IN DE BELFORTKELDER
NAKAARTEN OVER HET VOORBIJE TONEELSEIZOEN
KULTUUR
KALENDER
STADSGENOOT VAN INGELGEM
OOGST SUKSES IN NEDERLAND
RETROSPEKTIEVE JULES DELAFORTRIE
ONDER GROTE
BELANGSTELLING GEOPEND
FILM BIJ ONS
PAPILLONf"^® ÜK
OPEN DOEK
VOOR EEN BOEK
20 - 21 -6-74 - De Voorpost
Jullie zagen, beleefden, ondergingen, bekritiseerden, applaudisseerden,
mompelden goedkeurend, trokken de schouders opDe eerste maanden
van het seizoen gaven geen gedwongen aanblik meer van een met centime
ters dik bestofte stadsschouwburg, geen plakkende wipstoelen en zere be
nen meer. Alvast een pluspunt voor dit seizoen. De toneelverenigingen zijn
doorgaans politiek getint. Bij de diverse besprekingen werd hiervan volle
dig afstand genomen en werd uitsluitend het kunstzinnige en de kreativiteit
als norm genomen.
Wij stellen het als onze taak de diverse
teaterverenigingen stuk voor stuk te
feliciteren met wat zij gebracht heb
ben. Een toneelspel vraagt maanden
van intense voorbereiding, en in een
wereld waar niets meer voor niets ge
beurt en de geschenkgevers nog dun
gezaaid zijn, is dit belangloos spende
ren van een deel van de vrije tijd dan
ook zeer verdienstelijk. Dat sommige
toneelgezelschappen het financieel
nogal krap hebben is algemeen gewe
ten. Konkurreren met rijkere vereni
gingen die een professionele aanpak
financieel aankunnen is aldus onmo
gelijk en moet als eerste groot punt
gelden waarop een bespreking dient
aangevat. Vergelijking is hier onmo
gelijk, zoniet zelfs onredelijk. Een net
voorstel dat wij en anderen zouden
kunnen in overweging nemen is de
subsidie. Het stadsbestuur zou hier
beslist geen kwaad doen als de belang
stelling in een hogere bijdrage kon
worden omgezet, alhoewel we er on
middellijk aan toevoegen dat de ver-
enigingen die de stadsschouwburg be
speelden voor hun dekorbouw ruim op
het stadspersoneel konden rekenen.
Teater moet wortelen in het volk en de
toeschouwers vormen dan ook het
tweede probleem. Produkties als
«Korczak en de kinderen» en «Tho
mas Morus» wekken belangstelling
voor slechts een minderheid, met het
gevolg dat deze produkties een put
slaan in de verenigingskas. De grote
massa moet het hebben van de blijspe
len, te begrijpen als men toneel als
zuivere ontspanning ziet, als kompen-
satie voor een jachtige levenswijze.
Het puur kommerciéle teater waarin
alles gericht wordt op het onverbidde
lijke sukses, waar men alleen be
proefde truks en talent misbruikt,
zorgt voor bomvolle zalen. Graag za
gen we echter een inspanning van alle
toneelverenigingen om de durf op te
brengen benevens een suksesstuk ook
een werk met diepere grond te probe
ren. Wanneer men stelselmatig zijn
publiek dwingt te leren luisteren en
kijken naar stukken met inhoud, zul
len evenredig de problemen omtrent
de leefbaarheid van een groep hun op
lossing vinden. Wat nu onze kritiek op
de toneelstukken betreft moeten we
bekennen dat wat kwaliteit betreft wij
soms moedwillig zedenpreekten en
scherp reageerden. Anderzijds ston
den we verbaasd over de degelijkheid
van sommige produkties en stonden
op het meest onverwachte moment, in
de meest onwaarschijnlijke voorstel
ling voor een toevallige super vertol
king van een akteur, waarbij we dan
geneigd waren in superlatieven te ver
vallen. Wat nu de toneelverenigingen
zelf betreft, meer in het bijzonder, de
publiek. De mensen komen toch om
zich te amuseren, ent mag niet te lang
duren zodat ze achteraf nog een pint
kunnen pakken. Dat is ook het spijtige
in de stadsschouwburg. Er zou een
foyer moeten komen. Tijdens de
pauze moet het publiek buiten met het
gevolg dat niemand nog van de vesti-
vrucht van het huwelijk» van Staf
Knop. Daar kwam hij in kontakt met
Jo Beeckman. Sindsdien speelden zij
bijna altijd samen. (o.a. een prachtige
vertolking van Kent U de melkweg).
