit geen vereniging met we
reldfaam.
DROOM
Eén enkele keer in zijn leven
kampieon worden, is altijd
de droom van Gilbert Moer
man geweest. Dit jaar lukte
het«toen we na de laatste
match lachend en schreiend
in mekaars armen vielen,
was dat voor mij de mooiste
dag die ik heb gekend.
Achteraf is dit hele huis hier
omgetoverd in een bloemen
tentoonstelling kijk maar w
met wat ze hier de jongste
dagen binnensjouwden.»
Is dit een eindpunt? «Ik
geloof het niet: wekenlang
heb ik in alle toonaarden
gezongen dat het nu uit was.
Vandaag zie ik het totaal
anders: als de trainingen
voor het komende seizoen
beginnen, trek ik weer twee
keer per week naar de Over
meerse Kloosterlandstraat.
Valt het mee, dan lap ik ern
nog een jaartje bij. Doch als
er bekwame jongeren zijn
om de fakkel over te nemen,
mogen ze me gerust bij de
invallers opstellen. Ik zal er
niemand kwaad voor bekij
ken.
Waaraan is die langdurige
fysische en mentale paraat
heid van Gilbert moerman te
danken? «Eerst en vooral
aan mijn liefde voor de sport
en het tikkeltje karaktervast
heid dat anderen me toe
schrijven. Primordiaal was
nochtans de morele steun
van Georgine, mijn vrouw.
Zij stond altijd achter mij. Al
je geen begrijpende echtge
note hebt, is het vlug opge
doekt met een sportcarrière»
Er moet ook een reden zijn
voor de huidige hoogkon-
junktuurvan FCSK OVerme-
re. «Inderdaad: een aantal
jongeren meldden zich, en
de inbreng van begaafde
elementen als Vermoens en
Steeman was niet vreemd
aan de «revival». De spelers
kunnen het echter niet zon
der degelijke leiding: onze
trainer Laurent Veldeman
was altijd een uitstekend
voetballer, en als oefen-
meester heeft hij ook gezag
Met hem valt niet te sollen,
en het is maar best ook. En
de dirigenten? Ik kan niet
genoeg de nadrk op hun
verdiensten leggen: wat die
mensen doen, is misschien
minder spektakulair, omdat
ze vooral «in de schaduw»
werken. Maar ze vormen een
homogene ploeg en dat is
van zeergroot belang.»
HULDE
Over enkele dagen wordt
kampioen Overmere gehul
digd en er is ook een kampi
oenenbal in de buurt van de
voetbalkantien wordt dan
een reuzetent opgetommerd
mdie voor de gelegenheid
volloopt. Een spetterend
feest wordt dat. Maar intus
sen dokteren de dirigenten
al aan de «ploeg van de
toekomst»: of er al dan niet
naar buiten gekeken wordt
voor degelijke transfers, we
ten we vandaag niet. Feit is
dat Overmer in «derde» een
degelijk figuur wil slaan en
misschien genoopt wordt
bij andere klubs over het
muurtje te gaan lonken.
Al dient gezegd dat een
gezonde jeugdpolitiek ge
huldigd is en in de «eigen
kweek» materiaal voorhan
den is dat in een verre of
nabije toekomst aan de ver
dere uitbouw kan meewer
ken. Overmere stilaan maar
zeker hogerop te zien klim
men zou Gilbert Moerman
erg prettig vinden, ook
moet dat mettertijd zoni
hem gebeuren. Er is imm
een wet van komen en ga<
Misschien kan hij over en
Ie jaartjes voor zijn ei{
pagadders supportert
Marc is nog maar elf en c
te jong voor de kadetii
doch trainen doet hij reeft h
Gert is pas zeven jaar er
trapt ook graag tegen
balEen teken aan de wai
MARC MAR(
ike
d
ch
■Jt
Het is een traditie geworden dat de Dendermondse burgerlijk^
bescherming regelmatig korte en halflange uitstappen organiJ n
seert.
