Weekblad van Dender -
Dnrme - en
Scheldestreek
GEEN BISSCHOPPELIJKE ZEGEN VOOR ST.-ANNAKERK
DEFINITIEVE BESTEMMING
VOOR DOMEIN SGHELEOBT
R. Vergeylen en Zoon
VERGEYLEN
Zwart op Wit
DE VROUW
IN DE FOLKLORE
AALST
STADSULTI-
MATUM
VOOR
GRONDEN
DE BIOLLEY
EEN UITGAVE VAN
De Voorpost
VRIJDAG 8 NOVEMBER 1974 - 27e JAARGANG - NR. 43 -16 F
Als het om bont gaat
DRUKKERIJ-UITGEVERIJ
A. DECUYPER-
ROBBERECHT pvba
Verantwoordelijke uitgever:
A. DECUYPER
PR. 115692 (De Cuyper)
Bureau:
Pontstraat 64 - Aalst
053/70.41.19
Jaarabonnement 750 F
Halfjaar 375 F
Trimester 190 F
EDITIE AALST
Molenstraat 58-60 9300 Aalst
DE NAAM DIE
HET BONT VEREDELT.
AALST
i
In de kerkruimte van de St.-Annakerk, die
„,/ondag Jl. plechtig ingewijd werd, werden
geen bidstoelen noch bidbanken voorzien.
*De kerkgangers maken gebruik van vastge
hechte stoelen of staan afwisselend recht om
yde eredienst te volgen. Zo wilde het de paro-
iegeestelijkheid en de parochiale werk-
jroep Liturgie, wanneer de plannen gemaakt
Awerden voor de inrichting van deze nieuwe
let is inderdaad niet nieuw en
iet voor het eerst dat de richt-
jnen waar Mgr. Van Peteg-
em zich op beroept, in de pro-
,'incie Oost-Vlaanderen heel
vat strikter en op de letter toe-
lepast worden dan in andere
jisdommen Een Vlaams dag-
>lad gaf deze week de mening
fan de bisschop weer, aan de
land van de indrukken van zijn
lauwste medewerkers, daar
dgr. Van Peteghem in de loop
an de week, zelf in het buiten
and verbleef De beslissing
fan de bisschop is bepaald zo
naar niet ingegeven door een
mkele zure oprisping. De re
ien waarom de bisschop de
;erk persoonlijk niet wilde in
regenen dient louter en alleen
n het feit gezocht te worden
lat er alleen zitstoelen en geen
>idstoelen voorzien zijn. Het
jaat de bisschop ook niet lou-
er en alleen om de traditie op
tichzelf, doch wel om de bevei-
iging van de geloofswaarhe-
len. Voor wat de Sint-
parochiekerk die de noodkerk daterend van
1956 vervangt.
Monseigneur Van Peteghem, bisschop van
Gent, was in tegenstelling tot de geplogend-
heid niet aanwezig voor de inzegening van de
nieuwe kerk. Het was kannunik-deken De Vos
die op bevel en in de plaats van de bisschop
zondagnamiddag de inzegening leidde.
parochie. Dit spijts of mede
door de inzegening door deken
De Vos.
Na een verzoekschrift einde
1954 door mgr. Calewaert,
toenmalig bisschop van Gent,
neergelegd bij het Ministerie
van Justitie, komt op 16 maart
1956 het Koninklijk Besluit dat
op de wijk Schaarbeek een
hulpparochie mag opgericht
bestuur, de architekten Felix
van Oostende en Moens van
Aalst aangesproken voor de
bouw van een nieuwe kerk.
Gunstig advies volgde in 1969,
en de openbare aanbesteding
in 1972, en eind van ditzelfde
jaar ging de eerste steenleg
ging door met monseigneur
Van Peteghem. Tal van vertra
gingen zorgden er uiteindelijk
voor dat de kerk pas na twee en
Een volle St.-Annakerk vorige zondag tijdens de inwijding,
maar geen monseigneur Van Peteghem. Kannunik-deken De Vos wijdde de kerk in opdracht ln.(jm)
Individuen die rondlopen en denken in een sfeer van
schoonmoedersmopjes en in een geest van mannelijke
superioriteit zijn bijlange nog geen zeldzame exemplaren
geworden. De toonladder waarop deze lieden hun argu
menten bespelen kan heel divers zijn naargelang ontwik
keling en milieu, een zaak hebben ze gemeen, hun ak
koorden en klanken klinken vals. Het is reeds lang een
uitgemaakte zaak, en was het hem alleen daarom te doen
dan zouden we met deze lijnen open deuren intrappen, dat
de emancipatiestrijd gerechtvaardigd is en naar wezen
maatschappij-vernieuwing inhoudt.