Zijn voorliefde gaat uit naar de drama
tische rol, alhoewel het komische hem
ook ligt. Hij probeert graag een zo
men het publiek dwingen. Het toneel
is zeker niet dood. De jeugd komt
nogal op. Maar vooral een efficiënt-
passende reklame ware goed. Men
zou affiches naar scholen kunnen stu
ren en een jaarlijkse prijs toekennen
aan de meest verdienstelijke leerling
in de voordrachtkunst.
VRIJDAG 21 JUNI
Aalst
20 uur: in lokalen C.S.V., Welle-
kensstraat 45 vertoning van drie
dokumentaire films van de alter
natieve distributie:
El Fath, op het ritme van een
strijdlied, China op het eerste
Gezicht en Studentenrevolte-
Gent '69.
Tot zondag 30 juni in de Belfort
kelder, Grote Markt retrospek-
tieve tentoonstelling Jules Dela-
fortrie. Open op zondagen van 10
tot 12 uur en van 15 tot 19 uur,
gedurende de week van 15 tot 20
uur.
Affligem
Tot zondag 23 juni in het Kultu-
reel Centrum: tentoonstelling
drie kunstenaars uit Nederlands
Limburg; Herman Bolenius,
Frans Heynen en Ton van de
Rotten. Open op zaterdag van
14.30 uur tot 20 uur en op zondag
van 11 tot 13 uur en van 14.30 tot
20 uur.
Moorsel
Tot 30 juni tentoonstelling in lo
kaal Pee Klak, Waverstraat 30
van werken van de missiebroe
der André De Witte, Petrus De
Ridder en Freddy De Cocker.
Toegankelijk alle dagen van 9 tot
21 uur.
Lede
Tot 27 juni in de afspanning De
Bonte Os, tentoonstelling van
werken van Lucien Buysse, Mar
tin Byttebier, Marcel Dubois.
ZATERDAG 22 JUNI
Aalst
Van 14 tot 17 uur, op zondagen
en feestdagn van 10.30 tot 12.30
uur en van 14 tot 17 uur, 's vrij
dags gesloten. Verder elke
maandag, dinsdag, woensdag
en donderdag van 14 tot 17 uur
dit zijn de openingsuren van het
Oudheidkundig museum, Oud-
Hospitaal, Oude Vismarkt 13.
Vanaf 17 uur in de Nieuwstraat
optreden van het Corum Alostum
Imperiale met folkloristische
straatliedjes.
ZONDAG
Aalst
20 uur: in lokalen PAN. Welle-
kensstraat 45 vertoning van
■•Modern Times» van Charles
Chaplin.
MAANDAG 24 JUNI
Aalst
20 uur: informatieavond over In
dia door Pater Van Nuffel, zelf 21
jaar ter plaatse, en dit in zaal 't
Kapelleke, Meuleschettestraat.
Paul Sonck van «Voor Taal en
Vrijheid».
onderlinge verstandhouding, vingen
we nogal eens geruchten op over
egoïsme van sommige mensen, die de
onderlinge vriendschapsband die de
amateurs zeker moet verbinden, door
afgunst en elleboogduwerij, tot een
kunstmatig «elkaar verdragen» degra
deert, wat vanzelfsprekend aan de
kwaliteit van het spel niet ten goede
komt. Wij gingen over dit alles met
drie amateur toneel spelers praten.
Francine en Ronald Schollaert
Het toneelkoppel van «Arbeid en
Kunst». Zij blond, lief, onderwijze
res. Hij bankbediende, de geknipte
man voor de vaudeville, mager, lenig,
met vinnige ogen en een enorme mi
mische vaardigheid en een respektabel
aantal jaren ervaring. Over het genre
stukken hebben Frangine, en Ronald
een verschillende opvatting. Zij zou
graag eens in een ernstig spel optreden
en hij voelt zich aangetrokken tot het
vaudeville genre.
Wat verwacht je van het Aalsters
toneel?
We zouden toch amateurstoneel moe
ten brengen op een semr-professioneel
peil. Maar met acht kringen is zoiets
moeilijk te verwezenlijken. Er moet
niet noodzakelijk een fusie komen
maar veel meer samenwerking zoals
in het jeugdteater. Er zou vooral kon-
takt moeten zijn tussen de toneelgroe
pen, in die zin dat twee ik drie leden
regelmatig vergaderen om zo hun pro
blemen en suggesties naar voor te
brengen. Elke vereniging zou een tien
tal kaarten (betaald uit de kas) moeten
aankopen om zo eikaars werk te kun
nen gaan bekijken. Tijdens de Dirk
Martenfeesten is het initiatief om ge-
zamelijk een Shakespeare stuk op te
voeren, spijtig mislukt.
