Weekblad van Dender - Dnrme - en Scheldestreek GEEN BISSCHOPPELIJKE ZEGEN VOOR ST.-ANNAKERK DEFINITIEVE BESTEMMING VOOR DOMEIN SGHELEOBT R. Vergeylen en Zoon VERGEYLEN Zwart op Wit DE VROUW IN DE FOLKLORE AALST STADSULTI- MATUM VOOR GRONDEN DE BIOLLEY EEN UITGAVE VAN De Voorpost VRIJDAG 8 NOVEMBER 1974 - 27e JAARGANG - NR. 43 -16 F Als het om bont gaat DRUKKERIJ-UITGEVERIJ A. DECUYPER- ROBBERECHT pvba Verantwoordelijke uitgever: A. DECUYPER PR. 115692 (De Cuyper) Bureau: Pontstraat 64 - Aalst 053/70.41.19 Jaarabonnement 750 F Halfjaar 375 F Trimester 190 F EDITIE AALST Molenstraat 58-60 9300 Aalst DE NAAM DIE HET BONT VEREDELT. AALST i In de kerkruimte van de St.-Annakerk, die „,/ondag Jl. plechtig ingewijd werd, werden geen bidstoelen noch bidbanken voorzien. *De kerkgangers maken gebruik van vastge hechte stoelen of staan afwisselend recht om yde eredienst te volgen. Zo wilde het de paro- iegeestelijkheid en de parochiale werk- jroep Liturgie, wanneer de plannen gemaakt Awerden voor de inrichting van deze nieuwe let is inderdaad niet nieuw en iet voor het eerst dat de richt- jnen waar Mgr. Van Peteg- em zich op beroept, in de pro- ,'incie Oost-Vlaanderen heel vat strikter en op de letter toe- lepast worden dan in andere jisdommen Een Vlaams dag- >lad gaf deze week de mening fan de bisschop weer, aan de land van de indrukken van zijn lauwste medewerkers, daar dgr. Van Peteghem in de loop an de week, zelf in het buiten and verbleef De beslissing fan de bisschop is bepaald zo naar niet ingegeven door een mkele zure oprisping. De re ien waarom de bisschop de ;erk persoonlijk niet wilde in regenen dient louter en alleen n het feit gezocht te worden lat er alleen zitstoelen en geen >idstoelen voorzien zijn. Het jaat de bisschop ook niet lou- er en alleen om de traditie op tichzelf, doch wel om de bevei- iging van de geloofswaarhe- len. Voor wat de Sint- parochiekerk die de noodkerk daterend van 1956 vervangt. Monseigneur Van Peteghem, bisschop van Gent, was in tegenstelling tot de geplogend- heid niet aanwezig voor de inzegening van de nieuwe kerk. Het was kannunik-deken De Vos die op bevel en in de plaats van de bisschop zondagnamiddag de inzegening leidde. parochie. Dit spijts of mede door de inzegening door deken De Vos. Na een verzoekschrift einde 1954 door mgr. Calewaert, toenmalig bisschop van Gent, neergelegd bij het Ministerie van Justitie, komt op 16 maart 1956 het Koninklijk Besluit dat op de wijk Schaarbeek een hulpparochie mag opgericht bestuur, de architekten Felix van Oostende en Moens van Aalst aangesproken voor de bouw van een nieuwe kerk. Gunstig advies volgde in 1969, en de openbare aanbesteding in 1972, en eind van ditzelfde jaar ging de eerste steenleg ging door met monseigneur Van Peteghem. Tal van vertra gingen zorgden er uiteindelijk voor dat de kerk pas na twee en Een volle St.-Annakerk vorige zondag tijdens de inwijding, maar geen monseigneur Van Peteghem. Kannunik-deken De Vos wijdde de kerk in opdracht ln.(jm) Individuen die rondlopen en denken in een sfeer van schoonmoedersmopjes en in een geest van mannelijke superioriteit zijn bijlange nog geen zeldzame exemplaren geworden. De toonladder waarop deze lieden hun argu menten bespelen kan heel divers zijn naargelang ontwik keling en milieu, een zaak hebben ze gemeen, hun ak koorden en klanken klinken vals. Het is reeds lang een uitgemaakte zaak, en was het hem alleen daarom te doen dan zouden we met deze lijnen open deuren intrappen, dat de emancipatiestrijd gerechtvaardigd is en naar