Medio november gaat te Gent de derde vrouwendag door.
Een initiatief dat zijn verdiensten reeds bewees. Alhoewel
bijlange nog niet alles het «je van het» is het zou zelfs
voorbarig zijn reeds te gewagen van enige grote vooruit
gang op het gebied van de bevrijding van de vrouw, dan
toch reeds schuilt er met deze nationale vrouwendag, die
met haar derde editie reeds aan een zekere gewoonte toe
is, een gevaarlijk addertje onder het gras.
Dat telkens op deze vrouwendagen een aantal van rea
lisme getuigende ideeén opgeld maken, kan niet ge
loochend worden en is inherent aan het opzet en de hele
optiek van deze bijwijlen happening-achtige manifestatie.
Een ideeëngoed wordt te grabbel gegooid aan de media
en aan de politieke partijen, in de zoete hoop dat deze
ideeën zouden doorsijpelen en mogelijks tot een realisa
tie zouden komen.
De militante vrouwen slaagden tot op heden wonderwel in
hun opzet. De partijen, zonder uitzondering, elektoraal
steeds gevoelig, lieten de vrouweneisen, althans enkele
ervan, niet aan dovemansoren voorbijgaan, en boden tij
dens de jongste verkiezingen dan ook een bont aanbod
van vrouwelijke kandidaten. Hun programma's waren
voor het vrouwelijk kiezerspubliek nog aanlokkelijker.
Geen partij die hier niet durfde over reppen. En hierin
schuilt nu juist het gevaar, ten slotte is het verkiezingsver-
toon met vrouwelijke kandidaten en eisen, het met een
kluitje in het riet sturen van de emancipatiebeweging. Net
zoals het traditie-worden van de vrouwendag met
ruimte en plaats voor eenieder een gevaar in zich sluit,
betekent de opslorping van het ideeëngoed van de eman
cipatiebeweging door het elektoralisme, een kwade
dienst aan de uiteindelijke betrachting: de bevrijding van
de vrouw. Een afzwakking ligt zo voor de hand en dat kan
de vrouwenbeweging zich zeker nu nog niet permitteren,
er quasi nog niks bereikt.
Rond alle gepraat over emancipatie wordt de vrouw op
nieuw eens handig gebruikt voor uiteindelijk andere doel
stellingen en blijft de vrouw net hetzelfde als in die fol
klore en niet eens onschuldige mentaliteit van de
schoonmoedersmopjes: ze wordt gébruikt.
Het is aan de Vrouwendag te bewijzen dat ze niet wensen
gebruikt te worden en dat het jaar van de vrouw 1975 niet
op één rijtje gesteld kan worden met het jaar van de kas
telen of een ander jaar van de folklore.
JOHAN VELGHE
Annakerk betreft vreest de bis
schop dat de eerbiedige hou
ding, als uitdrukking van het ge
loof in de werkelijke aanwezig
heid van Kristus in de gekon-
sakreerde hosties, verloren
gaat. Eerbied en geloof die hier
gelijk staan met knielen. De in
richting zonder bidstoelen is in
strijd met de richtlijnen van het
bisdom. Het is niet de eerste
maal dat bij overtreden van
deze regels de bisschop wei
gerde een kerk in te zegenen.
Door zijn afwezigheid keurt de
bisschop echter niet het kerk
gebouw af doch wil laten blij
ken dat zijn verbod om alleen
maar zitplaatsen in een kerk te
plaatsen blijft gelden en dat hij
de parochiale geestelijkheid
niet goedkeurt bij hun han
delswijze.
De inwijding van de nieuwe
St.-Annakerk zondag jl. is wel
een hoogtepunt uit de ge
schiedenis van de nog jonge
worden onder de aanroeping
van de Heilige Anna.
Reeds in 1955 begonnen de
werken voor het bouwen van
een feestzaal die «voorlopig»
als noodkerk zou gebruikt wor
den. E.H. Biesemans werd de
eerste pastoor en op 12 augus
tus 1956 werd de noodkerk in
gezegend.