Welk gevoel heb je bij werk en op
treden?
Francine: Ik vind het meer dan een
vrijetijdsbesteding, ik moet iets pres
teren en het geeft me een zekere vol
doening. Ik denk alleen aan mijn rol.
Maar zenuwen... die blijven me toch
ook steeds parten spelen, (daar valt in
de zaal toch niets van op te merken!)
Ronald: Ik heb het toneel nodig. Ik
kijk zelden naar T.V. Toneel deze
kreatieve vrijetijdsbesteding is een
kleine passie, de ambitie is er om een
bepaald peil te beréiken. Ok poog de
mensen ontspanning te brengen. Ook
het groepswerk is interessant. Grillen
zijn hier uit den boze, men moet zich
kunnen aanpassen, 't is een sociale
groep.
Hoe zie je de houding van het stads
bestuur
Die houdt er zich zoveel mogelijk bui
ten. Aan de subsidies kan best wat
gemarreld worden. Jammer dat de
zaal van het «Groene Kruis» niet is
afgewerkt, want in de stadsschouw
burg zijn de mogelijkheden erg be
perkt.
En het publiek?
Er komt meer en meer jeugdig pu
bliek. Men wordt ook kritischer en
men durft zeggen «'t Is slecht».
Welk stuk speelde je liefst?
Francine: Marie, het dienstmeisje in
Blaise
Ronald: Valstrik voor een man alleen,
een politiekomedie waarin ik een in-
spekteur was verkleed in onderpas-
Noël De Smedt
Hij begon in 1956, op proef van één
jaar. Om in 't Land van Riem te kun
nen beginnen moest je twee peters
hebben Hij kon rekenen op Pierre
Callebaut en Willy De Swaef, In het
seizoen 1957-58 zat hij in de toneel
kommissie en in september 63 werd
hij bestuurslid. Nu is hij waarnemend
voorzitter ter vervanging van Frits De
Coninck die in april 1973 overleed.
Tot zijn mooiste herinneringen be
hoort de operette «De lustige boer»
waar hij als burgemeester er het pu
bliek toe bracht uit volle borst mee te
zingen.
Hoe gebeurt de keuze van de stuk
ken?
Elk lid van het bestuur geeft advies.
Wordt een stuk weerhouden dan
maakt elk lid een mogelijke rolverde
ling op en deze wordt dan samen be
sproken. Het dekor en de kostumes
spelen hier ook een grote rolEr zijn in
het bestuur twee strekkingen, de enen
willen hogerop en de anderen opteren
voor blijspelen die de kassa spijzen
Wat met avant garde toneel?
Ik sta er zeer skeptisch tegenover.
Men moet rekening houden met het
Francine Schollaert
aire gebruik maakt en de toeschou
wers onder mantels bedolven zitten.
En de subsidie?
7.500 fr. Dat is onvoldoende. Stel je
voor als men een gastregisseur vraagt,
wat kan men dan nog doen?
Paul Sonck
Hij is accountant, lid van «Voor Taal
en Vrijheid» en van de «Rederijkers
kamer Rosiers» uit Dendermonde.
Zijn toneelkarrière begon al twaalf
jaar geleden. Hij volgde een kursus
regie maar stopte na een jaar. Met
twee vrienden Jean-Paul en Nora De
Boitselier kwam hij bij «VoorTaal en
Vrijheid» en speelde cr al meteen «De
Ronald Schollaert van «Arbeid
en Kunst»
grote verscheidenheid van persona
ges. Volgens Sonck is het Aalsters
toneel te veel versnipperd, hij ziet een
gezonde samensmelting als nopdzake-
lijk, maar de geschiedenis van som
mige oude verenigingen maakt dat
onmogelijk. De interesse die de offi-
ciëlen opbrengen kan beter en men
moet dringend naar een oplossing
zoeken omtrent de zaal.
Waarom altijd blijspelen?
Ik denk dat het een modeverschijnsel
is. Wij zitten nu in de Aalsterse komi
sche periode. Wij kenden ook al een
melo-dramatische periode. Misschien
met de verandering van zaal komt er
een ernstiger tijdstip. Zoniet moet
Waarnemend voorzitter van 't
land van Riem, Noël de Smedt.