Voriga week vrijdag, 3 mei, werd een autocar ingelegd naaj
de Koninklijke Serres in het Koninklijk park te Laken.
De serres zijn sinds 1 mei jongstleden voor enkele weken c
's avonds opengesteld voor de duizenden bezoekers. De we
reld van de fauna komt door de aangepaste verlichting no<
sterker tot uiting in al zijn pracht en praal.
Reeds onmiddellijk komt men in een echte 'jungle'-sfeer, D<
irigangshal met zijn reusachtige bananenbomen, slingerplan
ten, lianen en varens, waartussen kleine bosbloemperken zijl
aangelegd doen U in een andere wereld terechtkomen. Het i
net alsof men elk ogenblik een aapje uit een der dichtbebla
derde bomen zal zien verschijnen. Een met hortensia's be
zaaide trap leidt de bezoekers naar een overwelfde bloemen
gang waar diverse «fauna-artikel en» uit het Braziliaans»
Amazonegebied zijn aangebracht.
In de verschillende zalen, onderling verbonden door gangen
die langs de zoldering en de wanden met bloemen, vetplanter
en dergelijke zijn versierd, ontdekt de bezoeker vele bomen u
alle streken der wereld. De Ficus Elastica (Aziatische Tropen)
de Fuchsia (Peru en Chili), de Ficus Pumila (Japan, China e
Australië), de Platycerium Hillii en Platycerium Tomaria (Aus
tralische Tropen), verschillende soorten varens, vetplanteri
zijn enkele namen van de honderden verschillende soorte
die men er aantreft.
De frisheid en de heerlijke geuren van de niet met honderdei
maar met duizenden gegroepeerde azalea's, geraniums, be
gonia's, stokrozen, hortensia's, roodendrons, enz. maker
een bezoek tot een onvergeetelijk iets. f
Links en rechts zijn er enkele zijnissen aangebracht welk$ ai
prachtig verlicht zijn. Op de achtergrond bevinden zich witte
griekse beelden omgeven door sleutelbloemen, viooltjes, ro- ma
zen, vergeet-me-nietjes, enz. Hier, in deze wereld herleef ,en
de geschiedenis der sprookjes uit 1001 nacht len
In de wandelgangen en zalen zijn hier en daar ook borstbeel- >na
den aangebracht, onder meer dat van Louis Paras, de eerste re
hovenier van het Koninklijk Domein van Laken. 1
In de gangen zijn de wanden uit bloemen opgebouwd dooijpN
middel van bloempojten met witte, roze en rode bloem-
soorten zodat men tot twee schuine bloemenwanden^
komt. c
toe
ELEKTRIEKER GEVRAAGD nd.
De Burgerbescherming zal de reis zeker niet zo vlug vergeten, oh»
niet alleen vanwege de overweldigende pracht van kleur en^ec
geur, maar tevens vanwege het uitvallen van de verlichting
Eenmaal opgenomen in de file tussen ingang en uitgang moe
men steeds vooruit. Wanneer men dan ongeveer halfweg is*"
het licht uitvalt en de duizenden bezoekers in het donka ff
worden gezet, indien dit bijna drie kwartier duurt, het lichi da%n
aangaat voor een kleine vijf minuten, terug dooft, dit laatste L
zich nog drie maal herhaalt, dan is dit een (onprettige) ervaringwa;
die men niet zo snel vergeten zal. Slagzinnen zoals 'De koning w
vraagt 10 elektriekers voor de serres', 'Lichtenherstellers, >tor
goed loon, gevraagd. Zich wenden Koninklijk Paleis te Laken',
blijven dan niet lang uit.
Doodjammer was het dat in de laatste reuzenzaal met eeuwe- n e
noude torenhoge, inlandse en tropische boomsoorten een
overdekte minihof (maar wat is hier mini?) waar de bezoe-
kers kunnen in rondwandelen en uitrusten op de in het lover mt
verscholen rustbanken, de verlichting niet meer te hersteller i
was
jat