wezen maatschappij-vernieuwing inhoudt. Medio november gaat te Gent de derde vrouwendag door. Een initiatief dat zijn verdiensten reeds bewees. Alhoewel bijlange nog niet alles het «je van het» is het zou zelfs voorbarig zijn reeds te gewagen van enige grote vooruit gang op het gebied van de bevrijding van de vrouw, dan toch reeds schuilt er met deze nationale vrouwendag, die met haar derde editie reeds aan een zekere gewoonte toe is, een gevaarlijk addertje onder het gras. Dat telkens op deze vrouwendagen een aantal van rea lisme getuigende ideeén opgeld maken, kan niet ge loochend worden en is inherent aan het opzet en de hele optiek van deze bijwijlen happening-achtige manifestatie. Een ideeëngoed wordt te grabbel gegooid aan de media en aan de politieke partijen, in de zoete hoop dat deze ideeën zouden doorsijpelen en mogelijks tot een realisa tie zouden komen. De militante vrouwen slaagden tot op heden wonderwel in hun opzet. De partijen, zonder uitzondering, elektoraal steeds gevoelig, lieten de vrouweneisen, althans enkele ervan, niet aan dovemansoren voorbijgaan, en boden tij dens de jongste verkiezingen dan ook een bont aanbod van vrouwelijke kandidaten. Hun programma's waren voor het vrouwelijk kiezerspubliek nog aanlokkelijker. Geen partij die hier niet durfde over reppen. En hierin schuilt nu juist het gevaar, ten slotte is het verkiezingsver- toon met vrouwelijke kandidaten en eisen, het met een kluitje in het riet sturen van de emancipatiebeweging. Net zoals het traditie-worden van de vrouwendag met ruimte en plaats voor eenieder een gevaar in zich sluit, betekent de opslorping van het ideeëngoed van de eman cipatiebeweging door het elektoralisme, een kwade dienst aan de uiteindelijke betrachting: de bevrijding van de vrouw. Een afzwakking ligt zo voor de hand en dat kan de vrouwenbeweging zich zeker nu nog niet permitteren, er quasi nog niks bereikt. Rond alle gepraat over emancipatie wordt de vrouw op nieuw eens handig gebruikt voor uiteindelijk andere doel stellingen en blijft de vrouw net hetzelfde als in die fol klore en niet eens onschuldige mentaliteit van de schoonmoedersmopjes: ze wordt gébruikt. Het is aan de Vrouwendag te bewijzen dat ze niet wensen gebruikt te worden en dat het jaar van de vrouw 1975 niet op één rijtje gesteld kan worden met het jaar van de kas telen of een ander jaar van de folklore. JOHAN VELGHE Annakerk betreft vreest de bis schop dat de eerbiedige hou ding, als uitdrukking van het ge loof in de werkelijke aanwezig heid van Kristus in de gekon- sakreerde hosties, verloren gaat. Eerbied en geloof die hier gelijk staan met knielen. De in richting zonder bidstoelen is in strijd met de richtlijnen van het bisdom. Het is niet de eerste maal dat bij overtreden van deze regels de bisschop wei gerde een kerk in te zegenen. Door zijn afwezigheid keurt de bisschop echter niet het kerk gebouw af doch wil laten blij ken dat zijn verbod om alleen maar zitplaatsen in een kerk te plaatsen blijft gelden en dat hij de parochiale geestelijkheid niet goedkeurt bij hun han delswijze. De inwijding van de nieuwe St.