Welk gevoel heb je vóór het doek
't Is een plezante gewaarwording, je
hebt het geroezemoes van de toe
schouwers, de geur van de schmink,
de hele atmosfeer is enorm. Soms heb
je wel eens een ogenblik schrik, maar
dat verdwijnt van zodra het stuk be
gint.
ROEL VAN DE PLAS
Sinds de aanstelling van Kristiaan Van Ingelgem tot organist van
de St.-Martinuskerk is het Aalsterse muziekleven er beslist op
vooruitgegaan. De affiches van talrijke koncerten waarop zijn
naam vermeld staat, getuigen daarvan. Wat evenwel niet be
duidt dat zijn werkterrein tot deze streek beperkt bleef. Van
Ingelgem koncerteerde reeds meermaals voor de Belgische
Radio en maakte reeds toernees in Nederland, Spanje en Frank
rijk.
Nog onlangs gaf deze stads
genoot een koncert op het ge
restaureerde orgel van de
Oostkerk te Middelburg (Ne
derland). Hij speelde er werken
van J.S. Bach, M. Van den
Gheyn, C. Balbastre, F. Peet-
ers en C. Messiaen. Dit alles in
een geslaagde en zeer ver
fijnde uitvoering waarvoor
onze opgetogen Middelburgse
Noorderburen hem dankten
met een warm en gemeend
applaus. De inrichtende kon-
certkommissie kontrakteerde
hem voor de «Zomerkoncerten
1975» in de Nieuwe Kerk te
Middelburg en de «Zeeuwse
Courant» bedacht de organist
met een wel uitermate lovende
kritiek.
«Onze Zuiderburen,» zo
schreef deze krant onder meer,
«hebben de goede gewoonte
de komponisten van eigen land
niet te vergeten in hun pro
gramma's. Van Ingelgem
bracht werken van de eigen
tijdse Flor Peeters en van Mat
thias van den Gheyn, die door
zijn biograaf Van Elewijck de
grootste Belgische komponist
van de 18® eeuw werd ge
noemd. Uil zijn «Morceaux
fugés» speelde Van Ingelgem
er drie, klankrijke werken, die in
goed gevonden registraties
werden uitgevoerd. Hij had
trouwens zeer veel werk ge
maakt van het registreren en
moet daarvoor heel wat voor
bereidend werk hebben verzet.
Dit was dan ook duidelijk "uit de
interpretatie van vier van de
tien orgelkoralen van Flor
Peeters. Het koncert werd wel
sterk door de Kerstgedachte
gekenmerkt. Vóór de Kerstko
ralen van Peeters en de minia
turen van Messiaen immers,
werd «Joseph est bien marié»
van Claude Balbastre ge
speeld. Hier en ook bij Bachs
fantasie over «Valet will ich dir
geben», bewees Van Ingelgem
dat hij een voortreffelijk fijnzin
nig en intelligent kunstenaar is.
Om zijn koncert te besluiten
koos hij twee delen (Les Be
rgers en Les Anges) uit het «La
Nativité du Seigneur» van
Messiaen. Van Ingelgem, vol
komen thuis in de eigen melo
dische, harmonische en ritmi
sche middelen, die Messiaen
toepast, gaf een ontroerend
schone vertolking van de be
schrijving van enige personen
die aan het Kerstfeest een bij
zondere bekoring verlenen.
Een treffende kombinatie van
komponist, instrument en in
strumentalist».
Ook een optreden te Culem-
borg nabij Utrecht van deze
stadsgenoot-organist werd
door het Nederlandse publiek
gunstig onthaald, en resul
teerde ook daar in een nieuwe
uitnodiging voor de volgende
koncertreeks.
F.K.
Zoals in een vorige uitgave kort vermeld richt de vereniging
voor Aalsters kultuurschoon (V.V.A.K.) van 17 tot 30 juni een
retrospektieve tentoonstelling van werk van Jules Delafor-
trie (1880-1911) in. Op de opening zaterdag jongsleden ver
telde voorzitter Jan Van der Hulst in zijn rede dat de gedachte
tot deze retrospektieve reeds in 1969 gegroeid was. Samen
met Raoul Dierickx trok hij naar de familie van de kunstenaar
en verzamelde daar de nodige materialen. Dhr. Van der Hulst
die de kunstenaar van nabij gekend heeft schetste de per
soonlijkheid van Delafortrie en haalde anekdotes aan.