Begin 1967 werd na gunstig
advies van het Aalsters stads-
een half jaar af is.
Het kerkgebouw is vooral funk-
tioneel, gewone materialen
werden gebruikt zoals hout,
vensterglas, betonsteen en de
lage grote ramen geven de
kerkbezoeker de indruk niet
afgesloten te zijn van de bui
tenwereld. Een parochiekerk
naar de gelovigen toe.
JOHAN VELGHE
AALST
Rond het domein van wijlen dokter Schelfout
is te Aalst al fameus wat gebakkeleid. De ene
dag lijkt de geplande oprichting van 158
appartementen onafwendbaar, de volgende
dag is iedereen ervan overtuigd dat de ter
reinen als park ter beschikking zullen worden
gesteld van de bevolking. Twee brieven van
staatssekretaris Dhoore laten duidelijk de op
tie voor effektieve groenzone horen. Schepen
De Neve van zijn kant kan daar wel inkomen,
maar, zo verklaarde hij ons: «Waar blijft die
officiële bevestiging?».
Anderhalf jaar is verlopen
sinds onze kollega's van de
Gazet van Aalst het probleem
voor de pinnen haalden en
sindsdien was het Domein
Schelfout eigenlijk nooit hele
maal uit de aktualiteit, Milieu
groepen (de Milieubescher
mers, Raldes en nu ook het
Aalsterse Leefmilieukomitee)
beukten hard aan tegen elk ge
rucht als zou een privé-projekt
het park tussen de Maanstraat,
St.Kamielstraat, Zonnestraat,
onherstelbaarverminken. Voor
al deze mensen was er (en is
er) slechts een enkele goeie
oplossing: het stadsbestuur
koopt het domein aan en steil
alles open voor de bevolking.
In het verleden heeft dat stads
bestuur steeds geantwoord:
we willen wel, maar waar halen
we de poen Tenslotte bete
kent een slordige 25 miljoen
voor niemand een peulschil.
En zelfs al argumenteerde men
dat deze groene oase toch net
in het stadscentrum ligt, dat
twee scholen en een kliniek en
een honderdtal gezinnen
rechtstreeks kijk- en adempro-
fijt trekken uit deze wig, het
stadsbestuur zag geen moge
lijkheden.
BESLISSING
Na zoveel palaberen en nog
meer kwaad bloed zou dan
eindelijk een definitieve be
stemming gegeven zijn aan het
Domein Schelfout. Uit twee
overdrukken die ons door de
Milieubeschermers Raldes en
het plaatselijk bestuur van de
onlangs opgerichte werkgroep
voor het leefmilieu werden ter
beschikking gesteld blijkt dat
staatssekretaris Dhoore van
mening is dat, wij citeren:
1met het oog op het behoud
van bestaande groene ruimten
in een verstedelijkt gebied het
aangewezen is het eigenlijke
park als effektieve groenzone
te bewaren.
2. de bestaande konstruKues
aan de noord-oostkant voor
vernieuwing vatbaar zijn. Wat
inhoudt dat op deze plaats
nieuwbouw kan overwogen
worden, aansluitend bij het
toegelaten gabariet en in de
zelfde bebouwingsvorm als in
de Zonnestraat.
In zijn schrijven aan de Regio
nale Aktiegroep Leefmilieu
Dender en Schelde wijst de
staatssekretaris er nog op dat
het volledige dossier door zijn
diensten met bijzondere aan
dacht wordt gevolgd. En hier
wringt ergens een schoentje.
We hebben niet het recht het
laatste citaat in twijfel te trek
ken maar dan komt het toch
wel ergens raar over dat het
Aalsterse stadsbestuur op dit
ogenblik nog geen officiële be
vestiging kreeg van wat de Mi
lieugroepen nu bijna een
maand in hun bezit hebben.
Wat betekent dat hetgeen we
hierboven schreven zo onge
veer niets zou inhouden.