-Annakerk zondag jl. is wel een hoogtepunt uit de ge schiedenis van de nog jonge worden onder de aanroeping van de Heilige Anna. Reeds in 1955 begonnen de werken voor het bouwen van een feestzaal die «voorlopig» als noodkerk zou gebruikt wor den. E.H. Biesemans werd de eerste pastoor en op 12 augus tus 1956 werd de noodkerk in gezegend. Begin 1967 werd na gunstig advies van het Aalsters stads- een half jaar af is. Het kerkgebouw is vooral funk- tioneel, gewone materialen werden gebruikt zoals hout, vensterglas, betonsteen en de lage grote ramen geven de kerkbezoeker de indruk niet afgesloten te zijn van de bui tenwereld. Een parochiekerk naar de gelovigen toe. JOHAN VELGHE AALST Rond het domein van wijlen dokter Schelfout is te Aalst al fameus wat gebakkeleid. De ene dag lijkt de geplande oprichting van 158 appartementen onafwendbaar, de volgende dag is iedereen ervan overtuigd dat de ter reinen als park ter beschikking zullen worden gesteld van de bevolking. Twee brieven van staatssekretaris Dhoore laten duidelijk de op tie voor effektieve groenzone horen. Schepen De Neve van zijn kant kan daar wel inkomen, maar, zo verklaarde hij ons: «Waar blijft die officiële bevestiging?». Anderhalf jaar is verlopen sinds onze kollega's van de Gazet van Aalst het probleem voor de pinnen haalden en sindsdien was het Domein Schelfout eigenlijk nooit hele maal uit de aktualiteit, Milieu groepen (de Milieubescher mers, Raldes en nu ook het Aalsterse Leefmilieukomitee) beukten hard aan tegen elk ge rucht als zou een privé-projekt het park tussen de Maanstraat, St.Kamielstraat, Zonnestraat, onherstelbaarverminken. Voor al deze mensen was er (en is er) slechts een enkele goeie oplossing: het stadsbestuur koopt het domein aan en steil alles open voor de bevolking. In het verleden heeft dat stads bestuur steeds geantwoord: we willen wel, maar waar halen we de poen Tenslotte bete kent een slordige 25 miljoen voor niemand een peulschil. En zelfs al argumenteerde men dat deze groene oase toch net in het stadscentrum ligt, dat twee scholen en een kliniek en een honderdtal gezinnen rechtstreeks kijk- en adempro- fijt trekken uit deze wig, het stadsbestuur zag geen moge lijkheden. BESLISSING Na zoveel palaberen en nog meer kwaad bloed zou dan eindelijk een definitieve be stemming gegeven zijn aan het Domein Schelfout. Uit twee overdrukken die ons door de Milieubeschermers Raldes en het plaatselijk bestuur van de onlangs opgerichte werkgroep voor het leefmilieu werden ter beschikking gesteld blijkt dat staatssekretaris Dhoore van mening is dat, wij citeren: 1met het oog op het behoud van bestaande groene ruimten in een verstedelijkt gebied het aangewezen is het eigenlijke park als effektieve groenzone te bewaren. 2. de bestaande konstruKues aan de noord-oostkant voor vernieuwing vatbaar zijn. Wat inhoudt dat op deze plaats nieuwbouw kan overwogen worden, aansluitend bij het toegelaten gabariet en in de zelfde bebouwingsvorm als in de Zonnestraat. In zijn schrijven aan de Regio nale Aktiegroep Leefmilieu Dender en Schelde wijst de staatssekretaris er nog op dat het volledige dossier door zijn diensten met bijzondere aan dacht wordt gevolgd. En hier wringt ergens een schoentje. We hebben niet het recht het laatste citaat in twijfel te trek ken maar dan komt het toch wel ergens raar over dat het Aalsterse stadsbestuur op dit ogenblik nog geen officiële be vestiging kreeg van wat de Mi lieugroepen nu bijna een maand in hun bezit hebben. Wat betekent dat hetgeen we hierboven schreven zo onge veer niets zou inhouden. TEN STADHUIZE Zoals we reeds hoger neer penden verklaarde schepen De Neve ons dat nergens een officiële bevestiging te vinden is van de mededeling dat het park definitief als groenruimte mag beschouwd worden. We vroegen waarom. «In derge lijke gevallen komt het wel meer voor dat verenigingen gemakkelijker nieuws krijgen dan officiële instanties, in dit geval het stadsbestuur. Hier i dan