Schepen Van Den Eede zag de gebore- overleed te Aalst in
tentoonstelling als een initiatief 1933 w ir hij gehuwd was met
dat stemt tot overweging en
huldigde de V.V.A.K.. die met
deze realisatie zich zeer ver
dienstelijk maakt. Burgemees
ter De Bisschop, eertijds vriend
van Delafortrie, haalde jeugd
herinneringen op Ter gele
genheid van de retrospektieve
die benevens schilderijen ook
tekeningen en werk van de
kinderen toont, is een brochure
uitgegeven door de V.V.A.K.
Zoon Luc Delafortrie, oudste
van de nu nog levende zonen
van de kunstenaar beschrijft er
het leven van zijn vader, Jules
werd in 1880 te Oudenaarde
een doe 'er van Pieter Daens.
Hij werkte vooral met houtskool
en met pastel en legde de oud
ste hoeken van de stad Aalst
vast. Hij deed dit ook met
Knokke en met de streek van
Tiegem. Op politiek terrein was
hij eveneens bedrijvig. In de
brochure vinden we benevens
foto's van de verschillende
hoekjes als De hete oven (Ar-
beidstraat), De oude Vismarkt,
De Molens (Molenstraat), een
bijdrage door de kunstkritikus
Isidoor Van Beugen over de
kunstenaar Delafortrie en Jan
der Hulst beschrijft de grote,
eenvoudige persoonlijkheid
die Delafortrie was. De ten
toonstelling toont een vijftigtal
werken, daar waar er op de
programma's slechts nege
nentwintig vermeld staan. On-
ingewijden zullen aldus uit de
geschiedenis rond Delafortrie
maar moeilijk wegwijs raken. In
de toonkasten zijn verder nog
het schetsboek van de kunste
naar, familieportretten van de
kinderen, het schilderij van
schoonvader Mayart en van
dochters Maria en Anna in de
bloemen, door Pieter Daens
zelf, aanwezig. Men kan er ook
kennis maken met het werk
van Luc Delafortrie: zijn biogra
fie van Adolf Daens, van Pieter
Daens, Adolf en Pieter Daens,
de mannen van de doorbraak,
en de Witte Lotus Lacht, alsook
boeken van andere schrijvers
over Adolf en Pieter Daens. De
tentoonstelling blijft geopend
tot en met zondag 30 juni 1974.
ROEL VAN DE PLAS
WEEK VAN 21 TOT EN MET 27 JUNI 1974
«Dustin Hoffman als Louis Delga in «Papilion»
Feestpaleis: «PAPILLON»
Frans-Amerikaanse ko-produktie, naar het gelijknamige boek
van Henri Charrière. Een groots opgezette avonturenfilm, die
eigenlijk niet kon mislukken doordat er een groot aantal spe
cialisten aan meewerkten. Om te beginnen met de regisseur:
Franklin J. Schaffner, de man die «De Apenplaneet» en «Pat-
ton» maakte, als het ware geroepen om grote avonturen in
beeld te brengen. Vervolgens Dalton Trumbo, werkte mee aan
het scenario en speelt ook in de film. Trumbo heeft ten tijde van
de kommunistenjacht in de Verenigde Staten nogal wat last
gehad met McCarthy, hij stond op de zwarte lijst. Ook hij heeft
al heel wat op zijn aktief: hij werkte o.a. mee aan «Exodus», om
er toch maar één te noemen. Verder maakte hij in '71 zelf een
film, naar een boek van hem: «Johnny got his gun», een
schitterende aanklacht tegen oorlog en geweld, shelaas geen
kommercieel sukses, zodat de film de laatste tijd de ronde doet
in film- en jeugdklubs.
Jerry Goldsmith, die de muziek schreef, is ook al geen onbe
kende. De soundtrack van de «Stagecoach»-remake schreef
hij o.a.
En dan zijn er nog de twee hoofdrollen, Steve McQueen als
Papillon en Dustin Hoffman als Delga, waar ik U zeker niets
over hoef te vertellen. Dit alles niet om U een inleiding in de
filmgeschiedenis te geven maar om aan te tonen dat in «Papil
lon» een aantal talenten aan het werk zijn en dat het resultaat
In verhouding is met al die grote namen. Het verhaal zal ik U
niet vertellen, maar ik moet toch even zeggen wat Louis Delga
er bij komt doen. Het personnage van de valsmunter werd
door de scenaristen gekreèerd, in de bestseller van Charrière
komt hij niet voor. De avonturen van Papillon alleen zouden te
veel op een ego-trip (gisteren ook Jasperina gezien?) gaan
lijken, daarom sluit hij vriendschap met Delga. Die vriend
schap groeit uit hun gemeenschappelijk verlangen naar
vrijheid en is bijzonder hecht aaingezien zij ontstaat in die
harde omgeving van het strafkamp: uit het feit dat zij hetzelfde
lot ondergaan groeit een solidariteit zoals men die nog zelden
tegenkomt.