TEN
STADHUIZE
Zoals we reeds hoger neer
penden verklaarde schepen
De Neve ons dat nergens een
officiële bevestiging te vinden
is van de mededeling dat het
park definitief als groenruimte
mag beschouwd worden. We
vroegen waarom. «In derge
lijke gevallen komt het wel
meer voor dat verenigingen
gemakkelijker nieuws krijgen
dan officiële instanties, in dit
geval het stadsbestuur. Hier
i dan politieke elemen
ten.» Mogelijk dus een beves
tiging van wat Raldes schrijft:
«Men wacht blijkbaar het mo
ment af van een kabinetswijzi
ging of -wisseling om de zaak
er toch door te krijgen». Die
vereniging is er verder (boven
dien) van overtuigd dat het
dossier Schelfout meerdere
keren zowel politiek als privaat
zware drukking te verduren
kreeg. Om ten stadhuize terug
te keren. Burgemeester De
Bisschop voor wie deze zaak
eigenlijk een lang gekoesterde
droom is herhaalde een reeds
eerder naar voren gebracht fi
nancieel standpunt: «Het zou
inderdaad een prachtzaak zijn
maar waar halen wij de centen.
Ik ben er heel goed van op de
hoogte hoe we ons milieu en
onszelf langzaam aan verge
ven maar dat wil nog niet zeg
gen dat we onhaalbare zaken
plots zouden aankunnen.»
GEWESTPLAN
Wat er van dit alles ook zij of
weze, wanneer de Aalsterse
gemeenteraad op 12 novem
ber het gewestplan bespreekt
kan in deze affaire meer klaar
heid komen. Al is het niet uitge
sloten dat een definitieve be
stemming nog een hele tijd op
zich laat wachten, bij ge
noemde bespreking moet al
leszins voor een stuk duidelijk
worden wat men met het Do
mein Schelfout voor ogen
heeft.
De gronden de Biolley zijn
een oud zeer tussen het
stadsbestuur enerzijds en
de maatschappij De Goed
kope Woningen anderzijds.
Reeds eerder mochten wij
in dit eigenste weekblad er
varen dat beide partijen bij- j,
zonder kittelorig bij de min-
ste berichtgeving dienaan
gaande.
Voorop kan men stellen dat
een afwezigheid van een
open en konstruktieve dia
loog mede al net nutteloze
uitstel meebracht. Tijdens
het wekelijks persuurtje ten
stadhuize werd het «ultima
tum» overgemaakt en heet
van een unaniem schepen
kollege te komen. Hieron
der drukken wij integraal
deze nieuwe eskalatietrap
af, en stellen alleen de
vraag wanneer aan dit tot op
heden weinig vruchtbaar
debat een einde komt, op
dat de Aalsterse bevolking
uiteindelijk een aantal so
ciale woningen zou beko
men, waar de nood groot
aan is.
«De onderhandelingen tus
sen het Kollege van burge
meester en schepenen en
de plaatselijke bouwmaat
schappijen slepen aan se
dert jaren. In 1968 kocht de
stad gronden (17 ha. - 29 a.)
voor de oprichting van so
ciale woningen; tot op he
den werd geen resultaat be
reikt.
In deze zaak heeft hef
stadsbestuur eindelijk een
moedige houding aange
nomen. Aan de verschil
lende plaatselijke bouw
maatschappijen werd op 16
oktober jl. een konkreet
voorstel gedaan. Het plan
voorziet de inplanting van
sociale woningen (voor ou
den van dagen, gehandi
capten); van apparte-
mentsbouw; een gedeelte
voor open bebouwing, als
mede alle nutsvoorzienin
gen zoals sportterreinen,
biblioteek, fröbelschool
e.a., zodat een volledige
wijk kan ontstaan. Deze
bouwgronden worden ter
beschikking gesteld aan
voordelige voorwaarden,
zijnde 260 tot 300 fr. per
vierkante meter.
De bouwmaatschappij
DEWACO heeft onmiddel-
lijk positief geantwoord. De
Maatschappij voor Goed
kope Woningen wil echter
de besprekingen nogmaals
op de lange baan schuiven,
maar het Kollege is deze i
handelswijze thans beu en j
heeft een ultimatum ge
steld: ofwel aanvaardt de
Maatschappij voor Goed
kope Woningen het voorstel
van het stadsbestuur, zo
niet zal de stad andere pro
motors aanspreken of zelf
het initiatief nemen voor het
bouwen van deze nieuwe
wijk.
Het stadsbestuur is de
nieuwe vertragingsmaneu-
vers hartsgrondig beu en
verlangt een onmiddellijke
oplossing in het belang van
de bevolking.»
i
ANDRÉ HEYVAERT