politieke elemen ten.» Mogelijk dus een beves tiging van wat Raldes schrijft: «Men wacht blijkbaar het mo ment af van een kabinetswijzi ging of -wisseling om de zaak er toch door te krijgen». Die vereniging is er verder (boven dien) van overtuigd dat het dossier Schelfout meerdere keren zowel politiek als privaat zware drukking te verduren kreeg. Om ten stadhuize terug te keren. Burgemeester De Bisschop voor wie deze zaak eigenlijk een lang gekoesterde droom is herhaalde een reeds eerder naar voren gebracht fi nancieel standpunt: «Het zou inderdaad een prachtzaak zijn maar waar halen wij de centen. Ik ben er heel goed van op de hoogte hoe we ons milieu en onszelf langzaam aan verge ven maar dat wil nog niet zeg gen dat we onhaalbare zaken plots zouden aankunnen.» GEWESTPLAN Wat er van dit alles ook zij of weze, wanneer de Aalsterse gemeenteraad op 12 novem ber het gewestplan bespreekt kan in deze affaire meer klaar heid komen. Al is het niet uitge sloten dat een definitieve be stemming nog een hele tijd op zich laat wachten, bij ge noemde bespreking moet al leszins voor een stuk duidelijk worden wat men met het Do mein Schelfout voor ogen heeft. De gronden de Biolley zijn een oud zeer tussen het stadsbestuur enerzijds en de maatschappij De Goed kope Woningen anderzijds. Reeds eerder mochten wij in dit eigenste weekblad er varen dat beide partijen bij- j, zonder kittelorig bij de min- ste berichtgeving dienaan gaande. Voorop kan men stellen dat een afwezigheid van een open en konstruktieve dia loog mede al net nutteloze uitstel meebracht. Tijdens het wekelijks persuurtje ten stadhuize werd het «ultima tum» overgemaakt en heet van een unaniem schepen kollege te komen. Hieron der drukken wij integraal deze nieuwe eskalatietrap af, en stellen alleen de vraag wanneer aan dit tot op heden weinig vruchtbaar debat een einde komt, op dat de Aalsterse bevolking uiteindelijk een aantal so ciale woningen zou beko men, waar de nood groot aan is. «De onderhandelingen tus sen het Kollege van burge meester en schepenen en de plaatselijke bouwmaat schappijen slepen aan se dert jaren. In 1968 kocht de stad gronden (17 ha. - 29 a.) voor de oprichting van so ciale woningen; tot op he den werd geen resultaat be reikt. In deze zaak heeft hef stadsbestuur eindelijk een moedige houding aange nomen. Aan de verschil lende plaatselijke bouw maatschappijen werd op 16 oktober jl. een konkreet voorstel gedaan. Het plan voorziet de inplanting van sociale woningen (voor ou den van dagen, gehandi capten); van apparte- mentsbouw; een gedeelte voor open bebouwing, als mede alle nutsvoorzienin gen zoals sportterreinen, biblioteek, fröbelschool e.a., zodat een volledige wijk kan ontstaan. Deze bouwgronden worden ter beschikking gesteld aan voordelige voorwaarden, zijnde 260 tot 300 fr. per vierkante meter. De bouwmaatschappij DEWACO heeft onmiddel- lijk positief geantwoord. De Maatschappij voor Goed kope Woningen wil echter de besprekingen nogmaals op de lange baan schuiven, maar het Kollege is deze i handelswijze thans beu en j heeft een ultimatum ge steld: ofwel aanvaardt de Maatschappij voor Goed kope Woningen het voorstel van het stadsbestuur, zo niet zal de stad andere pro motors aanspreken of zelf het initiatief nemen voor het bouwen van deze nieuwe wijk. Het stadsbestuur is de nieuwe vertragingsmaneu- vers hartsgrondig beu en verlangt een onmiddellijke oplossing in het belang van de bevolking.» i ANDRÉ HEYVAERT

Digitaal krantenarchief - Stadsarchief Aalst

De Voorpost | 1974 | | pagina 1