In «Papillon» is alles aanwezig om er een goede avonturenfilm
van te maken, 150 minuten boeiend genieten dus.
Palace: «SHOWDOWN»
Western met Dean Martin en Rock Hudson.
Alfa: «SEX CONNECTION»»
De titel verwijst naar «The French Connection», maar daar
houdt dan ook elke vergelijking op.
GUY DE LOM6AERT
TERUG NAAR INA DAM
MAN
Simon Vestdijk is de
meest próduktieve roman
schrijver die de Noordelij
ke Nederlanden ooit ge
kend hebben: 50 romans,
20 verzenbundels, 30 es
says over literaire en ex
tra-literaire onderwerpen
als film, muziek, plasti
sche kunsten, filosofie en
esthetiek. Daarom zei de
dichter Adriaan Roland
Holst over hem: Vestdijk
schrijft sneller dan God
kan lezen.En Menno Ter
braak noemde hem een
duivelskunstenaar. Een
omvangrijk proza-oeuvre
als dat van Simon Vestdijk
is inderdaad ongewoon
voor het Noorden, terwijl
het helemaal niet uitzon
derlijk is voor de Zuidelijke
Nederlanden, we hoeven
slechts te denken aan,Con
science, Streuvels, Tim
mermans, Snieders, Van
Hemeldonck, Lampo, Gij-
sen, Boon, Ruislinck...
Stilistisch is Vestdijk ech
ter géén duivelskunste
naar. Tenzij men het einde
loze geduld \f/aarmee hij
zijn inhoudelijk rijke maar
vaak stroef overkomende
zinnen opbouwt, als een
duivelskunst ervaart. Bij
voorbeeld in hiernavolgen
de zin. Van de overige
lokalen is weinig anders te
vertellen dat dat er overal
vuile, gekleurde wandpla
ten rondhingen: meer van
Luzern, een middenge
bergte, een hunebed, de
Cantal, de waterval van
Schaffhausen (er waren
drie watervallen van
Schaffhausen, maar bij
één er van was het room
achtige gele schuim ten
minste met potloodkrab
bels overdekt), en in het
Duitse lokaal een plaat van
een hoenderhof: ein jun-
ges, hubsches madchen
spaziert über den Steg,
vooral niet met «steeg»
vertalen, want dan vergat
meneer Horsting, die on
getrouwd was en roodha
rig als Peek, zij het ook in
een iets minder vulgaire
nuance, uit verontwaar
diging het krijtje op de
grond te gooien, wat dan
weer het voordeel had, dat
de vooraanzittende meis
jes niet genoodzaakt wa
ren hun voeten, als op
commando, met een slag
op de grond te laten vallen
Met die volzin gelukkig
zijn de Vestdijk-zinnen
meestal niet z'o wijdlopig
is het millieu geschets
van Anton Wachter en Ina
Damman, de hoofdperso
nages uit Terug tot Ina
Damman, wellicht Vest-
dijks beste roman. (Uitga
ve Nijgh Ditmar, 's
Gravenhagel-Rotterdam).
De begaafde maar schich
tige Anton Wachter wordt
verliefd op de koel-afzijdi-
ge Ina Damman, met wij hij
samen op de HBS is.
Hoezeer Ina Wachter ook
wel mag, tot een echte
liefdesverhouding komt
het niet: Ina laat zich niet
benaderen en de weigelen-
de Anton is slechts een
initiatiefnemer in zijn dro
men.
HBS-leven met ruziënde
leraren en opscheppende
leerlingen geblaseerd
als ze zijn van de realiteit
waar al die grapjes op
slaan zoeken Ina en
Anton elkaar, onzeker, on
handig en schroomvallig.
Tot Ina Anton laat weten
dat hij haar eigenlijk ver
veelt. Anton vangt die slag
aanvankelijk moeilijk op,
maar wordt korte tijd na
dien afgeleid door het be
gin van een nieuwe ver
liefdheid,
zonder inspanning dit
«nieuwe» meisje kan heb
ben, wendt hij zich echter
af en beslist onvoorwaar
delijk trouw te zijn aan Ina
Damman, Trouw aan iets
dat hij verloren had, aan
iets dat hij nooit had
bezeten.
Frans-Jos Verdoodt
